Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 19 หวาดระแวง
EP19 หวาดระแวง
บนตึกเรียน
“ได้ยินมาว่าเทอมนี้เราเปลี่ยนอาจารย์สอนหรอ”
“ใช่ เห็นบอกว่าคนเดิมลาออก อาจารย์คนนี้สอนสาขาอื่นด้วย”
“เห็นบอกว่ามาจากตระกูลเชื้อเจ้าเลยนะ”
“นั้นหน่ะสิ ฉันชักอยากจะเห็นหน้าอาจารย์แล้ว^^” เสียงซุบซิบของเหล่านักศึกษาหญิงดังสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาทของโยเกิร์ต เธอกำลังนั่งอยู่ประจำที่ข้างกายกันคือเพื่อนรักอย่างของขวัญ วันนี้เป็นวิชาเอกที่ต้องเรียนและเหมือนว่าอาจารย์เจ้าของวิชาจะถูกเปลี่ยนเป็นคนใหม่
“อาจารย์คนใหม่ โยพอจะรู้มั้ย ใครหรอ เราไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ของขวัญเอ่ยขึ้นพร้อมกับฉายสีหน้าสงสัยออกมา
“คิดว่ารู้นะ แต่ไม่ใช่ว่าคนเดียวกันรึเปล่า”
“แปลว่าอาจจะเคยเห็นงั้นสิ”
“ใช่” โยเกิร์ตตอบเพียงเท่านั้นเสียงฝีเท้าของใครบางคนก็เดินเข้ามาภายในห้อง ทำให้ทุกคนต่างเงียบและมองไปที่ต้นเสียงนั้น ทุกสายตาจับจ้องมองไปที่เขา ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูง สวมสูทดูเรียบหรูเดินมาประจำหน้าชั้นเรียนแล้วเอ่ยทักทาย เขาสวมแว่นตาดูภูมิฐานมากขึ้นกว่าเดิม แต่นั้นก็ไม่สามารถบดบังความหล่อเหลาของชายหนุ่มเอาไว้ได้
“สวัสดีครับนักศึกษา อาจารย์ชื่อฉายตะวันนะครับ มาแทนอาจารย์คนเดิมในวิชาเอกนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ฉายตะวันพูดจบก็ค้อมหัวทักทายนักศึกษาอย่างไม่ถือตัว ทำให้นักศึกษาทุกคนรีบยกมือไหว้กลับ
“ใช่คนนี้รึเปล่าโย”
“ใช่แหละ”
“อาจารย์หล่อจัง เหมือนคุณชายที่หลุดออกมาจากนิยายเลยอ่ะ^^”
“พูดกับฉันได้นะ แต่อย่าไปพูดข้างนอกเชียว คนคอยจ้องจะหาเรื่องเธอก็มี” โยเกิร์ตเตือนเพื่อนรัก เพราะเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเพื่อนตนเองและเมฆาเป็นอย่างเดียว เรื่องของสองคนนี้ก็กลายเป็นที่ซุบซิบมาช่วงหนึ่ง แต่เรื่องของเธอและภาคินต่างหากที่ยังไม่มีใครรู้ และโยเกิร์ตก็ไม่อยากจะให้ใครรู้อีกแล้วแหละ เพราะเธอก็เริ่มจะไม่มั่นใจอะไรบางอย่างแล้ว…
“เราไม่พูดหรอก พูดแค่กับโยก็พอแล้ว”
“ก็ดี” สิ้นเสียงพูดทั้งสองสาวก็หันไปสนใจกับสิ่งตรงหน้าที่ฉายตะวันกำลังจะสอน พอเวลาล่วงเลยใกล้จะหมดคลาส ของขวัญก็เกิดสีหน้าไม่ปกติ เธอจ้องหน้าจอมือถือด้วยสีหน้าซีดเผือดแล้วหันมามองคนข้างกาย
“โย”
“มีอะไรรึเปล่าขวัญ ทำไมหน้าซีดแบบนั้น”
“เรา…ขอตัวไปก่อนได้มั้ย”
“มีเรื่องอะไร”
“พี่เมธ…” พอของขวัญตอบออกมาเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็พยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยให้เพื่อนได้ออกไปก่อน โดยที่ของขวัญบอกอาจารย์ว่ามีธุระแล้วรีบออกไปเลย ทำให้ข้างกายโยเกิร์ตเป็นที่ว่างและเธอก็นั่งเรียนต่อจนกระทั่งหมดคลาส
