ตอนที่ 8 ตัวประกัน

EP08 ตัวประกัน

โยเกิร์ตตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือร่างกายอ่อนแรงแทบทรุดลงกับพื้นเธอพยายามประคองสติตนเองแล้วเบือนหลบร่างปริศนาของคนตรงหน้า

"เขาตายก็เพราะเธอ ฉันจะฆ่าเธอ!" หญิงสาวปริศนาร้องไห้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด เขาใช้มีดเล็งไปที่ร่างของโยเกิร์ตแต่เธอกลับหลบมันได้ทันอย่างหวุดหวิด

"กรี๊ดดดดดด!" การเบี่ยงตัวหลบโดยใช้แรงมากทำให้ร่างกายเสียหลักล้มไปกองอยู่บนพื้น โยเกิร์ตมองหาของใกล้ตัวแล้วคว้าเก้าอี้มาดันใส่ ทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันตัว

"…" เสียงของหญิงปริศนามีเพียงการรํ่าไห้ สายตาที่มองทะลุผ่านหน้ากากเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

"ฉันไม่เคยทำร้ายหรือฆ่าใคร เรื่องที่เธอรู้คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด" แม้จะรู้ว่าอธิบายไปอาจจะไม่มีความหมายอะไรแต่เธอก็ยังอยากแสดงความบริสุทธิ์ใจของตนเองออกไป

"หุบปาก"

"อย่า…กรี๊ดดดดด!" สติโยเกิร์ตดับวูบลงตรงนั้นมีเพียงความมืดเข้ามาครอบงำแทน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนับต่อจากนี้ ความหวาดกลัวทำให้มันไร้สติสัมปชัญญะและดับวูบไป

คฤหาสน์ใหญ่

หลังจากเรียนเสร็จภาคินก็แวะไปที่คฤหาสน์เล็ก ถึงเวลาช่วงสองทุ่มเขาก็กลับเข้ามายังคฤหาสน์ใหญ่เพื่อรับประทานข้าวเย็นกับครอบครัว ปกติชายหนุ่มจะใช้เวลาทานอาหารเย็นเพียงลำพังที่คฤหาสน์เล็ก ถ้าคุณย่าไม่บอก แต่วันนี้แม่ของเขาให้มาชายหนุ่มจึงยอมตอบตกลงอย่างว่าง่าย แต่พอมาถึงยังโต๊ะอาหารก็ไม่เจอใครเลยนอกจากฟ้าใส

"สวัสดีค่ะพี่คิน เรียนเหนื่อยมั้ยคะ" ฟ้าใสเอ่ยทัก เธออยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก

"นิดหน่อยครับ คนอื่นไปไหนกันหมดล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตามองบริเวณรอบ

"ขึ้นห้องนอนกันหมดแล้วค่ะ"

"เห็นคุณแม่นัดพี่มากินข้าว"

"อ่อ จริงๆแล้วคุณน้าอยากให้พี่คินพาหนูไปค่ะ แต่ไม่กล้าบอกตรงๆ" ฟ้าใสตอบพลางหลุบตามมองตํ่าเพราะกลัวภาคินจะไม่พอใจเอา ความจริงแล้วทุกคนทานอาหารเย็นตั้งแต่ทุ่มตรงแล้ว

"ทำไมต้องหลบสายตาล่ะ พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"

"หนูกลัวพี่คินไม่ว่างไงคะ"

"ว่างครับ หนูอยากกินอะไร"

"หนูกินอะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่คินอยากพาไปเลย"

"งั้นเราไปกันเลยดีกว่า" ว่าแล้วภาคินก็ส่งยิ้มอบอุ่นให้ ก่อนจะเดินนำฟ้าใสมายังรถของตนเองที่จอดอยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ชายหนุ่มเปิดประตูฝั่งคนขับเพื่อให้ฟ้าใสเข้าไปก่อน แล้วตนเองก็เดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ เพื่อสตาร์ทรถเคลื่อนตัวออกมายังท้องถนน

"จริงๆหนูอยากทานพร้อมกับทุกคนนะคะ แต่คุณน้าอยากให้หนูออกมาทานกับพี่คิน" ฟ้าใสชวนคุยท่ามกลางบรรยากาศภายในรถเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตนเอง

"ไม่เป็นไรครับ พี่ว่างพี่ก็พาออกมาทานได้"

"งั้นถ้าหนูชวน พี่คินก็มีโอกาสที่จะมาใช่ไหมคะ"

"ครับ" ภาคินขานรับในลำคอ สายตายังคงเพ่งมองตรงบนท้องถนนจนกระทั่งเวลาผ่านไปจนมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งสองเดินลงมาจากรถแล้วเข้าไปในร้าน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโต๊ะที่ว่าง

"พี่คินอยากกินอะไรคะ" ฟ้าใสเอ่ยถามแล้วหยิบเมนูบนโต๊ะขึ้นมาเปิดอ่าน

"หนูอยากกินอะไรสั่งเลยค่ะ"

"งั้นหนูสั่งเลยนะ"

"…" พอได้รอยยิ้มเป็นการตอบกลับ ฟ้าใสก็เริ่มสั่งอาหาร ในขณะที่ฟ้าใสกำลังสั่งอาหารอยู่นั้นสายตาของภาคินก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาที่เดินเข้ามาภายในร้านในชุดนักศึกษาพร้อมกับผู้ชายหนึ่งคน โยเกิร์ตมากินข้าวกับใครบางคนที่ร้านแห่งนี้ โดยที่บอกเขาว่ามากับเพื่อนเซคเดียวกัน ในใจก็รู้คำตอบอยู่แล้วแต่จะคอยมองพฤติกรรมอยู่ห่างๆ

