บทที่ 6

11:46

เช้าแสงแดดแก่ๆสาดส่องเข้ามาในห้องที่เป็นสีขาวทำให้เหมือนสรวงสวรรค์ที่เรืองแสงเมื่อบวกกับนางฟ้าตัวน้อยๆที่กำลังนอนน้ำลายยืดเป็นสายอยู่บนเตียงเหมือนเด็กอนุบาล ยิ่งมองหน้าตาที่เหมือนเด็กของคนอยู่ตรงหน้า ผมยิ่งอยากทะนุถนอมเธอมากขึ้นทุกวัน ไม่อยากให้เธอบอบช้ำ(ถึงตอนนี้จะช้ำไปทั้งตัวอิๆ) และไม่อยากให้ใครเห็นปฏิกิริยาที่น่ารักแบบนี้ผมหวงเธออย่างบอกไม่ถูก หรือผมจะรักเธอเข้าแล้ว คงไม่หรอกเราแค่หลอกตัวเองเท่านั้นแหละ ผมเอาผมที่บดบังหน้าของเธอออกอย่างช้าๆกลัวเธอจะรำคาญจนตื่นเสียก่อน

"อื๊อ" เธอครางอยู่ในลำคอ ผมจึงกระซิ๊บข้างหูเธอ

"ตื่นได้แล้ว ถ้าไม่ตื่นผมจะจูบคุณแล้วนะ"

"ขอนอนอีกหน่อยนะ หึ ว่าไงนะ" เธอลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง

"เห้ยคุณแอบดูหรือเปล่าเนี่ยะ" เขาพูดพร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุมหัว

"ปิดไม่ทันหรอกผมเห็นหมดแล้ว"ผมแกล้งเธอ

"ห๊ะ!ทำไมเป็นคนไร้มารยาทแบบนี้คะ" ดูหน้าเธอตอนนี้ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่ อยากหัวเราะจนท้องแข็งแต่ผมก็ทำเข้มเหมือนเดิม

"งั้นคราวหน้าผมจะขอคุณก่อนละกันนะ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอยังไงฉันก็ไม่ให้คุณดูอีกแน่" เธอโกรธผมอย่างแรง

"ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ผมจะไปส่งที่บ้าน อ่ะนี่" ผมยืนเสื้อผ้าที่ผมให้พนักงานเอามาให้

"แล้วคุณรู้จักบ้านฉันได้ไง ฉันไม่เคยบอกคุณเลยนะ"

"มันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือเวลาของผม ผมไม่มีเวลาเหมือนคุณนะ แล้วถ้าเกิดคุณอยากรู้ละก็วันหลังก็มานอนกับผมสิเดี๋ยวบอกทั้งคืนเลย" จากนั้นผมก็เดินออกมา แล้วทิ้งความงุนงงไว้ให้เขาคิดสักพักก่อนที่จะมีเสียงด่าตามออกมาทีหลัง

"ห๊ะ! ไอ้บ้า อีตาประธานบ้ากาม อ๊ายยยยย"

ณ บ้านแสนสวยแต่ไม่เคยบอกหวยสักทีของฉัน

"เฮ้อ.. ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"ฉันนอนลงบนเตียง เอามือก่ายหน้าผากไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ยิ่งเรื่องเมื่อคืนยิ่งทำให้คิดหนัก(ไหนบอกอยากได้เขาเป็นสามีไง ได้แล้วนิ555)

" ฉันจะทำยังไงต่อไปละ แล้วจะกล้ามองหน้าเขามั้ยเนี๊ยะโอ๊ยยย..... ยัยข้าวเน่าเอ้ยย แล้วถ้าท้องขึ้นมาเขาไม่รับก็ซวยอีก ทำไมตอนนั้นไม่หักห้ามใจนะ ถ้าแม่รู้ต้องแย่แน่ๆเพิ่งมาอยู่กรุงเทพแค่1เดือนก็เสียตัวซะแล้ว ถ้าคนอื่นก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มี.... กับเจ้านาย อ๊ายยยยอยากจะบ้าตาย"ฉันพูดกับตัวเองจนไม่รู้ว่าน้ำตากำลังไหลออกมาไม่รู้ตัว ชีวิตมืดแปดด้านไปหมด แล้วก็คิดออก ปริ๊ง!!! อย่างกะซิทคอม

"ใช่ยาคุม ยาคุมฉุกเฉินไง โอ้ยย.. ทำไมฉลาดขนาดนี้"แล้วฉันก็รีบวิ่งไปซื้อยา ที่หน้าหมู่บ้านจัดสรรซึ่งมีร้านขายยาอยู่

