บทที่ 4 พยายามอธิบายความจริง

การเดินทางจากไทยไปอิตาลีใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร กว่าจะถึงก็เข้าสู่วันใหม่

ขณะนี้ณิชาไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย หญิงสาวจำเป็นต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของเจย์เดน ไม่ว่าเขาจะพูดหรือกระทำสิ่งใดก็ตาม หากยังอยากมีชีวิตก็ควรเชื่อฟัง

“รีบเดินสิวะ ลีลาอยู่ได้” มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ขณะกำลังย่างกรายไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอ

“ฉันอยากกลับบ้าน” กวาดสายตามองรอบข้างซึ่งเป็นสถานที่แปลกใหม่ ไม่คุ้นเคยสำหรับหญิงสาวสักนิด

“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์นั้นสักหน่อย” มาเฟียหนุ่มผลักไหล่บอบบาง กระทั่งณิชาล้มลงบนพื้น ส่วนเขาจากไปทันใด ไม่วายสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาเธอไปยังรถตู้

“ลุกไหวไหมครับ” ไททันถามอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือให้เธอ

“ทำไมเจ้านายของพวกคุณใจร้ายจัง”

“รีบไปเถอะ ถ้าคุณไม่อยากโดนไปมากกว่านี้” ไททันไม่ตอบคำถามณิชา เขาตัดบทและช่วยพยุงหญิงสาว จากนั้นพาเธอไปยังรถตู้คันหรู ก่อนมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์

รถตู้เคลื่อนตัวตามท้องถนน กระทั่งถึงสถานที่มุ่งหมาย ณิชามองประตูรั้วเปิดกว้างต้อนรับเจ้าของ เธอทอดสายตามองความงดงามตั้งตระหง่านเด่นเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง

‘รวยขนาดนี้เลย’ พูดในใจพร้อมเหลือบมองเขาที่นั่งไขว่ห้างข้างกัน ไม่ว่าเขาจะทำสีหน้าอย่างไรยังคงดูดีไม่เปลี่ยน จนเธอแอบเคลิ้มชั่วขณะได้มองหน้าหล่อ

“ถึงแล้วครับ”

“คะ” เสียงของบอดี้การ์ดหนุ่ม ทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อมองข้างกายปรากฏว่าคนตัวโตหายไปแล้ว

“ลงไปตอนไหน” บ่นพึมพำ แล้วก้าวเท้าเล็กลงจากรถและตามหลังไททันเข้าไปข้างในบ้าน

นัยน์ตากลมโตหันมองอย่างแอบชื่นชมในใจเงียบ ๆ ภายในคฤหาสน์ตกแต่งได้สวยงาม เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นราคาไม่ต่ำกว่าหลักแสน ระยิบระยับจนแสบตาไปหมด

คนตัวเล็กไปหยุดหน้ามาเฟียหนุ่มที่นั่งบนโซฟา โดยมีเหล่าแม่บ้านและบอดี้การ์ดหลายสิบคนยืนเรียงรายกัน

“กว่าจะมา”

“ขอโทษค่ะ” ก้มหน้าสำนึกผิด เม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความโกรธ เธอโมโหเขามากแต่ทำอะไรไม่ได้

“ทุกคนจงฟังให้ดี ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในฐานะเชลยของฉัน เพราะฉะนั้นถ้าใครเห็นผู้หญิงคนนี้หนีไปเมื่อไร รีบแจ้งฉันทันทีหรือถ้าใครคิดช่วย ฉันเอาตายแน่!” เจย์เดนเด้งตัวไปหาคนตัวเล็ก มือหนาเชยคางมนพร้อมกับประสานสายตากัน รังสีอํามหิตแผ่ซ่านจากตัวเขาส่งผลให้ณิชาตัวสั่น

“เข้าใจไหม” เอ่ยถามเสียงดังลั่นระหว่างกวาดสายตามองทุกคน

“ครับ/ค่ะ” ทั้งหมดประสานเสียงตอบรับเจ้านาย

“ส่วนเธออย่าคิดที่จะหนีถ้ายังอยากมีชีวิต”

