ตอนที่ 17 ความจริงปรากฎ

EP17 ความจริงปรากฎ

ในคืนของวันเดียวกันโยเกิร์ตก็พึ่งกลับมาถึงบ้าน เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวเอาแต่คิดเรื่องของภาคินไม่หยุด ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญหรือฝีมือของเขาจริงๆ เธอนอนคิดแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลรินอาบพวงแก้มออกมา

แล้วถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นเพราะเหตุผลอะไรเขาถึงทำ…

แกร๊ก…

ในขณะที่เธอนอนคิดอยู่นั้นเองเสียงที่นอกระเบียงห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง โยเกิร์ตปรายตามองก็พบกับเจ้าแมวดำตัวเดิม

"เขาทำเพื่ออะไรกันนะ ใช่เขารึเปล่า" เธอเอ่ยพึมพำออกมาราวกับว่าเจ้าแมวดำตัวนี้คือเพื่อนที่รู้ใจของตนเอง

ครืด~ ครืด~

วินาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็มีสายเรียกเข้า โยเกิร์ตหยิบออกมาแล้วจ้องมองรายชื่อก็พบว่าเป็นสายของโซเฟียผู้จัดการร้าน VIP โยเกิร์ตลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

"สวัสดีค่ะ"

ไม่คิดจะกลับมาทำงานหน่อยหรอ เสียงของโซเฟียกรอกผ่านปลายสาย

"โยคงไม่อยากเอาชีวิตตัวเองกลับไปเสี่ยงกับที่ที่มีคนคิดจะฆ่าโยหรอกค่ะ" เธอออกไปดั่งใจคิด เหตุการณ์วันนั้นยังจำได้ดีว่าถูกทั้งคนของ VIP และคนของลูกค้าตามฆ่า

มันเป็นคำสั่งของแขกวีไอพี แต่ตอนนี้เธอต้องกลับมาทำงาน

"มีเหตุผลอะไรที่โยต้องกลับไปแบบนั้นหรอคะ"

แขกหลายคนเขาต้องการเธอ จะไม่มีการรับงานแบบนั้นให้เธออีก

"โยขอคิดดูก่อนนะคะ"

ฉันตัองการคำตอบตอนนี้ มันเป็นคำสั่งของบอสที่ต้องการให้เธอกลับมาทำงาน โซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งบอสที่เอ่ยถึงก็ไม่เคยมีใครเห็นหน้าของเจ้าของที่นี้เหมือนกัน เพราะคลับแห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเจ้าของไปเรื่อยๆจากการแข่งพนันภายในชั้นใต้ดินของคลับ

"ถ้าทางร้านมีข้อเสนอที่เพิ่มมากขึ้นโยจะกลับไปค่ะ"

เธอกำลังมีข้อต่อลองแบบนั้นหรอ

"แล้วแต่นะคะ เพราะมันไม่คุ้มเสี่ยงกับชีวิตของโยเลยสักนิด"

ตกลง พรุ่งนี้มาที่ร้านเวลาเดิม มาคุยเรื่องสัญญาใหม่

"ค่ะ" โยเกิร์ตตอบกลับไปเพียงเท่านั้นปลายสายก็ถูกตัดไป เธอถอนหายใจออกมาแล้วโยนเครื่องมือสื่อสารเอาไว้บนเตียงเหมือนเดิม จะหยุดมันแล้วกับการหลอกผู้ชายเพื่อเอาเงิน เธอจะตั้งใจทำงานและทำให้ทุกอย่างมันจบโดยเร็วที่สุด

ในเช้าของวันถัดมาโยเกิร์ตก็พาตัวเองมาที่บ้านหลังหนึ่งขนาดไม่ใหญ่มาก เธอตามหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตก็พอจะทราบข้อมูลเกี่ยวกับแม่ของชานนท์ที่ตอนนี้กลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว เธออาศัยอยู่บ้านร้างที่ห่างออกมาจากตัวเมืองไกลพอสมควร

โยเกิร์ตได้แต่แอบมองหญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งกอดตุ๊กตาผู้ชายแล้วเหม่อมองท้องฟ้าราวกับคิดถึงคนบนนั้น เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินเข้าไปหา เพราะยังไงคนเสียสติก็จำไม่ได้อยู่แล้วว่าเธอคือใคร จะจำได้แค่เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่เขารักมากที่สุดเพียงเท่านั้น

"สวัสดีค่ะ"

"ใคร…" หญิงแก่หันกลับมามองยังต้นเสียงด้วยความตกใจแล้วรีบขยับหนี แววตาแสดงออกมาว่าหวาดระแวงเป็นอย่างมาก

"คนที่ลูกชายคุณอยากให้มาหายังไงละคะ"

"ชานนท์อยากให้เธอมาหาหรอ เธอเป็นใคร"

"คุณน้าไม่ต้องกลัวหนูนะคะ หนูไม่ไดัมาทำร้ายคุณน้าหรือลูกชายคุณน้าเลยนะคะ" โยเกิร์ตพยายามใช้ความสามารถคุยกับหญิงแก่ที่คิดตามคำพูดของเธอและกอดตุ๊กตาในอกแน่น

