บทที่ 5 รับงานนอก

“ทำไมวันนี้มาสภาพนี้ล่ะพี่” แว่นและไม้มีสีหน้าไม่ค่อยดี

“พี่ชายมันบอกว่ามันวางยานอนหลับมา เมื่อกี้เอ็งสองคนก็ได้ยินเสียงมันหายใจใช่ไหม”

“ใช่พี่”

“ไปเหอะ อย่าให้สายไปกว่านี้เลย เดี๋ยวพวกเอ็งจะเอารถเข้าอู่ช้ากว่ารถคันอื่น”

สิงหาพูดพลางยื่นเงินให้ไอ้แว่นสองพัน พร้อมส่งกระเป๋าของมยุรดาให้กับแว่น แว่นและไม้ยิ้มออกมาได้ทันที

“ถ้าเอ็งไปส่งให้ถึงมือของนายหัว พวกเอ็งจะได้อีกคนละห้าร้อย”

“จ้ะพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เพราะงานของพวกฉันก็ไม่เคยพลาด”

“แน่นอน ข้าเชื่อใจพวกเอ็ง” สิงหาตบหลังทั้งสองหนุ่ม ยืนมองแว่นและไม้ที่ขนกล่องที่เหลือเข้าไปปิดทาง ไม่ให้คนข้างนอกเห็นไปถึงข้างในที่มีคนนั่งหรือนอนอยู่

แว่นกับไม้ยกมือไหว้สิงหา เขาโบกมือให้ทั้งสองหย็อย ๆ มองรถบรรทุกคันนั้นที่ขับออกไปจากลานจอดนั้นเป็นคันสุดท้าย

กริ๊ง... โทรศัพท์ที่บ้านพนา พ่อเล้าตัวเป้ง ๆ ของภูเก็ต

“หายหัวไปเลยนะมึง กี่เดือนแล้วที่มึงไม่มีคนใหม่มาให้กู”

(“โธ่ นายหัว สมัยนี้มันหายากขึ้น และอีกอย่างมีหน่วยงานอะไรมากมายที่เข้าไปถึงตัวคนแถว ๆ นั้น”) พอเรื่องตกเขียวเริ่มดัง ทางผู้นำท้องถิ่นจึงเอาเรื่องตกเขียวไปคุยกับทางผู้ใหญ่ของบ้านเมืองแถบนั้น

“มึงก็หาทำเลใหม่สิวะ กูบอกมึงแล้วว่าอย่าไปในที่เดิม ๆ แล้วครั้งนี้ว่ายังไง ได้เด็กมาหรือเปล่า”

(“นายหัวไม่ผิดหวังแน่ครับ อายุยี่สิบสี่ปี สวย ขาว อวบ แบบฉบับของสาวเหนือเลย”)

“ยี่สิบสี่ปี มันไม่แก่ไปหรือมึงไอ้สิง”

(“ไม่หรอกครับนาย ถ้านายเห็นจะตกใจ ผมว่าคนนี้เป็นคนสวยที่สุด ตั้งแต่ผมหาสาว ๆ ส่งไปให้นาย”)

“แน่นะ”

(“ครับ”)

“แล้วบริสุทธิ์ไหม” ถามแบบตรงประเด็น เพราะถ้าผู้หญิงที่ส่งมาบริสุทธิ์ นั่นหมายความว่า จะทำให้ก่อเกิดเม็ดเงินมหาศาล อย่างน้อยก็ได้กำไร สี่ห้าเท่าจากที่ต้องจ่ายไป

(“เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้วครับ”)

“เออดี ดีมาก แล้วเด็กเอ็งจะมาถึงภูเก็ตเมื่อไหร่”

(“ไม่เกินวันมะรืนครับ”)

“เยี่ยม กูจะป่าวประกาศให้เสี่ยกระเป๋าหนักรู้กันให้หมด” มีเสียงหัวเราะลอดมาตามสายในตอนท้าย

(“นายหัวครับ แล้วเรื่องเงินค่าตัวเด็กละครับ ผมจ่ายล่วงหน้าไปกับครอบครัวของผู้หญิงแล้ว”)

“ไม่ต้องเป็นห่วงไอ้สิง กูโอนให้มึงวันนี้แน่”

(“ขอบคุณมากครับนายหัว”) คนได้ยินถึงกับยิ้มปากจะฉีก

“มึงก็อย่าลืมหาเด็กใหม่ ๆ มาอีกนะ ถ้าเป็นไปได้อายุสักสิบเจ็ดสิบแปดปีจะดีมาก ๆ”

(“ครับนายหัว ผมจะรีบหาให้ได้ครับ ถ้ามีข่าวดีผมจะรีบแจ้งเข้าไปนะครับ”)

สิงหาวางสายไปแล้ว พ่อเลี้ยงรู้สึกพึงพอใจกับสิ่งที่เขาได้รับรู้ กิจการของเขาเริ่มซบเซา เพราะขาดสาวหน้าใหม่ เขาเรียกแม่เล้าให้มาหาที่บ้าน ให้ประกาศว่าจะมีการประมูลสาวสวยคนใหม่ที่ยังสด ๆ ซิง ๆ วันศุกร์นี้

