บทที่ 4 มันต้องเสี่ยง

เสียงเครื่องยนต์ของรถคันหนึ่งดังเหมือนแล่นมาทางนี้ มันเป็นถนนลูกรัง จึงเห็นฝุ่นตลบตามหลังรถเก๋งคันนั้นมาเป็นทาง แสงไฟหน้ารถสาดเข้าในลูกตาของคนที่นั่งรออยู่นานแล้ว สิงหารีบลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขาบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

“นี่มันกี่โมงกี่ยามไปแล้ว” เขาต่อว่าธันวาทันทีตอนที่ธันวาลงมาจากรถและยกมือไหว้เขา

“ขอโทษครับพี่สิง จริง ๆ น้องสาวฉันมันก็ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไร แต่ในเมื่อฉันรับเงินพี่ไปแล้วนะ ฉันไม่อยากมีปัญหา อีกอย่างเรื่องหนี้สิน พวกเราก็ไม่มีทางออกจริง ๆ”

“เฮ้ย ถ้าเรื่องมันมีปัญหา ข้าไม่รับน้องเอ็งนะเว้ย”

พันวารีบโบกมือปฏิเสธ

“พี่สิงจ๊ะ ฉันรับประกันได้จ้ะว่าถ้าไปถึงที่นู่นแล้ว มันก็คงไม่มีปัญหาแน่ นอน น้องฉันมันต้องยอมรับสภาพ เพราะฉันก็บอกมันแล้วว่าฉันรับเงินของพี่สิงมาแล้ว”

“แล้วไหนละน้องเอ็ง” สิงหามองหน้าน้องสาวของพันวา

ในรถมีผู้หญิงอีกคนนั่งพันหน้าพันตาเป็นคนขับ

“อยู่ในรถจ้ะ”

“เอ็งก็ไปพาน้องเอ็งมาสิ ข้าไม่มีเวลาแล้วนะ มันจะดึกจะดื่น เสียเวลาจริง ๆ” ปากพูด พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

พันวาหมุนตัวกลับไปที่รถด้วยความรีบเร่ง เปิดประตูหลังอุ้มร่างที่หลับเป็นตายออกมาจากในรถ

“เปิดประตูรถพี่สิงสิ” เขาบอกเหมือนกับว่าร่างของมยุรดานั้นหนักมาก

สิงหารีบเปิดประตูรถของเขา พร้อมกับเอนเบาะนอนลงไปด้วย

“น้องเอ็งเป็นอะไร” เขาถามและช่วยเก็บชายผ้าที่ระลงไปที่พื้นดินเข้าไปในรถ พันวาทำผ้าปิดบังหน้าของมยุรดาเอาไว้ทั้งหมด

“ฉันให้มันกินยานอนหลับ”

“มันยังหายใจอยู่แน่นะ”

“โธ่ แน่สิจ๊ะพี่”

สิงหาเปิดผ้าตรงหน้าของมยุรดา เอามือของเขาไปอังที่จมูกของเธอ มยุรดายังคงหายใจอยู่

สิงหาหันมาจ้องหน้าของพันวา

“มารอบนี้ ข้าไม่ได้ผู้หญิงกลับไปสักคนเลย มันจะเสียเที่ยวมาก”

“แต่ถ้าพี่ได้น้องสาวฉันไปสักคน มันก็คุ้มไม่ใช่หรือ” พันวายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ พันวาแบมือของเขาไปตรงหน้าของสิงหา

สิงหายิ้มมุมปาก หยิบเอาซองเงินที่อยู่ในหน้าเก๊ะรถออกมา แต่ก็ยังไม่ให้พันวา

“ไหนเอกสารของน้องเอ็ง”

“อ๋อ ฉันเอามาด้วยแล้วอยู่ที่รถ” ว่าแล้วก็วิ่งกลับไปที่รถของแพรทองเพื่อยกเอากระเป๋าของมยุรดามาให้กับสิงหา

สิงหารับมันออกมาเปิดดู เขาเห็นบัตรประชาชนของหญิงสาวด้วย แต่ยังไม่ได้ทันอ่านอะไร

“ไหนว่าพี่รีบจ๊ะ” พันวาถาม มือกางแบอยู่ต่อหน้าของสิงหาอีกครั้ง

สิงหาวางซองเงินลงไปในมือของพันวา เขาคลี่มันดู ก่อนรวบมันแล้วยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทันที

“เอ็งไม่นับก่อนล่ะ”

“ไม่จ้ะ ฉันเชื่อใจพี่ ฉันขอบคุณพี่มากนะจ๊ะ” ยกมือไหว้สิงหาแบบนอบน้อม

แพรทองที่นั่งขับรถอยู่ใส่ผ้าคลุมหน้าจนมิดชิด พยายามนั่งหลบหน้าหลบตาไม่ให้สิงหาเห็นหน้าของเธอ แพรทองบีบแตรดังแปร้นดังหนึ่งครั้ง

