บทที่ 1 ตอนที่ 1

"แน่ใจเหรอว่าจะทำจริงๆ..."

"นายถามฉันรอบที่เท่าไหร่แล้ว" คนถูกถาม เหลือบสายตาหันมองคนถาม ซึ่งกำลังทำสีหน้าเคร่งเครียด ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความกังวล พลางทิ้งร่างใหญ่หนาเอนพิงเบาะรถหันมองความมืดนอกหน้าต่าง

"หึ...อย่างนายกลัวตายกับเขาด้วยเหรอ" สายตาของคนขับรถเบี่ยงเบนมองไปตามเส้นทางถนนท่ามกลางแสงสลัว เขาแสยะยิ้มร้าย จนอีกฝ่ายเห็นแล้วต้องดีดตัวลุก ดึงสาบเสื้อเข้าหากันแสดงท่าทีองอาจ

"เอาที่ไหนมาพูด"

"ก็เห็นๆ อยู่ว่านายกำลังปอดแหก กลัวจะโดนจับได้รึไง ฉันบอกแล้วว่าไม่มีทาง งานนี้...ฉันยอมเอาทุกอย่างเข้าแลก ยังไง...ก็ไม่มีทางพลาด"

"คนอย่างฉันเหรอจะกลัวพวกกระจอกนั่น หึ...นายน่าจะรู้นิสัยฉันนะภูมิ"

"หืม..." เจ้าของชื่อครางฮือเป็นเควสชั่นมาร์ค แต่ก็แอบยิ้มมุมปากกับอาการกระสับกระส่ายตลอดเวลาที่เดินทางมาด้วยกัน

"เออๆ บอกก็ได้..." ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจ

"กลัวน้ำหวานรู้...ถ้าเมียอันเป็นที่รักยิ่งของฉันรู้เข้า มีหวังหูยานหัวแบะ ทีนี้...นายจะรับผิดชอบยังไง"

"นึกว่าอะไร ณกรเอ๊ย! ที่แท้ก็กลัวแม่ เอ๊ย!! เมีย" คนฟังหัวเราะชอบใจ

แต่ณกรสิ...ใจของเขาไม่คลายความระแวงลงเลย

"หึ...ไม่มีเมียบ้างให้มันรู้ไป ระวังนะภูมิ นายน่ะ ว่าฉันไว้เยอะกรรมจะตามสนองร้อยเท่าพันเท่า"

"ก่อนที่กรรมจะตามสนองฉัน...ฉันขอสนองกรรมให้ถึงใจกับใครบางคนก่อนก็แล้วกัน" ใบหน้ากร้านประดับไว้ด้วยหนวดเคราครึ้ม ดูดุดันยิ่งขึ้นเมื่อดวงตาคมกล้านั้นส่อแววอาฆาตขึ้นมาในชั่วอึดใจ

ณกรกลืนน้ำลายลงคอส่ายศีรษะด้วยไม่รู้จะหาคำใดมากล่าวเตือนพี่ชายบุญธรรมให้กลับตัว ภูมิศิลามีความตั้งมั่นในการสะสางปัญหาที่เขาจะไม่ยอมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้โดยเด็ดขาด

และด้วยนิสัยใจคอของพี่ชายต่างสายเลือด เขารู้จักเป็นอย่างดี เพราะถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันแต่เล็กแต่น้อย เสมือนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน มันทำให้ณกรรู้แก่ใจว่า...ความวิบัติกำลังจะไปเยือนใครคนหนึ่ง แม้เขาไม่เต็มใจให้มันเกิดขึ้นก็ตาม แต่ก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้ ทุกอย่างภูมิศิลาเป็นผู้ควบคุม

ไม่ใช่เขา...

"ในเมื่อนายคิดดีแล้ว...ฉันก็ขอให้นายหาทางรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นให้ได้ด้วยนะภูมิ" เขาได้แต่กระซิบเสียงทุ้มบอกกล่าวครั้งสุดท้ายให้กับร่างใหญ่ของพี่ชายที่หันหน้าเหลือบตามอง และหยุดรถยังสถานที่เป้าหมาย ก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าที่พับเป็นรูปสามเหลี่ยมซึ่งพันคอเอาไว้ขึ้นมาปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง...

