ตอนที่ 3-1 : สวยทะลุแมสก์ VS คุณพี่ช่างหยอด

เรียบร้อยเสมือนผ้าพับไว้... แท้จริงแล้วเป็นกองผ้ายับยู่ยี่ที่พับซ้อนกันเพื่อเอาไว้หลอกตาซะมากกว่า

พิมพ์ลภัสเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ฉลาดหัวไวประสาสาวมั่นยุคใหม่ เธอจบปริญญาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังใน UK ได้ทำงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงด้วยความสามารถทางสาขางานโฆษณา และการตลาด

เธอยังเป็นคนขยันทำงานอยู่ตลอด ไม่เที่ยวเตร็ดเตร่ ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้ชายในทางเสียหายให้พ่อแม่ต้องไม่สบายใจ ด้วยเธอไม่ชอบเข้าสังคมกับใครนัก จะมีก็แค่เพื่อนสนิทอีกสองคนคืออิงฟ้า และขณิกา

“พี่ได้ยินว่าเรารู้จักกับน้องพายด้วย...?” เสียงทุ้มถาม บนเครื่องบินในที่นั่งของเขาเอง

ชั้น Business Class ของสายการบินดัง ขวัญฤดีช่างเอาใจจองมาให้ ขึ้นเครื่องก็เจอกับอาหารว่าง อาหารเมนูหลัก กินกันจนแน่นท้อง ระยะห่างพอดีได้เม้าส์มอย มีพื้นที่เชื่อมถึงกันตรงที่วางพักแขน

เครื่องอำนวยความสะดวกทั้งโทรทัศน์จอเล็ก สายชาร์จ หูฟัง มีความเป็นส่วนตัวด้วยเบาะปรับเอนนอนได้พร้อมมีที่วางพักเท้า หมอน ผ้าห่มอย่างดี

ขึ้นเครื่องมาแต่เช้าคงยังไม่ถึงเวลานอนในการเดินทางที่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น จากลอนดอนไปสนามบินสุวรรณภูมิใช้เวลาประมาณเกือบ 13 ชั่วโมง

พิมพ์ลภัสคงไม่ทำตัวเสียมารยาท ก็ต้องคุยเป็นเพื่อนเขา

“เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ พอโตมา ต่างคนต่างเรียนไปเจอกันที่อังกฤษ”

“น้องพายนิสัยดีนะครับ พี่เคยเจอหลายครั้ง ดูเรียบร้อยเหมือนน้องพิมพ์เลยนะ”

“ไม่มั้งคะ... พิมพ์สู้พายไม่ได้หรอก ไม่ได้ครึ่ง” นั่นคือที่เธอหมายถึง อีกคนดันหมายความอีกอย่างเพียงสบตามองด้วยท่าทางกรุ้มกริ่มมีเลศนัย

“พี่ว่าได้นะ... สวยทะลุแมสก์ น่ารักดีออก มีแฟนหรือยังล่ะ?”

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ...” เธอยิ้มผ่านหน้ากากสีดำไปก่อนปรับน้ำเสียงเข้มขึ้น “But... Stop flirting with me... please”

สำเนียงอังกฤษจ๋าของหญิงสาวที่มีการศึกษา คงไม่แปลกเลยว่าทำไมพิมพ์ลภัสถึงยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน

“Ok... Take Your time Baby I’ m not gonna do that again”

“ขอบคุณค่ะ” ในรอยยิ้มฝืนทนบอกกับคนข้างกายที่จบ UK มาเหมือนกับเธอ ระดับเตชินคงรู้ความหมายดีว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหน

สวย เลิศ เชิด หยิ่ง!

พิมพ์ลภัสเลือกที่จะพริ้มตาปิดลงในพื้นที่ของเธอ ขีดเส้นความสัมพันธ์ไว้ว่าไม่ชอบให้ใครมาจีบหยอดทอดสะพาน คนอายุมากกว่าจึงนอนหลับตาไปเงียบ ๆ

สายการบินหรูมีของสมนาคุณลูกค้าทั้งกระเป๋าเครื่องใช้ส่วนตัวเล็กน้อย และเซ็ตนอนด้วยฝีมือจากดีไซน์เนอร์ไต้หวัน ผ้านุ่มสบาย แอร์โฮสเตสสาวสวยนำมาแจกถึงมือลูกค้า

ขณะที่ทุกคนยังคงต้องเว้นระยะห่างทางสังคม สินค้าทุกอย่างบนเครื่อง หากมีการต้องหยิบจับ พนักงานจะสวมถุงมือยาง ล้างมือด้วยเจลล์แอลกอฮอล์อยู่บ่อยครั้ง

เธอและเขาได้นอนสักหน่อยพอสดชื่นขึ้น จนถึงเวลามื้ออาหารอีกรอบ

เปลือกตาขาวใต้ขนตางอนเป็นแพปรือขึ้นลงช้า ๆ เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนข้างกายมองกลับมาพอดี จึงเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง เพราะไม่รู้จะคุยอะไร

“คุณน้องคนสวยทะลุแมสก์”

ได้ฉายาเป็นของตัวเองอย่างจริงจัง เธอยังได้รับความหวังดีจากชายหนุ่มที่ยื่นเจลล์แอลกอฮอล์ในขวดกลมเล็ก ๆ ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของเขาและแม่กำชับไว้ว่าให้ดูแลน้องด้วย

“ตื่นนอนแล้วอย่าลืมล้างมือด้วยนะครับ... น้องพิมพ์ หันหน้าสวย ๆ มา แบมือให้พี่เตเร็ว”

เสียงทุ้มหวานทำให้เธอต้องยอมรับน้ำใจ ผายฝ่ามือออกกว้าง ให้เขาหยอดเจลล์เย็นลงค่อยปิดฝา

รอยยิ้มหวานผ่านดวงตาคู่คมบนวงหน้าหล่อเหลา ตีความได้เพียงอย่างเดียว

“ขอบคุณค่ะ... ว่าแต่... พี่เตไม่ได้จะจีบพิมพ์ใช่ไหมคะ?”