บทที่ 3

กุลธารินทร์ ปัทมภิรมย์...ลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ รวมทั้งกิจการอื่นอีกมาย หญิงสาวมองตอบหนุ่มหล่อแล้วก็พลันร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งดวงหน้า คงเพราะถูกดวงตาสีนิลจ้องมองมาอย่างไร้ความหมาย ใบหน้าของเขาหล่อเหลาจนคนมองอดหวั่นไหวไม่ได้ เธอเชื่อว่าผู้หญิงหลายคนคงรู้สึกเสียดายไม่น้อยที่เขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ทั้งที่ประเมินคร่าวๆคงยังอายุไม่มากนัก แน่นอนว่าเธอเดาถูก

แทนธีราแต่งงานทันทีที่เรียนจบปริญญาโท ตอนนั้นเขาอายุเพียงแค่ยี่สิบสี่ปี ส่วนภัทรรัตน์อ่อนกว่าเขาหนึ่งปี ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะแต่งงานอยู่กินกันมาห้าปีแล้ว แต่ก็ยังดูเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันอยู่เสมอ ใครเห็นต่างก็พากันนึกอิจฉาทั้งนั้น

“เมื่อกี้บอกว่าหิวไม่ใช่เหรอคะ วันนี้จะทานอะไรดีเอ่ย” กุลธารินทร์เสก้มตัวลงลูบแก้มเด็กน้อย เพราะกลัวจะเผลอแสดงสีหน้าชื่นชมใส่สามีคนอื่นมากเกินไป

“อ้าว ไหนคุณกุลบอกว่าจะเหมาทั้งร้านเพื่อเลี้ยงฉลองหลังเรียนจบกับเพื่อนๆไงคะ” คนถามทำหน้าเหวอ

“ใช่ แต่ทำไมถึงไม่บอกฉันก่อนล่ะว่าให้ลูกค้ารายนี้จองโต๊ะไว้แล้ว”

“เอ่อ ส้มลืมน่ะค่ะ”

“ข้ออ้างเดิมๆอีกแล้วนะส้ม เธอจะไปไหนก็ไปเถอะไป เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง” หญิงสาวไล่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พนักงานทำตัวไร้มารยาท ฉันไม่ทราบจริงๆค่ะว่ามีลูกค้าโทรมาจองโต๊ะไว้ล่วงหน้าแล้ว เพราะปกติจะรับโทรศัพท์กันหลังสองทุ่มเท่านั้นน่ะค่ะ” กุลธารินทร์อธิบาย เมื่อเห็นสองสามีภรรยามองเธอเหมือนต้องการคำตอบ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่ามันคงเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ” ภัทรรัตน์ยิ้ม

“ขอบคุณมากนะคะที่เข้าใจ เอาเป็นว่าเชิญด้านในเถอะค่ะ แต่วันนี้อาจจะเอะอะหน่อย เพราะฉันนัดเพื่อนมาฉลองกัน พวกคุณคงไม่ว่ากันนะคะ” แม้จะเป็นถึงเจ้าของกิจการ แต่กุลธารินทร์ก็ยังถ่อมตัวเสมอ

“ตามสบายเถอะค่ะ” ภัทรรัตน์ไม่ใช่คนมากเรื่อง อีกอย่างหากจะเปลี่ยนร้านตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วด้วย

“ถ้างั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ” แล้วหญิงสาวก็นำทั้งสามคนเข้าไปในร้าน เลือกโต๊ะที่อยู่ในมุมที่เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้พวกเขาถูกรบกวนจากการจัดงานเลี้ยงฉลองของเธอมากนัก หลังจากนั้นก็สั่งให้พนักงานช่วยอำนวยความสะดวกให้เป็นพิเศษ ซ้ำยังนำตุ๊กตาตัวเล็กที่เธอได้เป็นของขวัญหลังเรียนจบจากเพื่อนคนหนึ่ง ยกให้กับเด็กหญิงอารียาเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดด้วย

