4จะหยุดได้ยังไง

บทที่4

เฮ้อ ฉันนอนคิดอะไรโง่ ๆ ก่อนจะเผลอหลับไป มารู้ตัวอีกทีก็เกือบค่ำแล้ว ฉันลุกขึ้นขยี้ตาตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู

"อย่าคิดจะไปดินเนอร์กับมัน เพราะฉันไม่ปล่อยเธอแน่!" ข้อความของโนอาห์ส่งมา เขามีสิทธิ์อะไรมาข่มขู่ฉัน แล้วแต่เถอะ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด

แล้วที่สำคัญเขารู้ได้ยังไงว่าฉันจะไปดินเนอร์ นี่เขาตามติดชีวิตของฉันเหรอหรือว่ายังไง ถึงได้รู้เรื่องของฉันทุกอย่างแบบนี้

ฉันตวัดเท้าลงพื้น แล้วหยัดยืนเดินตรงไปอาบน้ำชำระร่างกาย พออาบน้ำเสร็จฉันก็มาใส่ชุดที่จัดเตรียมเอาไว้

วันนี้ฉันใส่ชุดเดรสเปิดไหล่กระโปรงคลุมเข่า ไม่เน้นเซ็กซี่เน้นใส่สบาย ใบหน้าสวยหวานถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

พอทุกอย่างเรียบร้อย ฉันก็คว้ากระเป๋าของตัวเองเดินลงมา ตอนนี้คนในครอบครัวกำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะอาหาร และที่สำคัญมีผู้ชายที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าอยู่ด้วย

"อ้าวอลิซ จะไปไหนแต่งตัวสวยเชียว" พ่อวิคเตอร์เอ่ยถาม

"อลิซจะไปดินเนอร์กับ....เอ่อ" ฉันเหลือบไปเห็นสีหน้าไม่พอใจของโนอาห์ มือหนากำแน่นหันมาจ้องฉัน "นีโอค่ะ"

"ทำไมไม่ชวนมาทานที่บ้านเราล่ะ ทุกคนจะได้รู้จักกับแฟนของลูก" แม่พูดขึ้น

"เขาไว้วันหลังจะพาเขามานะคะแม่ เอ่อ...ถ้าวันนี้อลิซกลับดึกไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

"จ้ะ" แม่พยักหน้า "งั้นให้ลูกน้องไปด้วย เผื่อลูกไปต่อที่อื่นแล้วเมา ลูกน้องจะได้พากลับมาบ้าน มีลูกน้องไปด้วย พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเกินไป เป็นผู้หญิงอันตรายรอบตัว ให้ลูกน้องไปด้วยนั่นแหละดี"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับคำ แล้วหันหลังกำลังจะเดินออกมา โดยไม่ได้สนใจสีหน้าท่าทางของโนอาห์

"ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพ่อแม่ครับ" โนอาห์เอ่ย ทำเอาฉันต้องหันไปมองหน้าของเขา อย่าบอกนะเขาจะพูดเรื่องระหว่างฉันกับเขา แค่คิดก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว

"พูดมาเลย!" น้องชายฉันเอ่ย ส่วนฉันยังคงยืนอยู่แบบนั้น รอฟังว่าโนอาห์เขาจะพูดอะไร ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่บอกพ่อกับแม่เรื่องที่ฉันมีอะไรกันกับเขา

แต่ถึงเขาจะบอก มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับฉันอยู่แล้ว พ่อกับแม่ก็คงจะไม่บังคับไม่มาวุ่นวาย พวกท่านเป็นพ่อแม่สมัยใหม่ที่ไม่ใช่พ่อแม่สมัยโบราณ

"ผมชอบอลิซ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ว่าอะไร ผมขอจีบเธอได้ไหมครับ?"