ตอนนี้เพื่อนทุกคนต่างออกไปจากห้องหมดแล้ว เหลือเพียงเธอที่กำลังทำข้อสอบที่ยากเกินกว่าเรื่องที่เคยได้เรียนมา ทำให้เหลือเพียงโยเกิร์ตที่ยังอยู่ในห้อง และฉายตะวันที่ยืนมองอยู่
“ทำได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความกดดันของคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะคิดยังไงโยเกิร์ตก็คิดคำตอบของข้อสอบที่ตนเองไม่ได้ มันเป็นคำถามเก็บคะแนนท้ายคาบที่ฉายตะวันมอบให้นักศึกษาทุกคนได้ทำ
“ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ” เธอเอ่ยตอบทั้งที่สายตายังจดจ้องไปที่กระดาษ มันเป็นสูตรคำนวณเกี่ยวกับแรงกดอากาศของสภาวะไม่ปกติที่เครื่องกำลังทำงาน เอาไว้แก้ปัญหาสำหรับเกิดอากาศแปรปรวนบนเครื่อง ซึ่งเรื่องนี้มันเป็นหลักสูตรของนักศึกษาการบินที่เรียนจบแล้วทำงานเป็นกัปตันเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับสายงานที่เธอต้องใช้ แต่โยเกิร์ตกลับไม่รู้เรื่อง
“คุณอยากรู้เรื่องหน่วยงานบียูซีไปทำไมหรอครับ”
“เป็นเหตุผลที่บอกไม่ได้เลยค่ะ” เธอตอบในขณะที่ฉายตะวันกำลังยืนจ้องมองเธออยู่
“แต่ถ้าผมบอกคุณว่าผมรู้เรื่องเกี่ยวกับหน่วยงานนี้ดี คุณจะยอมบอกได้มั้ยครับ”
“สิ่งที่โยอยากรู้มันผ่านไปแล้วแหละค่ะ โยไม่อยากยุ่งกับหน่วยงานนึ้อีกแล้ว”
“ก็ดีแล้วครับ อย่าไปยุ่งเลย”
“หน่วยงานนี้คงอันตรายกว่าที่โยรู้อีกสินะ” เธอตอบในอกเองก็นึกหวาดกลัวฉายตะวันเองเหมือนกัน เพราะเขาพูดเหมือนว่ารู้จักบียูซีดี และเธอก็คิดว่าเขารู้จักมันจริงๆเพียงตอนนั้นไม่อยากบอกอะไรจึงหลีกเลี่ยงที่จะพูด
“ประมาณนั้นครับ”
“ขอเวลาให้โยได้ทำโจทย์หน่อยนะคะ โยต้องใช้สมาธิหน่อย”
“โจทย์นี้เป็นของนักบินครับ คุณทำไม่ได้หรอก” คำพูดของฉายตะวันทำให้โยเกิร์ตชะงักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ขอโทษครับ ผมแค่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณ”
“ตอนนี้คงหมดเรื่องที่จะคุยแล้วใช่ไหมคะ” พูดเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมจะเดินออกจากห้องไป แต่ฉายตะวันก็เอ่ยเรียกเอาไว้ซะก่อน
“ผมแค่อยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ คุณอย่าโกรธผมเลยนะ”
“เอาไว้นอกเวลาในมหาลัยดีกว่านะคะ อาจารย์ทำแบบนี้มันไม่ใช่วิธีที่ดีเอาเท่าไหร่เลย” โยเกิร์ตตอบออกไปด้วยนํ้าเสียงเรียบ เธอหันไปมองฉายตะวันที่ยิืนมองตนเองอยู่ แล้วพูดต่อ “โยไม่ได้โกรธอาจารย์หรอกค่ะ แค่การทำแบบนี้มันอาจจะทำให้อาจารย์เสื่อมเสียได้ ถ้าอยากรู้จักกันมากกว่านี้นอกเวลาในมหาลัยดีกว่า โยขอตัวก่อนนะคะ” พูดเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็เดินออกมาจากห้อง ทำให้ฉายตะวันอยู่กับความเงียบเพียงลำพัง เขาคงรีบเกินไปที่จะเข้าหาเธอ แบบนี้คงจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป
