ตอนที่ 20 ตัดสินใจ

EP20 ตัดสินใจ

เธอไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองตอนนี้มันเป็นอะไรกันแน่ เรียวขาทั้งสองข้างมันถึงได้แข็งทื่อขนาดนี้ โยเกิร์ตปลายตามองคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา ถ้าเลือกได้จะทำเหมือนไม่รู้อะไรและหาวิธีแก้ปัญหาดีกว่า หากรีบร้อนเกินไปตนเองจะไม่ปลอดภัยเอา

“พี่คินมีอะไรรึเปล่าคะ มารอโยที่ตึกแบบนี้” เมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา โยเกิร์ตก็ควบคุมเสียงให้เป็นปกติมากที่สุดแล้วถามออกไป

“พี่คิดถึงแฟนตัวเองไม่ได้หรอ”

“ได้ค่ะ”

“หาที่เงียบๆคุยกันดีมั้ยครับ”

“คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ คงไม่มีใครได้ยินหรอกมันเป็นช่วงพักเที่ยงแล้ว”

“แต่พี่คุยเสียงดังหน่ะ เดี๋ยวคนจะมาได้ยินเอา” คำตอบของคนตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กยิ่งสั่นระริกมากกว่าเดิม อีกทั้งสายตาของภาคินมันไม่เหมือนเดิมเลยด้วยซ้ำไม่ใช่เพราะเธอคิดไปเองแต่มันคือความจริง

ไม่ทันที่โยเกิร์ตจะได้ตอบตกลงเสื้อนักศึกษาของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้จากด้านหลัง ภาคินดันคนตัวเล็กให้เดินไปในทิศทางที่เขาต้องการ จนกระทั่งขึ้นบันไดมาถึงชั้นสอง ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปในห้องเรียนแล้วดันร่างโยเกิร์ตให้เข้าไป

แกร๊ก~

เสียงประตูห้องถูกปิดลงเหมือนเสียงนาทีชีวิตของโยเกิร์ตที่ดับมืด ถาคินไม่ลืมล็อกประตูห้องเอาไว้ โดยห้องที่เขาเลือกเป็นห้องสุดท้ายของตึกและประตูก็เป็นสีแดง มันเป็นห้องที่ทุกคนห้ามเข้าเพราะมีประวัติไม่ค่อยดีนัก ซึ่งโยเกิร์ตเองก็ไม่รู้เช่นกัน แต่ทำไมภาคินถึงเข้าได้กันล่ะ…

“พี่คิน พาโยมาห้องนี้ทำไมหรอคะ” เธอเอ่ยถามออกไปพร้อมกับร่างกายที่กำลังก้าวถอยหลังทีละก้าว

“พี่ก็บอกโยไปแล้วว่ามีเรื่องจะคุยด้วยยังไงครับ”

“แต่ห้องนี้…เขาห้ามเข้า”

“แต่พี่เข้าได้ยังไงล่ะ”

“พาโยออกไปเถอะนะคะ เราคุยกันที่อื่นก็ได้ โยกลัว” ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยอาการหวาดระแวง เธอหายใจติดขัดเมื่อร่างกายภาคินเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนแผ่นหลังบางชนเข้ากับขอบโต๊ะ ทำให้เธอต้องหยุดนิ่งยืนตัวเเข็งทื่อ

“รู้ประวัติห้องนี้หรอ โยถึงกลัว”

“โยไม่รู้ค่ะ แต่มันคงมีประวัติไม่ค่อยดีนัก”

“แต่พี่รู้นะ โยอยากฟังรึเปล่า”

“…” โยเกิร์ตไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงหลบสายตาแล้วจิกเล็บลงบนกระโปรงนักศึกษาแน่นเหมือนเดิม

“หน้าตาตื่นเต้นแบบนี้คงอยากฟังแล้วสิ”

“ปะ เปล่า โยไม่อยากรู้ค่ะ”

“เรื่องมันมีอยู่ว่า” ภาคินไม่สนใจว่าโยเกิร์ตจะปฏิเสธยังไง ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วแกร่งเชยคางมนขึ้นให้สบตา แล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูก่อนจะกระซิบออกมาด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาชวนขนลุก

“….”

“มีคู่รักนักศึกษาคู่หนึ่ง เขาเคยรักกันมาก แต่ผู้ชายถูกทำร้ายจิตใจบ่อยๆให้ทรมานทีละนิดจนเจ็บเจียนตาย ถูกนอกใจครั้งแล้วครั้งเล่า โกหก หลอกลวง และหักหลัง”

“…”

“ตอนจบสุดท้ายเป็นยังไงรู้มั้ย”

“…”

“เขาจัดการล่อลวงแฟนตัวเองมาฆ่าที่ห้องนี้ จากรักมากก็เกลียดมาก แล้วมหาลัยก็ปิดข่าว”

“อึก…” สิ่งที่โยเกิร์ตได้ยินทำให้แววตาของเธอสั่นคลอนไปตามจังหวะหัวใจ แฟนสาวถูกฆ่าตกรรมที่ห้องนี้แบบนั้นหรอ ทำไมเหตุการณ์มันเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ เหมือนภาคินจงใจเล่าให้เธอหวาดกลัว มันต่างก็ตรงที่เธอไม่เคยคิดจะนอกใจเขาก็เท่านั้น มันแค่มีเหตุผลจำเป็นที่ต้องทำ