"แต่อลิซมีแฟนแล้วนะลูก แม่ว่ามันไม่เหมาะสักเท่าไหร่"

"ก็แค่แฟนครับ เธอกับมัน...เอ่อ...กับแฟน ยังไม่ได้เป็นผัวเมียกันนิ่ครับ" ไอ้บ้านี่มันต้องการจะปั่นประสาทฉัน

ฉันคิดอย่างหงุดหงิดแล้วรีบเดินออกมาจากบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับรถของนีโอขับมาพอดี ฉันฉีกยิ้มให้เขา ในขณะที่รถมาจอดข้างๆ

"ไปกันเลยครับ"

"ค่ะ" ฉันรีบเดินไปขึ้นรถ ลูกน้องของแม่ก็ขับรถตาม พอไปถึงนีโอก็พาฉันไปดินเนอร์ที่เรือสุดหรู ล่องแม่เจ้าพระยา อาหารรสเลิศ บรรยากาศยามค่ำคืนมันช่างสวยงาม เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ที่ได้มาดินเนอร์ในวันนี้

"บรรยากาศดีมากๆเลยค่ะ"

"ครับ" นีโอยิ้มแล้วยื่นมือมากุมมือของฉันเอาไว้ "ผมมีของมาให้คุณ" เขายกกล่องกำมะหยี่สีดำออกมา

"อะไรคะ?"

"แต่งงานกับผมนะ!" เขาเปิดแหวนฉันนี่ยิ้มแก้มแทบแตกเลยค่ะ

"..."

"ให้ผมได้ดูแลคุณนะ" อยากจะกรี๊ดผู้ชายมาขอแต่งงาน นีโอมองฉันอย่างรอคำตอบ คบกันมาตั้งหลายปี มันถึงเวลาที่จะตอบรับ แล้วเริ่มต้นใหม่แต่ผู้ชายที่ฉันรักแล้ว

"ค่ะ"

"กรี๊ด!" ผู้คนต่างปรบมือและแสดงความยินดีกับฉัน เขาสวมแหวนให้ฉันแล้วจูบเบาๆ และแน่นอนภาพและคลิปการถูกขอแต่งงานถูกแพร่ลงบนโซเชียลอย่างรวดเร็ว ก็อย่างว่าแหละฉันเป็นทายาทตระกูลดัง ไม่มีใครไม่รู้จักฉัน

ดินเนอร์หรูบนเรือ มันทำให้ฉันมีความสุขเป็นอย่างมาก เราดื่มฉลองกัน ฉันมองนีโอที่ยิ้มให้ฉัน

หลังจากที่ดินเนอร์กันเสร็จเราก็ไปเที่ยวต่อที่คลับหรูกลางเมือง

ฉันสนุกมากที่คลับ ดื่มเมากับนีโอกันสุดเหวี่ยง เสียงเพลงกระหึ่มฉันสะบัดร่างกายไปมา แสงไฟวิบวับเข้ากับจังหวะเพลงก็ยิ่งสนุก เสียดายสุด ๆ ถ้าโมนาไม่มีผัวมีลูกก่อน ฉันจะพามาเมามาแด๊นซ์กันให้กระจาย

"อีอลิซ!" น้ำเสียงแปร๋นๆแข่งกับเสียงเพลงดังขึ้น เป็นเสียงของรุจาเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันสมัยเรียนที่ต่างประเทศ

"รุจา งื้อไปไงมาไงถึงได้มาเจอกันเนี่ย!"

