บทที่ 1 ตอนที่ 3

แรงสั่นสะเทือนทำให้ความรู้สึกกลับคืนทีละน้อย โมรียากะพริบตางวยงงปรับเข้ากับความมืดมิดและพยายามทำความเข้าใจ เมื่อสำนึกได้ว่าตนเองถูกลอบทำร้าย สัญชาตญาณก็ผลักดันให้หล่อนขยับดิ้น แต่แล้วก็ต้องใจหายวูบเมื่อพบว่าถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ หล่อนนอนอยู่บนเบาะหลังรถที่ถูกปรับเอน แหงนมองด้านหน้าก็พบชายร่างใหญ่สองคนนั่งคู่กัน

คนหนึ่งเป็นพลขับ...อีกคนนั่งข้าง หล่อนถูกหลอก...ไม่มีอะไรแน่ใจได้เท่านี้อีกแล้ว ว่าแต่เป็นใครกัน และพวกเขาประสงค์สิ่งใดถึงต้องวางแผนลักพาตัวหล่อนมาในคืนอันแสนสำคัญนี้ด้วย

ใจหนึ่งวาบไหว...ฉุกคิดไปถึงใครบางคนที่เคยผูกสัมพันธ์กันไว้ในอดีต แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เขาคนนั้นช่างแสนดีและอ่อนโยนปานนั้น มีหรือจะคิดการชั่วช้าและทำร้ายหล่อนได้ลงคอ

"พวกแก! เป็นใครต้องการอะไรบอกมานะ!! ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันล่ะก็ พวกแกไม่ตายดีแน่!" ได้ทีรวบรวมสติไม่ต้องรีรอให้เสียเวลา แม้มาดมั่นเอาไว้ในใจแล้วว่าเป้าหมายของคนร้ายคงไม่ใช่แค่ดักปล้น หรือหวังสุขสมกับร่างกายหล่อนแน่นอน เพราะหากสืบย้อนกลับไปจะพบว่าพวกมันวางแผนกันมาเป็นอย่างดี และคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของหล่อนมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ดูได้จากรูปถ่ายที่ส่งมาเพื่อขู่กรรโชก

จะว่าฉุดมาเพื่อพาไปขายก็คงไม่ใช่...แต่ถ้าเป็นกรณีเรียกค่าไถ่เห็นจะมีน้ำหนักที่สุด นั่นก็คงหมายถึงว่าพวกมันจะไม่กล้าทำอะไรหล่อนมากนัก

"หึ...ตื่นมาก็แหกปากสามบ้านแปดบ้าน เสียงยังกะช้างน้ำตกมันเดือนสิบแน่ใจนะว่านายจะไหว" คนขับปราศรัยน้ำเสียงกึ่งขำ แต่คนฟังที่ถูกพาดพิงถึงนั้นบัดนี้ตาลุกวาว หูอื้อ ร่างกายร้อนวูบไปด้วยความโกรธกับคำพูดแสนร้ายกาจนั่น

"ไอ้ปากหมา! ชิงศพหมามาเกิด! กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนั้น!!"

"อ้าวคุณ! เป็นจำเลยน่ะ หัดสงบปากสงบคำเสียบ้าง ถูกจับมาแทนที่จะอ้อนวอนขอความเห็นใจกลับตะโกนด่าปาวๆ ระวังจะไม่รอดเอาง่ายๆ นะคุณ หึ..."

"ไอ้บ้า!! ฉันไม่กลัวแกหรอก ไอ้โจรกระจอกดีแต่เกาะชายกระโปรงผู้หญิงหากิน พ่อแม่แกคงภูมิใจมากสินะที่มีลูกสารเลวแบบนี้!!"

"มันจะมากไปหน่อยแล้วนะคุณคนสวย" น้ำเสียงตอบโต้กลับเริ่มแสดงถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของคนขับ

ส่วนคนนั่งข้างก็มีปฏิกิริยาหันตะแคงลอบมองมากลายๆ โมรียาจับสังเกตถึงรูปพรรณสัณฐานประหนึ่งโจรห้าร้อยนั่น แล้วก็ให้รู้สึกคุ้นตายิ่งนัก แม้จะมองเห็นเพียงเศษเสี้ยวครึ่งใบหน้า แถมยังรกครึ้มไปด้วยหนวดเครายาวเกินสองนิ้วก็ตาม

"แล้วที่พวกแกจับฉันมา มันไม่มากไปรึไง รู้ไหมว่าวันนี้มันเป็นวันสำคัญของฉัน!! คนอื่นมีเป็นร้อยเป็นล้านทำไมแกถึงไม่ไปจับพวกนั้น!!"

"ถ้าอยากรู้เจ๊ก็ต้องถามคนข้างๆ นะ..." คราวนี้น้ำเสียงกลับมายียวนเหมือนเดิม ซ้ำยังยิ้มแสยะเหมือนระอาใจเอานักหนา

"ก็ถามทั้งสองคนนั่นแหละ มาด้วยกันไม่ใช่เหรอ เลวพอกันทั้งครอก!!"

