Episode-09 ความสุขที่ไม่เคยมองเห็น

“จะไปทำงานแล้วเหรอคะ” สองเท้าชะงักไปเมื่อได้ยินแบบนั้น

“อืม เธอจะพาเด็ก ๆ ไปไหนก็ระวังตัวด้วย” เขาย้ำเรื่องนี้หลายครั้ง ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจไหม “นี่ค่าขนม” เงินสดจำนวนหลายพันบาทถูกยื่นให้คนตรงหน้า แต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธ

“ไม่เอาหรอกหนูมี ค่าเข้าสวนสนุกแค่ไม่กี่บาทเองค่ะ”

“...”

“ไม่ต้องมาเงียบใส่เอาเงินของคุณเก็บไป” บอกปฏิเสธพร้อมกับเก็บเงินใส่กระเป๋าของเขาตามเดิม “คุณแพ้อะไรไหม เช่นอาหารทะเล ถั่ว แป้ง อะไรทำนองนี้”

“ถามทำไม”

“เผื่อลูกแพ้เหมือนคุณไง หนูจะได้ระวังถูกเรื่องอาหารการกิน”

“ฉันไม่... แต่แม่เขาแพ้อาหารทะเล”

“น้องอาจจะแพ้หรือไม่แพ้ก็ได้ ยังไงหนูจะระวังนะคะ” เอ่ยบอกอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปทางเด็กชายที่นั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ “ป๊าจะออกไปทำงานแล้ว สวัสดีครับก่อนค่ะ”

“ครับ!” เสียงเล็กขานรับทันที ธัญกรถึงกับยิ้มออกมาเมื่อเห็นความน่ารักของลูกชายตัวเอง

“น้องต้องไหว้ด้วยค่ะ ทำแบบนี้” มือเรียวจับแขนเล็กสอนให้ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”

“ดีคาบ...”

“ครับ อยู่กับพี่น้ำแข็งนะเดี๋ยวป๊ามา” ธัญกรตอบกลับพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่

“ไม่เอา”

“ไม่เอาอะไร”

“ไม่เอาอะไรครับ คุณต้องพูดกับเขาเพราะ ๆ” น้ำแข็งแทรกขึ้น ได้ยินแบบนั้นเขาจึงพูดกับลูกใหม่

“ไม่เอาอะไรครับ เดี๋ยวป๊ามาตอนเย็นไง”

“เที่ยว”

“หนูจะไปเที่ยวเหรอครับ”

“ใช่”

“กลับบ้านเร็ว ๆ นะ” ประโยคนี้เหมือนจะบอกใครอีกคนมากกว่า

ออกจากบ้านด้วยความรู้สึกมากมายแต่จำใจต้องให้ความสำคัญกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่กี่วันนี้ก่อน

“ไหนว่าไม่เข้าคลับไงครับ” ลุกซ์เอ่ย

“เปลี่ยนใจแล้ว”

“ทำไมผมรู้สึกว่าวันนี้นายอารมณ์ดีเป็นพิเศษ”

“แล้วปกติฉันเป็นยังไง”

“เงียบครับ แล้วก็ชอบทำหน้านิ่ง ๆ”

เขาไม่เคยสังเกตตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าไม่ถูกน้ำแข็งหลอกด่าเขาก็จะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นแบบไหน

You are mine มาเฟียคลับ

“เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว”

“คนของเรารายงานมาว่าทางนั้นเปลี่ยนผู้ถือหุ้นเป็นว่าเล่นเลยครับ เหมือนเวียนไปเรื่อย ๆ”

“อืม มันคงระวังตัวอยู่ตลอด”

“ช่วงหลังมานี้อีริคไม่ได้ควงใครเป็นพิเศษ ตรงนี้ผมว่ามันแปลก”

“แปลกตรงไหน มันไม่ควงใครก็แสดงว่ามันมีตัวจริงแล้วไง ไปสืบมาให้ได้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร”

“ครับนาย”

