ตอนที่ 4

“นี่อย่าเอาเรื่องนั้นมาเกี่ยวข้องกับงานสิ แค่กอดเองไม่ได้จับอย่างอื่นสักหน่อย” ซีห่าวก้มหน้าเข้ามากระซิบกับเส้าเหนียนที่กำมือแน่น

“ไม่ใช่งานฉัน ไอ้โรคจิต”

“น้องค่ะ น้องไปว่าดารายอดนิยมแบบนั้นได้ยังไง เดี๋ยวจะโดนแบนเอานะ ระวังหน่อย” ทีมงานรีบห้ามปรามเส้าเหนียนเมื่อได้ยินทั้งคู่สนทนากันแต่ดูเหมือนเข้าข้างฝ่ายชายเสียมากกว่า

“เอาน่าไหนๆก็เปลี่ยนชุดแล้ว ทุกอย่างพร้อมถ้าแม่นางเอกตัวดีไม่รับงานซ้อน พวกเาไม่เอาน้องแทนหรอกค่ะ ช่วยหน่อยนะ” ทีมงานผู้หญิงอีกคนเข้ามาบอกอย่างตรงจังหวะ

“แต่ว่า” เส้าเหนียนเริ่มหนักใจก้มมองชุดก่อนเงยหน้ามองซีห่าวที่ยืนยิ้มยียวนตีหน้าทะเล้นแหย่เธอ

“อย่าเอาเรื่องนั้นมาปนกับงาน เข้าใจไหม” ซีห่าวพูดลอยเช่นเดียวกับหน้าตาที่ลอยไปมากระตุกยิ้มชอบใจที่ได้แกล้งยียวนเธอ

“ก็ได้ แค่กอด”

“ต่อจากกอดก็จูบ” ซีห่าวโน้มหน้าลงมากระซิบบอกเธอพร้อมขยิบตาหยอกเย้า

“ไอ้บ้า!” เส้าเหนียนกำปั้นจ่อไปเสยหน้าเขาที่ถอยทันยิ้มอย่างพึงพอใจมองเธอเดินหนีไปยืนประจำจุด

ห้า สี่ สาม สอง แอคชั่น!

เสียงกลองกับเบสผสมผสานทำหัวใจสาวน้อยที่รับบทอันยิ่งใหญ่ยืนแข็งทื่ออยู่ข้างผู้กำกับ กล้องจับไปที่วงฝานกั่วกับพระเอกที่ยืนมองวงดนตรีอยู่ข้างล่างกับเพื่อนตัวประกอบ เมื่อถึงท่อนเคล้าอารมณ์บีบความเจ็บปวดและตรงกับจังหวะที่เส้าเหนียนหันไปเห็นฉางฝูกับเจียลี่ดาวนักเรียนหญิงแสนสวยเกรดสิบสองห้องเอคุยกันอย่างสนิทสนมราวกับคนรักบีบคั้นความจี๊ดในหัวใจเข้ากับเพลงที่กำลังร้องอยู่ ทีมงานกวักมือเรียกเส้าเหนียนให้เดินคอตกรอเข้าฉาก

ได้เพียงพบเจอในฝัน…

เส้าเหนียนถูกปล่อยคิวเดินก้าวเข้าไปหาพระเอกยื่นมือสะกิดให้เขาหันมา กล้องเริ่มจับภาพมาที่ทั้งสองเพื่อให้ทุกคนออกจากฉาก สีหน้าพระเอกเริ่มอาลัยอาวรณ์ตามบทจนนางเอกเกือบหลุดเขิน มือของเขายื่นมือจับมือเธอยกขึ้นมานาบที่อกสัมผัสได้ถึงหัวใจที่ป๋อเหวินนตามจังหวะเสียงกลองแต่คนที่ใจระส่ำระสายเห็นจะเป็นเส้าเหนียนที่ต้องนิ่งมองสบตาเขาจนตัวเกร็ง

สัมผัสฉันเหมือนที่หัวใจนั่นพร่ำหา รัก…แต่เธอ

เส้าเหนียนเบิกตาโตสติหลุดเมื่อซีห่าวจับแขนรวบเข้ามากอดจนหน้าอกเธอแนบลงที่อกแทนมือ

(โวยวายต้องถ่ายใหม่ ไม่ได้ตั้งสติแค่การแสดง นี่วันซวยอะไรของฉัน) แม้ในใจจะคิดแบบนี้แต่สีหน้าบ่งบอกชัดเจนเก็บไม่อยู่ทำได้เพียงปล่อยให้เพลงจบและผู้กำกับสั่งคัท นักเรียนทุกคนต่างปรบมือให้กับคู่แสดงและวงดนตรีอย่างชื่นชอบ ซีห่าวค่อยๆ ปล่อยเส้าเหนียนให้เป็นอิสระเดินไปโปะแป้งจากทีมงาน เส้าเหนียนรีบเดินมาทางเพื่อนสองคนทันที

“เฮ้อ เกือบหลุดแล้ว เวรกรรมอะไรของฉัน ทำไมฉันต้องไปกอดคนหื่นแบบนั้น” ได้ทีบ่นยกใหญ่ยกมือปัดเนื้อปัดตัวก่อนหยุดนิ่งเมื่อผู้กำกับหญิงเดินถือกระเป๋าเงินตรงเข้ามาหา

“มีเลขบัญชีไหม เบอร์โทร ที่อยู่ บอกพี่หน่อยสิ จะได้โอนค่าตัวให้ อ้อ ชื่อด้วย ชื่ออะไร”

“เส้าเหนียนค่ะ” ยังไม่ทันที่เจ้าของชื่อจะเอ่ยเหมยลี่ก็สวนตอบแทนทันทีด้วยความไวไม่ให้เพื่อนพลาดโอกาส

“เอ่อ อืม ค่ะ ชื่อเส้าเหนียนค่ะ” เส้าเหนียนตะกุกตะกักย้ำคำรับกระดาษแผ่นเล็กที่ผู้กำกับหญิงยื่นให้เธอเขียนทุกอย่างที่ร้องขอเมื่อครู่

“คือไม่มีเลขบัญชีค่ะ” เส้าเหนียนหยิบปากกามาจดให้พร้อมยื่นส่งกลับ

“อ้าว เหรองั้นต้องหาเวลาว่าง มิกกี้มาหาพี่หน่อย” ผู้กำกับหญิงตะโกนเรียกผู้หญิงที่ดูแลฝ่ายเสื้อผ้ากำลังเก็บของเข้ากล่องรีบเดินเข้ามา

“มีอะไรคะพี่โม่โฉว”

“ช่วยดูตารางให้พี่หน่อย วันไหนว่างบ้าง”

“ได้ค่ะ” มิกกี้รีบล้วงหยิบสมุดจดเวลางานขึ้นมาไล่เปิดดูประหนึ่งเป็นเลขาของผู้กำกับหญิง “พรุ่งนี้หลังสามทุ่มออกจากห้องพบผู้ใหญ่ก็ไม่มีงานแล้วค่ะ ตอนเช้า กลางวัน เย็นไม่มีวันไหนว่างอีกเลย คิวแน่น คุณฟางเซียนเรียกประชุมติดกันสามวันค่ะพี่โม่โฉว”