บทที่ 7

7:42

ณ บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าบริษัท เพราะฉันไม่กล้าเข้าไปทำงาน ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า พี่ๆร่วมงาน หัวหน้า และคนที่ไม่อยากเจอที่สุดก็คือ ท่านประธาน ฉันไม่ควรให้เรื่องน่าอับอายแบบนี้เกิดขึ้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันถ้าฉันไม่โกหกคุณโรสวันนั้นก็คง ไม่สิถ้าฉันไม่เดินเข้ามาบริษัทนี้ตั้งแต่แรกมันคงไม่เป็นแบบนี้ เห้อแล้วต่อไปฉันจะทำยังไงละ โอ้ยยยปวดหมองงง!!! วันนี้คงทำงานไม่ได้แน่ๆเลยกลับบ้านก่อนดีกว่าค่อยโทรลาหัวหน้าทีหลัง

"เธอจะไปไหน"เขากระโดดมาตบบ่าด้านหลังฉัน

"ว๊ายยยยย หัวหน้าตกใจหมดเลยค่ะ" ไอ้อ้วนเอ้ยมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมด

"ตกใจทำไมทำอะไรผิดมาหรอ"

"เปล่านะคะ"

"นั่นรอยอะไรหน่ะ! "

"คะ"

"ก็รอยตรงคออ่ะมันคืออะไร" รอ รอย หรอ 2วันแล้วนะยังไม่หายอีกหรอ

"เอ่อ คือ อ้อ รอ รอยยุงกัดค่ะพอดีเมื่อคืนข้าวไปตั้งแคมป์กับเพื่อน นานๆทีวันหยุดจะตรงกัน ข้าวคงอยู่นอกเตนท์นานไปหน่อยยุงเลยรุมกัด แฮ่ๆ"โกหกอีแล้วเรา

"เอาเถอะๆไม่ต้องพูดมาก แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าเธอโกหก ฉันแค่อยากบอกเธอว่าต่อไปนี้ก็ระวังตัวให้ดีละกัน ไปทำงานได้แล้ว"ชิๆๆ

"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงฉัน"

หลังจากที่เราคุยกันเสร็จฉันก็เดินตามหัวหน้า เพื่อเข้าทำงาน แล้วก็ไปนั่งโต๊ะ ถอดกระเป๋าเรียบร้อย

"เดี๋ยวฉันจะไปพบท่านประธาน มีใครฝากถามอะไรมั้ย"ทำไมหัวหน้าพูดแบบนี้ละ

"แหม เบบี้ฉันหนะก็อยากถามอยู่นะแต่ถ้าแกถามกลัวบอสเขาจะสวนปากแกออกมาก่อนน่ะจ่ะแล้วนี่น้องข้าวก็มาแล้วฉันถามน้องข้าวดีกว่า"หลังจากพี่พิมพูดเสร็จก็หันมายิ้มแปลกๆให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบแบบแห้งๆให้

"งั้นฉันไปนะ"สิ้นเสียงหัวหน้า พี่พิมและพี่ร่วมงานอีก3คนก็มารุมฉันทันที

"ข้าวเป็นแฟนบอสนี่เรื่องจริงหรอคะ แล้วคบกันนานแล้วหรอ"พี่มุกพูด

"คะ"

"แล้ววันนั้นบอสพาน้องข้าวไปไหนคะ"พี่เก๋พูด

"เอ่อ... คือ.. "

"แล้วน้องข้าวไปพบบอสได้ยังไง"พี่ดาวพูด

"พวกพี่แปลกๆนะเป็นไข้หรือเปล่า"

"พี่ว่าน้องข้าวต้องเป็นแฟนบอสแน่ๆ ดูแล้วบอสน่าจะหวงน้องข้าวมากๆเลย" พี่พิมพูด

"เอ่อ.. ไม่ใช่หรอกค่ะ"

"แต่ว่า พี่พิมจำได้มั้ยคะตอนที่เราไปเวิร์คชอปปีที่แล้วหัวหน้าบอกว่าถ้าบอสให้กุ้งใครกินแปลว่า บอสพร้อมที่จะเสียสละชีวิตให้คนนั้นเพราะว่ากุ้งคือสัญลักษณ์ถึงชีวิตของบอส เพราะบอสเขาชอบกินกุ้งมากๆเลยค่ะ" (พี่มุกพูด)ห๊ะ กุ กุ้งนี่นะ