"เจ้าสาวจวนได้เวลาออกไปข้างนอกแล้วนะคะ" เสียงใสเปี่ยมไปด้วยความยินดีดึงสติของหล่อนให้หันไปมอง โมรียาจิกตาเหยียดยิ้มแสยะ จนอีกฝ่ายต้องหลบสายตาคมสวย ซึ่งส่อแววไม่สมกับชุดที่สวมใส่อยู่แม้แต่น้อย

"ฉันรู้...ว่าควรทำอะไรยังไง ฉันเป็นเจ้าสาวของวันนี้นะไม่ใช่เธอ...ที่จะมาชี้นิ้วสั่งโน่นนี่ได้"

"เอ่อ...แต่คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณมู่ลี่ใช้ให้ดิฉันเข้ามาตามค่ะ"

โทรศัพท์เครื่องหรูที่กำอยู่ในมือถูกวางกระแทกกับโต๊ะเครื่องแป้งไม่นึกเสียดาย ก่อนที่ร่างระหงในชุดเกาะอกขาวฟูฟ่องจะลุกยืนจ้องผู้มาเยือนด้วยความไม่พอใจนัก

"อยากออกไปตอนไหนฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง! นี่มันเพิ่งจะทุ่มนึง มาเร่งอะไรนักหนา!"

"เอ่อ!! แต่แขกมากันเยอะแล้วนะคะ พิธีการบนเวทีก็กำลังจะเริ่มแล้วด้วย คุณมู่ลี่ไม่ออกไปเลยตั้งแต่เย็น ตอนนี้ทั้งงานก็รอชมความสวยของคุณมู่ลี่อยู่นะคะ" เจ้าหน้าที่ในการจัดงานพยายามพูดชักจูงในขณะที่กำลังอยู่ในอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เนื่องจากมันเป็นหน้าที่ของหล่อนที่ถูกใช้ให้มา

บรรดาผู้หลักผู้ใหญ่และเพื่อนๆ ของเจ้าสาวต้องอยู่ต้อนรับแขกเหรื่อ พนักงานคนอื่นๆ ก็เข้ามาตามหลายรอบแล้ว โมรียากลับเอาแต่ใจ ไม่ยอมที่จะออกไปร่วมพิธีท่าเดียว ทั้งที่หล่อนเป็นเจ้าสาวของงานแต่งในค่ำคืนนี้

"แค่งานหมั้นเมื่อเช้าก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ขอพักสักนิดสักหน่อยจะเป็นไรไป แล้วเธอก็ออกไปเลยนะ ไม่ต้องเข้ามาอีก ถึงเวลาฉันก็ไปของฉันเอง!"

"แต่คุณมู่ลี่คะ..."

"หูหนวก หรือภาษาไทยเธอมีปัญหา ถึงฟังไม่รู้เรื่อง!"

"ค่ะ...ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะไปเรียนท่านตามนี้นะคะ เอาเป็นว่าขอร้องให้คุณมู่ลี่ออกไปทันสักทุ่มครึ่งเถอะค่ะ ทุกอย่างจะได้ไม่ต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้" พูดจบร่างในชุดราตรีสีครีมนั้น ก็หันหลังกลับเดินออกจากห้องแต่งตัวทันที โดยไม่รอให้โมรียาอาละวาดใส่อีก

หญิงสาวได้แต่จ้องตามหลังเขม็งด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับมากระแทกตัวลงนั่งหน้ากระจกดังเดิม...

แม้จะมาถึงขั้นตอนสุดท้ายของพิธีการสำหรับการเริ่มต้นชีวิตคู่ แต่หล่อน...กลับบังเกิดความไม่แน่ใจ ลังเลใจ เอาเสียดื้อๆ ทำให้ไม่นึกอยากออกไปเผชิญกับความเป็นจริงว่าต่อไปนี้ หล่อนกำลังมี 'บ่วง' คล้องจูงชีวิต ไม่อาจเป็นอิสรภาพดังเช่นแต่ก่อนได้อีกแล้ว

แม้การแต่งงานนี้จะเกิดขึ้นจากความเต็มใจของหล่อนเองมาตั้งแต่แรกก็ตามที แต่ทุกอย่างก็เป็นเพราะความเห็นชอบของผู้ใหญ่ ความเหมาะสม และความผิดพลาดบางอย่าง ใช่เพราะเกิดจากความรักที่หล่อนมีให้กับเจ้าบ่าวก็หาไม่

"คุณย่าเคยสอนไว้...เกิดเป็นหญิงต้องผัวเดียวเมียเดียว เราได้เสียกับหม่อมอดิศรตั้งแต่อยู่เมืองนอก...แล้วมาแต่งงานกันมันก็ถูกต้องแล้วนี่ ยังจะคิดมากทำไมมู่ลี่ ไม่วันนี้ก็วันหน้าก็ต้องแต่งกับเขาอยู่ดี เพราะเราจะไม่ยอมมีมากชายหลายชู้อย่างเด็ดขาดอยู่แล้ว"

หล่อนถอนหายใจหนักหน่วงกับความคิดของตัวเอง...

