ตอนที่ 15 ชอบความตื่นเต้น

EP15 ชอบความตื่นเต้น

3 วันต่อมา

หลังจากวันนั้นที่ไดม่อนประสบอุบัติเหตุคดีของเขาก็ถูกปิดลง งานศพถูกจัดขึ้นตามพิธีปกติ ครบสามวันก็ถึงวันเผา โยเกิร์ตอยู่ในชุดสีดำเธอแต่งตัวปิดบังใบหน้าอย่างมิดชิดเพื่อไม่ให้ใครได้เห็น การเสียชีวิตของไดม่อนที่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนักธุรกิจก็ทำให้เรื่องออกข่าวตามช่องบันเทิงรวมถึงคนในมหาลัยที่ทราบเรื่องนี้กันดีแล้ว

ดวงตากลมโตบอบช้ำเธอเหลือบมองรูปหน้าศพ ในมือถือดอกไม้จรรย์สีขาว ภายในใจพูดคำขอโทษออกมาเป็นร้อยๆครั้ง

'โยขอโทษนะคะ มันเป็นเพราะโยเองที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ ถ้าเลือกได้โยไม่อยากเข้าหาพี่เลย โยไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันจะเป็นแบบนี้ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ'

พูดในใจเสร็จเธอก็วางดอกไม้เอาไว้ ก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณร่วมไว้อาลัย หลังจากพิธีเผาเสร็จเธอก็เดินออกมาจากงานศพมายังที่ฝัง หญิงสาวหยุดอยู่หน้าที่ฝังกระดูกของชานนท์ แล้วหยิบดอกไม้ออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วคุกเข่าต่อหน้าที่ฝังกระดูกของชานนท์

"โยแวะมาเยี่ยมค่ะ สบายดีใช่ไหมคะ โยอยากตามไปขอโทษพี่บนสวรรค์จัง ทำไมบนโลกใบนี้มันถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้กัน" โยเกิร์ตระบายความอัดอั้นในใจออกมา เธอรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้ชายสามคนมาเสียชีวิตเพราะตนเอง

โยเกิร์ตนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นสักพักจนเริ่มรู้สึกมีแรงสู้ขึ้นมาเธอก็หยัดกายลุกขึ้นเพื่อจะไปเจอใครบางคนที่หน่วย BUC

พอมาถึงเธอก็เห็นเขา คนที่รับผิดชอบทั้งคดีของชานนท์และไดม่อน ชายหนุ่มกำลังจะเดินขึ้นรถเพื่อออกไปทำงานนอกพื้นที่

"เดี๋ยวก่อนค่ะ"

"ครับ?"

"ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ"

"แต่ตอนนี้ผมกำลังจะออกไปทำงาน"

"ขอเวลาแค่ห้านาทีค่ะ"

"ถ้าเป็นเรื่องคดีที่ปิดแล้วผมไม่คุยนะครับ"

"ทำไมคะ ในเมื่อคดีของสองคนที่เกี่ยวข้องฉันมันไม่ปกติคุณถึงหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับฉันใช่ไหม?"

"คุณกำลังล่วงละเมิดเจ้าหน้าที่และรบกวนเวลาทำงานอยู่นะครับ นี่ยังไม่รวมที่คุณโกหกว่าเป็นญาติผู้ตายของคดีที่ผมรับผิดชอบล่าสุด ผมไม่เอาเรื่องอะไรกับคุณก็นับว่าดีมากแล้วนะครับ" เจ้าหน้าที่หยุดแน่นิ่งแล้วหันมาคุยกับโยเกิร์ตที่ต้องการคำตอบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสองคดีที่เขาดูแล

"หน่วยคุ้มครอง BUC มีหน้าที่เกี่ยวกับงานลับระดับประเทศหรือระหว่างชาติ นอกจากนั้นยังดูแลคุ้มกันตระกูลดังอย่างปรเวท แค่คดีเล็กๆแบบนี้ทำไมถึงได้ดูแลละคะ หรือว่ามีใครสั่งให้ทำและคนคนนั้นคงอยู่ในตระกูลนั้น ใช่รึเปล่าคะ" คำถามของโยเกิร์ตทำให้เจ้าหน้าที่ที่กำลังจะก้าวขาเดินหนีเธอหยุดชะงัก เขาหันหน้ากลับมามองโยเกิร์ตอย่างคนคิดหาคำแก้ตัวไม่ออก

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ผมต้องบอกคุณ ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ผมก็ต้องทำ"

"ถ้ามันเป็นหน้าที่จริงๆคุณก็บอกในสิ่งที่ฉันอยากรู้มาสิคะ"

"เธออยากรู้อะไร ฉันบอกเธอไปหมดแล้ว"

"หลังจากที่คดีแรกคนที่ชื่อชานนท์เสียชีวิตไป ครอบครัวของเขาเป็นยังไงบ้าง"

"จะอยากรู้ไปเพื่ออะไร"

"ฉันต้องรู้ค่ะ"

"ฉันจะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"ถ้าคุณบอกมาฉันก็รับปาก"