“โยครับ” ในขณะที่โยเกิร์ตกำลังเดินลงมาที่ตึก เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็เอ่ยทักขึ้น เธอหยุดชะงักแล้วมองหาต้นเสียง ก็พบเงาของใครบางคนยืนอยู่ตรงทางลงบันไดหนีไฟ ห่างจากเธอไม่มากนัก
“พี่คิน?” เธอเอ่ยเรียกเขา พลันหัวใจดวงน้อยก็เต้นระสํ่า สายตาที่มองภาคินตอนนี้มันไม่อาจเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เธอพึ่งรู้ว่าเขาฆ่าคน แล้วก็ฆ่าไปแล้วสามศพ การที่ภาคินทำแบบนี้บางทีคนที่อาจจะตายไปตามสามศพนั้นอาจจะเป็นตัวเธอเองก็ได้
“มาหาพี่สิ”
“โย…มีธุระ เอาไว้เราค่อยเจอกันนะคะ” โยเกิร์ตเลี่ยงการสบตาแล้วตอบบ่ายเบี่ยง เธอจิกมือลงกระโปรงนักศึกษาแน่น ภาพศพของชานนท์และไดม่อนลอยเข้ามาในหัว เธอไม่รู้ว่าภาคินรู้เรื่องอะไรมาบ้างแต่ตอนนี้หญิงสาวไม่พร้อมที่จะเจอเขา แค่ยืนอยู่ใกล้ขนอ่อนทั่วร่างกายมันก็ลุกชัน…
“เดินหนีพี่อีกก้าวไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ”
“ไว้ค่อยคุยกันได้ไหมคะ พี่คิน”
“พี่สั่งให้มานี้”
“โย…”
“อย่าดื้อนะครับ”
บนตึกเรียน
“ได้ยินมาว่าเทอมนี้เราเปลี่ยนอาจารย์สอนหรอ”
“ใช่ เห็นบอกว่าคนเดิมลาออก อาจารย์คนนี้สอนสาขาอื่นด้วย”
“เห็นบอกว่ามาจากตระกูลเชื้อเจ้าเลยนะ”
“นั้นหน่ะสิ ฉันชักอยากจะเห็นหน้าอาจารย์แล้ว^^” เสียงซุบซิบของเหล่านักศึกษาหญิงดังสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาทของโยเกิร์ต เธอกำลังนั่งอยู่ประจำที่ข้างกายกันคือเพื่อนรักอย่างของขวัญ วันนี้เป็นวิชาเอกที่ต้องเรียนและเหมือนว่าอาจารย์เจ้าของวิชาจะถูกเปลี่ยนเป็นคนใหม่
“อาจารย์คนใหม่ โยพอจะรู้มั้ย ใครหรอ เราไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ของขวัญเอ่ยขึ้นพร้อมกับฉายสีหน้าสงสัยออกมา
“คิดว่ารู้นะ แต่ไม่ใช่ว่าคนเดียวกันรึเปล่า”
“แปลว่าอาจจะเคยเห็นงั้นสิ”
“ใช่” โยเกิร์ตตอบเพียงเท่านั้นเสียงฝีเท้าของใครบางคนก็เดินเข้ามาภายในห้อง ทำให้ทุกคนต่างเงียบและมองไปที่ต้นเสียงนั้น ทุกสายตาจับจ้องมองไปที่เขา ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูง สวมสูทดูเรียบหรูเดินมาประจำหน้าชั้นเรียนแล้วเอ่ยทักทาย เขาสวมแว่นตาดูภูมิฐานมากขึ้นกว่าเดิม แต่นั้นก็ไม่สามารถบดบังความหล่อเหลาของชายหนุ่มเอาไว้ได้
