Episode-10.1

มื้อเย็นวันนี้เปลี่ยนสถานที่จากในครัวเป็นสนามหญ้าหลังบ้านแทนค่ะ ปูเสื่อกับพื้นตามความถนัดของตัวเอง ไหน ๆ พี่บัวก็มาเยี่ยมแล้วฉันเลยถือโอกาสชวนเขากินข้าว รวมไปถึงพี่ลีโอและพี่แม่บ้านด้วย

“แม่น้องจะเอากุ้งอีก” ได้ยินแบบนั้นถึงกับต้องหันไปมองอีกครั้ง

“หนูเอากุ้งให้น้องกินเหรอ” มื้อเย็นของน้องวินเป็นแกงจืดค่ะ แต่พอเห็นของกินอย่างอื่นเขาคงอยากกินด้วย

“ใช่ ... น้องกินไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่รู้สิ แม่ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“เดี๋ยวนะ แค่กินกุ้งแกจะเครียดทำไม” พี่บัวเอ่ย

“คุณธัญบอกว่าแม่เขาแพ้อาหารทะเล กุ้งหอยปูปลาอะไรพวกนี้ หนูเลยไม่แน่ใจว่าน้องจะแพ้เหมือนแม่เขาหรือเปล่า”

“ไม่น่าจะแพ้นะ เห็นกินตั้งนานแล้ว” พี่ลีโอพูดขึ้นมาบ้าง ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่วางใจ ยังคงเฝ้ามองอยู่ตลอดว่ามีอาการผิดปกติอะไรไหม

“เอาอีก”

“พอแล้วค่ะ น้องกินเยอะแล้ว” สีหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อได้ยินฉันพูดแบบนั้น “ก็ได้ ให้แค่สองตัวนะ”

“ครับ” ไม่พูดเปล่ายังยกมือไหว้อีกด้วย แล้วแบบนี้ใครจะดุลงล่ะคะ

นานเกือบชั่วโมงที่ฉันเฝ้าสังเกตน้องวิน ดูท่าทางแล้วน้องจะไม่แพ้นะคะ ไม่มีผื่นแดง ไม่อาเจียน ไม่มีอาการใด ๆ ทั้งสิ้น

ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี จัดการอาบน้ำทาแป้งให้หอมฟุ้งเรียบร้อย แค่เพียงไม่นานก็หลับไปทั้งน้องวินและน้ำขิง

กลางคืนเป็นช่วงเวลาที่ฉันเช็กบิลลูกค้า กฎคือเที่ยงคืนของวันนัดชำระ ถ้าผิดคำพูดก็คงต้องเจอกันหน่อย เด็ก ๆ หลับหมดแล้วตื่นอีกทีก็เช้าโน่นแหละ ได้เวลาจัดการคน

“คุณน้ำแข็งจะไปไหนครับ” พี่ลีโอเอ่ยถามช่วงที่คุณธัญไม่อยู่เขามีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้พวกเราค่ะ

“You are mine มาเฟียคลับ”

“ตอนนี้?”

“ใช่ค่ะ ต้องไปจัดการคน”

“เดี๋ยวผมพาไปดีกว่าขืนปล่อยให้คุณไปเองผมถูกคุณธัญเล่นงานแน่ ๆ” พี่ลีโอเสนอขึ้นก่อนจะสั่งลูกน้องสองสามคนให้มาดูแลแทนเขา

ราวครึ่งชั่วโมงก็มาถึง จะบอกว่าบรรยากาศมันแตกต่างกับตอนกลางวันมาก แสง สี เสียง ความสนุกและความสุขมีมากมายในที่แห่งนี้

“พี่รอตรงนี้นะเดี๋ยวหนูมาแป๊บเดียว” หันไปบอกพี่ลีโอแล้วเดินตรงไปยังบาร์เครื่องดื่มที่ตอนนี้ลูกหนี้คนสวยกำลังรับแขกอยู่

“นะ น้ำแข็ง”

“ไง! แช็ตไม่อ่านเลยนะ”

“ยังไม่ได้จ่ายค่าเน็ตน่ะ”

“ให้พูดใหม่”

“เออรู้แล้ว เอาไปทั้งต้นทั้งดอกฉันเพิ่งได้ทิปจากลูกค้าเมื่อกี้ บอกอยู่ว่าเดี๋ยวโอนให้แค่นี้ต้องมาตามยันที่ด้วย” อายสินะคงไม่คิดว่าฉันจะมาจริง

“อย่ามาพูดเหมือนกูเป็นคนผิด มึงผิดคำพูดมากี่ครั้งแล้ว อย่าว่าแต่ที่นี่เลยบ้านมึงกูก็ไปได้ไม่เกินใจกูหรอก!” ฉันเริ่มหัวเสียแล้วเหมือนกัน ตอนมาเอาแทบก้มกราบแต่พอถึงเวลาคืนกลายเป็นฉันที่ต้องกราบแทน “ต่อไปกูไม่ให้แล้ว จะผ่อนนมผ่อนจมูกแล้วเงินไม่พอก็เรื่องของมึง”

“นี่!”

“อย่ามีเรื่อง...คุณน้ำแข็ง” เป็นพี่ลุกซ์ที่เข้ามาห้าม “มาได้ยังไงครับ”

“มาจัดการคน!”

“ใคร?” น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะหยุดยืนตรงหน้าฉัน “ดึกดื่นป่านนี้ใครบังอาจทำให้เธอหัวร้อน”

“ลูกหนี้ติดแกรม และอาจจะเป็นลูกน้องของคุณด้วย”

จากที่ไม่มีใครสนใจตอนนี้เริ่มไม่ใช่แล้วเพราะคุณธัญนั่นแหละ เสียงเพลงที่เคยดังกระหึ่มเงียบลงจนน่าตกใจ

“ฉันจัดการให้ไหม?” ได้ยินแบบนั้นลูกหนี้คนสวยของฉันถึงกับเข่าอ่อนเลยทีเดียว ก็รู้อยู่คนอย่างเขาพูดจริงทำจริงแน่

“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูจัดการได้แล้ว ได้ครบทั้งต้นและดอก”

“มีอะไรคาใจอีกไหม?” เขาหันไปถามลูกหนี้ของฉัน เธอทำงานที่นี่แน่นอนเธอต้องรู้นิสัยเจ้านายตัวเอง เขาเปิดโอกาสให้พูดก็ควรพูด

“ฉันคืนครบแล้ว ถ้าหลังจากนี้มีการแอบอ้างชื่อฉัน ฉันไม่เกี่ยว”

“ไม่มีใครอ้างใครได้หรอกนอกจากเสนอหน้ามาเอาเอง”

“พอแล้วมั้งเธอจะดุไปถึงไหน”

“คุณเงียบไป! ไหนว่ามีงานสำคัญไงคะบ้านช่องไม่รู้จักกลับ”

“...”