“คุณมันเลวที่สุด”

“หึ! ฉันจะถือว่าเป็นคำชมละกัน” เขาปล่อยมือจากคางกลมกลึง แล้วดันเธอเล็กน้อย ทว่าอีกคนกลับล้มลงกระแทกพื้นง่ายดาย

ณิชาชำเลืองดูผู้คนรอบข้าง สายตาแต่ละคนจ้องเธออย่างไม่เป็นมิตร ทุกคนทำราวกับเธอเป็นศัตรูคู่แค้นกันมาเนิ่นนาน

“ป้าแมรี่พาเชลยของผมไปพักหน่อย”

“ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านตอบรับคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม เมื่อได้ยินว่าณิชาคือเชลยจึงไม่ถนอมก่อนกระชากแขนเล็กของสาวเอเชียรุนแรงจนแทบหลุดจากบ่า

“เจ็บนะคะ” ณิชาบอกหญิงวัยกลางคนด้วยโทนเสียงไม่พอใจ

“ไม่ตายหรอก” ไม่ใช่คำพูดของแมรี่ แต่เจย์เดนเป็นคนกล่าว เขามองเธออย่างเย้ยหยัน ใครก็ตามที่ทำร้ายน้องสาวเขาจะไม่มีวันปล่อยไปเด็ดขาด

ณิชาหันขวับมองเขา ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นเธอเป็นมนุษย์เลย

“พาไปได้แล้ว”

“ค่ะบอส” แมรี่โค้งตัวทำความเคารพเจ้านาย จากนั้นจูงแขนของณิชากึ่งลากพาไปที่พัก

ภายในห้องขนาดเล็กมีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น ณิชานั่งกอดเข่ามุมหนึ่งของห้อง ทบทวนเรื่องราวมากมายที่พรั่งพรูเข้ามาในชีวิตอย่างไม่เข้าใจ

ทุกอย่างเกิดขึ้นค่อนข้างเร็วมากทำเอาตั้งรับไม่ทัน แค่เพียงไม่กี่วันเธอก็มาอยู่อิตาลีแล้ว ทั้งที่ชีวิตก่อนหน้านี้ค่อนข้างธรรมดามาก ๆ แค่บังเอิญช่วยคริสตัลจากสมายล์ในวันนั้น เรื่องราวต่าง ๆ เปลี่ยนผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ทำไมเขาคิดว่าเราทำร้ายคริสตัลกัน” เธอบ่นพึมพำและทอดสายตามองวิวนอกหน้าต่าง

ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง จากท้องฟ้าสดใสก่อนหน้ากลายเป็นมืดมิด เธอเพิ่งรับรู้ประเดี๋ยวนี้ว่าตัวเองจมปลักกับความคิดนานขนาดนี้ ก่อนความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว

“หรือว่าเขาจะเข้าใจว่าเราเป็นคนผลักคริสตัลตกบันได” คนตัวเล็กเด้งตัวลุกขึ้นยืนพรวด ไม่ว่าอย่างไรต้องอธิบายความจริงให้กระจ่าง เธอจะไม่ยอมอยู่ที่นี่ให้เขารังแกเด็ดขาด

หญิงสาวรีบออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังห้องโถงที่คาดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นั่น

“เธอ ๆ เห็นเจ้านายเธอไหม” ณิชาสะกิดสาวใช้คนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาพอดี ทว่าอีกคนมองเธอเหยียด ๆ ก่อนจากไป

“เฮอะ! รู้หรอกว่าไม่ชอบ ไม่เห็นต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น” เธอบอกอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อไม่รู้ว่าคนตัวโตไปไหน จึงรอคอยเขายังห้องโถงเกือบหนึ่งชั่วโมง กระทั่งได้ยินเสียงรถไม่รีรอรีบวิ่งไปยังที่หมาย ก่อนพบกับเจย์เดนมีสภาพโซซัดโซเซ โดยไททันช่วยพยุงผู้เป็นนายเข้าข้างใน

“คุณคะ”