“สวัสดีครับนักศึกษา อาจารย์ชื่อฉายตะวันนะครับ มาแทนอาจารย์คนเดิมในวิชาเอกนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ฉายตะวันพูดจบก็ค้อมหัวทักทายนักศึกษาอย่างไม่ถือตัว ทำให้นักศึกษาทุกคนรีบยกมือไหว้กลับ
“ใช่คนนี้รึเปล่าโย”
“ใช่แหละ”
“อาจารย์หล่อจัง เหมือนคุณชายที่หลุดออกมาจากนิยายเลยอ่ะ^^”
“พูดกับฉันได้นะ แต่อย่าไปพูดข้างนอกเชียว คนคอยจ้องจะหาเรื่องเธอก็มี” โยเกิร์ตเตือนเพื่อนรัก เพราะเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเพื่อนตนเองและเมฆาเป็นอย่างเดียว เรื่องของสองคนนี้ก็กลายเป็นที่ซุบซิบมาช่วงหนึ่ง แต่เรื่องของเธอและภาคินต่างหากที่ยังไม่มีใครรู้ และโยเกิร์ตก็ไม่อยากจะให้ใครรู้อีกแล้วแหละ เพราะเธอก็เริ่มจะไม่มั่นใจอะไรบางอย่างแล้ว…
“เราไม่พูดหรอก พูดแค่กับโยก็พอแล้ว”
“ก็ดี” สิ้นเสียงพูดทั้งสองสาวก็หันไปสนใจกับสิ่งตรงหน้าที่ฉายตะวันกำลังจะสอน พอเวลาล่วงเลยใกล้จะหมดคลาส ของขวัญก็เกิดสีหน้าไม่ปกติ เธอจ้องหน้าจอมือถือด้วยสีหน้าซีดเผือดแล้วหันมามองคนข้างกาย
“โย”
“มีอะไรรึเปล่าขวัญ ทำไมหน้าซีดแบบนั้น”
“เรา…ขอตัวไปก่อนได้มั้ย”
“มีเรื่องอะไร”
“พี่เมธ…” พอของขวัญตอบออกมาเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็พยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยให้เพื่อนได้ออกไปก่อน โดยที่ของขวัญบอกอาจารย์ว่ามีธุระแล้วรีบออกไปเลย ทำให้ข้างกายโยเกิร์ตเป็นที่ว่างและเธอก็นั่งเรียนต่อจนกระทั่งหมดคลาส
ตอนนี้เพื่อนทุกคนต่างออกไปจากห้องหมดแล้ว เหลือเพียงเธอที่กำลังทำข้อสอบที่ยากเกินกว่าเรื่องที่เคยได้เรียนมา ทำให้เหลือเพียงโยเกิร์ตที่ยังอยู่ในห้อง และฉายตะวันที่ยืนมองอยู่
“ทำได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความกดดันของคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะคิดยังไงโยเกิร์ตก็คิดคำตอบของข้อสอบที่ตนเองไม่ได้ มันเป็นคำถามเก็บคะแนนท้ายคาบที่ฉายตะวันมอบให้นักศึกษาทุกคนได้ทำ
“ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ” เธอเอ่ยตอบทั้งที่สายตายังจดจ้องไปที่กระดาษ มันเป็นสูตรคำนวณเกี่ยวกับแรงกดอากาศของสภาวะไม่ปกติที่เครื่องกำลังทำงาน เอาไว้แก้ปัญหาสำหรับเกิดอากาศแปรปรวนบนเครื่อง ซึ่งเรื่องนี้มันเป็นหลักสูตรของนักศึกษาการบินที่เรียนจบแล้วทำงานเป็นกัปตันเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับสายงานที่เธอต้องใช้ แต่โยเกิร์ตกลับไม่รู้เรื่อง
“คุณอยากรู้เรื่องหน่วยงานบียูซีไปทำไมหรอครับ”
“เป็นเหตุผลที่บอกไม่ได้เลยค่ะ” เธอตอบในขณะที่ฉายตะวันกำลังยืนจ้องมองเธออยู่
“แต่ถ้าผมบอกคุณว่าผมรู้เรื่องเกี่ยวกับหน่วยงานนี้ดี คุณจะยอมบอกได้มั้ยครับ”