ใช่...นั่นคือสิ่งที่คุณย่าปลูกฝังมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย และหล่อนก็ตั้งมั่นทำตามปณิธานอย่างแน่วแน่ แม้จะเหลวไหลและดื้อรั้นร้ายกาจในหลายๆ เรื่อง แต่สำหรับความเชื่อในเรื่องจารีตนั้นหล่อนไม่เคยลืม อาจจะผิดอยู่บ้างตรงที่มีความสัมพันธ์กันก่อนแต่งงาน แต่ก็เป็นเพราะหล่อนเมาจึงถูกหม่อมราชวงศ์ดิเรกศรซึ่งคบหาดูใจกันล่วงเกินในคืนหนึ่ง และนั่นก็เป็นเหตุผลหลักของการแต่งงานในครั้งนี้

เสียงเคาะประตูเรียกอารมณ์หงุดหงิดได้ดีเป็นอย่างยิ่ง หญิงสาวหมุนตัวขวับพร้อมกล่าวให้เปิดประตูเข้ามาได้เพราะคิดว่าจะเป็นผู้ดูแลงานเลี้ยงคนเดิม แต่แล้วเมื่อประตูห้องเปิดกว้างปรากฏว่าไม่ใช่อย่างที่คิด

"แกเป็นใคร! เข้ามาทำไมในห้องนี้ไม่รู้หรือไงว่านี่เขตหวงห้าม ไร้มารยาท!" โมรียาแหวใส่ไม่ยั้ง ด้วยอารมณ์ร้อนรุ่มเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผนวกกับเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ในชุดบริกรตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้รู้สึกรำคาญใจ

"ขอโทษครับคุณโมรียา...คือมีคนฝากสิ่งนี้มาให้คุณ...." ว่าแล้วมือใหญ่ก็เดินเข้ามายื่นซองสีน้ำตาลให้กับหล่อนแล้วรีบจากไปในทันที

"ใครส่งบ้าอะไรมาในเวลานี้...ประสาท" บ่นไปมือก็แกะซองและล้วงเอาอะไรบางอย่างที่บรรจุอยู่ด้านในออกมาดู แล้วดวงตากลมโตถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดีก็เบิกโพลงกับสิ่งที่เห็น

รูปภาพเกี่ยวกับอิริยาบถของหล่อน ซึ่งไม่ใคร่จะน่าดูเท่าไหร่ในคืนก่อนหน้านี้เพียงสามวัน มันเป็นคืนปาร์ตี้สละโสด ถูกถ่ายโดยใครก็ไม่รู้ ซึ่งสัญชาตญาณมันบอกว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน

"ใคร! ใครทำบ้าอะไรเนี่ย" มือเรียวเล็กกำเกร็งด้วยความโกรธ เพราะแต่ละรูปที่เห็นช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย หล่อนเมาแอ๋ไม่เป็นท่า นอนกลิ้งกลางถนน จนเพื่อนๆ ต้องหามกลับไปส่งบ้าน

โมรียาล้วงเข้าไปในซองอีกครั้ง คว่ำเร่งเขย่าจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้วจริงๆ จึงโยนซองทิ้ง และหันมาพลิกรูปทีละใบด้วยความสงสัย หัวใจของหล่อนเต้นระรัว กัดริมฝีปากจนลืมไปเลยว่าอาจทำให้ลิปสติกสีหวานที่เคลือบอยู่หลุดลอก

"ถ้าไม่อยากให้รูปพวกนี้โชว์หราในหน้าจอมอนิเตอร์งานแต่งของเธอ...ก็รีบออกมาตกลงบางอย่างกันซะที่ด้านหลังของโรงแรม...ให้มาคนเดียว จำไว้!"

หล่อนอ่านโน้ตสั้นๆ ที่เขียนแปะไว้ด้านหลังของรูปใบหนึ่งแล้วความโกรธก็เท่าทวีคูณ นี่คงเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีเท่านั้น สำหรับพิธีการบนเวที

แน่นอนว่าต้องมีการโชว์รูปและวิดีโอต่างๆ เกี่ยวกับเธอและเจ้าบ่าว หากไอ้คนที่ขู่คิดทำอย่างว่าจริงๆ ชีวิตการแต่งงานของหล่อนก็คงพังพินาศทั้งที่กำลังจะเริ่มต้น...

นั่นไม่ได้สำคัญเท่ากับหล่อนต้องอับอายขายหน้าผู้คนไปอีกนานแสนนานแน่ๆ

"หึ! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน บังอาจมาขู่กรรโชก รู้จักมู่ลี่น้อยไปแล้ว!" หล่อนกำรูปทั้งหมดจนมันยับยู่ยี่คามือ หันกลับไปคว้ากระเป๋าสะพายใบย่อมและเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย

ทว่า...จุดหมายนั้นหาใช่ห้องจัดเลี้ยงอย่างที่เจ้าสาวควรจะเข้าไปร่วมในเวลานี้....