EP3

#พิษรักคนเลว(3)

“คุณวันใหม่คะ ดึกมากแล้วนะคะ แก้มว่าคุณวันใหม่เลิกรอคุณกันต์แล้วขึ้นไปนอนดีกว่าไหมคะ กำลังท้องอยู่อย่ามายืนตากน้ำค้างเลยนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” แม่บ้านสาวเอ่ยบอกเจ้านายด้วยความเป็นห่วง เมื่อนานมากแล้วที่เจ้านายสาวเอาแต่ยืนรอคนรักกลับมา

ตั้งแต่ตะวันยังไม่ลาลับขอบฟ้า จวบจนกระทั่งตอนนี้เข้าสู่วันใหม่ เจ้านายสาวก็ยังแบกท้องโตยืนอยู่ที่เดิม ชะเง้อคอมองประตูรั้วบ้านด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ

“แต่ฉันเป็นห่วงเฮียกันต์”

“คุณวันใหม่ต้องห่วงตัวเองและลูกด้วยนะคะ” สาวใช้พูดเตือนสติด้วยความเป็นห่วงและหวังดี

“………” คำพูดของสาวใช้ทำให้วันใหม่นิ่งงันลงไป ดวงตากลมใสก้มลงมองต่ำ มือบางลูบหน้าท้องนูนโตเบา ๆ ด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ

“เข้าบ้านกันเถอะนะคะ” แก้มยังคงรบเร้าเจ้านายสาวไม่เลิก มองสบตาวันใหม่อย่างอ้อนวอน

“ก็ได้” สุดท้ายวันใหม่ก็ยอมพยักพเยิดหน้าตอบตกลง แก้มยิ้มกว้างรีบเข้าไปพยุงวันใหม่อย่างรีบร้อน

ทว่า ขณะที่วันใหม่กำลังเดินเข้าบ้าน แสงสว่างจ้าก็สาดเข้าใส่ใบหน้าสวยของเธออย่างจัง แสงไฟที่แยงตาทำให้หญิงสาวต้องยกมือขึ้นมาบัง

พลันเรียวปากเล็กเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นรถที่แล่นเข้ามาในบ้านเต็มตา ใบหน้าสวยฉายชัดถึงความดีใจและโล่งอกที่เห็นว่าคนที่เธอรอคอยกลับบ้านมาอย่างปลอดภัย

กึก!

ชนกันต์ที่ลงจากรถมาและเตรียมจะเดินเข้าบ้าน…แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักนิ่งงันเมื่อพบว่าหญิงสาวยืนอยู่และกำลังมองมาที่เขานิ่ง

“เอ่อ…” ชนกันต์อึกอัก ไม่รู้ว่าเขาควรทำหน้ายังไงออกไปดี เขาเข้าใจว่าหญิงสาวคงจะเข้านอนเร็วเหมือนอย่างในทุกวัน เขาไม่คิดเลยว่าป่านนี้แล้วหญิงสาวจะรอเขาอยู่ “หนูมาทำอะไรตรงนี้ฮะวันใหม่ ทำไมยังไม่เข้านอนอีก”

ชนกันต์พยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติเอ่ยถามหญิงสาวออกไป

หมับ

วันใหม่ไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินเข้ามาหาชายหนุ่มแทน เธอจับตัวเขาหันซ้าย หันขวา มองสำรวจตัวเขาไปทั้งตัว เธอแค่อยากมั่นใจว่าเขากลับบ้านมาอย่างปลอดภัยไม่ได้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นกับเขา

“อะไรของหนูครับวันใหม่ จับตัวเฮียหันไปมาทำไมครับ”

“หายไปไหนมาคะ รู้ไหมหนูเป็นห่วงเฮียแทบแย่ ทำไมไปไหนไม่บอกกันบ้าง หนูโทรหาเฮียก็ไม่รับ ส่งข้อความหาเฮียก็ไม่ตอบ หนูกลัวไปหมดเลย กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย กลัวว่าเฮียจะเป็นอะไรไป หนูกลัวจริง ๆ นะ ฮึก” เพียงแค่คิดว่ามีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นกับเขา น้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมา

ชนกันต์ชะงักเมื่อเห็นว่าคนรักกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขารีบดึงคนรักเข้ามาสวมกอด ปลอบประโลมเธอด้วยกอดอุ่น ๆ ของเขา

“เฮียอยู่ตรงนี้แล้วไงคะ เฮียไม่ได้เป็นอะไรเลยหนูก็เห็น หนูอย่าร้องไห้เลยนะ เฮียขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์หนู ขอโทษที่ไม่ได้ตอบข้อความ ขอโทษที่ทำให้หนูเป็นห่วง” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยปลอบประโลมหวังให้หญิงสาวรู้สึกดี แต่ทว่าวันใหม่ยังคงซบอกเขาร้องไห้ออกมาอยู่อย่างนั้น

ชนกันต์จึงพาวันใหม่ขึ้นห้องมา จับเธอนั่งลงบนเตียงส่วนเขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้น

“เลิกร้องไห้ได้แล้วครับคุณแม่ จะขี้แยไปถึงไหน” ชนกันต์พูดหยอกเย้าหวังให้คุณแม่ท้องแก่คลายความเศร้าและยิ้มออกมา

“ก็หนูเป็นห่วงเฮียนี่” วันใหม่พูดเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก ใช้นิ้วเขี่ยหลังมือของชนกันต์ที่จับมือเธออยู่เบา ๆ สมองของหญิงสาวคิดไปต่าง ๆ นานา

เขาหายไปติดต่อไม่ได้จะไม่ให้เธอคิดมากได้อย่างไร

เขาจะรู้บ้างไหมว่าตอนที่เธอติดต่อเขาไม่ได้ เธอเป็นห่วงเขามากขนาดไหน กระวนกระวายใจมากเพียงใด

“เฮียขอโทษนะ” ชนกันต์พูดขอโทษหญิงสาวพลางช้อนสายตาขึ้นมองเธอ แววตาของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย เช่นเดียวกันกับคำขอโทษของเขาที่เปล่งออกมา

ขอโทษที่ทำให้เธอเป็นห่วง

ขอโทษที่ทำให้เธอรอ

และขอโทษที่เขา……..

เขาขอโทษ

“ทำไมวันนี้กลับบ้านดึกล่ะคะ” หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากใบหน้า สบตาถามชายหนุ่มในสิ่งที่เธอสงสัย

“วันนี้เฮียมีคุยงานกับลูกค้าน่ะค่ะ ลูกค้าชวนดื่มเลยติดลมนิดหน่อย ที่สำคัญเฮียลืมโทรศัพท์ไว้ในรถด้วย เฮียขอโทษนะ คราวหลังเฮียจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก” ชนกันต์ออดอ้อนแฟนสาว

ทว่า……

“แบบนี้นี่เอง หนูก็นึกว่าเฮียไปกกอยู่กับใคร”

ชนกันต์ชะงัก

ก่อนที่เขาจะแสร้งหัวเราะออกมาเบา ๆ

“จะไปกกกับใครคะ หนูพูดไปเรื่อยแล้วนะ”

“คงงั้นมั้งคะ” น้ำเสียงของวันใหม่เริ่มเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับสายตาของเธอที่กำลังจ้องมองบางอย่างอยู่