ตอนที่ 3 รับงาน

EP03 รับงาน

ร่างของชานนท์นอนในอ่างอาบน้ำ สภาพของเขาคือร่างไร้สติ ลำคอมีรอยแดงคล้ายของมีคมรัดจนเกิดรอยเลือดไหลลงมาตามเรือนร่างเจือปนกับนํ้าในอ่าง ภาพตรงหน้าชวนสยองจนโยเกิร์ตต้องจับผนังห้องน้ำเอาไว้เพื่อพยุงร่างกายตนเอง

"…" มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา

นี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้ชายของเธอเสียชีวิต มันศพที่สอง

"มีคนแจ้งมาว่าพบผู้เสียชีวิตภายในคอนโดแห่งนี้ เจ้าหน้าที่กำลังเข้ามาตรวจสอบครับ" ในตอนที่โยเกิร์ตยังอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง เสียงของใครบางคนก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท เธอเหลือบมองหางตาก็พบว่ากำลังมีเจ้าหน้าที่กำลังเข้ามาตรวจสอบ

โยเกิร์ตรวบรวมสติตนเองแล้วแอบออกมาจากห้องน้ำเพื่อหลบนอกระเบียง เธอยังไม่พร้อมเจอใครตอนนี้ หญิงสาวทรุดตัวนั่งลงพิงกับราวระเบียงแล้วเเอบมองเหตุการณ์ผ่านม่าน เรียวขาชันขึ้นแล้วกอดตนเองเอาไว้

"นำศพไปชันสูตรที่โรงพยาบาล ส่วนคุณสองคนอยู่เก็บหลักฐานกับผมที่นี้"

"ครับหัวหน้า" เสียงของเจ้าหน้าที่คุยกัน ก่อนจะทำการนำศพของชานนท์ออกจากห้องไป

โยเกิร์ตจ้องมองอยู่แบบนั้นจนทุกอย่างสงบลง เธอปล่อยให้นํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบพวงแก้มด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เหตุการณ์ทุกอย่างมันทำให้เธอนึกโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุ

ทำไมกันทำไมถึงได้เกิดแต่เรื่องแย่ๆขึ้นเกี่ยวกับตัวเธอแบบนี้…

VIP CLUB (ผับ)

"จะถึงเวลาทำงานแล้วทำไมยังไม่ไปแต่งตัวอีกละ" เสียงของผู้จัดการร้านแห่งผับหรูแห่งหนึ่งเอ่ยขึ้น สถานที่แห่งนี้มีชื่อว่า VIP CLUB ตั้งอยู่กลางใจเมืองกรุงเทพ มีขนาดสี่ชั้น สองชั้นแรกเป็นโซนดื่ม ชั้นสามคือคาสิโนขนาดย่อม ชั้นบนสุดเปิดเป็นห้องนอนสุดหรูหลังจากที่ผับแห่งนี้ปิดบริการในตอนตีสองของทุกวัน

"โยขอเวลาสักครู่นะคะ"

"วันนี้แองจี้ไม่มา ฉันรับงานให้แองจี้แล้ว เธอช่วยไปทำแทนแองจี้หน่อย" โซเฟีย คือสาวใหญ่วัยสามสิบห้าปี เธอสวยสะพรั่งราวกับสาวอายุยี่สิบต้นๆโซเฟียเป็นผู้จัดการของที่นี้ตั้งแต่โยเกิร์ตเข้ามาทำงานแล้ว ส่วนแองจี้คือเด็กขายบริการของร้านอีกคนที่เป็นอันดับหนึ่งของ VIP

"แค่ในห้องทำงานหรือบนเตียงด้วยคะ"

"ลูกค้ายังไม่ลงรายละเอียด แค่ดูแลในขณะที่พวกเขาคุยงานกันหลังจากนั้นขึ้นอยู่กับความพอใจของลูกค้า" โซเฟียเอ่ยบอกพรางจ้องมองโยเกิร์ตที่กำลังเหม่อมองตัวเองผ่านกระจก

"ได้ค่ะ"

"ตอนไปดูแลลูกค้าฉันอยากให้เธอทำสีหน้าใหม่จะดีกว่านะ ตอนนี้เวลาทำงานไม่ว่าจะมีปัญหาเรื่องส่วนตัวอะไรอยู่ควรตัดไปก่อน เพราะค่าตอบแทนของที่มันสูงกว่าที่อื่น รู้ใช่ไหมว่าแขกทุกคนที่เข้าร้านเราคัดก่อนตลอด การดูแลก็ต้องเกรดเอเท่านั้น"

"ทราบแล้วค่ะ"

"ไปแต่งตัวได้แล้วอีกยี่สิบนาทีลูกค้าจะมาถึง แล้วสิ่งที่ลูกค้าคุยกันก็ทำเป็นหูทวนลมไป ถ้าเรื่องหลุดจะเป็นเธอที่ซวย"

"ค่ะ" โยเกิร์ตขานรับอย่างว่าง่าย ก่อนที่โซเฟียจะเดินออกจากห้องแต่งตัวไป เธอเองก็ถือว่าเป็นตัวเต็งของร้านลูกค้าล้วนชอบในการดูแลของโยเกิร์ตและรูปร่างและผิวพรรณของเธอที่ขาวใสดุจหิมะ

