ตอนที่ 6 เหยื่อรายต่อไป

EP06 เหยื่อรายต่อไป

"แบบนี้ก็ต้องแวะมาเล่นกับน้องบ่อยๆแล้วแหละ น้องจะได้ไม่เหงา"

"ถ้าผมว่าง ผมจะมานะครับ" ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะส่งรอยยิ้มให้กับฟ้าใสที่กำลังนั่งมองตนเองอยู่ไม่คลาดสายตา

"ขับรถไปเรียนดีๆละตาคิน"

"ครับคุณย่า" ลํ่าลากันเสร็จภาคินก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชายหนุ่มค้อมหัวคำนับผู้เป็นย่าและพ่อแม่อย่างที่ทำเป็นทุกวัน ก่อนจะเดินออกมาจากนอกบ้านและตรงดิ่งไปที่รถยนต์คันหรูของตนเองและมุ่งหน้ามายังมหาลัยทันที

มหาวิทยาลัย แอสตัน อินซีเรีย

ดวงตากลมโตที่โอบล้อมด้วยขนตาแพงอนเหลือบมองตนเองผ่านหน้ากระจกห้องน้ำพลางนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น เธอรอดเพราะแมวดำตัวนั้นแบบนั้นหรอ มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจหรือกำลังคิดไปเองกันแน่นะ

แถมแมวตัวนั้นยังตามเธอกลับมาและยืนจ้องมองอยู่หน้าบ้าน มันช่างน่าขนลุกสิ้นดี

"กลุ่มพี่เมฆามีแฟนไปแล้วคนนึงตัดโอกาสฉันไปตั้งหลายเปอร์เซ็นต์แหนะ"

"แต่ยังเหลืออีกตั้งสามคนนะ ใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นกัน"

"พี่เอ็มเจหล่อนะ แต่โหดมาก ดุมาก ส่วนพี่ฟีฟ่าก็เจ้าชู้ คงจะเหลือแค่พี่คินนั้นแหละที่สาวคนไหนได้เป็นแฟนคงจะโชคดีสุดๆ ทายาทหลักตระกูลเชื้อเจ้า มีสมบัติและทรัพย์สินมากมาย แถมยังหล่อละมุน ใจดี รักสัตว์ เพอร์เฟคสุดๆ^^" ในขณะที่โยเกิร์ตกำลังยืนอยู่ในความเงียบของตนเองเสียงของนักศึกษาสองคนก็ซุบซิบกันพร้อมกับเดินเข้ามาภายในห้องนํ้า โดยที่ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่ตนเองกำลังอิจฉากำลังยืนอยู่ตรงนี้ โยเกิร์ตไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดพวกนั้นเธอเลือกที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำ พลันเสียงแจ้งเตือนข้อความก็เด้งเข้าโทรศัพท์

หยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นภาคินที่ส่งข้อความเข้ามา…

ภาคิน | 08.29: เจอกันที่เดิมนะครับ

| 08.30: น้องโยใช่ไหมครับ จำพี่ได้รึเปล่า

ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความจากใครอีกหนึ่งคนเด้งเข้ามาเหมือนกัน โยเกิร์ตไม่ได้เปิดอ่านทั้งสอง เท้าเรียวบนร้องเท้าผ้าใบเดินไปยังตึกบริหารที่อยู่ไม่ไกลจากคณะตนเองมาก

ไดม่อน ลูกนักธุรกิจ ทายาทเพียงคนเดียวของครอบครัว ครอบครัวนี้มีธุรกิจและสมบัติมากเลยทีเดียวและคาดว่าอีกไม่นานพ่อของเขาจะปลดจากตำแหน่งประธานบริษัทและคนที่จะได้รับมรดกตกทอดคงเป็นเขาเพียงผู้เดียว สมบัติที่รวมกันหมดเกือบหนึ่งพันล้าน เขาเรียนบริหารและค่อนข้างมีชื่อเสียงในคณะ ชอบเก็บตัวท็อปของแต่ละคณะและชอบความท้าทายและตอนนี้ก็คงจะเป็นคิวของเธอแล้วที่ไดม่อนเล็งเอาไว้

โยเกิร์ตร่ายข้อมูลในหัวขึ้นมาคร่าวๆเธอกำลังจะตกเป็นเหยื่อกามของไดม่อน แต่เขารู้รึเปล่าว่าตนเองก็ถูกลิตในรายชื่อที่เธอกำลังเล็งไว้เหมือนกัน

"พี่ม่อนจำโยได้ด้วยหรอคะ" ทันใดที่เดินมาถึงใต้ตึกบริหารโยเกิร์ตก็พบกับไดม่อนที่กำลังยืนรออยู่แล้ว

"ทำไมพี่จะจำโยไม่ได้" ชายหนุ่มเอ่ยตอบแล้วจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่ยืนอยู่ไม่ไกลตนเองมาก เขากำลังยืนพิงกับเสาขนาดใหญ่ มือล้วงถุงกางเกงของยูนิฟอร์มคณะ ทั้งสองเคยเจอกันผ่านการอบรมดาวเดือนของแต่ละคณะ และไดม่อนก็ถูกใจเธอมาตั้งแต่ตอนนั้น เพียงแค่รอเวลาเข้าหาและตอนนี้ก็มาถึง