ณ ร้านขายยา

ฉันยืนอยู่หน้าร้านขายยา กลัวนิดหน่อย ที่จะเข้าไปซื่อตรงๆ แต่ยิ่งช้ายิ่งมีสิทธิ์ท้อง

" เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน"จึงเดินเข้าไป

"จะรับอะไรสาวน้อย "

" เอ่อคือมียา เอ่อ"

"ยาอะไรจ้ะ พี่มีหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นยาแก้ ปวดหัว ปวดท้อง ปวดหลัง ปวดเอว แก้ไข้ แก้ไอ แก้หวัด แก้น้ำมูกไหลปวดศีรษะหรือเป็นไข้ต้องทิฟฟี่แผงสีเขียวจ่ะ "

"คืออยากได้ยาคุมฉุกเฉิน"

"ยาคุม? เหอะเด็กสมัยนี้อะไรก็ไม่รู้ ไม่รักนวลสงวนตัวกันบ้างเลย ไปให้เขาฟันอยู่ได้ ดูอย่างพี่สิจนจะ40ก็ยังไม่มีผัวกับเขาเลย ไม่ใช่ไม่มีใครเอานะเพราะพี่รักนวลสงวนตัวไว้ใช้กับคนที่พี่รัก" ไม่มีใครเอาก็พูดมาเถอะเจ๊

"แล้วมีมั้ยคะ "

" เอาไปให้พี่ให้ฟรี แล้วอย่าให้เห็นว่ามาซื้อยาคุมอีกนะ ซื้อยาอย่างอื่นได้แต่ยาคุมไม่ขายแล้ว เข้าใจมั้ยทำไม"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ "

"ทำไมเราไม่เคยได้ใช้สักทีนะ เห้อพูดแล้วเศร้า "

ณ สวนสาธารณะ

สายลมพัดแผ่วเบา ตอบกับแสงแดดอ่อนๆยามบ่าย ทำให้อากาศกำลังสบายๆแต่ช่างขัดกับ คนที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นเหลือเกิน

"จะกินทันมั้ยเนี่ยะ ทันไม่ทันก็ต้องกินละ มาถึงขนาดนี้จะกลัวอะไรอีก แต่ถ้ามดลูกเสื่อมแล้วมีลูกไม่ได้ตลอดชีวิตหละ โอ้ยย.ฉันต้องแก่ตายโดยไม่มีคนเลี้ยงดูแน่ๆเลย เห้อ"ฉันนั่งทำใจสักพักใหญ่ๆ

" เอาว่ะกินก็กินอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"ฉันแกะยาคุมออกมาและเปิดฝาขวดน้ำที่ซื้อมาก่อนเขาสวนสาธารณะ กำลังจะกินแต่

หมับ!!!! มือใหญ่ของใครก็ไม่รู้

" นี่คุณจะทำอะไร"

"คุณ!!! "(ฌอม)พูดไม่ทัน

"ผมถามว่าคุณจะทำอะไร "

"ก็กินยาคุมไง ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้ "

" กินทำไม"

" ก็ฉันจะกิน"ทำไมหละ

" ผมไม่ให้กิน"

"ถ้าไม่ให้กินจะให้ทำยังไงละคนบ้า ถ้าฉันท้องขึ้นมาคุณจะรับผิดชอบหรือไง"

"ก็ใช่ไง ผมจะรับผิดชอบคุณเอง"

"ไม่จำเป็นฉันไม่อยากบังคับคุณ"

"ผมเต็มใจ เอามานี่!!!! " เขาจับยาคุมที่มือฉัน แล้วทิ้งลงพื้นแล้วเหยียบมัน(น่าสงสารไม่ได้ทำอะไรผิดก็โดนเหยียบ)

"นี่คุณ!!! เหอะไม่อยากพูดกับคุณแล้ว" ฉันเดินหนีเขาทันทีเมื่อพูดจบ แต่ไปสะดุดก้อนหิน(โง่จริงๆ)

"โอ้ยย.... "

"เป็นไรมั้ยคุณ "เขาถามอย่างอ่อนโยน

"เจ็บข้อเท้าค่ะ "มันเจ็บมากเลยค่ะเจ็บเหมือนอยากให้คนอุ้ม

"งั้นกลับบ้านคุณก่อนละกันนะ"

พรึ่บ!! ขะ ขะเขาอุ้มช้านนนนนนนม่ายยยยจริงงงง

" ฉันเดินเองได้ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ"