“ใครวะ” คนเมาพอมีสติเงยหน้ามองณิชา

“ฉันขอคุยด้วยได้ไหมคะ”

“เชิญกลับไปพักก่อนเถอะ คืนนี้บอสไม่ค่อยสะดวก” ไททันเอ่ยขึ้น

“แต่ฉันมีเรื่องสำคัญ” เธอมองบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างอ้อนวอน

“เชื่อผมเถอะครับ”

“นะคะ”

“แต่ว่า…” ไททันพูดได้เพียงเท่านั้น เจย์เดนยกแขนกำยำขึ้น บ่งบอกให้หยุดโต้เถียง

“ไปพักเถอะไททัน ฉันจัดการเอง”

“ครับ” เมื่อเป็นคำสั่งของเจ้านาย บอดี้การ์ดจำยอมจากไปง่ายดาย ปล่อยให้ณิชาและเจย์เดนอยู่ตามลำพัง

“มีอะไร”

“ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงคิดว่าฉันเป็นคนทำร้ายคริสตัล ฉันเป็นคนช่วยชีวิตน้องสาวของคุณต่างหาก”

“ช่วยชีวิตเหรอ น่าเชื่อถือตายแหละ” จบคำพูด เจย์เดนเดินผ่านหน้าณิชา

“คุณต้องเชื่อฉันนะคะ” เมื่อเขาหนี เธอไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นจึงวิ่งไปขวางหน้า

“ถอยไป”

“คุณต้องฟังฉันค่ะ ฉันไม่ได้ทำร้ายคริสตัล ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนบอกคุณ แต่คุณต้องปล่อยฉันกลับบ้าน”

“ปล่อยกลับเหรอ ฝันไปเถอะ” ฝ่ามือใหญ่บีบท่อนแขนเล็กรุนแรง เขาแค้นผู้หญิงตรงหน้ามากที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งขยะแขยง

“เจ็บนะคะ”

“แล้วตอนทำร้ายคนอื่นล่ะ คิดว่าคนอื่นไม่เจ็บหรือไง เธอทำให้คริสต้องเสียลูก” เจย์เดนผลักคนตัวเล็กก่อนย่อตัวลงอยู่ระดับเดียวกับเธอ จากนั้นบีบปลายคางมนกลมกลึงแทบแหลกคามือ

“ไอ้หน้าตัวเมีย ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิง” เสียงหวานพ่นคำด่าใส่หน้าหล่อเหลา

“หน้าตัวเมียเหรอ” โน้มหน้าคมคายเข้าใกล้ใบหูขาวสะอาดพลางกระซิบถาม แล้วชำเลืองมองเธออย่างมีเลศนัย นิ้วแกร่งลูบไล้พวงแก้มเนียนใส

สัมผัสของเขาทำเธอร้อนวูบ ณิชารวบรวมพละกำลังผลักมาเฟียหนุ่ม

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”

“ทำไม! ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของเหรอ” เขาหมายถึงเธอไปยุ่งวุ่นวายกับไต้ฝุ่น แต่ณิชาไม่เข้าใจอีกคนกำลังเอ่ยถึงสิ่งใด

ถึงณิชาจะเป็นสาวสวย แต่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน วัน ๆ เรียนหนังสือและทำงานอย่างเดียว ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไร

“คุณพูดอะไร ฉันไม่เคยยุ่งกับคนของใคร”

“ไม่เคยยุ่งกับคนของใครเหรอ แล้วที่เธอจงใจทำร้ายคริสล่ะ ไม่ใช่ว่าอยากได้แฟนคริสหรอกเหรอ”

“คุณพูดเรื่องอะไร เข้าใจผิดแล้ว” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เพราะอะไรกันแน่เรื่องของสมายล์ดันกลายเป็นเรื่องของเธอซะงั้น

“เข้าใจผิดงั้นเหรอ” มาเฟียหนุ่มไม่เชื่อถ้อยคำจากปากเธอ เขาเชื่อว่าคนทำผิดมักไม่ยอมรับ

“ตามมา” คว้าข้อมือเล็ก ลากเธอให้เดินตามหลังขึ้นบันไดไปชั้นบน