สามคนพ่อแม่ลูกรับประทานอาหารกันอย่างออกรส น้องอ้อนดูจะโปรดปรานข้าวผัดกุ้งเสียเหลือเกิน ตรงข้ามกับภัทรรัตน์ที่ให้สัญญาว่าจะรับประทานให้มาก แต่กลับเขี่ยอาหารในจานไปมา เมื่อรู้ว่าสามีจ้องมองเธอก็แสร้งทำเป็นเอร็ดอร่อย ทั้งที่ฝืนกล้ำกลืนแทบตาย

ไม่นานนักเพื่อนทั้งชายและหญิงของกุลธารินทร์ก็ทยอยเข้ามาในร้านอาหารจนครบ เสียงเฮฮาที่ดังมาจากโต๊ะของหญิงสาวไม่ได้รบกวนพวกเขานัก แต่ถ้าจะคุยกันก็ต้องตะเบ็งเสียงแข่งน่าดูทีเดียว แทนธีราสังเกตเห็นกุลธารินทร์กับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งนั่งหัวเราะต่อกระซิกกันด้วยท่าทีสนิทสนมเกินเพื่อน เขาจึงสรุปว่าทั้งสองคนน่าจะเป็นคนรักกัน แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจเรื่องของคนอื่น แต่ที่ลอบมองอยู่เงียบๆเพราะอดนึกถึงตอนที่เริ่มคบหากับภรรยาไม่ได้ เมื่อห้าปีก่อนเขากับภัทรรัตน์ก็สวีทหวานกันไม่น้อยไปกว่าคู่รักคู่ไหนเลย

น้องอ้อนร้องเรียกหาเค้กช็อคโกแลตและไอศกรีมในเวลาต่อมา หนูน้อยร้องเพลงวันเกิดอย่างมีความสุข เพราะพี่ๆที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งช่วยกันร้องเพลงให้กับเธอด้วย แทนธีรากับภัทรรัตน์มองหน้ากันแล้วยิ้มกว้าง อย่างน้อยการเลือกมาที่ร้านนี้ก็ไม่ได้แย่ไปเสียทีเดียว เพราะเจ้าของร้านรู้จักให้ความสำคัญกับเด็กอยู่ไม่น้อยเลย

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ปาร์ตี้วันเกิดของครอบครัวไตรชีรารัตน์ถึงได้สิ้นสุดลง ทางด้านของกุลธารินทร์ยังคงส่งเสียงเฮฮากันต่อไป ตอนนี้ผู้ชายที่คาดว่าคงเป็นคนรักของเธอขอตัวกลับไปก่อนแล้ว คงเพราะมีธุระอื่นที่สำคัญกว่า ส่วนสาวเจ้าก็เมามายจนแทบเดินไม่ตรง แต่โชคดีที่ความสวยของเธอช่วยให้ภาพที่ออกมาดูน่าเอ็นดูมากกว่าย่ำแย่

“เรากลับกันเถอะค่ะ ภัทรไม่อยากให้ลูกเห็นภาพแบบนี้” ภัทรรัตน์ห่วงว่าลูกสาวจะซึมซับภาพที่ไม่เหมาะสม ซึ่งแทนธีราเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

“ถ้างั้นภัทรพาลูกไปรอที่รถก่อนนะ เดี๋ยวผมเช็คบิลแล้วจะเข้าห้องน้ำก่อน” ชายหนุ่มยื่นกุญแจรถส่งให้ภรรยา เธอพยักหน้าตอบตกลง ก่อนจะจูงมือเด็กหญิงอารียาออกจากร้านอาหารไป

แทนธีราจ่ายค่าอาหารทุกอย่างแล้วก็รีบเดินไปที่ห้องน้ำด้านหลัง บังเอิญไม่น้อยที่กุลธารินทร์ก็อยากเข้าไปทำธุระส่วนตัวด้วยเหมือนกัน สองหนุ่มสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อต่างคนต่างเดินกลับออกด้วยความเร่งรีบจึงเกิดการปะทะกันเข้า ร่างที่ซวนเซของกุลธารินทร์เสียหลักเข้าสู่อ้อมกอดของอีกฝ่ายทันที

“คุณ!” แทนธีราประคองหญิงสาวไว้ได้ทัน