“คิดจะทำอะไร” ธีรฉัตรถามขึ้นมาบ้างหลังจากที่ฟังอยู่นาน “คิดหน้าคิดหลังให้ดีนะ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

“ไม่มีทางพลาดเป็นครั้งที่สองแน่นอน”

“ใช่สิ เพราะถ้าพลาดครั้งนี้คือมึงตาย”

“กูไม่ตายหรอก มันนั่นแหละที่จะตาย”

“มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะ กูพร้อมเสมอ”

“มึงได้ช่วยกูแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”

ธุรกิจของเขามีมากมาย ถูกกฎหมายบ้างผิดกฎหมายบ้างปะปนกันไป เรื่องความขัดแย้งมีมาเรื่อย ๆ เขาไม่ยุ่งกับใครแต่คนอื่นต่างหากที่มายุ่งกับเขาเอง

“ฉันไม่ยอมเสียเธอไปฟรี ๆ แน่... ธาวินต้องมีทุกอย่างที่เขาควรมี”

แม่ของธาวินคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารักสุดหัวใจ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดพลาดของตัวเขาที่ประมาทศัตรูมากเกินไป จนถึงวันนี้เขายังคงโทษตัวเองอยู่เสมอ

ทางเดียวที่จะทำให้รู้สึกผิดน้อยที่สุดคือเลี้ยงดูธาวินให้ดี ให้เขาเติบโตอย่างมีความสุขตามคำที่แม่เขาขอไว้

ติ๊ง!

[รูปภาพ]

[วิดิโอ]

[หนูบอกแล้วว่าให้มาด้วย]

ภาพที่ส่งมาคือลูกชายของเขากำลังยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริง และมันทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ไปยังไง มีคนไปด้วยหรือเปล่า”

[มากับพี่ลีโอค่ะ แต่หนูไล่ให้เขาไปรอที่อื่นแล้ว หนูไม่ชอบให้ใครมานั่งเฝ้า รู้สึกกดดัน]

“พี่ลีโอ?”

[เขาบอกว่าเขาชื่อลีโอ หรือยังไง ไม่ใช่คนของคุณเหรอคะ]

“ใช่ แค่แปลกใจที่เธอเรียกพี่”

ระหว่างวันแจ้งเตือนข้อความเข้าอยู่ตลอด รูปภาพบ้าง คลิปวิดิโอบ้าง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของลูกช่างเหมือนแม่ของเขาเหลือเกิน

“มุมนี้คล้ายคุณธิดาอย่างกับฝาแฝด” ลุกซ์พูดขึ้น

“ดีแล้วที่เหมือนแม่”

“จะว่าไปแล้วพวกเราไม่ค่อยเห็นน้องวินหัวเราะเลยนะครับ”

“อืม ... ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติซะอีก แต่เห็นแบบนี้แล้วฉันคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่”

“นายต้องขึ้นเงินเดือนให้คุณน้ำแข็งแล้วนะครับ”

“เพิ่งทำงานก็จะให้ขึ้นเงินเดือนแล้วเหรอ นายนี่มันยังไง”

“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าผลลัพธ์มันต้องออกมาดี”

“...” เขาเงียบพลางใช้ความคิดไปด้วย “เราไปสวนสนุกกันไหม”

“ครับ ผมกำลังอยากเล่นบ้านลมอยู่พอดี”

“เฮ้อ...”

ละทิ้งทุกอย่างแล้วหันมาสนใจลูกชายสุดที่รักของเขาแทน

มาถึงห้างสรรพสินค้าก็เห็นลีโออยู่ที่ลานจอดรถไม่ได้อยู่บริเวณสวนสนุกอย่างที่เขาคิด

“ไอ้ลี!” ลุกซ์ขึ้นเสียงใส่อย่างไม่พอใจเขารู้สึกว่าน้องชายตัวเองกำลังบกพร่องในหน้าที่

“ใจเย็นไอ้พี่ชาย”

“มึงติดเล่นอีกแล้วนะ”

