[steal your heart]:แอบปล้นใจนายCEO

อัยย์เคียงเดือน

บท

ตั้งค่า

บทที่ 3

'ฉันไม่ได้บอกเขาว่าบ้านฉันอยู่ตรงนี้นิแล้วเขารู้ได้ไง อะหรือ หรือว่า'

"หรือว่า เค้าจะแอบชอบเราแล้วให้นักสืบสืบหาข้อมูลเพื่อที่จะมาขืนใจ หรือไม่งั้นก็ เราเป็นลูกเศรษฐีแล้วพ่อแม่เราให้เขาออกตามหาเพื่อจะแต่งงานด้วย ไม่งั้นก็พ่อแม่เราติดหนี้เขาแล้วสืบหาประวัติเพื่อจะมาฆ่ายกครัว เอื๋อยต้องใช่แน่ๆ ถ้าอย่างงั้นเราต้องลาออก เดี๋ยวนะ ถ้าติดหนี้เขาจะซื้อของให้ทำไมเป็นล้านๆ โอ้ยยยยยยยยิ่งคิดยิ่งปวดหมองง" (น้องหมองนางเอกไปหมดแล้วเห้อ) ในขณะที่นางเอกกำลังเพ้อเป็นตุเป็นตะ ก็มีเสียงข้อความigดังขึ้น

ตึ๊ง!

'1ข้อความจากคุณแฟน (ฌอน) '

"นี่มันอะไร อย่าบอกนะว่าเอาโทรศัพท์ฉันไปเพราะ โอ้ยบ้าเอ้ย"

คุณแฟน (ฌอน) :นอนยัง

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ยังค่ะ

คุณแฟน (ฌอน) :ทำอะไรอยู่ถึงไม่นอน

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ก็คุยกับคุณไงละ แล้วทำไมต้องเปลี่ยนชื่อด้วยละคะ

คุณแฟน (ฌอน) :กลัวคนจับได้ว่าโกหก คุณโกหกไปแล้วเลยไม่อยากให้คุณเสียโอกาส

คุณแฟน (ต้นข้าว) :โกหก

คุณแฟน (ฌอน) :ทำไมคุณคิดว่าผมอยากเป็นแฟนคุณหรือไง

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ถ้าใช่แล้วจะทำไม

คุณแฟน (ฌอน) :หลงตัวเองผมไม่อยากเป็นแฟนคุณหรอก คุณชนัญธิดา แล้วอย่าคิดว่าผมแค่เปลี่ยนชื่อแชทนะ

คุณแฟน (ต้นข้าว) :คุณทำอะไรอีกบอกฉันมานะ คุณตอบฉันสิอ่านด้วยยยย

"คนบ้าทักมากวนแล้วไม่อ่านบ้าจริงเลย"

30นาทีก่อน

ณ บ้านณัฏฐเกษมศาล

"อ้าว ฌอนเลิกงานแล้วหรอ ไปโดนตัวไหนมายิ้มมาเชียวนี่อาไม่เคยเห็นแกยิ้มแบบนี้มานานแล้วนะ ใครกันนะที่ทำให้หลานอายิ้มได้"อาชาติถามด้วยความสงสัย

"ไม่มีใครทำให้ผมยิ้มหรอกครับผมก็ยิ้มแบบนี้ธรรมดาแหละครับ" ผมพูดปัดออกไป

"ไม่จริงต้องมีใครแน่ๆ อาเห็นฌอนยิ้มจนนับได้ว่าครั้งที่เท่าไร" ขนาดนั้นเลยหรอครับอา

"555คงจะใช่อย่างที่อาพูด" ยอมรับไปก่อนละกัน

"เออจริงสิ ที่บริษัทเป็นไงบ้าง" เห้อต้องตอบจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ยะ