" ไม่"

"แต่.. "เขาจิกตาใส่ฉันเหมือนสื่อว่าอย่าดื้อ แล้วเขาก็มาส่งฉันที่บ้านอีกที

19:28

ณ บ้านแสนสวยแต่ไม่เคยบอกหวยสักทีของฉัน

เรานั่งบนโซฟา

"โอ้ยยเจ็บนะเบาๆหน่อยได้มั้ย"

"อดทนหน่อยสิคุณ" เขาบอกฉันด้วยเสียงดุ

"ก็ฉันเจ็บนิ"

"ประคบเย็นแค่นี้เจ็บ คราวหน้าก็ดูดีๆหน่อย เพราะคุณดื้อไงเลยเจ็บแบบนี้"

"ค๊าาาารู้แล้วค๊าาาาา" ฉันพูดประชด

"ไม่ต้องมาประชดผมเลยนะพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้ละก็เจอดีแน่" อุ้ยอยากเจอดี

"เจออะไรคะ" ฉันกวนประสาทเขา

" หึ ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะความจำสั้นขนาดนี้"เขายิ้มเจ้าเล่ห์

" ความจำสั้นอะไรกันคะ คุณยังไม่พูดอะไรเลย" ขี้ตู่จริงเลยคนบ้า

"อื้มม จำไม่ได้งั้นหรอก็เมื่อคืนคุณตกลงกับผมว่า จะไม่ดื้ออีก แบบนี้ต้องทบทวนความจำซะหน่อยละ"

หมับ!!! เขากอดฉัน

"อ๊ะนี่คุณกอดฉันทำไมคะ" ฉันตกใจ

"ก็คุณจำไม่ได้ก็ต้องทบทวนความจำสักหน่อย" ฉันดิ้น

"อื้ม อย่าดื้อสิ"

"ไม่เอาค่ะฉันจำได้แล้ว"

"ยังจำไม่ได้หรอพูดมากจัง ถ้าพูดอีกผมจูบแน่"

"แต่ว่า... อุ๊บส์" ริมฝีปากของเขาได้กลืนกินริมฝีปากของฉันไปแล้ว เขาจู่โจมแบบที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว ฉันทำได้แต่ตาโตเพราะกำลังอึ้งแก้มอ้วนๆของฉันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขาจับหน้าของฉันไว้เพื่อจะได้บดขยี้ริมฝีปากของฉันได้อย่างเต็มที่ ก่อนที่เปลือกตาของฉันจะปิดลงเพราะเคลิ้มตามเขาไป เขากัดริมฝีปากล่างของฉัน จนฉันเผลอครางออกมา

"อื้อ~" เราจูบกันนานมากจนฉันเริ่มหายใจไม่ออกฉันจึงเผลออ้าปากออกมา แต่เขากับเอาลิ้นเข้าไปในโพรงปากร้อนๆของฉัน มันทำให้ฉันตกใจ

"อ๊ะ~อื้มม ~จ๊วบจ๊วบ" เขาจูบฉันหนักขึ้นอีกจนฉันหายใจไม่ทันจึงผงะออกกลัวว่ามันจะเลยเถิดเหมือนเมื่อคืน

"นี่มันค่ำแล้วคุณน่าจะกลับได้แล้วนะคะ" ฉันพูดเพื่อปัดความอาย

"ไม่กลับไม่ได้หรอ" ได้ค่ะอ๊ายยย(ไม่ได้ค่ะนางเอก)

"ไม่ได้ค่ะพรุ่งนี้คุณต้องไปทำงาน เดี๋ยวตื่นสาย"

"แต่นี่ยังไม่ถึง2ทุ่มด้วยซ้ำ"

"ถึงยังไงคุณก็ต้องกลับบ้านค่ะ"

"ก็ได้กลับก็ได้ ไล่จังเลยนะ เจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัทนะ"

"ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ" เขาลุกจากโซฟาแล้วไปยังประตู สักพักก็ขี่รถออกไป

บรื๊ด!!!!!!!!

"โอ้ยยยเกือบไปแล้วมั้ยละ ถ้าเสียตัวอีกละก็ อ๊ายยยยย ไม่พูดดีกว่าขนลุก " พรุ่งนี้จะเป็นยังไงเนี๊ยะพวกพี่ๆร่วมงานต้องถามฉัน มากมายแน่ๆโอ้ยยยยอยากจะบ้าตาย เห้อ

เด็กดื้อต้องโดนอะไรน๊าาาาา

เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะ