Episode-01 You are mine มาเฟียคลับ

You are mine มาเฟียคลับ สถานที่อโคจรใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยความสุขและความสะดวกสบาย อีกทั้งยังหรูหรามีระดับมากด้วย

“เป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับเบื่อโลก” ธีรฉัตรเอ่ยอย่างเป็นกันเอง

“ประโยคนี้กูต้องเป็นคนถามมึงมากกว่ามั้ง”

“ถามอะไรกูก็ปกติ”

“ช่างกล้าพูด”

“ไอ้นี่! อกหักหรือไง”

“เปล่า เครียดนิดหน่อย”

“เรื่องอะไร? กูช่วยได้ไหม”

“...” ธัญกรเงียบก่อนจะยกแก้วน้ำสีอำพันดื่มจนหมดในคราเดียว “เรื่องธาวิน กูเปลี่ยนพี่เลี้ยงจนไม่รู้จะเปลี่ยนยังไงแล้วทำไมเป็นแบบนี้”

“เมียกูบอกว่านี่เป็นวิธีการเลี้ยงที่ผิด ความเข้มแข็งมันต้องสร้างมาจากข้างใน ความคิด และการกระทำ”

“แหม...เมียเต็มปากเลยนะครับคุณธีร์”

“ก็เมียไง จะให้พูดว่าไงล่ะ”

“กูล่ะเชื่อเลย” ธัญกรว่ายิ้ม ๆ แล้วพูดต่อ “ตอนนั้นที่สายธารมาบ้านเธอบอกว่าธาวินพูดเก่งมาก แปลก...ที่ลูกไม่พูดกับกูเลย”

“แล้วตอนนี้ได้พี่เลี้ยงหรือยัง”

“ยังว่ะ มีสนใจเยอะแต่กูไม่เลือกเอง บางคนดุเกินไป บางคนก็ดูไม่มีมารยาท จะว่ายังไงดียังไม่เจอคนที่พร้อมจะเลี้ยงใช้คำนี้ดีกว่า”

“ให้กูพาสายธารมาบ่อย ๆ ไหมล่ะอาจจะดีขึ้น”

“ไม่ต้องหรอก ท้องใหญ่ขนาดนั้นอีกเดี๋ยวก็น่าจะคลอดแล้ว ให้เมียมึงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวกูจัดการปัญหาของกูเอง”

“ตามใจแล้วกัน อยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตครับนาย ชั้นสองมีลูกค้าทะเลาะกันครับ”

“ลากมันไปกัดกันที่อื่น อย่าให้รบกวนลูกค้าคนอื่นด้วย”

“ครับนาย”

ปัญหานี้มีให้เห็นทุกวัน เรื่องไหนจัดการได้ก็จัดการ จัดการไม่ได้ก็ใช้ขั้นเด็ดขาดแทน นิสัยส่วนตัวของเขาเป็นแบบนี้ เด็ดขาด และเลือดเย็น

ธัญ...ธัญกร เป็นชื่อที่พี่สาวเขาตั้งให้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว... ด้วยธุรกิจที่เป็นสีเทา ทำให้การใช้ชีวิตของเขาค่อนข้างยุ่งเหยิงพอสมควร ไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้ ไม่เป็นที่น่าเกรงกลัวก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน ทุกฝีก้าวล้วนอันตรายหมด เงินเป็นสิ่งสำคัญรวมถึงผลประโยชน์ก็ด้วย

“ได้ข่าวมาว่ามึงจะเข้าบริษัทเหรอ” ธัญกรเอ่ย

“ใครบอก?”

“กูถาม”

“อืม”

“แล้วงานนี้ล่ะ”

“ให้ไอ้เวย์มันทำ” ธีรฉัตรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “จะได้โตสักที พวกเราต้องเรียนรู้เหมือนกันหมดแม้ว่าจะไม่อยากทำก็ตาม ประโยคนี้คุ้นหูไหม”

“กูจำขึ้นใจเลยแหละ ถ้าธิดายังอยู่อะไร ๆ มันต้องดีกว่านี้”

“...” ธีรฉัตรไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเขาเพียงแค่ตบบ่าเป็นการให้กำลังใจเท่านั้น “ค่ำแล้วกูกลับก่อนนะ”

“รีบ?”

“สายธารรออยู่”

“เออ ขับรถดี ๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเดี๋ยวกูบอก”

คล้อยหลังชายหนุ่มทุกอย่างจึงตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงหัวใจของเขาเท่านั้นที่ดังอยู่

“คุณธัญครับคุณบัวงามมาขอพบ” ลุกซ์ การ์ดคนสนิทเอ่ยรายงานอย่างเช่นทุกครั้ง “เธอแจ้งว่ามีพนักงานเข้ามาใหม่”

“เชิญ...”