"ฉันตั้งใจมาหาแกน่ะสิ แฟนแกเช็คอินฉันก็เลยมาถูก เอางี้ดื่มฉลองที่แกจะมีผัวกันดีกว่า"

"ได้สิ!" ฉันหัวเราะทั้งดื่มทั้งเต้น สนุกสุดๆ พอดื่มจนเมาแอ๋ฉันก็ขอให้นีโอพามาส่งที่คอนโด ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันอยากนอนที่คอนโดมากกว่า เพราะถ้ากลับบ้าน ฉันกลัวจะเจอกับโนอาห์

ฉันรู้ว่าเขาไม่พอใจและต้องเห็นคลิปภาพที่นีโอขอฉันแต่งงานแล้ว

ถ้าเกิดเจอเขาตอนนี้ ช่วงล่างของฉันไม่ปลอดภัยเป็นแน่ แค่คิดก็มดลูกสั่นไปแปดริกเตอร์แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก

"ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ อลิซอยู่คนเดียวได้ ขับรถดี ๆ นะคะ"

"ครับ" ว่าจบเขาก็จุมพิตที่แก้มนุ่มนวลของฉันเบาๆ ฉันลงจากรถแล้วโบกมือลาแฟนหนุ่ม เขายิ้มให้ฉันแล้วขับรถออกไป

"พี่สันติกับพี่แม็คกลับไปได้แล้วนะคะ อลิซถึงคอนโดอย่างปลอดภัยแล้ว"

"พวกผมว่าพวกผมอยู่เฝ้าคุณหนูที่นี่ดีกว่า"

"จะเฝ้าทำไมกันล่ะคะ อลิซโตแล้วนะคะแล้วคอนโดที่นี่ระบบปลอดภัยก็ดีเยี่ยม อลิซว่าพวกพี่ไปอาบน้ำพักผ่อน รับประทานอาหารกับครอบครัวดีกว่า อย่าเป็นห่วงอลิซเลยค่ะ เดี๋ยวอลิซโทรบอกพ่อกับแม่เอง พวกพี่กลับกันไปเถอะค่ะ"

"แต่ ..."

"ไม่มีแต่ค่ะ พวกพี่กลับบ้านกันไปได้แล้ว กลับไปทานข้าวกับลูกกับเมียดีกว่า"

"..."

"ไปเถอะค่ะ อลิซโตแล้วนะคะ ทำเหมือนอลิซเป็นเด็กๆไปได้"

"แบบนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรรีบโทรบอกพวกผมเลยนะครับ พวกผมจะได้รีบมา"

"ค่ะ" ฉันสั่งให้ลูกน้องแม่ที่ติดตามฉันกลับบ้าน ลูกน้องของแม่ก็รับฟังคำสั่งแต่โดยดี พี่สันติกับพี่แม็คขับรถออกไป ฉันไม่ชอบให้มีใครมาวุ่นวายหรือมีผู้ติดตาม

ฉันรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงความปลอดภัยของฉัน แต่ฉันก็ไม่ชินกับการมีลูกน้องคอยติดตามอยู่ดี

สมัยฉันเรียนอยู่ที่อเมริกา ไม่เห็นต้องมีลูกน้อง ไม่เห็นต้องมีใครมาคอยติดตาม

แต่พอกลับมาอยู่ที่เมืองไทย มีลูกน้องคอยติดตามฉันรู้สึกไม่ชอบ ฉันชอบที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระไม่ต้องมีใครมาคอยวุ่นวาย

ฉันเดินเข้ามาในคอนโดแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์กดไปชั้นที่ต้องการ ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆรู้สึกเหมือนกับว่าแผ่นดินมันหมุนยังไงไม่รู้

ถึงแม้ว่าจะเคยดื่มหลายครั้ง แต่มันก็ไม่เคยชินสักที เวลาเมาก็เมาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

พอไปถึงชั้นที่ต้องการฉันก็หยิบคีย์การ์ดออกมาแตะแล้วเปิดเข้าไป แต่พอจะปิดประตูเท่านั้นประตูห้องของฉันก็ถูกผลักเข้ามาแรง ๆ จนประตูมันชนกับหน้าผากของฉันอย่างจัง

"โอ๊ย! เชี่ยเอ้ย!" ฉันสบถออกมาแรง ๆ พร้อมกับจ้องมองคนที่ผลักประตูเข้ามา เขายืนจังก้าอยู่หน้าประตูพร้อมกับกำหมัดแน่น จ้องมองฉันด้วยแววตาเดือดดาล

และแน่นอน ผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครไม่ได้ นอกจากโนอาห์ ผู้ชายที่ฉันไม่เคยชอบขี้หน้าเขาเลย "ไอ้บ้าโนอาห์!"