"หุบปาก!!!!"

หญิงสาวหยุดชะงัก อ้าปากค้างหยุดกลั้นหายใจเมื่อถูกตวาดใส่หน้าโดยคนนั่งข้างพลขับ เขาเงื้อหันมาจ้องหล่อนด้วยสายตาดุดัน ใบหน้าประดับดารดาษด้วยหนวดเคราอย่างที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ดูโดยภาพรวมแล้วพอจะสรุปได้ว่าคนขับคือคนที่ดักรอพบหล่อน และผู้ชายคนนี้คือคนที่ทำร้ายจนหล่อนหมดสติ

"แก...มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ไปตายซะ!"

"บอกให้หุบปาก!"

"แกสิหุบปากไปซะไอ้ชั่ว กรี๊ด!!!"

เสียงเล็กกรีดร้องลั่นไปทั้งคันรถ ณกรถึงกับเอามือแตะหน้าผากแล้วส่ายศีรษะ แม่คุณฤทธิ์มากตั้งแต่แรกเริ่มขนาดนี้ เดาใจภูมิศิลาไม่ถูกเลยว่าจะรนหาที่ทำไม

"หยุด! หยุดแหกปากซะทีโว้ย!!" ภูมิศิลาตะโกนแข่งกับเสียงกรี๊ดๆ ประหนึ่งจิ้งหรีดหิวน้ำค้างนั้น คนลำบากที่สุดก็คงเป็นณกรที่ต้องทนรับฟังเสียงตะโกนแข่งกันจนหูแทบแตกอยู่รำไร

"จะทำอะไรก็ทำซะทีเถอะ...ฉันไม่ไหวแล้วนะภูมิ!!!" คนขับเหยียบเบรกกะทันหัน เมื่อไม่อาจทานทนเสียงแหลมที่เสียดทานบาดจิตไปถึงกระดูก ขืนช้ากว่านี้สักนิดหูเขาและภูมิศิลาคงพิการ

"ภูมิเหรอ..." ชื่อนั้นสะกิดใจหญิงสาวเป็นอย่างมาก หล่อนหยุดชะงักไปชั่วครู่ เบิกตาตะลึงเมื่อร่างใหญ่ที่นั่งเบาะข้างคนขับตะแคงตัวขยับพุ่งพรวดเข้ามายังเบาะหลังซึ่งหล่อนถูกจับมัดให้นอนหงายไร้ทางเลือก

"แก!..." หล่อนพยายามพินิจใบหน้านั้นท่ามกลางแสงสลัวของไฟบนถนนที่วับแวบเข้ามาเป็นครั้งคราว หล่อนจ้องมองชายหนุ่มที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วและกระชากร่างหล่อนให้ลุกนั่งด้วยแรงโมโห ต้นแขนเจ็บแปลบจากแรงดึงดุดัน แต่สายตาหล่อนยังไม่วางวายละจากใบหน้าของเขา

"เพื่อสวัสดิภาพของตัวเธอเอง...ถ้ายังขืนแหกปากด่าพ่อด่าแม่ฉันอีกศพไม่สวยแน่ๆ โมรียา..."

"พี่ภูมิ..." เสียงหวานลดระดับลงอย่างเห็นได้ชัด ซ้ำยังสั่นเครือหายใจติดขัด นอกจากรูปกายบุคลิกภายนอกแล้ว น้ำเสียงที่ได้ยินชัดเจนกระจ่างแจ้งก็ยืนยันความคิดของหล่อนได้เป็นอย่างดี สายตาดุกร้านดั่งราชสีห์นั้นก็สบสนองไม่ผละหนีเช่นกัน

"ใช่...ฉันเอง ทีนี้! จะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมได้หรือยัง" แขนเล็กถูกกระชากจนตัวเธอเข้าประชิดเขาตามแรงดึงของร่างใหญ่ที่โน้มตัวมายังเบาะหลัง ความเจ็บตรงข้อมือที่ถูกมัดก็ดึงสติให้หล่อนต่อต้านเขาด้วยการเบี่ยงสะบัดหนี และใช้สองเท้าเตะถีบสุดกำลัง

"ไอ้บ้า! ปล่อยนะปล่อย พี่ทำบ้าอะไร ทุเรศที่สุดลี่จะฟ้องพ่อ!!"

"เงียบมู่ลี่ เงียบ!! ฉันบอกให้เธอเงียบ!!!" ภูมิศิลาตะคอกจนอีกฝ่ายหุบปากฉับ เพราะอาการเช่นนี้เขาไม่เคยแสดงออกต่อหล่อนมาก่อนเลย โมรียาใจสั่น คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่ลักพาตัวหล่อนมาจะเป็นผู้ชายคนนี้

ภูมิศิลา...