ตอนที่ 2

…..มา มา มา มารับสาย……

เส้าเหนียนสะดุ้งโหยงมองรอบตัวว่าเสียงใครก่อนหยุดนิ่งคิดล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงหยิบมือถือออกมาฟังเสียงที่เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ตัวกดรับสายที่มีรูปเพื่อนโทรเข้า

“ฮาโหล (นี่เส้าเหนียนพี่อี้หานมายัง) ยัง เขาไปเล่นดนตรี (งั้นรีบกลับมาจะเปลี่ยนแผน) ตกลง” เส้าเหนียนวางสายทันทีรีบเดินลงบันไดมาอยู่ด้านล่างแต่ยังไม่ทันได้หันไปไหนไกลกลับได้ยินบางอย่างตะโกนเข้ามา

“หลบไป!”

“เสียงใคร” เส้าเหนียนหันซ้ายหันขวาก่อนหันหลังมาเจอต้นเสียงเข้าอย่างจัง

ปึก เหวอ ว้าย หมับ!

หน้าหงายล้มลงกับพื้นเพราะแรงชนไม่พอยังถูกผู้ชายนอนทับตัวสองมือของเขาจับหน้าอกเธออย่าไม่ได้ตั้งใจ ทำเธอเบิกตาโตเมื่อตั้งสติได้มองสบตากับเขา

“กรี๊ด ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ลามก ไอ้หื่น ทุเรศ เอามือออกเดี๋ยวนี้!” เส้าเหนียนตะโกนลั่นรีบยกมือดันเขาออก

“ขอโทษ ขอโทษ” เขาเอามือออกพร้อมดันตัวลุกขึ้นมองเส้าเหนียนลุกขึ้นตามมาเอามือปิดอกมองค้อนใส่ หนุ่มน้อยวัยรุ่นกำลังโตเป็นหนุ่มเต็มตัวในอีกไม่กี่ปีเดินไปเก็บสเกตบอร์ดแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าที่ละมุนเส้นผมสีน้ำตาล คิ้วเข้มผิวขาวหน้าตาดีและที่สำคัญเขาอยู่ในชุดกึ่งนักเรียนเพราะเสื้อแขนยาวไม่ใส่เสื้อนักเรียนแต่เป็นเสื้อยืดส่วนเนกไทหรือกางเกงคือของโรงเรียนนี้ เส้าเหนียนยืนปิดอกมองตาปริบๆขมวดคิ้วยุ่งจ้องเขาไม่วางตาจนเขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน

“เมื่อกี้ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะชน เผอิญซ้อมเล่นสเกตอยู่มันเบรกไม่ทันจริงๆมือเลยจับ” เขาหยุดพูดส่งสายตามองต่ำมาทางมือที่ปิดอกก่อนกลืนน้ำลายลงคอ

“ห้ามพูด” เส้าเหนียนเบิกตาดุกัดฟันอย่างเจ็บใจ

“ไม่พูด ได้ ไม่พูด ยังไงก็ขอโทษนะ” น้ำเสียงทะเล้นขี้เล่นบวกกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ตอบกลับทันที

“ฉันเสียหาย ลืมไปซะเรื่องนั้น”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจ ให้จับคืนก็ได้เอาไหม จับหน้าอกดาราไม่ใช่เรื่องง่าย” เขาถลกเสื้อขึ้นขยับเข้ามาใกล้เธอจนเห็นแผงอกแล้วกล้ามท้องที่มีพอหอมปากปอมคอตามประสาหนุ่มน้อยกำลังเจริญพันธ์

“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย อย่ามาพูดมาก ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องร้องเพื่อเด็กและสตรี นายไม่รอดแน่” เส้าเหนียนชี้นิ้วขู่ใส่เขาแล้ววิ่งหนีออกไปด้วยความอับอาย เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งสลับไปอย่างระแวงมองซ้ายมองขวาจนเข้ามาในห้อง

โครม ซ่า…

น้ำในถังเทใส่หัวเส้าเหนียนทันทีที่ก้าวเข้ามา เหมยลี่ยืนมองตาปริบอยู่ตรงหน้าเยี่ยนฟางที่วิ่งเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลังเส้าเหนียนเบิกตาโตอย่างตกใจ

“ไหนบอกเปลี่ยนไง” เส้าเหนียนโวยวายก้มมองเสื้อผ้าเปียกชื้นของตนเอง

“ก็เหมยไม่รับสายฉันอะ ฉันเป็นคนดูต้นทางอยู่ข้างล่าง” เยี่ยนฟางแก้ตัวชี้หน้าเหมยลี่ที่ยิ้มแห้ง

“แฮ่ แฮ่ มัวแต่ถือถังเลยไม่ได้รับกลัวไม่ทัน ขอโทษนะเส้าเหนียน ไม่คิดว่าจะเป็นเธอที่โดน” เหมยลี่ลงจากโต๊ะวางถังไว้ที่พื้นยกมือไหว้เส้าเหนียนอย่างสำนึกผิด เส้าเหนียนมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจและยอมให้อภัยด้วยความปลงเดินแยกไปหาชุดเปลี่ยน

หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อยจากชุดนักเรียนเป็นชุดกีฬาของโรงเรียนเดินเข้ามาในโรงอาหารความวุ่นวายทั้งนักเรียนและทีมงานกองถ่าย เหมยลี่เงยหน้ามองคนที่กำลังลองกลองอยู่บนเวทีก่อนที่ทั้งวงฝานกั่วจะขึ้นไปประจำที่และพระเอกเอ็มวี เส้าเหนียนยืนมองค้างเพราะจำได้ดีว่าคนที่เป็นพระเอกคือคนเดียวกับที่ล้มทับเธอขนาดยืนแต่งหน้าจัดทรงผมเขายังอยู่ไม่นิ่งก่อนมีเสียงหนึ่งวิ่งเข้ามาหาผู้กำกับหน้าตาตื่นจนทุกคนต้องหันมองเป็นตาเดียวเมื่อซุบซิบกันเสร็จถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดบ่งบอกความตึงเครียดผู้กำกับวัยกลางคนกวาดสายตามองทั่วเพื่อหาทางแก้ไขบางอย่างจนหันมาสบตากับสาวน้อยที่ยืนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ข้างเยี่ยนฟางกับเหมยลี่