บทที่ 6

สามเดือนต่อมา...

เจ้าของร่างสูงยาวนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้หวายตัวยาวตรงระเบียงห้องนอน ดวงตาคมทอดมองไปบนท้องฟ้าที่มีพระจันทร์กลมโตสว่างไสวกับดวงดาวมากมายประดับอยู่ ทุกคืนเขาจะพาลูกสาวตัวเล็กออกมานั่งชมธรรมชาติยามค่ำคืนไม่เคยขาด คล้อยหลังไม่นานภรรยาก็ตามมาพร้อมกับนมอุ่นสองแก้ว คิดแล้วก็ให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เพราะวันนี้ก็ถือว่าครบสามเดือนพอดีที่ลูกเมียจากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์

อุบัติเหตุที่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลยแม้แต่น้อย...

กว่าที่แทนธีราจะได้รู้ข่าวจากปากน้องสาวว่าเขาได้สูญเสียภัทรรัตน์กับลูกไปแล้ว เวลาก็ผ่านเลยไปกว่าสองสัปดาห์ นั่นเพราะเขาบาดเจ็บค่อนข้างมาก กระดูกไหล่กับศีรษะได้รับการกระแทกอย่างรุนแรง และยังมีอาการช้ำในอีกหลายจุด โชคดีเหลือเกินที่น้องสาวของเขาไม่ยอมฌาปนกิจศพ แต่เลือกที่จะตั้งสวดพระอภิธรรมจนกว่าถึงวันที่เขาสามารถมาร่วมงานได้

ทุกวันนี้เสียงพลุปลงยังคงดังก้องอยู่ในหัวไม่จางหาย แม้จะไม่ได้เห็นศพลูกเมียกับตา แต่จากคำบอกเล่าของน้องสาว เขารับรู้ได้ทันทีว่าสองแม่ลูกต้องเจ็บปวดทรมานแค่ไหน ภัทรรัตน์เสียชีวิตเพราะถูกกระจกรถทิ่มเข้าที่ศีรษะพอดิบพอดี ส่วนลูกสาววัยสี่ขวบของเขาคอหักเสียชีวิตอยู่ภายในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ กว่าเจ้าหน้าที่จะสามารถแยกร่างของทั้งคู่ออกจากกันได้ ต้องเสียเวลาจัดการนานพอดูเหมือนกัน

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในสามเดือนก่อนขึ้นมา มือที่ประสานกันอยู่บนหน้าขาก็พลันกำแน่นขึ้นด้วยความโกรธแค้น นับตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุ คู่กรณีที่เป็นฝ่ายผิดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีการส่งพวงหรีดมาแสดงความเสียใจ ไม่มีการรับผิดชอบกับความสูญเสียที่เกิดขึ้น ไม่มีแม้แต่คำขอโทษสักคำ หากจะมีก็เพียงแต่คำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าคดีนี้ถูกปิดลงแล้ว เพราะผู้กระทำผิดได้เสียชีวิตลงในที่เกิดเหตุ ส่วนเรื่องเงินทดแทนนั้นทางคู่กรณีจะขอเจรจาเป็นการส่วนตัว ซึ่งนับจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่มีใครหน้าไหนยอมมาพบเขาเลยสักคน

แน่นอนว่าแทนธีราไม่ต้องการเงินจากใคร สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงคำขอโทษ ซึ่งคงยากนักที่จะได้ยินมันออกจากปากพวกผู้ดีมีอำนาจที่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมายและกฎแห่งกรรม ชายหนุ่มจำได้ไม่ลืมเลือนว่าคนที่ขับรถด้วยอาการมึนเมาอย่างหนักในคืนนั้นคือกุลธารินทร์ ไม่ใช่คนขับรถที่ชื่อศรเดชอย่างที่พ่อแม่ของเธอให้การเท็จกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ป่วยการที่เขาจะทวงถามความยุติธรรมแทนลูกเมีย เพราะอำนาจเงินสามารถบิดเบือนคดีได้อย่างสมบูรณ์แบบ แค่เพียงยัดเยียดความผิดให้กับคนตายเสียก็สิ้นเรื่องกันไป

“อยู่นี่เองเหรอคะพี่แทน” เสียงใสที่ดังขึ้นดึงชายหนุ่มให้ลืมทุกอย่างลงก่อนชั่วคราว

