บทที่ 3 เดินทางไปต่างประเทศ

หลังจากเจย์เดนออกจากเพนท์เฮ้าส์ก็มุ่งหน้าไปหาคริสตัล เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้น ดันพบชายคนหนึ่งกำลังโอบกอดน้องสาว เขาไม่รอช้าพุ่งไปอย่างไวก่อนคว้าร่างชายคนดังกล่าว

ผลัวะ! กำปั้นหนักของเจย์เดนซัดใส่หน้าอีกคน จนล้มกระแทกพื้น

“ว้าย!”

“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู” ชี้หน้าด่าคนบนพื้น

“พี่เจย์อย่าทำเขานะคะ” คริสตัลร้องบอกพี่ชาย เธอจะลงจากเตียงไปช่วยแฟนหนุ่มก็ไม่ได้ เนื่องจากเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก

“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู”

“เขาคือไต้ฝุ่น แฟนของน้องเองค่ะ”

“ไอ้นี่เองเหรอ ที่มันล่วงเกินน้อง” ไม่รอช้าไปคร่อมร่างไต้ฝุ่นและส่งหมัดหนักใส่หน้าหล่อของไต้ฝุ่นระรัว

“โอ๊ย!!”

“น้อง/คริส” เสียงร้องของคนบนเตียงเรียกสติสองหนุ่มหันมองตามกันและเรียกชื่อเธอพร้อมกัน

เพราะเธอพยายามจะไปห้ามปรามพี่ชายไม่ให้ทำร้ายร่างกายไต้ฝุ่น ทำให้ทรุดกายกองกับพื้น

“น้องเป็นอะไรไหม” มาเฟียหนุ่มวิ่งไปหาน้องสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมช่วยประคอง

“อย่าทำอะไรไต้ฝุ่นเลยได้ไหมคะ” เสียงของคริสตัลสั่นเครือ ตามด้วยหยาดน้ำใสอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้าง

คนเป็นพี่ชายถึงขั้นใจอ่อนยวบกับคำขอร้องของน้องสาว แต่ยังไม่ยอมรับปากจะไม่ทำร้ายไต้ฝุ่น

“พี่เจย์…น้องขอร้อง”

“โธ่เว้ย!!”

“นะคะ” มือเล็กแตะลงบนท่อนแขนกำยำพร้อมส่งสายตาเว้าวอนมาเฟียหนุ่มทั้งน้ำตา

“มึงมานี้” เขาหันไปเรียกไต้ฝุ่นแทนการตอบคำถาม

“อย่าทำเขา”

“พี่ไม่ทำอะไรมันหรอก มานี่สิวะ” ประโยคท้ายหันไปตะคอกใส่แฟนหนุ่มของคริสตัล

“ครับ” ไต้ฝุ่นเดินมาหยุดข้างมาเฟียหนุ่ม สภาพเขาในตอนนี้สะบักสะบอม เสื้อผ้าขาดลุ่ย ใบหน้าช้ำและเลือดไหลมุมปาก

“มึงรักน้องกูจริงหรือเปล่า”

“ผมรักคริส” ว่าพลางช้อนตามองสาวคนรัก

“อืม” เมื่อได้ยินคำตอบน่าพึงพอใจจึงหันมาสนใจคริสตัลต่อ ก่อนช่วยพยุงหญิงสาวไปอยู่บนเตียงเหมือนเดิม

“ไต้ฝุ่น”

“ครับ”

“เจ็บมากไหมคะ”

“ไม่เลย” ไต้ฝุ่นเดินไปหาสาวคนรัก โดยเจย์เดนยอมหลีกทางให้

“ปากคุณมีเลือดด้วย” นิ้วเรียวแตะลงบนริมฝีปากแฟนหนุ่มแผ่วเบาด้วยความกลัวการสัมผัสของตนเองจะทำให้เขาเจ็บ

“ผมไม่เป็นไรครับ” เผยยิ้มแก่สาวคนรัก หวังให้คลายความกังวล

“ทำไมพี่ต้องทำร้ายไต้ฝุ่นด้วย” คริสตัลหันไปตำหนิพี่ชาย

“แล้วมันกล้าดียังไงมากอดน้อง” พูดพร้อมจ้องเขม็งไต้ฝุ่น

“น้องรักไต้ฝุ่น ขอร้องละอย่าทำเขา”