“ผมเปล่าสักหน่อย พี่ลองเข้าไปสิเดี๋ยวพวกพี่ก็รู้เอง” ลีโอตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ “อย่าซีเรียส ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยครับ”

ใช้เวลาไม่นานเขาก็หยุดยืนอยู่บริเวณสวนสนุกแล้ว ดวงตาคู่คมมองหาคนตัวเล็กแม้ว่าเธอจะหันหลังให้แต่เขาก็จำได้

“เข้าไปในนั้นไหมครับ”

“นายจะเล่นบ้านลมหรือไง”

“ก็น่าสนุกดีนะ”

“เชิญตามสบาย” เขาว่ายิ้ม ๆ แล้วนั่งรอในร้านเบเกอรี่ที่อยู่แถวนั้น

นานนับชั่วโมงที่เขาเฝ้ามองเด็ก ๆ สีหน้าของธาวินดูมีความสุขมาก อีกทั้งยังพูดคุยไม่หยุดปากด้วย นี่คงเป็นความสุขที่เขาไม่เคยมองเห็นสินะ

“ว่าแต่ผม เห็นไหมพวกพี่ก็ไม่กล้าเข้าไป” ลีโอเอ่ย

“ทำไมจะไม่กล้ากูเข้าไปมาแล้ว” ลุกซ์เถียงกลับไปบ้าง

“มองรอบ ๆ ครับไอ้พี่ชาย ในนั้นมีแต่เด็กกับแม่เด็กเท่านั้นแหละ ขืนเข้าไปด้วยก็กลายเป็นผัวมาเฝ้าลูกเมียพอดี ไม่เอาด้วยหรอกผมยังโสด”

“เออว่ะ จริงด้วย”

“ปะป๊า” มัวแต่สนใจลีโอจนไม่ทันสังเกตว่าน้ำแข็งเดินมาทางนี้แล้ว

“เหงื่อท่วมเชียว” เขาว่าพร้อมกับใช้ฝ่ามือซับเหงื่อตามใบหน้าให้ลูก

“เอาน้ำ”

“นี่ค่ะ” น้ำแข็งเอ่ยพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าให้แต่เด็กชายกลับปฏิเสธ

“เอานู้น” มือเล็กชี้ไปที่แก้วกาแฟของผู้เป็นพ่อ

“น้องกินไม่ได้ค่ะนั่นกาแฟมันขมมาก แต่น้องกินอันนี้ได้นะ” เธอว่าพร้อมกับสั่งช็อกโกแลตเย็นแก้วใหม่ให้ทั้งธาวินและน้ำขิง รอแค่ไม่นานก็ได้แล้ว “กินทีละน้อย ๆ นะคะ” เด็กชายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะลิ้มลองรสชาติด้วยความอยากรู้

แคก แคก

“ชื่นใจ”

“น้องชื่นใจ... แหมคำพูดเยอะซะด้วย”

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของธัญกรทั้งหมด เขาค่อนข้างมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าสามารถเป็นพี่เลี้ยงที่ดีให้กับธาวินได้ เธอใส่ใจทุกรายละเอียดไม่เว้นแม้แต่เรื่องเล็กน้อย และเป็นอีกคนที่กล้าตำหนิเขา กล้าด่า กล้าเตือนสติ

“หมดเวลาแล้วเรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ”

“ไม่เอา”

“แล้วน้องจะเอาอะไรคะ” เธอเริ่มต่อรองเมื่อเห็นว่าธาวินแสดงอาการไม่พอใจออกมา “ตรงนั้นมีขนมเยอะเลยเราไปซื้อขนมกันดีกว่าไหม”

“ไป” สีหน้าเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าอยู่บ้านนี่ร้องบ้านแตกไปแล้วนะครับเวลาถูกขัดใจ” ลุกซ์เอ่ย

“เราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจค่ะ แต่อย่างว่าแหละปะป๊าของเขาตามใจไว้เยอะแถมยังไม่ค่อยใส่ใจอีก”

“อ้าว... ทำไมวนมาที่ฉันอีกแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวคุณก็รู้ทำไม”