ทิพย์ธารี ไตรชีรารัตน์ เดินมาหาพี่ชายที่นอนอยู่ตรงระเบียงพร้อมกับแก้วนมอุ่นในมือ เธอรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องเห็นเขากลายเป็นคนละคน ไร้รอยยิ้ม ไร้เสียงหัวเราะ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ปล่อยให้หนวดเศร้าขึ้นเขียวครึ้ม ขอบตาดำคล้ำเนื่องจากนอนไม่หลับเป็นเวลานาน ร่ายกายก็ผ่ายผอมลงจนมองเห็นสันกรามนูนที่ขึ้นอย่างชัดเจน หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจไปวันๆ แม้จะพยายามทำหน้าที่ทุกอย่างตามที่ภัทรรัตน์เคยทำเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัวคนเดียว แต่ยิ่งทำก็ยิ่งเหมือนต้องการตอกย้ำความรู้สึกเศร้าหมองของพี่ชาย ฉะนั้นเธอจึงเลือกที่จะคอยดูแลเขาไปเงียบๆ หวังว่ากาลเวลาที่ผ่านล่วงเลยไปแต่ล่ะวันคงช่วยให้ความทุกข์ในใจของเขาทุเลาเบาบางลงได้บ้าง

“ทิพย์” แทนธีราพึมพำชื่อน้องสาว แต่แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทาง

“ดื่มนมแล้วเข้านอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้จะมีนักวิจัยกลุ่มใหญ่มาศึกษาพันธุ์ไม้ที่ไร่ของเรา พี่แทนน่าจะไปต้อนรับด้วยตัวเองบ้างนะคะ” ทิพย์ธารีเดินไปยืนอยู่ข้างพี่ชาย

“พี่ไม่อยากดื่ม ทิพย์ไปนอนเถอะ” แทนธีราเอ่ยเสียงเนือย

“ไม่ได้นะคะ วันทั้งวันพี่แทนดื่มแต่กาแฟ มันไม่ดีกับสุขภาพนะคะ รู้บ้างไหมว่าตัวเองโทรมแค่ไหนแล้ว”

“ดีสิ ยิ่งโทรมก็ยิ่งดี พี่จะได้ตายตามน้องอ้อนกับภัทรไปเร็วๆ” คนพูดแค่นยิ้มเจ็บปวด

“โธ่พี่แทนคะ ทิพย์รู้นะว่าพี่แทนเสียใจมาก แต่ก็น่าจะปล่อยวางบ้างนะคะ”

“ปล่อยวางงั้นเหรอ?...ทิพย์จะให้พี่ปล่อยวางได้ยังไง ในเมื่อคนที่มันทำให้ลูกเมียพี่ต้องตายยังไม่เคยคิดจะมาดูดำดูดีพวกเราเลย อย่างน้อยก็น่าจะมาขอขมาภัทรกับน้องอ้อนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่มุดหัวอยู่ในรูเหมือนอย่างที่พวกสัตว์บางชนิดมันชอบทำกัน!”

“แล้วการประชดชีวิตด้วยการไม่กิน ไม่นอน ไม่ก้าวต่อไปข้างหน้าแบบนี้ คิดว่าน้องอ้อนกับพี่ภัทรจะมีความสุขเหรอคะ พี่แทนน่าจะรู้ดีว่าไม่ควรทำให้คนตายต้องมีห่วง แต่นี่พี่แทนเอาแต่โหยหาอาวรณ์ ตราบใดที่ไม่ยอมปล่อยวาง ทิพย์เชื่อค่ะว่าวิญญาณของพี่ภัทรกับน้องอ้อนต้องไม่สงบสุขแน่”

“แต่พวกมันบิดเบือนคดี โยนความผิดให้คนตาย แล้วความยุติธรรมล่ะทิพย์...มีความยุติธรรมอะไรที่จะช่วยให้พี่ปล่อยวางได้บ้าง!” ชายหนุ่มตวาดลั่น

“บางครั้งการเรียกร้องความยุติธรรมก็อาจจะทำให้เรามีแต่ความทุกข์ก็ได้นี่คะ พี่ภัทรกับน้องอ้อนอาจจะไปอยู่ในภพภูมิที่ดีแล้ว คงมีแต่พี่แทนที่ยังใช้ชีวิตจมอยู่กับอดีตทั้งที่มันไม่มีประโยชน์เลย ทิพย์รู้ค่ะว่าคนพวกนั้นทำไม่ถูกต้อง แล้วก็เลวมากที่ปฏิเสธความผิดบิดเบือนคดี แต่ในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้ เราก็ควรปล่อยวางไม่ใช่เหรอคะพี่แทน” ทิพย์ธารีทรุดตัวนั่งลงข้างพี่ชาย