"ทำร้าย เธอฆ่าชานนท์ เธอเป็นคนฆ่าชานนท์" หญิงแก่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเครียดแค้น แววตาของเธอเหมือนมีอะไรอัดอั้นอยู่ในใจ

ภาพที่อยู่ในหัวลอยเข้ามาเป็นฉากๆ ร่างของใครบางคนอยู่ในชุดกันฝนสีดำ เขาสวมหมวกและอำพรางใบหน้าด้วยหน้ากากสีดำ ทั้งตัวเป็นสีดำทั้งหมด ภายในห้องของชานนท์มืดสลัว เธอกำลังจะเซอร์ไพรส์วันเกิดลูกชายเพียงคนเดียวโดยการแอบอยู่ที่นอกระเบียงห้องห้องถูกตกแต่งเป็นอย่างดีก่อนที่ชานนท์จะกลับ รอแค่เวลาที่เขาอาบน้ำเสร็จทุกอย่างก็จะถูกเซอร์ไพรส์ แต่ในคืนอุบัติเหตุกลับมีชายปริศนาเข้ามาในห้องด้วยความเงียบ ตอนแรกเธอไม่รู้และนึกว่าเป็นการเคลื่อนไหวของลูกชายตนเอง แต่พอได้ยินเสียงกรีดร้องภายในห้องนํ้าเท่านั้นแหละ เธอถึงรู้ว่ามีบางคนเข้ามาในห้อง ในตอนที่จะออกไปช่วยลูกชาย ร่างของคนคนนั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนพร้อมกับเส้นลวดในมือพร้อมกับหยดเลือดที่ไหลลงพื้น สิ่งที่คิดได้ตอนนั้นคือถ้าออกไปตอนนี้คงได้กลายเป็นศพ เธอจึงรอให้บุคคลปริศนานั้นได้ออกไปเสียก่อนจึงรีบเข้าไปดูชานนท์ในห้องน้ำ สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้ผู้เป็นแม่แทบจะขาดใจ ลูกชายของเขาตายต่อหน้าต่อตา ข้างอ่างอาบน้ำมีรูปของผู้หญิงคนหนึ่งตกอยู่เธอจึงเก็บมาและภาพนั้นก็เป็นของโยเกิร์ต เธอร้องไห้ราวกับคนเสียสติและได้เรียกรถพยาบาลและตำรวจมา แต่การขอความช่วยเหลือของเธอก็ไร้การตอบกลับ ไม่มีหน่วยงานไหนเข้ามาช่วยราวกับทุกอย่างถูกจัดการให้ศพที่ตายไปเป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้น เธอนอนเฝ้าศพของลูกชายจนกระทั่งหมดสติ รู้ตัวอีกทีก็ออกไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความและแจ้งเรื่องนี้กับสามีตนเอง สองสามีภรรยาแทบจะขาดใจเมื่อเล่าความจริงออกมาแล้วไม่มีใครเชื่อ ตำรวจบ่ายเบี่ยงและโยนคดีนี้ให้กับหน่วยงาน BUC วันเกิดลูกชายของเขากลายเป็นวันตายคนเป็นพ่อเป็นแม่จะรับไหวได้ยังไง แถมคดียังถูกสรุปว่าเป็นการฆ่าตัวตายอีกต่างหากทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลยสักนิด…

"ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่เคยคิดทำร้ายลูกชายคุณน้าเลยนะคะ"

"อย่าเข้ามาใกล้ นางฆ่าตกร!!" เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ยิ่งทำให้โยเกิร์ตยิ่งสงสารเธอมากกว่าเดิม

"มีใคร…ฆ่าลูกชายคุณแบบนั้นหรอคะ"

"ฉันเห็นทุกอย่าง ฆ่าตกรชุดดำ มันเอาเชือกรัดคอลูกชายฉัน และมันก็มีรูปของมันตกอยู่ด้วย มันฆ่าลูกฉัน!!" เธอฟูมฟายออกมาแล้วร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง และสิ่งที่โยเกิร์ตได้ยินก็ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวระริก มันไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นจริงๆด้วย ชานนท์ไม่ได้ฆ่าตัวตาย เขาถูกฆ่าตกรรมด้วยฝีมือของใครบางคน

โยเกิร์ตค่อยๆถอดหมวก แว่น และแมสปิดปากออก เธอช้อนดวงตาสั่นระริกมองหญิงแก่ตรงหน้าแล้วถามเธอออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ฆ่าตกรใช่คนนี้ไหมคะ…"

"ใช่…เธอฆ่าลูกชายฉัน!!" พูดจบหญิงแก่ก็หยิบรูปโยเกิร์ตที่เปื้อนคราบเลือดออกมาแล้วโยนลงบนพื้น เธอใช้เท้าเหยียบมันด้วยความเจ็บปวด โยเกิร์ตตัวสั่นเทาแล้วมองรูปนั้น มันเป็นรูปที่ภาคินเก็บเอาไว้กับตัวเองตลอด และมันเป็นรูปเดียวที่เธอให้เขาเก็บไว้

"ไม่จริงใช่ไหม พี่คิน…อึก"