ไม่นานหญิงสาวหน้าตาสะสวยก็หยุดยืนตรงหน้าเขา เธอคือบัวงาม หรือพี่บัวแม่เล้าของสถานที่แห่งนี้นั่นเอง

“สวัสดีค่ะคุณธัญ บัวรับน้อง ๆ เข้ามาใหม่หนึ่งกลุ่มค่ะ คุณธัญจะไปดูด้วยตัวเองไหมคะ” เธอมีหน้าที่ดูแลเด็กในสังกัด ถึงแม้จะผิดกฎหมายแต่ทุกคนที่ทำงานนี้ล้วนมาด้วยความสมัครใจ เขาไม่เคยใช้กำลังข่มเหงขู่บังคับให้ใครมาทำ

“ไม่ล่ะ เอาตามที่คุณเห็นสมควรเลย” ธัญกรตอบไปตามความคิด แต่คนตรงหน้ากลับเงียบแล้วมองเขาอยู่แบบนั้น “มีอะไรหรือเปล่า”

“มีค่ะ เด็กในทีมท้องค่ะ น้องบอกว่าแขกแอบถอดถุงยางอนามัย”

“รู้ว่าแอบถอดแสดงว่ารู้ใช่ไหมว่ามันเป็นใคร?”

“รู้ค่ะ น้องจำได้” ได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปออกคำสั่งกับลุกซ์

“ไปลากตัวมันมา!”

“ครับ”

ขึ้นชื่อว่าเป็นคนของเขา ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้าย

“ฝากคุณบัวด้วยนะเรื่องความเป็นอยู่ของน้อง ที่พักอาศัยรวมไปถึงคนในครอบครัวด้วย”

“น้องตัวคนเดียวค่ะ แม่เสียนานแล้วส่วนพ่อเพิ่งเสียเมื่อต้นปีที่ผ่านมา น้องอยู่ห้องเช่าค่ะคุณธัญ”

“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณบัวจัดการด้วยนะ” ธัญกรเอ่ยพร้อมกับยื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง “หาบ้านดี ๆ สักหลัง เรื่องค่าใช้จ่ายผมรับผิดชอบให้หมดจนกว่าจะคลอด ส่วนไอ้เวรนั่นเดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ขอบคุณค่ะ” บัวงามกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้ให้กับความมีน้ำใจของคนตรงหน้า “ขอบคุณแทนน้องด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไร มันเป็นความรับผิดชอบของผมอยู่แล้ว”

ผู้คนส่วนหนึ่งมองว่าเขาเป็นผู้มีอิทธิพลที่ใจร้าย เลือดเย็น! น้อยคนที่รู้ว่าเขามีความเมตตาโดยเฉพาะกับลูกน้อง แต่หากใครทำเขาก่อนแน่นอนว่าเขาจะคืนสนองไปอีกร้อยเท่าพันเท่า เช่นเดียวกันกับธีรฉัตร

“อีกเรื่องหนึ่งคุณบัว พอจะรู้จักใครที่เลี้ยงเด็กได้ไหม”

“คุณธัญจะให้เลี้ยงใครคะ น้องธาวินเหรอ”

“ใช่! ผมให้เงินเดือนห้าหมื่น ถ้าพูดได้หลายภาษาและเข้ากับธาวินได้ผมจะให้เพิ่มอีก”

“บัวจะลองหาให้นะคะ”

“ขอบคุณครับ”

หลายวันผ่านไป

“คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม” ใครบางคนพูดขึ้นก่อนจะมองธัญกรด้วยสายตาว่างเปล่า

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก สำคัญตรงที่คุณทำอะไรกับคนของผมไว้” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ย ท่าทีนิ่งเฉยของเขาทำให้ใครอีกคนรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พูดแบบนี้ต้องการอะไรคุณพูดมาเลยดีกว่า”

“ต้องการให้มึงรับผิดชอบ!”

“รับผิดชอบ? ฮ่า ๆ ขำจัง อีตัวนั่นมันทำงานแบบนี้เป็นอาชีพอยู่แล้ว มันท้องกับใครจะไปรู้เหรอ อีกระ...”

(ปัง)

“จัดการให้เรียบร้อย”

“ครับนาย”

ในเมื่อเปิดโอกาสให้พูดแล้วไม่มีประโยชน์เขาก็จะไม่ให้พูดอีกเลย ...