มือเรียวปาดดวงตากลมโตของตนเองที่คล้ายกับว่ากำลังมีหยาดนํ้าสีใสไหลทะลักออกมา หญิงสาวหยิบรูปของชายหญิงคู่หนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วมองด้วยแววตาเจ็บปวด

"รอโยหน่อยนะ" สิ้นเสียงพูดก็หย่อนเอาไว้ที่เดิม แล้วรีบจัดการกับใบหน้าของตนเองด้วยการละเลงเครื่องสำอางลงทีละนิดให้ดูเป็นธรรมชาติ แต่งหน้าให้ดูใกล้เคียงกับใบหน้าจริงมากที่สุดนั้นแหละคือเคล็ดลับมัดใจลูกค้าของเธอ เพราะการมองกันผ่านเครื่องสำอางหนาเต๊าะมันให้ความรู้สึกต่างกัน

หลังจากแต่งตัวทำอะไรเสร็จโยเกิร์ตก็พาตัวเองมายังห้องที่ต้องทำงาน เป็นชั้นสองของผับ เธอมารอลูกค้าก่อนจนกระทั่งสิบนาทีต่อมาก็ถึงเวลาอย่างที่โซเฟียแจ้ง

กลุ่มคนสวมหน้ากากบดบังใบหน้าสี่คนเดินเข้ามาภายในห้อง อีกฝ่ายอายุกลางคน อีกฝ่ายมองจากรูปร่างอายุน่าจะใกล้เคียงกับเธอ บทสนทนาของเขาล้วนเป็นภาษาอังกฤษมันทำให้เธอเข้าใจเป็นอย่างดี

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ใบหน้าสวยของเธอสวมหน้ากากบดบังใบหน้าเอาไว้ ทว่านํ้าเสียงของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มคนไทยหยุดชะงักแล้วมองมาที่เธอ

"เชิญนั่งเลยครับ คุณเก่อ" ชายหนุ่มหนุ่มละสายตาจากโยเกิร์ตแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"แด๊ดของนายนี่ไม่เคยจะว่างเลยนะเอ็มเจ" หยางเก่อ หย่อนตัวนั่งลงตามกันเเล้วเอ่ยพูดขึ้นมา ทำให้โยเกิร์ตที่กำลังจะรินเครื่องดื่มหยุดชะงักแล้วมองไปยังผู้ชายที่ชื่อเอ็มเจ และมันก็ใช่อย่างที่เธอคิด เอ็มเจคนเดียวกันกับเพื่อนของภาคิณแฟนเธอ มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามภาวนาให้เอ็มเจจำตนเองไม่ได้เพราะเคยเจอกันเผินๆไม่กี่รอบ ภาคิณไม่รู้ว่าเธอมาทำงานในสถานที่แห่งนี้มันมีหลายอย่างที่เขายังไม่รู้และโยเกิร์ตก็ไม่อยากให้เอ็มเจเอาเรื่องนี้ไปบอกใครด้วย โดยเฉพาะภาคิณ…

"แด๊ดติดประชุมสำคัญที่ซาอุ กว่าจะได้เจอกันอีกทีวันประชุมที่ไทยเลย ผมขอโทษแทนแด๊ดด้วยนะครับคุณเก่อ"

"ไม่เป็นไร นายเองก็จะได้เรียนรู้ไปด้วย จบออกมาคงไม่ได้ทำงานนักบินอย่างที่เรียนหรอกใช่ไหม ได้ยินมาว่านายเป็นทายาทคนเดียวของตระกูล ไซย่า อาดู นิ"

"ใช่ครับ อีกหน่อยแด๊ดคงจะวางมือแล้วหลังจากที่ผมเรียนจบ" เอ็มเจเอ่ยบอกแล้วหยิบเครื่องดื่มที่โยเกิร์ตชงขึ้นมาจิบ เขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ซาอุดีอาระเบีย แต่มาเรียนที่ไทยกับแก๊งเพื่อนสนิทและตั้งใจว่าจะปักหลักที่นี้และย้ายธุระหลักมาที่ไทยหมดหลังจากเรียนจบ

"มันก็อีกไม่กี่ปี ยังมีเวลาเรียนรู้อีกเยอะ"

"ใช่ ผมว่าเรามาเริ่มคุยรายละเอียดกันเลยดีกว่า" เอ็มเจบอกแล้วทั้งสองก็เริ่มคุยงานกัน เท่าที่โยเกิร์ตฟังมันเป็นธุรกิจผิดกฎหมายข้ามชาติระหว่าง ไทยและจีน โดยมีหน่วยปกครองพิเศษอย่าง BUC คอยคุ้มกันการทำงานระหว่างประเทศและยังมีสายตำรวจมากมายคอยให้ความช่วยเหลือ โดยทุกอย่างที่เธอได้ยินหญิงสาวก็แสร้งไม่ได้ยิน

"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ก็แล้วกัน"

"ครับ" เอ็มเจขานรับ

"ผมอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับ ใครที่รู้เรื่องนี้และไม่เกี่ยวข้อง ก็ปิดปากไปซะ"