ตอนที่่ 2 แฟนคนแรก

แฟนคนแรก

หนึ่งปีต่อมา

จนเวลาล่วงเลยมาเขาขึ้นปีที่สอง อายุถึงยี่สิบปีเขาสามารถเข้าสถานบันเทิงได้แล้ว จึงไปรับงานพาร์ทไทม์ และย้ายออกมาเช่าห้องพักอยู่นอกมหาวิทยาลัยแทน เพื่อที่จะสะดวกต่อการไปทำงาน และอีกอย่างตอนนี้ลุงหมานและป้าสะใภ้ย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดแล้ว เพราะมีอายุที่เพิ่มขึ้น และสู้ค่าครองชีพไม่ไหว

“วิชญ์ พักที่ไหนเหรอ” เสียงหวานของร่างบอบบางที่เดินมาตามหลังถามเขาขึ้นมาทันที

เมยาวี หรือ เมย์ หญิงสาวคณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่สาม รุ่นพี่ที่คณะและควบตำแหน่งของดาวคณะไปด้วยเพราะความสวยที่ไม่มีใครเทียบติด

“รู้จักชื่อผมด้วยหรือครับ” ชนาวิชญ์มองหญิงสาวอย่างพิจารณา แล้วถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เพราะส่วนน้อยนักที่จะมีคนเข้ามาทักเขา และเขาแทบจะไม่มีเพื่อนเลย เพราะไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ แต่หญิงสาวรุ่นพี่ดีกรีดาวคณะคนนี้กลับเข้ามาทัก แถมยังรู้จักชื่อเขาอีก

“รู้จักสิ ฉันเมย์ปีสามไง ไม่รู้จักเหรอ เหมือนเราจะอยู่คณะเดียวกันนะถ้าจำไม่ผิด”

“ผมรู้จักพี่ดีครับ ดาวคณะใครจะไม่รู้จัก”

“เรียกเมย์ก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องเรียกพี่หรอก แล้วนี่จะไปไหน เห็นนายรีบกลับเร็วกว่าคนอื่น ๆ ทุกวันเลย”

“ต้องรีบไปทำงานครับ ผมกลับก่อนนะครับ” เขาบอกเช่นนั้นก็เดินเลี่ยงออกไปทันที เพราะต้องรีบกลับไปเตรียมตัวไปทำงานต่อ

ช่วงปิดเทอมภาคเรียนแรก เขาทำงานทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน ไม่เกี่ยงงานแม้แต่น้อย ขอแค่เป็นงานที่สุจริตเขาสามารถทำมันได้หมด และได้ดีอีกด้วย

จนวันหนึ่ง เขาได้มีโอกาสไปขับรถให้คนบ้านมีฐานะชั่วคราว เพราะคนขับรถประจำเกิดประสบอุบัติเหตุ และเขาที่หางานทำพอดี เลยไม่เลือกงาน...

แต่ก็ไม่ได้ทำเป็นประจำ นอกเสียจากทางนั้นจะโทรเรียกเพียงเท่านั้นเขาถึงจะไป และวันหนึ่งก็ได้มีโอกาสเจอกับหญิงสาวที่เป็นรุ่นพี่เขา ที่เขานำกระเป๋าสตางค์ไปคืนให้ในวันนั้นด้วย เพราะเธอคือลูกสาวของคนที่บ้านหลังนั้น...

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปอีกปี เขาจึงตัดสินใจคบหาดูใจกัน กับหญิงสาวรุ่นพี่ดาวคณะ เพราะความสนิทที่เริ่มก่อตัว เมื่อหญิงสาวเข้ามาทักทายแทบทุกวัน แล้วยังรอมาทานข้าวมื้อกลางวันพร้อมกับเขาอยู่เป็นประจำ และหญิงสาวก็เป็นฝ่ายที่ขอเขาคบหาในฐานะแฟนกันมาจนตอนนี้เขาขึ้นปีที่สามแล้ว

*

*

*

หนึ่งปีต่อมา

เขาเลยยอมตอบตกลง เพราะความขี้เกรงใจ และไม่รู้จะปฏิเสธหญิงสาวอย่างไรไม่ให้เสียน้ำใจ เพราะเขาเองก็รู้สึกดีกับเธอเช่นกัน และตัดสินใจตอบตกลงคบหากับเธอในวันนั้นจนเกือบจะเข้าปีที่สองแล้ว

“พรุ่งนี้หยุดงาน แล้วไปค้างกับเมย์ที่คอนโดฯนะ” เมยาวีเอ่ยขึ้นมาทันที เมื่อนั่งมองชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวจะออกไปทำงาน

“แต่ผมมีงานต้องทำน่ะเมย์” เขาเอ่ยบอกเธอไป เพราะตั้งแต่ที่เธอมาหาเขาวันนี้ เธอก็เอาแต่เอ่ยคำเดิม ๆ ที่เธออยากให้เขาหยุดงานไปค้างที่คอนโดฯเธอ

เมยาวี คือหญิงสาวที่ทางบ้านมีฐานะมากพอสมควร จึงมีคอนโดฯและรถยนต์ส่วนตัวเป็นของตัวเอง แต่เขาที่ฐานะทางบ้านหาเช้ากินค่ำ มีเพียงรถมอเตอร์ไซค์มือสองที่หาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง

