ตอนที่ 12 ทำตามคำสั่ง

EP12 ทำตามคำสั่ง

ไม่ทันที่ไดม่อนจะได้พูดจบเสียงของเขาก็ขาดหายไปพร้อมการชนกระแทกกับอะไรบางอย่างอย่างรุนแรง และในขนะนั้นเองสายก็ถูกตัดไป…

"พี่ม่อน…" โยเกิร์ตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตกใจ เธอพยายามโทรกลับแต่ก็ไม่ติด คลับคล้ายว่ากำลังเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาเข้าให้แล้ว

คิดได้แบบนั้นดวงตากลมโตก็สั่นระริก เธอกลัวเขาเป็นอะไรไป มันเป็นเพราะเธอแบบนั้นหรอ คิดได้แบบนั้นร่างเล็กก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้ากระจกแล้วรีบวิ่งออกมาที่หน้าปากซอยทางเข้าบ้าน เธอยืนโบกแท็กซี่เพียงไม่นานก็ได้รถ โยเกิร์ตบอกให้คนขับขี่ไปตามทางมาบ้านของเธอ จนกระทั่งผ่านมาราวยี่สิบนาทีก็มาถึงจุดเกิดอุบัติเหตุ

"ช่วยจอดตรงนี้ด้วยค่ะ" เอ่ยบอกเสร็จก็คว้าเงินออกมาจ่ายแล้วเปิดประตูลงไปด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้มีรถพยาบาลจอดอยู่พร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง มีผู้คนมากมายกำลังยืนล้อมบริเวณที่เกิดอุบัติเหตุ โยเกิร์ตได้แต่ภาวนาให้ไม่ใช่เขา ถึงจะใช่ก็ขอให้ไม่ถึงชีวิต แต่แล้วความคิดของเธอก็ต้องเปลี่ยนเมื่อเดินเข้าไปใกล้แล้วมองผ่านช่องว่างที่ผู้คนกำลังมุงก็เห็นใบหน้าของเขาแล้ว

"ช่วยออกจากบริเวณที่เจ้าหน้าที่กำลังปฏิบัติงานด้วยนะครับ" เจ้าหน้าที่กำลังบอกให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องได้ออกไป เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ตำรวจกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

"…" โยเกิร์ตเข่าแทบทรุด เธอถอยออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง โทรศัพท์ของเขายังกระเด็นอยู่ข้างกาย ทั้งที่โทรคุยกันอยู่เมื่อกี้ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ เพราะเธอรึเปล่า เธอทำให้เขากลายเป็นแบบนี้รึเปล่า ทำไมทุกอย่างมันถึงเกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนี้

"ช่วยถอยออกให้ห่างจากบริเวณนี้ด้วยนะครับคุณ" ในขณะที่โยเกิร์ตกำลังอยู่ในห้วงความคิดเสียงของเจ้าหน้าที่ก็สอดแทรกเข้ามา ทำให้เธอต้องรีบดึงสติกลับด้วยแววตาที่กำลังเคลือบด้วยหยาดน้ำตาสีใส

"ฉันเป็นญาติของเขาค่ะ"

"มีอะไรมายืนยันรึเปล่าครับว่าเป็นญาติของผู้ตายจริงๆ"

"สายสุดท้ายที่เขาโทรเข้าเป็นเบอร์ของฉันค่ะ เขากำลังมาที่บ้านของฉัน แต่มันเกิดอุบัติเหตุขึ้นซะก่อน"

"เข้าไปเช็คหน่อย" เจ้าหน้าที่ที่ยืนคุยกับเธอหันไปสั่งลูกน้อง แล้วพวกเขาก็หยิบโทรศัพท์ของภาคินที่ยังไม่ได้พังแต่หน้าจอแค่แตกขึ้นมาดูสายล่าสุดก็ปรากฏว่าเป็นสายของโยเกิร์ตที่เป็นสายล่าสุดจริงๆ

"ใช่ครับพี่" โยเกิร์ตที่ให้เบอร์ตัวเองดูปิดโทรศัพท์แล้วกำในมือเอาไว้แน่น สาเหตุที่ต้องโกหกเจ้าหน้าที่ก็เพราะว่าต้องการจะรู้อะไรให้มากขึ้นกว่านี้

"งั้นก็เชิญคุณไปให้ปากคำเพิ่มเติมกับตำรวจที่โรงพักด้วยนะครับ"

"ค่ะ" โยเกิร์ตพยักหน้าตอบว่าแล้วเจ้าหน้าที่ก็เดินนำเธอไปขึ้นยังรถของ BUC เธอหยุดชะงักแล้วหันไปที่เจ้าหน้าที่คนนั้น

"BUC ทำคดีนี้หรอคะ"

"ใช่ ขึ้นรถแล้วให้ปากคำตำรวจเถอะครับ" เธอได้รับคำตอบที่ต้องการ แต่เพียงสงสัยว่าทำไมเป็น BUC อีกแล้ว ทั้งที่หน่วยนี้ทำงานระดับชาติหรือนานาชาติ ไม่เคยเห็นทำคดีพวกนี้ คดีพวกนี้จะเป็นของเจ้าหน้าที่ตำรวจเสียมากกว่า แล้วทำไมคนที่เสียชีวิตรอบข้างเธอถึงกลายเป็นว่า BUC รับทำคดี หรือมันมีอะไรมากกว่านั้นที่เธอยังไม่รู้อีกกันแน่