“ถ้ามันกล้ามาทำให้น้องเสียใจ พี่ไม่เอามันไว้แน่”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมรักคริส ไม่มีทางให้เกิดเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด”

“แล้วกูจะคอยดู” ยกยิ้มมุมปาก ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ

“ไต้ฝุ่นคะ คุณกลับไปก่อนเถอะ” คริสตัลแทรกขึ้น เนื่องจากกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง

“แต่คุณ…”

“เชื่อคริสนะคะ”

“อืม” เพราะไม่อยากเถียงกับคนบนเตียง ไต้ฝุ่นจำใจทำตามคำขอของคริสตัล ก่อนเดินออกจากห้องและปล่อยสองพี่น้องให้อยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ไอ้นั่นเหรอ คนที่น้องรักนักหนา”

“ไต้ฝุ่นเขาเป็นคนดีนะคะ”

“จะเชื่อได้ไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางเหลือบมองริมฝีปากอมชมพูกำลังขยับพูด

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ไต้ฝุ่นไม่ใช่คนแบบนั้น”

“แล้วจะไม่บอกพี่จริงเหรอ มันเกิดอะไรกันแน่ในวันนั้น” เจย์เดนลองหยั่งเชิงน้องสาว เผื่ออีกคนยอมเล่าให้ฟัง แม้จะได้ยินจากโบนัสแล้วก็ตาม

“ไม่ค่ะ น้องไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว” คนเพิ่งสูญเสียลูกน้อยยังทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ครั้งนั้น

“อืม” เมื่อคริสตัลไม่ยอมเล่าก็ช่าง เขาเองก็รอเอาคืนใครบางคนเช่นกันหลังเดินทางกลับอิตาลี จะเอาให้สาสมยิ่งกว่าความเสียใจของคริสตัล

หลายวันแล้วที่ณิชาถูกขังอยู่ในห้องนอนของเพนท์เฮ้าส์อันหรูหรา ไททันจะเป็นคนนำอาหารมาให้เธอรับประทานและนำเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนทุกวัน แต่ไม่ยอมบอกว่าจับเธอมาทำไม ส่วนเจย์เดนนับจากวันนั้นก็ไม่มาหาอีกเลย

แอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้คนนั่งบนเตียงช้อนตามองก่อนเผยให้เห็นร่างกำยำของเจย์เดน

“คุณคะ” ณิชากระโดดลงจากเตียงและหยุดตรงหน้าเจย์เดน

“อะไร”

“คุณจับตัวฉันมาทำไมคะ”

ไร้เสียงตอบจากชายหนุ่ม นาทีต่อมาไททันและบอดี้การ์ดอีกสองคนเข้ามาก่อนจับแขนเธอคนละข้าง

“พาตัวไป”

“จะพาไปไหน ฉันไม่ไป” เธอมองคนเหล่านั้นอย่างหวาดหวั่น แล้วพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ ก่อนโดนโปะด้วยยาสลบ สักพักสติของคนตัวเล็กเริ่มเลือนรางและอ่อนระทวยในที่สุด จากนั้นเธอถูกพาไปทันที

ณิชาสลบไปนานเท่าไรไม่อาจล่วงรู้ กระทั่งเสียงสนทนาปลุกคนตัวเล็กบนเตียงตื่น นัยน์ตาคู่หวานเบิกขึ้นเชื่องช้า กวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างมึนงงกับสถานที่ไม่คุ้นตา

“อื้อ” เธอยันกายลุกขึ้นนั่ง

“ตื่นสักที” เจย์เดนมองคนตัวเล็กอย่างเยาะเย้ยพร้อมเหยียดยิ้มด้วยความรังเกียจที่มีต่อณิชา

“ตอนนี้ฉันอยู่ไหน” เธอไม่สนใจเขาจะมองอย่างไร นอกจากอยากรู้คนตรงหน้ากำลังพาไปที่ไหน

“บนเครื่องบินส่วนตัวของฉัน”

“หมายความว่าตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องบินเหรอ” เธอเบิกตาโพล่ง

“อืม”

“จะพาฉันไปไหนคะ”

“อิตาลี”