“สิ่งที่โยอยากรู้มันผ่านไปแล้วแหละค่ะ โยไม่อยากยุ่งกับหน่วยงานนึ้อีกแล้ว”
“ก็ดีแล้วครับ อย่าไปยุ่งเลย”
“หน่วยงานนี้คงอันตรายกว่าที่โยรู้อีกสินะ” เธอตอบในอกเองก็นึกหวาดกลัวฉายตะวันเองเหมือนกัน เพราะเขาพูดเหมือนว่ารู้จักบียูซีดี และเธอก็คิดว่าเขารู้จักมันจริงๆเพียงตอนนั้นไม่อยากบอกอะไรจึงหลีกเลี่ยงที่จะพูด
“ประมาณนั้นครับ”
“ขอเวลาให้โยได้ทำโจทย์หน่อยนะคะ โยต้องใช้สมาธิหน่อย”
“โจทย์นี้เป็นของนักบินครับ คุณทำไม่ได้หรอก” คำพูดของฉายตะวันทำให้โยเกิร์ตชะงักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ขอโทษครับ ผมแค่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณ”
“ตอนนี้คงหมดเรื่องที่จะคุยแล้วใช่ไหมคะ” พูดเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมจะเดินออกจากห้องไป แต่ฉายตะวันก็เอ่ยเรียกเอาไว้ซะก่อน
“ผมแค่อยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ คุณอย่าโกรธผมเลยนะ”
“เอาไว้นอกเวลาในมหาลัยดีกว่านะคะ อาจารย์ทำแบบนี้มันไม่ใช่วิธีที่ดีเอาเท่าไหร่เลย” โยเกิร์ตตอบออกไปด้วยนํ้าเสียงเรียบ เธอหันไปมองฉายตะวันที่ยิืนมองตนเองอยู่ แล้วพูดต่อ “โยไม่ได้โกรธอาจารย์หรอกค่ะ แค่การทำแบบนี้มันอาจจะทำให้อาจารย์เสื่อมเสียได้ ถ้าอยากรู้จักกันมากกว่านี้นอกเวลาในมหาลัยดีกว่า โยขอตัวก่อนนะคะ” พูดเพียงเท่านั้นโยเกิร์ตก็เดินออกมาจากห้อง ทำให้ฉายตะวันอยู่กับความเงียบเพียงลำพัง เขาคงรีบเกินไปที่จะเข้าหาเธอ แบบนี้คงจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป
“โยครับ” ในขณะที่โยเกิร์ตกำลังเดินลงมาที่ตึก เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็เอ่ยทักขึ้น เธอหยุดชะงักแล้วมองหาต้นเสียง ก็พบเงาของใครบางคนยืนอยู่ตรงทางลงบันไดหนีไฟ ห่างจากเธอไม่มากนัก
“พี่คิน?” เธอเอ่ยเรียกเขา พลันหัวใจดวงน้อยก็เต้นระสํ่า สายตาที่มองภาคินตอนนี้มันไม่อาจเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เธอพึ่งรู้ว่าเขาฆ่าคน แล้วก็ฆ่าไปแล้วสามศพ การที่ภาคินทำแบบนี้บางทีคนที่อาจจะตายไปตามสามศพนั้นอาจจะเป็นตัวเธอเองก็ได้
“มาหาพี่สิ”
“โย…มีธุระ เอาไว้เราค่อยเจอกันนะคะ” โยเกิร์ตเลี่ยงการสบตาแล้วตอบบ่ายเบี่ยง เธอจิกมือลงกระโปรงนักศึกษาแน่น ภาพศพของชานนท์และไดม่อนลอยเข้ามาในหัว เธอไม่รู้ว่าภาคินรู้เรื่องอะไรมาบ้างแต่ตอนนี้หญิงสาวไม่พร้อมที่จะเจอเขา แค่ยืนอยู่ใกล้ขนอ่อนทั่วร่างกายมันก็ลุกชัน…
“เดินหนีพี่อีกก้าวไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ”
“ไว้ค่อยคุยกันได้ไหมคะ พี่คิน”
“พี่สั่งให้มานี้”
“โย…”
“อย่าดื้อนะครับ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