"แต่คุณฌอมเขาบอกว่าเขาแพ้กุ้งนะคะ"

"ไม่จริงหรอกข้าว บอสเขาชอบกินกุ้งมากๆเลยเขาต้องได้กินกุ้งทุกอาทิตย์เพราะถ้าเขาไม่ได้กินกุ้งบอสจะหงุดหงิดมากๆ พี่ก็ไม่รู้ว่าบอสมีอะไรฝังใจเกี่ยวกับกุ้ง ว่าแต่ข้าวได้กินกุ้งจากบอสมั้ย" พี่พิมพูด

"เคยค่ะ แต่มันก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่คะ"

"จะอะไรก็ช่างเถอะแต่ตอนนี้พี่อยากรู้มากกว่าข้าวเป็นแฟนบอสหรือเปล่า" เป็นเมียแล้วคะ

"คือข้าวไม่ตอบละกันค่ะเดี๋ยวโดนลงโทษ อุ๊บส์... " ฉันเอามือปิดปากอย่างไว

"555ขนาดนี้เลยหรอบอสเรา ลงโทษแฟนด้วย โหดจริงๆ ว่ามั้ยพวกเธอ เนาะพี่พิมเนาะ5555โหดไม่เปลี่ยน งั้นที่ผ่านมาที่พวกพี่พูดอะไรใส่บอสน้องข้าวก็อย่าไปสนใจเลยนะ อย่าบอกบอสด้วยละเดี๋ยวพี่โดนไล่ออก5555"

"ค่ะ ข้าวจะไม่บอกเค้าค่ะ" โอ้ยยยโกหกอีกแล้วหรอเนี้ยะ เห้อ

ณ ห้องทำงานท่านประธาน

"ท่านครับจะทำแบบนี้จริงๆหรอครับ" หัวหน้าพูด

"ใช่ผมอยากทำให้มันถูกต้อง แล้วเรื่องที่ผมให้ไปจัดการเรียบร้อยมั้ย"

"ผมเก็บกวาดเรียบร้อยเลยละไม่เหลือเศษแน่นอนครับ" ในขณะที่พวกเขาคุณกันคงไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนแอบฟังอยู่ที่ประตู ไม่ใช่ใครที่ไหน แม่นางเอกของช้านเอง

"แล้วตอนนี้คนที่ฉันให้ตามหา ถึงไหนแล้ว"

"อีก 30นาทีถึงสนามบิน ให้คนไปรับแล้วครับ"

"ดี แล้วฉันจะออกไป"

"ไม่ต้องแอบฟังเข้ามาเถอะ" โอ๊ะ ท่านประธาน

"แฮ่ๆ เห็นด้วยหรอคะ" จบกันภาพลักษณ์ของฉัน

"เธอเป็นคนนะไม่ใช่เชื้อโรคที่ท่านเขาจะไม่เห็น" โห้ไอ้หัวเน่าจอมแสบพูดได้ กินเกิบมาก

"แอร่ม! ให้มันน้อยๆหน่อยคุณเบบี้ " คุณฌอนพูด

"ขอโทษครับ ผมหมั่นไส้เธออ่ะครับ "

"หึ ไม่เป็นไรผมให้อภัยเพราะผมก็หมั่นไส้เธอเหมือนกัน อยากจะลงโทษเธอจริงๆเลยตอนนี้ " ห๊ะ ไม่นะฉันทำผิดอีกแล้วหรอ เขาทำให้ฉันหน้าแดงจนร้อนไปถึงหูไม่รู้ว่าอายหรือโกรธ

"งั้นเชิญลงโทษกันตามสบายเลยครับผมขอตัว" แล้วหัวหน้าก็ออกไป ทิ้งกันเฉยเลย เห๊อะ

หมับ!