"หลังจากที่ชานนท์เสียชีวิต พ่อกับแม่ก็เสียใจแทบเสียสติจนทำให้ส่งผลกับธุรกิจจนในที่สุดพวกเขาก็ทำพลาดติดหนี้ก้อนโต ล้มละลาย พ่อของเขาฆ่าตัวตายเหลือเพียงแม่ และตอนนี้แม่ของชานนท์ก็กลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว ในเมื่อรู้แล้วเธอจะทำอะไรต่อไปล่ะ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ แล้วก็ขอเตือนไว้ก่อนอย่ามายุ่งกับพวกเราให้มาก"

"…" สิ่งที่โยเกิร์ตได้ยินยิ่งทำให้เธอตกใจมากกว่าเดิม เธอยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องราวครอบครัวของชานนท์ แล้วตอนนี้แม่ของเขาล่ะ อยู่ไหน?

หรือเหตุการณ์วันนั้นที่มีคนจ้องจะฆ่าเธอคือแม่ของชานนท์ที่เสียสติจนคลุ้มคลั่ง เขาบอกว่าเธอเป็นคนฆ่าชานนท์…

"กลับไปได้แล้ว แล้วอย่ามาเหยียบที่นี้อีก" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินหายเข้าไปในรถ สิ่งที่โยเกิร์ตรู้มาวันนี้คือรู้ว่าใครเป็นคนจ้องจะเล่นงานเธออีกคน รวมถึงจดหมายบ้าๆนั้นอีกด้วย เธอต้องตามหาผู้หญิงคนนั้นแล้วพาตัวเขาไปรักษาเพื่อไถ่โทษตนเอง ส่วนคนในตระกูลปรเวทมันต้องมีสักคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เธอมั่นใจแบบนั้น…

มหาลัย

หลังจากไปตามเรื่องทั้งหมดมา โยเกิร์ตก็พาร่างกายที่อ่อนล้าของตนเองมาเรียนต่อ เธอเดินเข้ามาในคณะด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก พอเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งก็เหมือนจะได้ยินคำกระซิบของพวกเธอสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท

"ได้ยินข่าวว่าผู้หญิงคนนี้กินผู้ชายหรอวะ"

"ใช่"

"ผู้ชายที่นางคบตายปริศนาหมด"

"โยเกิร์ตดาวคณะ ตัวกินผู้ชาย อี๋…น่ากลัว"

โยเกิร์ตที่ได้ยินแบบนั้นกำมือแน่น เธอไม่อยากจะได้ยินคำพูดจาแบบนี้แล้ว แล้วใครอยากให้มันเป็นแบบนี้กันล่ะ ชีวิตเธอไม่ได้มีทางเลือกขนาดนั้น โยเกิร์ตพยายามไม่สนใจในสิ่งที่คนพวกนั้นพูด เธอเดินห่างออกมาเรื่อยๆแล้วมาหยุดยังบริเวณล็อกเกอร์ที่ไม่ค่อยมีคน หญิงสาวถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วหลับตาลง

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรอครับ" ในความเงียบก็มีเสียงของใครบางคนสอดแทรกเข้ามาในหัว ทำให้โยเกิร์ตเหลือบมองคนข้างกายก็พบว่าเป็นฉายตะวัน เขาอยู่ในชุดของอาจารย์สอนจนเธอต้องรีบยกมือไหว้

"เอ่อ เปล่าค่ะ คุณคืออาจารย์เองหรอคะ คนที่โยเดินชนวันนั้น"

"ครับ พี่งเรียนจบ เป็นอาจารย์ใหม่"

"อ๋อค่ะ"

"คนพวกนั้นพูดอะไรก็อย่าเก็บมาคิดใส่ใจเลยนะ"

"คะ?"

"ผมพอจะได้ยินมาบ้างแล้ว"

"แล้วอาจารย์เชื่อแบบนั้นรึเปล่าคะ"

"คนเราจำเป็นต้องเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเฉยๆด้วยหรอครับ" ว่าแล้วฉายตะวันก็ส่งยิ้มให้คนข้างกาย เพื่อให้เธอได้สบายใจมากขึ้น

"ไม่กลัวโยบ้างเลยหรอ"

"คุณออกจะน่ารัก มีอะไรให้ต้องกลัว"

"…" คำตอบของฉายตะวันทำให้โยเกิร์ตหลบสายตา แต่ถึงยังไงเธอก็จะไม่ใช้วิธีนี้เพื่อเงินอีกแล้ว เพราะมีคนคอยจะทำลายและขัดขวางเธออยู่

"อาจารย์อย่าเข้าใกล้หนูเลยค่ะ คนอย่างหนูไม่ควรเข้าใกล้หรอก"

"ผมไม่ได้คิดแบบคุณหรอกนะ"

"ทำไมหรอคะ"

"เพราะถ้าคุณบอกตัวเองน่ากลัว ผมก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ยังไงล่ะ"

"แปลกจัง"

"ผมชอบความตื่นเต้นต่างหาก…"