"แล้วทำไมจู่ๆถึงทักไลน์โยมาละคะ"

"พี่แค่อยากรู้จักโยให้มากขึ้นมากกว่าเดิมแค่นั้นเอง"

"เราคุยกันผ่านข้อความก็ได้นิคะ ถ้าแค่อยากคุย"

"พี่ชอบการเจอหน้า สัมผัสตัวจริงๆมากกว่า"

"…" โยเกิร์ตแสร้งยิ้มออกมาแล้วใช้สายตาสื่อความหมายเช่นเดียวกับที่ไดม่อนเองต้องการจะสื่อ

"คืนนี้ว่างรึเปล่าครับ พี่จองโต๊ะกินข้าวไว้ แต่เพื่อนดันเทนัดซะก่อน"

"ได้ค่ะ กี่โมงพี่ม่อนทักมาบอกโยแล้วกันนะคะ"

"แล้วนี้เรียนกี่โมงครับ พี่อยากอยู่กับโยต่อ" ว่าแล้วไดม่อนก็ขยับตัวมาใกล้โยเกิร์ตมากกว่าเดิม เธอจึงช้อนตามองเขา ก่อนจะหลุบมองต่ำเมื่อสัมผัสจากปลายนิ้วเริ่มคลืบคลานมาบนหลังมือเธอ

"อีกเกือบครึ่งชั่วโมงค่ะ"

"ดีเลย…" แววตาลุ่มหลงจ้องมองใบหน้าโยเกิร์ตทุกสัดส่วนด้วยความเคลิ้ม เขาได้ยินคนในคณะไม่ว่าจะคณะไหนก็ตามพูดถึงเธอมามาก แต่ไม่คิดว่าที่เขาพูดมันจะเป็นความจริงทั้งหมดเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ขนาดนี้

"ตรงนี้ไม่ได้นะคะ คนเยอะจะตาย" โยเกิร์ตยกนิ้วเรียวขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากหยักเอาไว้แล้วห้ามปรามเสียงอ่อนในตอนที่ไดม่อนกำลังลืมพฤติกรรมตนเองชั่วขณะ

"งั้นไปที่อื่นได้มั้ย"

"จะทำอะไรคะ"

"จูบเฉยๆได้ไหมครับ"

"มันจะหยุดที่จูบแน่นะคะ ทำอย่างอื่นได้มั้ย" โยเกิร์ตพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนที่ร่างกายของเธอจะถูกลากมาทางบันไดหนีไฟ ลับกล้องวงจรและหลบอยู่มุมเสาขนาดใหญ่ ไดม่อนผลักเธอให้แผ่นหลังติดกับพื้นเสาก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่น โยเกิร์ตพยายามกลั้นเอาไว้แล้วปล่อยให้ไดม่อนทำอยู่แบบนั้นจนกระทั่งรับรู้ถึงแรงดูดเม้มที่ลำคอมากขึ้นเรื่อยๆ หากไม่ยอมให้ทำแบบนี้เธอคงพลาดโอกาสเม็ดเงินมหาศาลจากเขาแน่นอน

"พี่คงรอคืนนี้แทบไม่ไหวแล้วแหละ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแล้วดูดเม้มต่ออย่างคนมีอารมณ์ เขาได้ยินมาว่าโยเกิร์ตโสด และก็มีหนุ่มๆต่อคิวขายขนมจีบกันยายจนไม่มีโอกาสทั้งที่เล็งมานานแล้ว พอได้จังหวะเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอย่างแน่นอน

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์สั่นเครือในกระเป๋ายูนิฟอร์มสั่นเครือ ทำให้โยเกิร์ตสะดุ้งตกใจจนไดม่อนต้องผละปากออกจากซอกคอด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง

พอเห็นรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอหัวใจดวงน้อยก็ตกไปอยู่ตาตุ่ม โยเกิร์ตรีบดับเครื่องแล้วเอ่ยบอกไดม่อน

"เพื่อนโทรมาตามโยไปเตรียมพรีเซ้นท์แล้วค่ะ โยต้องไปแล้วนะคะ"

"อย่าลืมนัดของพี่นะครับ"

"…" โยเกิร์ตเพียงพยักหน้าและส่งยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะรีบมาตามนัดของภาคิน ตรงเครื่องบินที่จอดหมดอายุการใช้งาน

หญิงสาวรีบขึ้นไปยังเครื่องประจำก็เห็นภาคินกำลังนั่งอยู่เบาะด้านหลังสุด เธอหยุดยืนหอบหายใจแล้วเดินเข้ามาหาแฟนหนุ่ม

"มาช้าจังเลยนะครับ" เพียงคำแรกที่เอ่ยทักก็ทำเอาขนอ่อนทั่วร่างกายมันลุกซู่

"ขอโทษค่ะ"

"มานั่งตักพี่สิ พี่อยากกอดโย"

"…" โยเกิร์ตพยักหน้าตอบแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักภาคินอย่างว่าง่าย เธอค่อยๆใช้มือจับผมมาปิดที่คอตนเองเอาไว้

"มาช้าเพราะอะไร" น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบถาม

"โยพึ่งมาถึงค่ะ"

"คอโยแดงนะ ไปโดนอะไรดูดมาหรอครับ?"