เธอพยายามหยิบยื่นมือเข้ามาช่วยเขาตลอด แถมยังบอกให้เขาย้ายไปอยู่ที่คอนโดฯกับเธอด้วย แต่เขาก็ปฏิเสธ เจียมตัวอยู่เสมอว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน จึงเลือกที่จะอยู่ห้องแถวราคาถูกเช่นเดิม อะไรที่เขาไม่ได้หามาเขาจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายเด็ดขาด แค่เขาคบกับเธอเพื่อนของเธอที่มหาวิทยาลัยก็มองเขาเหยียดเขาอยู่แล้ว ว่าเป็นแค่หมาวัดแต่ริอ่านจะเด็ดดอกฟ้า

“แต่อีกไม่นาน เมย์ก็จะจบแล้วนะ แล้วพักหลังมานี้ วิชญ์เองก็ไม่เคยไปหาเลย มีแต่เมย์ที่เป็นฝ่ายมาหาวิชญ์เอง แถมที่นี่ก็ไม่สะดวกที่เราจะทำอะไรกันด้วย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ปนน้อยใจ

“ผมต้องทำงาน ผมเหนื่อยนะเมย์...”

“งาน งาน อะไรก็มีแต่งาน วิชญ์เคยคิดถึงจิตใจเมย์บ้างหรือเปล่า ตั้งแต่ที่เราคบกันมาจนเกือบสองปี วิชญ์ไปหาเมย์แทบนับครั้งได้” หญิงสาวลุกขึ้นยืนเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจ เธออุตส่าห์เทนัดเพื่อนเพื่อมาหาเขา แต่เขากลับเอาแต่งานมาเป็นที่หนึ่ง

“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมก็อยากให้เกียรติเมย์ แล้วผมก็ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ที่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็มีกินมีใช้ ผมต้องทำงานเพื่อปากท้อง เพื่อคนที่บ้าน และอนาคตของเราไงเมย์ ผมตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่ออนาคตของเราน่ะ...” เขาเคยบอกเธอก่อนที่จะตัดสินใจคบกันแล้ว ว่าเขาไม่มีเวลาให้เธอ แต่เธอก็ยังเลือกดื้อดันที่จะคบกับเขา เขาจึงพยายามทำงานหาเงินให้ได้มากที่สุด เพื่ออนาคตของเขาและเธอทั้งนั้น

“หึ อนาคตของเรา วิชญ์ทำงานได้วันละไม่กี่ร้อยเอง เมย์ยังมองไม่เห็นอนาคตของเราเลย เมย์เคยบอกให้วิชญ์ไปรับงานเสริมกับครอบครัวของเมย์ วิชญ์ก็ไม่เอา แล้วไอ้เงินวันละไม่กี่ร้อยเนี้ย มันไม่พอยาไส้ปากท้องของเมย์หรอก แล้วเมื่อไหร่จะมีอนาคต...” เธอแค่นหัวเราะออกมาทันที เมื่อเขาวาดฝันไปถึงอนาคต

“ผมต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะเข้างานสาย” เขารีบตัดบททันที เพราะไม่อยากต่อความยาวกับเธอตอนนี้ เขารู้ดีว่าค่าแรงในแต่ละวันของเขา ไม่พอค่าใช้จ่ายของเธอในแต่ละวันเลย

ถึงจะได้แค่วันละไม่กี่ร้อย แต่รวมทิปในแต่ละคืน เขาก็ได้หลายพันอยู่ บางวันแตะหลักหมื่นก็มี แต่เขาต้องแบ่งส่งไปทางบ้านในแต่ละเดือน และเก็บไว้เองบ้าง เขาเคยซื้อของขวัญให้เธอในวันครบรอบหนึ่งปีที่ผ่าน ด้วยเงินเก็บของเขาเอง ในราคาหลักหมื่นแต่เธอกลับปฏิเสธที่จะรับ ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอแพ้ใส่ทองคำไม่ได้..

“ถ้าวิชญ์ ออกไปเราจบกัน” เธอออกคำสั่งทันที เมื่อเขากำลังจะก้าวออกไปจากห้อง

“เมย์! มีเหตุผลบ้างสิ”

“เหตุผลของเมย์คืออยากอยู่กับวิชญ์ เมย์ยกให้วิชญ์มาก่อนเสมอ แต่วิชญ์กลับเห็นงานมาก่อนเมย์”

“เมย์ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เมย์อารมณ์ดีกว่านี้ เดี๋ยวผมไปหา ผมจะให้รางวัลเมย์หนัก ๆ เลย โอเคไหม” เขาเอ่ยปลอบเธออย่างใจเย็น เพราะทราบดีว่าเธอต้องการอะไร

“ก็ได้”

เมื่อเธอตกลง ชนาวิชญ์จึงเดินทางมาทำงานที่ในเวลาเกือบถึงสองทุ่ม ดั่งเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขามารอพบผู้จัดการเพื่อขอลาหยุด และจะกลับไปหาหญิงสาวแทน เมื่อคำพูดของเธอที่ฝั่งในใจเขา ทำให้เขาคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง ว่าควรมีให้เวลากับเธอบ้าง เพราะเธอก็ไม่เคยได้รับเหมือนหญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ทุกวันหยุดได้ไปเที่ยวกับคนพิเศษ