ตอนที่ 6 [Serprise]2/2

“ขอบคุณครับพ่อ โปรดก็รักพ่อครับ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”

ผมวางสายจากพ่อที่โทรมาอวยพรวันเกิด และสัญญาว่าจะกลับไปหาและไปทำบุญด้วยกันในวันพรุ่งนี้

เพราะบ้านกับมหาวิทยาลัยค่อนข้างไกลกันมาก ผมเดินทางไปกลับไม่สะดวกนัก จึงขอมาอยู่หอพักโดนแชร์ห้องกับโรมัน วันอาทิตย์ถึงจะกลับไปหาพ่อ หรือไม่บางครั้งช่วงกลางสัปดาห์ก็อาจจะวาร์ปไปบ้างถ้าอาจารย์ยกคลาส เพราะกลัวว่าพ่อจะเหงา แต่ช่วงหลังข้างบ้านมีคนย้ายมาอยู่ใหม่ มีเด็กตัวเล็กวัยน่ารักมาเล่นกับพ่อ ก็พอให้หายเหงาไปได้บ้าง

“กลับกันยังโปรด” โรมันสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากร้าน เตรียมตัวจะกลับหอพักกัน

“ขอบใจนะโรม” ผมยังซาบซึ้งไม่หาย เรื่องที่โรมันกับแก้วใสจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ ผมสนุกและมีความสุขมากเลยล่ะครับ พี่แก้วไวน์ก็ใจดี ปิดร้านก่อนเวลา เปิดคาราโอเกะร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน กว่าสองชั่วโมงถึงจะแยกย้าย อาหารการกินไม่ต้องพูดถึง พี่นะโม พี่ปู น้องแพม และป้ายูแม่บ้านช่วยกันจัดการอย่างขะมักเขม้น ส่วนเครื่องดื่ม ใครอยากดื่มอะไรก็ทำกันเองครับ ก็ร้านเราเป็นคาเฟ่นี่นา

“เออ มึงไม่ต้องมาทำตาซึ้งเลย เพราะเป็นมึงกูถึงทำให้ มึงก็รู้ว่ากูแม่งดิบๆเถื่อนๆ ไอ้เรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ไม่ใช่ทางกูเท่าไร แต่กูรู้ว่ามึงชอบ” โรมันไม่ใช่คนโรแมนติกครับ นี่เป็นครั้งแรกมั้งที่มันทำเรื่องแบบนี้สำเร็จ หลอกผมซะแนบเนียนเลยล่ะครับ

“กูรู้ ถึงได้ซาบซึ้งไง กูรักมึงนะโรม” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆครับ โรมันมันเป็นเพื่อนรักของผม

“มา กูจูบที” แล้วมันก็ดึงร่างผมเข้าไปกอด ยื่นปากจู๋ๆมาเตรียมจะจูบ

“สัด!โรม ปล่อยยย” ผมเอนกายหนีจนแทบหงายหลัง สองมือก็ดันใบหน้าของมันจนสุดแรง

“น่านะ เมียจ๋า ผัวขอจูบหน่อย”

“ไม่ปล่อย กูต่อยนะ ปล่อยยยยย ไอ้โรมมมมม”

มันไม่ยอมปล่อย แต่ผมก็สลัดมันหลุดจนได้ ก่อนจะวิ่งหนีออกมาไกลๆ เพื่อความปลอดภัย

พลั่ก!

แต่แล้ว ผมก็รู้สึกว่าร่างของผมปะทะเข้ากับกำแพงเนื้อหนังของใครบางคน

“พี่โยชิ!”

“คุณโปรด หนีอะไรมาครับเนี่ย ระวังหน่อย เดี๋ยวก็หกล้มหรอกครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พี่โยชิหัวเราะอย่างเอ็นดู เพราะตอนนี้หน้าของผมคงจะเหวอมาก ก็ผมตกใจนี่ครับ นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว พี่โยชิไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้นะครับ

“พี่โยชิมาหาผมเหรอครับ ทำไมมาดึกจัง ไม่เห็นโทรบอกก่อน”

“ก็เห็นสนุกอยู่กับเพื่อนๆ พี่ก็เลยไม่อยากขัดจังหวะน่ะ”

“แสดงว่ามาถึงนานแล้วเหรอครับ”

“ก็เวลาปิดร้านนั่นแหละครับ”

“ฮะ? แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ รอทำไมตั้ง2-3ชั่วโมง” ผมรู้สึกผิดมากเลยครับ ที่ทำให้พี่โยชิรอนานขนาดนั้น

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่แจ้งนายแล้ว นายสั่งให้รอ”

“หมายความว่ายังไงครับ?” ใจผมหล่นลงไปถึงตาตุ่ม ขนาดรู้ว่าพี่โยชิรอ ผมยังรู้สึกผิดขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าคุณปานเทพนั่งรออยู่ในรถ

ผมมองเลยไปที่รถหรูสีดำคันคุ้นตาด้วยใบหน้าซีดเผือด

“นายไม่ได้มาด้วยหรอกครับ”

เฮ่อ! ผมพ่นลมออกมา ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“แต่นายให้มารับคุณโปรดครับ”

“รับผม ไปไหนเหรอครับ?”

“นายสั่งให้พี่มารับคุณโปรดไปส่งที่คอนโดของนายน่ะครับ แต่อย่าถามนะว่าไปทำไม อันนั้นเอาไว้คุณโปรดถามนายเองก็แล้วกัน”

คุณปานเทพให้พี่โยชิมารับผมไปส่งที่คอนโดอย่างนั้นเหรอครับ หรือว่า?...