และที่สำคัญกว่าอื่นใด นายหัวพนากับลูกน้องคนสนิทขับรถมุ่งไปที่สุราษฎร์ธานีเพื่อไปรับตัวสาวสวยคนนั้นเอง

อินทนิล ตั้งพรชัย ผู้เป็นเจ้าของบริษัทขนส่งสินค้าเดินทางจากภูเก็ตมาถึงอู่รถตั้งพรชัยที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี

“สวัสดีครับคุณอิน” นายนิกรผู้จัดการอู่และนายท่ารีบยกมือไหว้เขา

“เป็นยังไงบ้าง” เขาทักตามนิสัย พร้อมกับยื่นถุงที่ใส่ขนมและของฝากจากภูเก็ตให้กับนิกร

นิกรรับมาก็ยื่นให้จินตนาหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำงานเป็นเสมียนซึ่งเดินตามหลังเขามาด้วย ทั้งสองมองสบตากัน อินทนิลมาทีไรต้องมีเรื่องให้ทั้งคู่ต้องโดนดุ อินทนิลเดินตรวจตรารถบรรทุกของเขาในลานจอดนั้น นิกรรีบเดินเร็วตามอินทนิลที่เข้าไปยังรถบรรทุกอยู่หลายสิบคัน นิกรยื่นสมุดจดงานต่าง ๆ ไปให้กับอินทนิล

อินทนิลเป็นคนไม่พูดมาก บุคลิกภาพของเขาออกไปทางเงียบขรึม ไม่พูดเล่นหัวกับลูกน้อง สีหน้านิ่ง ๆ ตัวของเขาสูงกว่าร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร ผิวขาวผิดกับคนทางนี้ เพราะว่าอินทนิลมีเชื้อสายจีนจากคุณพ่อ ใบหน้ารูปไข่ ขนตาที่ยาวเป็นแพร ดวงตากลมโตรับกับจมูกสันเป็นคม ได้มาจากแม่ที่มีเชื้อสายไทยทางใต้

เขานับรถที่จอดเรียงรายกันอยู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าของนิกร

“รถของไอ้แว่นกับไอ้ไม้ยังมาไม่ถึงครับ” นิกรรีบแจ้งก่อนที่อินทนิลจะรู้เองแล้วถาม

“อีกแล้วหรือ” สีหน้าของอินทนิลฉงน น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจ ประวัติของไอ้แว่นกับไอ้ไม้ขับมักจะมาสายอยู่เดือนละหลายครั้งซึ่งบางทีก็ทำให้บริษัทถูกตำหนิ นิกรมีสีหน้าหนักใจ เพราะเขาเคยตักเตือนทั้งคู่ไปแล้วหลายหนแล้ว แต่แว่นกับไม้ยังคงทำตัวเหมือนเดิม

“ของที่อยู่บนรถคันนั้นเป็นของใคร” เขาถามเสียงเข้ม

“เอ่อ...” นิกรหันไปจ้องมองดูในสมุดที่อยู่ในมือของอินทนิล

“ภูเก็ตอะไหล่ครับ ไม่มีของเสีย”

“แล้วถ้ามาถึงที่นี่ช้า จะไปถึงภูเก็ตกี่โมง อย่าลืมนะ ว่าเรานัดเขาเอาไว้ยังไง ถึงจะหยวน ๆ กันได้ แต่ไอ้แว่นมันทำแบบนี้บ่อยจนเกินไป ผมไม่เห็นคันอื่นมีปัญหาแบบนี้ มันอู้หรือยังไง”

“ครับ ผมก็เคยเตือนไปหลายหนแล้วนะครับ” นิกรผงกหัวรับด้วยสีหน้าเศร้าเหมือนเขาเป็นคนทำผิดเสียเอง

“ปล่อยรถคันอื่นออกไปก่อนไป ผมคงต้องคุยเองแล้ว” เขาสั่งนิกรให้ปล่อยรถคันที่จอดอยู่ให้เริ่มเดินทางไปส่งสินค้าให้ถึงจุดหมายปลายทาง

“คุณอินคะ จินชงกาแฟเอาไว้ให้นะคะ เชิญทางนี้ค่ะ” จินตนาหญิงสาวตัวใหญ่ตัวดำเดินเข้ามาบอก พร้อมกับผายมือไปทางที่นั่งตรงเพิงพักและเป็นสำนักงานของนิกร

อินทนิลเดินไปทางนั้นอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก พักนี้รถขนส่งสินค้าไปถึงลูกค้าช้าหลายเที่ยว ทำให้เขาต้องขึ้นมาดูที่นี่ด้วยตัวเอง

“ขนมค่ะคุณอิน” จินตนาวางจานขนมไทยห่อใบตองเอาไว้ให้

“ขอบใจจิน” พูดแบบนี้หมายถึงเขาไม่อยากจะคุยกับจินตนาแล้ว

จินตนายกเอาสมุดงานที่นิกรกับตัวเธอทำออกมาตั้งให้กับอินทนิลบนโต๊ะนั้น ทั้งสองคนไปนั่งอยู่ไม่ไกลนัก คอยสังเกตท่าทางกิริยาของอินทนิล หายใจหายคอแบบไม่ทั่วท้อง หากมีอะไรสงสัยอินทนิลจะเรียกนิกรเข้ามาคุยเอง