"ว้ายยย กอดฉันทำไมคะ"

"ก็ลงโทษคุณไง กล้ามากนะที่แอบฟังผมคุยกัน"

"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ"

"อืม หรอ งั้นผมคงเข้าใจผิดสินะที่คิดว่าคุณแอบฟังงั้น หอมแก้มเป็นการไถ่โทษละกันนะ"

"ไม่เอาค่ะ" ฟอดดดดดดด

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฌอนทำแบบนี้ได้ไง" เราผงะออกจากกัน

"โรส คุณเข้ามาทำไม"

"ทำไมคะ โรสเข้ามาหาเพื่อนไม่ได้เลยหรือไง หรือว่าฌอนแคร์แต่นังนี่"อ้าวววคนเป็นแฟนกันก็ต้องแคร์กันสิจ๊ะ

"แต่คนที่คุณพูดถึงคือแฟนผมนะ "

" ใช่สิโรสมันก็แค่เพื่อน เพื่อนที่รักฌอนคนเดียว เพื่อนที่เป็นห่วงฌอนที่สุด เพื่อนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อฌอน" พึ่งเห็นยัยนี่ร้องไห้ครั้งแรกแห๊ะ น่าสงสารเหมือนกันนะเนี้ยะ

" พอเถอะโรสเลิกพยายามสักที ถึงคุณจะพยายามแค่ไหนผมก็ไม่รักคุณและไม่มีวันเหมือนเดิม"

" ฌอนดูห่างเหินจังเลยนะ ทำไมละ ทำไมกับเพื่อนคนอื่นไม่เห็นพูดห่างเหินแบบโรสบ้าง หรือว่าฌอนคิดว่าโรสฆ่ามานพ ฌอนคิดได้ยังไงว่าโรสจะฆ่าเพื่อนตัวเองได้ ที่แท้ฌอนก็เหมือนคนอื่นที่มองแค่ภายนอกของโรส ภายนอกของภาพวันนั้นก็คิดว่าโรสทำหรอคะ ฮือๆ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นฌอนก็แค่อยากให้โรสให้ความรักกับคนที่พยายามเพื่อโรสและรักโรสจริงๆ "

"ใครละใครจะมารักโรสใครๆก็คิดว่าโรสเป็นฆาตกรอยู่แล้วนิ โรสมันคงเลวในสายตาทุกคนแล้วละ ไม่มีใครรักโรส ถ้ามีจริงๆโรสคงไม่มาแคร์ฌอนหรอก แต่ถ้าฌอนเกียจโรส โรสก็จะไม่มาหาฌอนอีก ฮือๆ"

ปั๊ง!!! เขาปิดประตูอย่างรุนแรง

หมับ! เขาจับมือฉัน

"ไปกับผม "

" ไปไหนคะ"

"ไม่ต้องถามมาเถอะน่า "

อ้าววถามก็ไม่ได้จะพาฉันไปฆ่าหรือเปล่านะบึ๋ยยยย

ณ บ้านณัฏฐเกษมศาล

โห้นี่บ้านหรือวังเนี้ยะ ใหญ่มากเลยนี่ฉันต้องตายไปกี่ชาติ ถึงจะได้มาอยู่ที่นี่

"ไปเร็วคุณ "

" ค่ะ"ฉันเดินตามเขาไปทันทีเมื่อพูดจบ ภายในบ้านมีโต๊ะอาหารมีโคมไฟเหมือนในTVเลยแห๊ะ มองเข้าไปภายในครัวก็มีแม่บ้านอีก5คนกำลังทำกับข้าวอยู่ เขาพาฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าของ ผู้ชายและผู้หญิงวัย50ต้นๆ

" นี่ ต้นข้าวคับ นี่พ่อแม่ผมเอง"

" สวัสดีค่ะ"

" ว้าววหนูต้นข้าว น่ารักกว่าที่แม่คิดอีกนะลูก เจ้าฌอนนี่ตาถึงจริงๆเลยนะ นั่งก่อนสิจ๊ะมานั่งใกล้ๆนี่มา"ตาถั่วสิไม่ว่า

"อีกหน่อยพ่อแม่หนูก็มาถึงแล้วละจ่ะรอเดี๋ยวนะอย่าพึ่งกลับ " วา ว่า ไงนะ

"คุณหญิงครับแขกของเรามาถึงแล้วครับ "

" โอ๋อออออออออ ข้าวลูกแม่ แม่คิดถึงหนูมากเลยลูก มากอดที"แม่พุ่งมากอดฉันอย่างไว

"นี่อะไรกันคะ แม่ พ่อ "