“ตัวสั่นจัง โยกลัวหรอ?” ปากถามก็ผละใบหน้าออกจากบริเวณลำคอคนตัวเล็ก แววตาซ่อนรอยยิ้มคู่นั้นจ้องมองใบหน้าหวานไม่คลาดสายตา ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า รอยยิ้มที่ราวกับฆ่าตกรโรคจิต

“พี่คิน กำลังทำให้โยกลัว พาโยออกไปจากห้องนี้เถอะนะคะ” เธอขอร้องเสียงสั่น

“พี่แค่ล้อเล่นเอง ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น” ภาคินเปลี่ยนเป็นหัวเราะเบาๆออกมา แล้วใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมออกจากข้างแก้มเนียนใส ตอนนี้ใบหน้าของเธอมันซีดเผือดจนเห็นได้ชัดเจน ดวงตากลมโตก็อาบเคลือบไปด้วยหยาดนํ้าสีใส

“รีบพูดเรื่องที่พี่อยากคุยมาได้มั้ย” ถึงแม้ภาคินจะพูดออกมาว่ามันไม่มีอะไร แต่สิ่งที่เขาสื่อผ่านสายตา นํ้าเสียง มันก็บ่งบอกชัดเจนทุกอย่างแล้ว

“ทำไมหรอครับ ไม่อยากอยู่กับพึ่หรอ”

“เปล่าค่ะ โยแค่มีอะไรต้องทำต่อ”

“ช่วงนี้มีใครมายุ่งกับแฟนพี่บ้างรึเปล่าครับ”

“พี่คินหมายถึงอะไร”

“ก็หมายถึงมีใครมาจีบแฟนพี่รึเปล่า”

“ไม่มีค่ะ…” เธอตอบออกไปแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเพราะไม่อยากให้ภาคินต้องตั้งคำถามหลายอย่างไม่อยากมากความ อยากรีบออกจากห้องนี้ไปสักที

“แบบนั้นหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“ถ้ามี โยบอกออกไปได้มั้ยว่ามีเจ้าของแล้ว”

“อ๊ะ!” ไม่ว่าเปล่า ภาคินอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปนั่งบนโต๊ะและสอดลำตัวเข้าไประหว่างเรียวขาคู่สวยเพื่อล็อกไม่ให้โยเกิร์ตได้ดิ้นหนี ที่จริงความลับของห้องนี้มันก็คือเรื่องเสียชีวิตของนักศึกษานั้นแหละ และมันก็เป็นฝีมือของเขาเอง เพราะความโมโหและอดกลั้นไว้ไม่ไหว จึงลงมือกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร…แต่โชคดีที่ครอบครัวเป็นคนก่อตั้งมหาลัย และก็มีหน่วยงานคอยเก็บเรื่องข่าวให้เงียบ…

“เรื่องของเรามันเป็นความลับมาตลอดไม่ใช่หรอคะ”

“พูดแบบนี้จะบอกว่าตัวเองไม่ได้คบพี่แบบนั้นหรอ” ภาคินถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“เปล่าค่ะ โยก็แค่ไม่เล่นด้วย ทุกอย่างก็จบแล้ว”

“พี่ต้องการให้โยบอก”

“พี่คินไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”

“รู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ พี่อาจจะเป็นอยู่แล้วแต่โยอาจจะแค่ไม่รู้”

“ที่โยพูดแบบนี้ก็เพราะพี่นะคะ” เขาเป็นถึงหลานชายของมหาลัย แล้วเธอล่ะ เป็นอะไร ทำงานหาเลี้ยงตนเองไปวันๆ มันต่างกันสิ้นดี ถึงคนอื่นรู้เข้าชื่อเสียงของเขาและครอบครัวคงถูกพูดไม่ดี ที่ต้องการปิดความสัมพันธ์เป็นความลับไม่ใช่เพราะทำเพื่อตัวเองอย่างเดียวเท่านั้นแต่เธอเห็นความสำคัญของภาคินมากกว่าต่างหาก

“แน่ใจหรอว่าเพราะพี่”

“ค่ะ”

“อยากให้มันเป็นความลับต่อไปแบบนั้นสิ คบแบบลับๆ เลิกก็เลิกแบบลับๆ หรือตายก็เป็นความลับ แบบนี้ใช่ไหมที่ต้องการ?”

“พี่คินเป็นอะไร อยากเปิดตัวหรอคะ” แต่มันสายไปแล้วนี่สิ เธอหวาดกลัวภาคินไปแล้ว ถึงแม้จะรักมากขนาดไหนก็ไม่สามารถคบต่อไปได้จริงๆ เพราะกลัวว่าสักวันตนเองจะถูกฆ่าแบบนั้นเพราะอารมณ์ของเขา

“ใช่…”

“แต่โยคิดว่า”

“….”

“อย่าเลยดีกว่านะคะ”

“ทำไม มีคนทีี่โยชอบมากกว่าพี่แบบนั้นหรอ”

“เปล่าค่ะ”

“มันเป็นใคร”

“โยแค่รู้สึกว่า…” โยเกิร์ตอํ้าอึ้งอยู่สักพักก่อนจะพูดมันออกไป

“…”

“เราห่างกันสักพักเถอะนะคะ”