บทที่ 1

“คุณน่าจะแต่งตัวแบบนี้บ่อยๆ นะครับ ผมว่า…น่ารักดี” คนถูกชมซึ่งๆ หน้าเพียงแต่ยิ้มรับคำชม แม้จะแปลกใจไม่น้อยกับท่าทีที่ดูต่างไปจากทุกวันของเจ้านายที่ปกติแล้วจะสงบปากสงบคำ พูดแทบนับคำได้

พิชญะ ไกศรนุวงศ์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่สาวๆ ทั้งประเทศใฝ่ฝันถึง เพราะไม่ว่าจะด้วยบุคลิก หน้าตา ฐานะ รวมไปถึงนิสัยสุขุมของเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นที่หมายปองของใครต่อใคร แต่สำหรับเธอแล้วเขามันก็แค่ผู้ชายแปลกๆคนหนึ่งที่ชื่นชอบการอยู่คนเดียวเป็นชีวิตจิตใจเท่านั้น

เธอมีโอกาสได้เข้าทำงานในบริษัทฐานะเลขาส่วนตัวของเขาเมื่อสองปีก่อนด้วยการสัมภาษณ์ แน่นอนว่าเธอยังจดจำวันนั้นได้ขึ้นใจ เพราะบรรดาสาวๆ ที่เรียงรายเข้ามาสมัครในตำแหน่งนี้นั้นดันมีมากเสียจนเธอเกือบจะถอดใจไม่คิดเลยว่าสุดท้ายคนที่เขาเลือกจะเป็นเธอ!

“อุ้ย!” หญิงสาวกรีดร้องเบาๆ เมื่อเผลอไปเหยียบเท้าอีกคนเข้า

“ขอโทษค่ะท่านประธาน เจ็บไหมคะ” พิชญะส่ายหน้าตอบกลับเพียงน้อยนิด แปลกใจอยู่บ้างว่าอีกคนเพิ่งรู้ตัวรึไงว่าเหยียบเท้าเขาอยู่

“ปกติผมเห็นคุณตัวติดกับคุณดุจดาวไม่ใช่เหรอครับ วันนี้เธอไปไหนเสียล่ะ ถ้าจำไม่ผิดแผนกการขายก็ได้รับอนุญาตให้มาร่วมงานนี้เหมือนกัน” พิชญะพยายามชวนอีกคนคุยถึงเรื่องทั่วๆ ไปเพื่อลดอาการตื่นเต้นของอีกคนที่มันกำลังมีผลต่อเท้าทั้งสองข้างของเขาเป็นอย่างมาก

“ไม่ทราบสิคะ หมู่นี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่” พิณรัมภาตอบกลับอย่างเหม่อลอยราวกับมีเรื่องให้ต้องขบคิดเกี่ยวกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่หมู่นี้ทำตัวห่างเหินกัน ไม่ค่อยลงมาทานข้าวด้วยกันเหมือนเคย

มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่เธอเลิกรากับพีรเดชไป วันนั้นเธอไม่ได้รู้สึกว่าเสียแค่คนรักไปเท่านั้น

แต่ยังรู้สึกว่ากำลังจะเสียเพื่อนรักไปด้วยอีกคน

ไม่เข้าใจเลยว่าเธอทำอะไรผิด ทุกคนที่เธอรักถึงได้ค่อยๆ พากันทิ้งเธอไปทีละคน จนสุดท้ายชีวิตเธอก็กลับมายังจุดเดิมจุดที่ไม่เหลือใคร