“ไปทำไมคะ” เธอรีบกระโดดลงจากเตียงอย่างไว ไปหยุดข้างกายของเจย์เดน มือเล็กกระตุกชายเสื้อของเขาเพื่อรอคำตอบ ขณะนี้มึนงงและสับสนมากเหลือเกิน เกิดอะไรกับตนเองกันแน่ ทำไมถึงลงเอยแบบนี้

สายตาคมกริบเหลือบมองมือเรียวเอื้อมจับเสื้อของตัวเอง แล้วปัดออกอย่างรังเกียจ

“สกปรก”

คำพูดและการกระทำของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวชาวาบทั่วเรือนร่าง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครร้ายกาจแบบนี้มาก่อน

“ช่วยบอกณิหน่อยได้ไหมคะ ณิทำอะไรผิด คุณถึงทำแบบนี้กับณิ” เธอเผลอเอ่ยสรรพนามแทนตนอย่างสนิทสนม ก่อนหยาดน้ำใสไหลอาบแก้มนุ่มอย่างกลั้นไม่ไหว หน้าหวานรีบเบือนไปอีกด้านและเช็ดคราบน้ำตาเร็ว ๆ กลัวเขาจะต่อว่าเธอแสร้งทำ

“ทำผิดแท้ ๆ แต่ไม่สำนึกผิด เลวสิ้นดี!!” เขาเน้นประโยคท้ายหนัก ๆ

“ฉันทำอะไรคะ” หันขวับมองคนตัวโต

“ทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ ไม่ต้องให้คนอื่นต้องบอกหรอก”

“ฉันทำอะไรคะ!” เธอเริ่มโมโหเนื่องจากอีกคนไม่ยอมบอก

วาจาของคนตัวเล็ก ทำให้มาเฟียหนุ่มมองเธอปานจะกินเลือดกินเนื้อ หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกกับสายตาคมคู่นั้น จึงถอยหลังหนีจนเซลงบนเตียง

“เธอทำร้ายน้องสาวฉัน” เจย์เดนกระโดดขึ้นเตียง ฝ่ามือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรง จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“น้องสาวคุณ ใครคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้น

“คริสตัล”

“คริสตัลเหรอ” เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เธอไม่เคยล่วงรู้มาก่อนคริสตัลจะมีพี่ชาย แถมยังโหดแบบนี้

“ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหม ความผิดของเธอคืออะไร”

“ความผิดอะไรของคุณ” หน้าหวานสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมของมือใหญ่ ทอดสายตามองหน้าหล่อเหลาอย่างสับสน

“ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ”

“ฉันทำอะไร คุณกำลังเข้าใจผิดหรือเปล่า”

“ไม่มีทาง” ปฏิเสธเสียงแข็ง

“คุณคะ ปล่อยฉันกลับไปเถอะ” เสียงหวานอ้อนวอน

“เฮอะ! อยากให้ฉันปล่อยงั้นเหรอ” จ้องมองคนตัวเล็กอย่างมีเลศนัย

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ

“งั้นก็…” ว่าพลางกวาดสายตามองณิชาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

“อะไรของคุณ” ณิชารู้ทันที เขากำลังสื่อถึงสิ่งใดจากสายตาคมกริบมองมายังเธอ หญิงสาวถอยหลังชิดขอบเตียง ตวัดผ้าห่มคลุมเรือนร่าง

“ฉันไม่สนใจผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรอก” แสยะยิ้มชั่วร้ายใส่เธอ จากนั้นเดินจากไปทันใด ทิ้งความสงสัยให้แก่ณิชา

“ผู้หญิงสกปรกเหรอ” คนตัวเล็กนั่งชันเข่าโอบกอดตนเองอย่างปลอบประโลม

นาทีนี้ไม่รู้ต้องรู้สึกอย่างไรดี หลากหลายความรู้สึกยิ่งนัก ที่ไม่เข้าใจที่สุดคือทำไมเขาทำเหมือนเธอไปทำผิดอะไรมาซึ่งเกี่ยวกับคริสตัล

“มันเรื่องอะไรกันแน่” ปรายตามองประตูที่เพิ่งพ้นร่างสูงใหญ่ของเจย์เดน ทั้งสับสนและยุ่งเหยิงไปหมด