" อ้าวก็คุณฌอนเขาให้คนไปรับแม่กับพ่อมาเพื่อสู่ขอลูกอย่างเป็นทางการ"พ่อพูด

" สู่ขอ"อยากจะบ้าตาย

"ใช่พ่อกับเจ้าฌอนหนะอยากทำให้มันถูกต้อง เลยไปพูดคุยกับพ่อแม่หนูเรื่องสินสอดเรียบร้อยแล้ว วันนี้ก็มาจดทะเบียนสมรสให้เรียบร้อย "พ่อคุณฌอนพูด

"จดทะเบียน"

" ก็ใช่ไงลูกนี่แม่ใจหายแว๊บบบบบเลยนะตอนที่คุณเขามาขอลูกแต่พอได้ยินราคาสินสอดเท่านั้นแหละ หายเป็นปลิดทิ้งเลยละลูก555 "

"งั้นเราจดทะเบียนกันเลยนะ"

"เดี๋ยว! ค่ะง่ายๆเเบบนี้เลยหรอคะคือข้าวยังงงอยู่ คือว่า.... "

" งงอะไรหละคุณหรือว่าต้องท้องก่อนหรือไงค่อยหายงงไม่เอา นะที่รักผมไม่อยากให้ลูกของเราเป็นลูกนอกสมรส"อ้ายยยที่รักงั้นหรอ

" แต่"

" เซนต์สิจ่ะต้นข้าวของแม่"

"เซนต์สิจ่ะหนูต้นข้าว "

"เซนต์สิที่รัก"

"คะ ค่ะ จะเซนต์เดี๋ยวนี้ละค่ะ" ลงนามเรียบร้อย

"ดีมากเลยลูกแม่ แม่ภูมิใจในตัวหนูมากเลย" เห๊อะ เชื่อเลยค่ะ

"ต่อไปนี้คุณ2คนก็เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ "

"แล้วลูกดิฉันจะได้มาอยู่บ้านหลังนี้มั้ยคะคุณหญิง "

"แม่ พูดแบบนั้นได้ไง "

"แน่นอนสิคะก็หนูต้นข้าวเป็นสะใภ้บ้านนี้แล้วนิใช่มั้ยคะคุณ"

"ใช่ๆ อ่อเรื่องสินสอดผมโอนให้แล้วนะครับ100ล้านบาท " ห๊ะ100ล้าน แบ่งหนูด้วย

"คุณก็มาอยู่กับผมวันนี้เลย" ห๊ะ

"แต่ว่าฉัน.... ยะ ยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้ามาเลยค่ะ ให้ฉันเก็บของก่อนสัก2วันก่อนแล้วกันนะคะ" ข้ออ้างดีจริง

"ผมให้ลูกน้องเก็บมาแล้วอยู่ในห้องผม"

"ห๊ะ"

"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันกับสามีกลับก่อนนะคะเดี๋ยวตกเครื่อง "พึ่งมาเองบอกว่าจะตกเครื่อง

"อ่อฉันกับสามีก็จะกลับต่างประเทศเหมือนกันค่ะพอดีเราอยู่ที่โน่นไม่ได้อยู่ไทยค่ะ "

"งั้นดีเลยไปสนามบินพร้อมกันเลยนะคะระหว่างทางจะได้คุยกันเนาะ ให้หนุ่มสาวสองคนเข้าหอกันเองไว้วันแต่งค่อยส่งทีหลังนะคะ5555 "

"งั้นไปค่ะ "ทั้ง4คนได้เดินออกจากบ้านไป  เหลือแต่เราสองคน ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยละฉันงงว่าเรื่องมันคืออะไรแต่ที่แน่ๆฉันมีสามีแล้วโอ้ยยยยย

" ไปทำงานต่อได้แล้วคุณภรรยา"

" คุณทำแบบนี้ได้ไง ฉันลงโทษคุณแน่คุณฌอน"

" หึๆๆๆก็ลองดู"

นี่ฉันมีสามีภายใน5นาทีหรอเนี้ยะพ่อจ๋าแม่จ๋าทำไมทำกับลูกแบบนี้

พาเมียมาหาแม่

โอเคเลยคะแม่ขาคนนี้555

เม้นมาให้กำลังใจเค้าหน่อยน่ะคะ