"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าให้เลิกวุ่นวายกับมัน ทำไมเธอถึงไม่ฟังคำฉัน" น้ำเสียงห้วนกระด้าง บ่งบอกว่าไม่พอใจสุดๆ

"คนที่ควรเลิกวุ่นวายกับฉัน มันควรเป็นนายมากกว่านะโนอาห์"

"ฉันก็เคยบอกเธอแล้วใช่ไหม อลิซว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอ"

"ทำไมถึงไม่ยอมปล่อย ทำไมถึงไม่ให้ฉันใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับนายเลย"

"เธอไม่คิดอะไรก็ช่าง แต่ฉันคิดกับเธอมากกว่าที่เธอคิดกับฉัน"

"นายไม่ควรคิดกับฉันมากกว่านั้น เพราะฉันไม่เคยคิดกับนาย แบบที่นายคิดกับฉันเลย"

"อันนั้นมันก็แล้วแต่เธอ"

"เราสองคนเป็นคนรักเป็นผัวเมียกันไม่ได้ แต่เราก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้นี่โนอาห์ ทำไมถึงไม่คิดกับฉันแค่เพื่อน"

"เพื่อนเชี่ยอะไร!?" เขาใช้เท้าถีบประตูแรงๆแล้วพุ่งเข้ามาผลักฉันจนชนกับโต๊ะ เรื่องใช้กำลังเขายืนหนึ่งจริงๆ

"กะ ...ก็เพื่อนกันไง! เพื่อนที่มีแต่ความหวังดีให้กัน เพื่อนที่เห็นเพื่อนได้ดีแล้วมีความสุข เพื่อนที่ยินดีกับเพื่อน เวลาที่เห็นเพื่อนมีความสุข ก็มีความสุขได้ยินดีไปด้วย"

"เพื่อนเชี่ยอะไรนอนเอากันทุกวัน เธออยากจะคิดกับฉันแค่เพื่อนก็แล้วแต่เธอ แต่สำหรับฉัน เธอคือเมียของฉัน! เธอเป็นของฉันอลิซ แล้วการที่เธอตกปากรับคำจะแต่งงานกับมัน เธอคิดเหรอว่าผู้ชายอย่างฉันจะยอมให้เธอไปแต่งงานกับไอ้หน้าปลาหมอนั่น"

"อื้อ!" ว่าจบเขาก็จูบที่ริมฝีปากของฉันแรง ๆ บดจูบด้วยความเร่าร้อน มือเล็กกระหน่ำทุบตีโนอาห์แรง ๆ แต่ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

มือหนาบีบคลึงเต้าอวบ ดันร่างเล็กชิดกับโต๊ะ เขาถลกกระโปรงแล้วเลื่อนมือสอดเข้าไปในอันเดอร์แวร์ นิ้วร้อนกดคลึงที่ติ่งเนื้อสีสด แข้งขาของฉันถึงกับสั่นระริก

"นะ...โนอาห์ ยะ...หยุด" ฉันรีบปรามทันทีที่ปากเป็นอิสระ แต่คนตัวโตกลับยกฉันขึ้นนั่งบนโต๊ะแทรกกายตรงขาสองข้าง

เขาซุกไซร้ไปทั่วลำคอขาวผ่อง ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่าง

ฉันเกลียดร่างกายตัวเองเหลือเกิน ที่มันตอบสนองกับสัมผัสของเขา สองเต้าแกว่งไกว่เมื่อโนอาห์กระชากชุดเดรสเปิดไหล่ลงมากองที่เอว

"จะหยุดได้ยังไง ในเมื่อเราสองคนต่างก็ต้องการกัน"