ด้านโยเกิร์ตที่มาตามนัดของไดม่อน ทันใดที่ก้นแตะเก้าอี้เธอก็เกิดอาการเหม่อลอยขึ้นมาทันที ยังขวัญเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วไม่หาย

เธอสลบไปและรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็พบว่ายามเป็นคนมาช่วย และบอกว่าเธอเผลอเป็นลมในห้องนั้นไป พอถามถึงผู้หญิงปริศนาก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและหายตัวไปไหน

"ทำไมดูเหม่อจังเลยล่ะ หรือว่าไม่อยากมาทานข้าวกับพี่?" ไดม่อนที่สังเกตอาการของเธอตั้งแต่เจอกันเอ่ยถามออกมา

"เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น"

"หรือโยมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า"

"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้คิดมากทั้งที่มันเป็นการมาทานข้าวครั้งแรกของเรา" โยเกิร์ตตอบเสียงแผ่วแล้วหลุบสายตามองมือของตนเองที่สอดประสานกันอยู่บนโต๊ะ เธอยังมีอาการหวาดกลัวยังไม่หาย แถมภาพเหตุการณ์นั้นยังสอดแทรกเข้ามาในหัวชวนให้ตั้งคำถามมากมาย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครทำไมถึงพูดว่าเธอฆ่าคน หรือผู้หญิงคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับชานนท์ที่เสียชีวิตไป โยเกิร์ตนั่งครุ่นคิด แล้วหยาดน้ำตามันก็ไหลออกมาตามพวงแก้มอย่างไม่รู้ตัว

"โยร้องไห้หรอ อย่าร้องไห้สิครับ" ไดม่อนปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มเสียนใส การกระทำของไดม่อนทำให้โยเกิร์ตดึงสติตนเองกลับมาแล้วปาดน้ำตาออก เธอทำถูกรึเปล่านะที่ใช้วิธีนี้ ทำถูกรึเปล่าที่ผู้ชายคนนึงต้องมาเสียชีวิตอย่างไร้สาเหตุ

"ขอโทษค่ะ โยคงอ่อนแอเกินไป"

"เดี๋ยวมื้อนี้พี่ปลอบใจเอง อยากกินอะไรก็สั่ง"

"ขอบคุณนะคะ แต่เดี๋ยวโยขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"ครับ" พอได้ยินคำตอบจากไดม่อน โยเกิร์ตก็ปลีกตัวแล้วลุกออกมาจากโต๊ะอาหาร เธอเดินมาเข้าห้องน้ำเพื่อระงับสติที่ฟุ้งซ่านของตนเอง หลายสิ่งหลายอย่างที่เข้ามาพร้อมกันมันทำให้เธอเหนื่อย

พอยืนอยู่แบบนั้นได้สักพักเธอก็ตัดสินใจเดินออกมาจากร้านเพราะไม่อยากให้ไดม่อนที่อยู่ด้วยต้องอึดอัดใจ โยเกิร์ตเรียกแท็กซี่แล้วมายังสถานที่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ซอยค่อนข้างเงียบ

"ได้นัดไว้รึเปล่า" ผู้ชายที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูทางเข้าเอ่ยถาม

"เปล่า"

"แล้วมีธุระอะไร"

"เอาเงินมาจ่าย"

"เชิญ" พอได้ยินแบบนั้นเขาก็ปล่อยให้โยเกิร์ตได้เข้าไปยังสถานที่ข้างใน ร่างเล็กเดินมุ่งหน้ามายังห้องห้องหนึ่งแล้วแล้วยกมือเคาะเพื่อบ่งบอกว่ากำลังจะมีคนเปิดเข้าไปข้างใน

"นึกยังไงถึงอยากมาจ่ายล่วงหน้า หืม?" ชายร่างสูงวัยกลางคนที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานเอ่ยขึ้น ก่อนที่โยเกิร์ตจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้

"ฉันแค่อยากให้เรื่องนี้มันจบๆไป" ว่าแล้วก็หยิบเงินสดจำนวนปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ

"ยอดค้างชำระมันเหลืออีกตั้งครึ่งนึง คิดว่ามันจะจบง่ายๆแบบนั้นหรอ"

"ขอเจอพ่อกับแม่หน่อย" โยเกิร์ตไม่ได้ตอบโต้กลับไป เธอกลับพูดตัดบทขึ้นมา ด้วยสีหน้าเหม่อลอย

"จะให้เจอก็ได้ เห็นว่าเอาเงินมาคืนก่อนวันกำหนด"

"อืม" หญิงสาวขานรับในลำคอ เธอไม่รู้ว่าใครกำลังเล่นตลกกับชีวิตตนเองกันแน่ ทั้งเรื่องการเสียชีวิตของชานนท์ และผู้หญิงปริศนาคนนั้นที่จ้องจะทำร้าย หรือมันเป็นการปั่นหัวของคนตรงหน้ากันแน่นะ

"แล้วก็อย่าลืมข้อตกลงของเราล่ะ"ก่อนที่ลูกน้องจะเดินมานำตัวโยเกิร์ตไปเสียงของเขาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง "ฉันรู้นะ ใครคุ้มกะลาหัวเธออยู่ ถ้าคิดจะให้มันช่วยก็แลกกับชีวิตพ่อแม่สุดที่รักของเธอแล้วกัน"