บทที่ 1 ตอนที่ 2

"ไหนล่ะอยู่ไหน..." ร่างเล็กในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวชายกระโปรงยาวจนลากพื้นเดินเต้นเร่าๆ ออกมาทางประตูด้านหลังของโรงแรม มียามเข้ามาทักเสนอให้ความช่วยเหลือ เพราะเห็นว่าหล่อนเป็นแขกคนสำคัญในค่ำคืนนี้ แต่ป่วยการ โมรียาหวีดตะคอกใส่ด้วยความรำคาญ ไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยวเด็ดขาด และเดินผ่านประตูออกมาอย่างที่เห็น

สายตาคมเฉี่ยวของหล่อนกวาดมองไปรอบๆ ทางถนน ก็เห็นเพียงความมืดที่คืบคลานเข้ามาทุกทีๆ ผนวกกับสภาพอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนด้วยแล้ว ยิ่งพาให้ดูอึมครึมหนักเข้าไปอีก ถนนทอดยาวสุดลูกหูลูกตา แสงสว่างจากเสาไฟและกำแพงของโรงแรมส่องให้เห็นความเวิ้งว้างชัดเจน เนื่องจากทางด้านหลังนี้ค่อนข้างเปลี่ยว เป็นเพียงทางผ่านไปถนนใหญ่เท่านั้น

และแวดล้อมไปด้วยโรงงานอุตสาหกรรม รวมไปถึงร้านอาหารและโรงแรมมีชื่อเสียง ซึ่งจะหันหน้าไปทางถนนใหญ่ ถนนสายนี้จึงเป็นด้านหลังของทุกๆ อาคารสถานที่

"หรือจะเป็นรถคันนั้น..." หล่อนจุกรูปที่ยับเยินในมือลงกระเป๋าหยาบๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปที่รถกระบะสี่ประตูสีดำอย่างระมัดระวัง มือก็กำกระชับสายกระเป๋าไว้แน่น

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าอีกด้านของรถตรงประตูคนขับมีใครบางคนยืนตะคุ่มอยู่จริงๆ ไม่รีรอเพราะเวลาก็จินจวนเต็มที โมรียาเดินอาจเข้าไปหาชายร่างใหญ่ที่หล่อนเห็นจากข้างหลังอย่างไม่นึกเกรงกลัว

รองเท้าแก้วประดับเพชรคู่สวยเข้ากับชุดเจ้าสาวตระการตา หยุดกึกตรงหัวรถคันนั้น ทิ้งระยะห่างจากชายนิรนามพอสมควร หล่อนฉลาดพอที่จะไม่เสี่ยงเข้าใกล้รัศมีที่อีกฝ่ายอาจทำมิดีมิร้ายได้

"แกใช่ไหมที่ส่งรูปบ้าๆ นี้มาให้ฉัน ต้องการอะไร!" หล่อนต้องการรู้ข้อแลกเปลี่ยนของอีกฝ่ายทันที แม้จะมีแผนตลบหลังอยู่ในใจแล้วก็ตาม

ชายคนนั้นกลับยืนเอนหลังพิงรถเฉย มือหนึ่งยกบุหรี่ขึ้นมาสูบโดยไม่มองหน้าหล่อนด้วยซ้ำ หญิงสาวมองเห็นเพียงครึ่งเสี้ยวหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราครึ้ม ผมรองทรงดกหนาเข้ากับการแต่งตัวแบบง่ายๆ เสื้อแขนยาวสีเทาพับแขนถึงข้อศอกกับกางเกงยีน

"ฉันไม่มีเวลาให้พวกสถุลๆ อย่างแกนานมากหรอกนะ..." มือเล็กล้วงลึกเข้าไปในกระเป๋า สายตาไม่ลดละจากร่างใหญ่เพื่อจับอาการ ก่อนจะค่อยๆ ล้วงเอาอาวุธร้ายขนาดพอเหมาะมือขึ้นมาจ่อเล็งไปยังเป้าหมายทันที

"ส่งหลักฐานทุกอย่างที่แกเอามาเบล็คเมล์ฉันซะ ไม่อย่างนั้นแกก็ตายเป็นผีเฝ้าถนนอยู่ตรงนี้แหละ"

ประโยคนั้นเรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้จริงๆ เขาดึงบุหรี่ออกจากปากแล้วพ่นควันฟุ้งแสดงกิริยาน่าเกลียดจนโมรียาถึงกับแบะปาก 'โจร' กระจอกตรงหน้าหล่อนแม้จะมีรูปร่างสูงใหญ่ ดูผิวเผินหน้าตาก็คงพอใช้ แม้จะเต็มไปด้วยหนวดและเคราประดับครึ้มเต็มใบหน้าก็ตาม และสาบานได้หล่อนไม่เคยรู้จักมาก่อนแน่ๆ

"ดุเป็นบ้าเลยเจ้เนี่ย..."

"ใครเจ้แก! ไอ้บ้านี่!..." หญิงสาวออกลายโมโหจัดกว่าเก่า เล็งจับปืนแน่นอีกครั้งเตรียมพร้อมจะลั่นไกได้ตลอดเวลา โดยไม่ทันระวังตัว คิดไม่ถึงกับการมาของคนร้าย ว่าอาจมีแผนการอื่นนอกเหนือจากการเอารูปมาแบล็คเมลล์แลกเงิน

“!!” เจ็บ...หนึบ ระบมตรงท้ายทอย นั่นคือความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่หล่อนจะไม่หลงเหลือสติ ร่างเล็กสลบเหมือดทรุดฮวบสูญสิ้นเรี่ยวแรง แต่แล้วมือใหญ่ทรงพลังก็รั้งหล่อนเอาไว้ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นถนน

"โหดไปนะ...เอายาสลบโปะก็สิ้นเรื่อง"

"ไปขับรถ...ณกร...." เสียงห้าวทุ้มดังเล็ดลอดไรฟัน บ่งบอกถึงความขุ่นโกรธที่แฝงเร้นอยู่ภายในใจ ณกรพยักหน้าอย่างคนไม่อาจออกความเห็นอะไรได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว ภูมิศิลาคงไม่ยอมถอยหลัง

สายตาคมปลาบกวาดมองร่างระหงในอ้อมแขนพี่ชายอีกครั้ง หล่อนสวย...สะดุดตาน่ามองไปทุกสัดส่วนจริงๆ มิน่า ภูมิศิลาถึงได้เคืองแค้นเป็นนักหนา ไม่ยอมรามืออโหสิให้ แม้อีกฝ่ายเลือกที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเองและไม่เคยข้องแวะกลับมาสร้างความเดือดร้อนอะไรให้ก็ตามเป็นเวลานานมาแล้วก็ตาม...

หากแต่จิตใจของพี่ชายเขาคงกักเก็บทั้งความแค้น และความรักเอาไว้เต็มเปี่ยมจนแยกแยะไม่ออก ว่าสิ่งใดควรให้อภัย สิ่งใดควรปล่อยวาง...