"เชิญครับ" คนของบียูซีเปิดประตูรถประจำหน่วยงานให้เธอ โยเกิร์ตที่ยืนอยู่ในห้วงความคิดจึงก้าวขึ้นไปบนรถและถูกมุ่งหน้าไปยังหน่วยบียูซี ผ่านมาในระยะเวลาไม่นานก็มาถึง เธอถูกนำตัวมายังห้องสอบสวนที่มีเจ้าหน้าที่คนเดิมกับคดีชานนท์นั่งรออยู่

"คุณบอกเป็นญาติของผู้เสียชีวิตใช่ไหมครับ"

"ค่ะ"

"สายสุดท้ายที่เขาโทรหาคือคุณ ไม่ได้มีเรื่องทะเลาะหรือบาดหมางกันก่อนหน้านั้นแน่นอนใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ เรากำลังจะออกไปข้างนอกด้วยกัน ไม่ได้ทะเลาะอะไร"

"ก่อนหน้านี้ที่คุณจะมาถึงทางเราได้ตรวจสอบกล้องหน้ารถของคุณไดม่อน พบว่ามีเงาของสัตว์บางชนิดวิ่งมายังหน้ากระจกรถ เลยทำให้เขาเสียหลักและแหกโค้งอย่างรุนแรง จนกระทั่งรถชนเข้ากับเสาไฟฟ้า"

"สัตว์หรอคะ…" เธอเอ่ยถามออกมาเสียงแผ่ว

"ครับ สัตว์ ตอนนี้ยังตรวจสอบไม่ได้ว่าคือสัตว์ชนิดไหนเพราะภาพจากกล้องจับไว้ไม่ทัน เห็นเป็นเพียงเงาสีดำขนาดใหญ่และเป็นสัตว์สี่ขา"

"พอจะมีคลิปวิดิโอมั้ยคะ"

"มีครับ" ว่าแล้วเจ้าหน้าที่ก็ยื่นภาพที่เขาได้บันทึกใส่กล้องตนเองมาส่งให้โยเกิร์ตดู ปรากฎภาพของสัตว์สี่ขาตัวสีดำวิ่งผ่านกระจกรถอย่างรวดเร็วอย่างที่เจ้าหน้าที่บอก ทำให้เธอแอบแปลกใจเพราะสัตว์ตัวนั้นเหมือนเจ้าดำที่ชอบมานั่งอยู่ระเบียงของเธอ

"คดีนี้ถูกสรุปแบบไหนหรอคะ"

"อุบัติเหตุครับ เพราะคนขับไม่ได้มีฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกาย อุบัติเหตุครั้งนี้มันเกิดขึ้นจากสัตว์หรือการคุยโทรศัพท์ระหว่างขับรถ และทางเราก็ได้เช็คเครื่องยนตร์เรียบร้อยแล้ว ไม่มีความผิดปกติ เลยสันนิษฐานว่าคงไม่ใช่ปัญหาส่วนตัวหรือบาดหมางกับใคร"

"…" อีกแล้ว เสียชีวิตแบบหาคนผิดไม่ได้ คดีของชานนท์ถูกสรุปว่าฆ่าตัวตาย คดีของไดม่อนถูกสรุปอุบัติเหตุ แต่หนึ่งเรื่องที่เธอสงสัยทำไมต้องเป็นคนของ BUC ด้วยล่ะ

"เดี๋ยวเชิญคุณออกไปด้านนอกด้วยนะครับ ทางเราจะทำคดีต่อและจัดการเรื่องให้เร็วที่สุด"

"ค่ะ" โยเกิร์ตพยักหน้าตอบแล้วหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอเดินออกมาจากห้องนั้นและขึ้นมายังรถของหน่วยงานเหมือนเดิมเพื่อที่จะกลับ ในขณะที่กลับมาบนรถเธอก็คิดว่าต้องรู้อะไรเกี่ยวกับสองคดีพวกนี้ให้มากขึ้น รวมถึงหน่วยงานแห่งนี้ และคิดว่าคงไม่อยากจะหลอกใครแบบนี้อีกแล้ว คงต้องกลับไปทำงานแบบเดิมและหยุดหลอกเหยื่อเพื่อเงิน…

เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งกระทบกับพื้นภายในบ้านหลังไม่ใหญ่มาก ภายในบ้านมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจากห้องนอนชั้นบนที่เปิดอยู่ ความเงียบสะงัดทำให้เขาได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง ภาคินกวาดสายตามองบริเวณตัวบ้านของโยเกิร์ตแล้วเดินขึ้นมายังห้องนอนของแฟนสาวตนเอง ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนหน้ากระจกแล้วกดปิดไฟภายในห้อง

ดวงตาคมกริบมองออกไปนอกระเบียงห้องก็เห็นเจ้าแมวดำจ้องมองอยู่ เขายกยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วผิวปากกระดิกนิ้วเรียกมันมา เจ้าแมวดำแสนรู้กับเจ้าของเดินเข้ามาหาแล้วเกยคางบนมือหนา ก่อนที่ภาคินจะผละออกแล้วยกมือขึ้นลูบหัวมันพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ

"เชื่องดี…"