"ก็เหมือนเดิมครับ" มีปัญหาเหมือนเดิม

"เหมือนเดิมหมายถึง โรสไปก่อกวนเหมือนเดิมหรอ" ลำบากใจที่จะต้องพูดจริง

"ครับ" พูดพร้อมพยักหน้า ถึงจะทำให้อาเศร้าหน่อยๆ ก็เถอะ

"แต่อาไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่ได้รักโรสแบบนั้น"

"อารู้ว่าฌอนไม่ได้คิดอย่างนั้น ก็นะเขาไม่ได้รักอา อาก็เข้าใจ"

"อย่าพึ่งท้อสิครับ สักวันโรสเขาจะรักอาครับ"

"อาก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ งั้นฌอนขึ้นไปนอนได้แล้ว"

"ครับ"

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเช็ดผมให้แห้งก่อนที่จะทิ้งตัวลงเตียงนอนพอผมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ ก็อดคิดถึงเรื่องที่ทำไว้ไม่ได้จึงส่งข้อความไปหาเธอ

คุณแฟน (ฌอน) :นอนยัง

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ยังค่ะ

คุณแฟน (ฌอน) :ทำอะไรอยู่ถึงไม่นอน

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ก็คุยกับคุณไงละ แล้วทำไมต้องเปลี่ยนชื่อด้วยละคะ

คุณแฟน (ต้นข้าว) :โกหก

คุณแฟน (ฌอน) :ทำไมคุณคิดว่าผมอยากเป็นแฟนคุณหรือไง

คุณแฟน (ต้นข้าว) :ถ้าใช่แล้วจะทำไม

คุณแฟน (ต้นข้าว) :คุณทำอะไรอีกบอกฉันมานะ คุณตอบฉันสิอ่านด้วยยยย

"คนอะไรน่ารักชมัดเลย"

ยิ่งเธอน่ารักเท่าไหร่ก็ไม่อยากให้เธอยุ่งกับโรส เดี๋ยวจะหายไปจากชีวิตผมเหมือนมานพ มานพเขาคือเพื่อนของผมเขาโดนรถชน อาจจะเป็นโรสที่ฆ่าเขาเพราะเขาชอบผมแต่ก็ยังหาหลักฐานอะไรไม่ได้ ได้แค่ข้อความที่มานพส่งมาเป็นครั้งสุดท้าย

'ความจริงคนที่ฉันชอบและชอบมาตลอดคือแกถึงแกจะไม่รักฉันเพราะไม่ได้ผิดเพศเหมือนกันแต่จงจำเอาไว้ว่าอย่ามองคนแค่เพียงภายนอก'

ผมไม่รู้ว่ามานพจะสื่ออะไรเพราะอย่างนี้ผมจึงไม่ปรักปรำโรสเธออาจไม่ได้ทำก็ได้ แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่ไว้ใจเขา เมื่อวานที่เธอมีเรื่องกับโรสผมจึงตามไปส่งต้นข้าวถึงบ้าน เพราะกลัวเธอเป็นอันตราย

"ฝันดีนะต้นข้าว"

1เดือนผ่านไป

ณ บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

7:49

"7:49ไม่สายใช่มั้ยคะหัวหน้า"

"ทำได้ดีขึ้นนิคราวหน้าก็มาเช้ากว่านี้ละกัน"แหม ติฉันไม่ได้ละซี้

ฉันเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีสายตาอัมหิตมองมาแต่ไกล

"ว้าววว ข้าวไปทำอะไรมาจ๊ะสวยขึ้นนะเนี่ยะ" อุ้ยเขิน

"ข้าวไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะปกติข้าวก็แต่งตัวแบบนี้ละค่ะ" ฉันพูดเสียงสูง

"ก็นะพี่คงไม่เคยเห็นเพราะปกติข้าวใส่ชุดนักศึกษามาทำงาน"

"ก็คงงั้นละคะ" ฉันตอบแบบสวยๆ

"เอ่อคือข้าวว่างมั้ยจ๊ะเย็นนี้"