พันวาสะดุ้ง

“เมียฉันเองจ้ะ มันเร่ง เพราะทิ้งลูกเอาไว้ที่บ้าน พี่ก็รีบไปเถอะเดี๋ยว เกิดน้องสาวฉัน มันตื่นขึ้นมาตอนนี้ มันจะไม่ยอมไปซะเปล่า ๆ ฉันไม่อยากจะวุ่นวายต้องทะเลาะกับน้องสาวด้วย ยิ่งเมื่อคืนฝันว่า มันออกปากไล่ฆ่าฉันด้วยนะ”

“เอ้อ” สิงหาปิดประตูดังปัง

พันวารีบกลับไปที่รถ ขึ้นรถไป ยังขยับหัวโค้งให้สิงหาอีก

“เอ็งก็ช้าร่ำไรอยู่นั่นแหละ” แพรทองว่าน้องชาย แพรทองรีบสตาร์ตรถแล้วกลับหัวรถเปลี่ยนทิศกลับไปที่บ้านของพ่อเลี้ยงหารทันที เธอต้องรีบกลับไปที่งาน เพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัย

สิงหาขึ้นไปสตาร์ตรถ นวลลออก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้ามาเกาะที่ขอบหน้าต่าง

"พี่จะไปแล้วหรือ”

“ใช่ ข้าเสียเวลามามากแล้วนะ” สีหน้าไม่พอใจ

“งั้นพี่ก็รีบไปเถอะ” ปากบอกแบบนั้นแต่ก็ยังทำอ้อยอิ่ง มองไปยังผู้หญิงที่หลับสนิทอยู่ข้างตัวสิงหา ทำหน้าทำตาสอดรู้สอดเห็น

“ขอฉันดูหน้าสาวคนนี้หน่อยนะ”

“ไม่ต้อง เอ็งจะดูทำไม เสียเวลา ข้าไม่มีเวลาแล้ว” สิงหาควักเงินที่เขาเตรียมให้นวลลออขึ้นมา

นวลลออทำตาโต เมื่อหลายวันก่อนยังคิดว่าเที่ยวนี้น่าจะอดได้เงินเอาไว้ใช้ เพราะหาใครให้สิงหาไม่ได้ นวลลออยิ้มรับเงิน

“เอานี่เงินค่าหัวที่เอ็งต้องได้ห้าร้อยบาท และอีกห้าร้อยเป็นค่าที่อยู่กินของข้า ขอบใจเอ็งนะ และก็อีกสองเดือนข้าจะกลับมาทางนี้อีก”

“จ้ะพี่ ขอบคุณมากเลยน่ะ” นวลลออยิ้มร่าเมื่อรับเงินหนึ่งพันบาทเข้ากระเป๋า

สิงหาคมวิ่งรถออกไปจากหมู่บ้านนี้อย่างรวดเร็ว เหมือนที่บอก เขาไม่อยากให้เกิดปัญหาใด ๆ ขึ้นทั้งนั้น จุดมุ่งหมายของสิงหาคือ กรุงเทพมหานคร

ที่โกดังลงของและขึ้นของ ของบริษัทตั้งพรชัยขนส่งจำกัด

“ทำไมเที่ยวนี้พี่สิงมาช้าวะ” แว่นยืนบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ดูกล่องที่กองอยู่ตรงพื้น ยังไม่ได้ขึ้นอีกบางส่วน เพราะว่ารอสินค้าพิเศษของสิงหาที่จะฝากเอาไปลงที่ภูเก็ต

“เอายังไงดีพี่แว่น” สีหน้าของไอ้ไม้ก็หนักใจเช่นกัน

“กูตัดสินใจแล้ว ถ้าพี่สิงไม่มาภายในครึ่งชั่วโมงนี้ เราสองคนก็ต้องทิ้งของพี่สิง”

“พี่แว่น เงินตั้งสองพันเลยนะ”

“สองพัน กับการที่มึงไปถึงที่สุราษฯ ช้ากว่ารถคันอื่น มึงคิดว่ายังไง อย่าโง่สิ ถ้าไม่มีงานขับรถ ลูกเมียกูจะเอาที่ไหนกิน”

“ฉันก็รู้นั่นแหละพี่” ทั้งสองนั่งลงข้างรถบรรทุก

ทันใดนั้น ไม้ก็ลุกขึ้นยืนชะเง้อชะแง้

“มีอะไรไอ้ไม้”

“นั่นรถพี่สิงใช่ไหม” ไม้ชี้ให้ไอ้แว่นดูรถที่กำลังแล่นเข้ามา

“ใช่” แว่นกระเด้งขึ้นยืน ปัดกางเกงรอ

ทันทีที่สิงหาขับรถเข้ามาถึง ก็จอดรถโดยที่ไม่ได้ดับเครื่อง

“ขอโทษว่ะ”

“โธ่ พี่ ทำไมช้าอย่างนี้”

“มีเหตุนิดหน่อย”

“ไม่ต้องพูดต้องเถียงกันแล้ว ฉันว่าพี่สองคนรีบเถอะจ้ะ”

สิงหาเปิดประตูรถข้างที่มยุรดา หญิงสาวยังคงนั่งหลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“มาพี่ฉันช่วย” ไม้รีบอาสา เขารีบเข้าไปอุ้มมยุรดาให้ขึ้นไปหลังรถบรรทุกมีที่นอนที่พวกเขาจัดเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว