2| ใจสั่น

"แม่ จินไปทำงานก่อนนะ จินให้อาหารชินเน่แล้ว ส่วนข้าว วางอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม จินจะรีบกลับนะคะ "

"ไม่ต้องรีบก็ได้ลูก ขับรถเร็วมันอันตราย " ฉันฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ในใจอยากร้องไห้แล้วเข้าไปกอดแม่ รถมอเตอร์ไซต์ที่ฉันเคยขับไปทำงาน ฉันขายมันไปแล้วล่ะ ขายเพราะไม่มีปัญญาดูแลรักษา ฉันนำเงินส่วนที่ขายรถได้มาเป็นค่าใช้จ่ายในการดูแลแม่ ซื้อของบำรุง แล้วก็เก็บเอาไว้เป็นค่ารักษาตามนัดที่แม่จะต้องไปพบหมอในแต่ละเดือนอีก

รู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องโกหกแม่ แต่ฉันก็ต้องทำเพราะไม่อยากให้แม่คิดมาก แม่คนเดียวจินเลี้ยงได้

"เข้าใจแล้วค่ะ กินข้าวเยอะๆ นะคะ ชินเน่ ดูแลแม่ด้วยนะ "

'เหมียวววว '

ฉันยีหัวเจ้าแมวเปอร์เซียเซิ่นเจิ้นแรงๆ เพราะความหมั่นไส้ อ้อล้อเกินไปแล้ว ที่ต้องเลี้ยงแมวก็เพราะแม่ กลางวันฉันไปทำงานไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่ก็เลยต้องไปหาแมวมาเลี้ยง มันช่วยได้มากเลยล่ะ แม่รักชินเน่มากๆ แถมเจ้าชินเน่ก็ไม่ยอมห่างแม่ไปไหนอยู่ใกล้ๆ คลอเคลียขี้อ้อนจนแม่ยอมใจอ่อนเทอาหารเม็ดให้มันกินจนตัวอ้วนเป็นหมู

"ไปแล้วนะคะ "

----------

ฉันเดินเท้าออกมารอรถเมล์หน้าปากซอย แรกๆ ก็ไม่คุ้นเพราะเมื่อก่อนมีรถส่วนตัว แต่ตอนนี้มันไม่อยู่กับฉันแล้ว ทำใจอยู่นานเพราะมอเตอร์ไซต์คันนั้นเป็นของพ่อ แต่พ่อทิ้งเราไปแล้ว ฉันก็เลยไม่จำเป็นต้องคิดมากอีกต่อไป เราลำบากแต่พ่อสุขสบายไม่เหลียวแลพวกเราเลยสักนิด

ระหว่างที่ยืนรอรถฉันก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันคือสร้อยคอที่มีจี้เพชรเป็นรูปดาว ของขวัญวันเกิดที่ฉันได้จากแม่เนื่องในโอกาสวันเกิดครบรอบสิบแปดปี ตอนนี้ฉันก็สิบเก้าแล้วฉันยังไม่เคยลองใส่เลย เพราะกลัวว่าจะทำมันหาย

ปี๊นนนนนน ปี๊นนนนนนนน

ฉันสะดุ้งแล้วรีบเก็บสร้อยใส่กระเป๋า พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถตู้สีดำจอดอยู่ตรงหน้า  ดีที่ไม่ใช่อุบัติเหตุ ว่าแต่ทำไมรถคันนี้บีบแตรลากยาวขนาดนี้ล่ะ ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมีชายใส่สูทหุ่นบึ้มเดินตรงมาหาฉัน

อีกแล้วเหรอ!

"เดี๋ยวครับ เดี๋ยวก่อน "

"มีอะไร ยังไม่ถึงเวลานัดไม่ใช่เหรอ "

"กว่าจะถึงเวลานัด เจ้านายคงตายพอดี " คำว่าตายพี่เบิ้มแอบเสียงเบา ฉันทำหน้าสงสัยคิ้วชนกัน สรุปไอ้กามนี่มันเป็นอะไรของมัน พิลึกจัง

"เจ้านายพวกพี่ เป็นโรคอะไรหรือคะ ทำไมไม่พาไปหาหมอ "

"หมอก็ช่วยไม่ได้ครับ " มะเร็งเหรอ? ระยะสุดท้ายด้วยหรือเปล่า น่ากลัว

__

บนรถ

ไหนก็ไหนๆ แล้ว ฉันก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดี อยู่ๆ ก็มีผู้ชายมายื่นข้อเสนอให้ฉันไปอยู่ใกล้ๆ ด้วยจำนวนเงินแต่ละเดือนที่มากโข แล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวกับที่ส่งเช็คมาให้ฉันที่บริษัท เช็คไม่ระบุจำนวนเงินซึ่งฉันก็ใส่ตัวเลขลงไปหลายแสนอยู่เหมือนกันเป็นคำแนะนำของพี่มียาบวกกับความต้องการใช้เงินของฉันด้วย มันจำเป็นจริงๆ ที่ฉันต้องทำแบบนั้น

พอฉันขึ้นมาบนรถ ก็ต้องตกใจกับสภาพของเขา ร่างสูงนอนราบไปกับเบาะ สองมือกุมอยู่ที่หน้าอก ใบหน้าขาวซีดมีเม็ดเหงื่อผุดออกมาเต็มไปหมด เขาเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า?

"นะ นาย เป็นอะไร ทำไมไม่ไปหาหมอ "

"มานี่ เข้ามาใกล้ๆ " ตอนนี้ภายในรถมีแค่ฉันกับเขาเท่านั้น คนขับก็ทำหน้าที่ขับรถไปเรื่อยๆ ไม่มีใครสนใจเจ้านายที่นอนเอากุมหัวใจเลยหรือไง?

"นี่ก็ใกล้แล้วนะ " เขาดูไม่ค่อยดีเลยอ่ะ ฉันคิดว่าเขาควรไปหาหมอดีกว่ามานอนเรียกฉันเข้าไปหาใกล้ๆ เพราะฉันไม่ใช่หมอ

"ใกล้มันต้องแบบนี้ "

พรึ่บ

"อ๊ะ "

"อย่าให้กูเห็นว่าใครหันมามอง " อยู่ๆ เขาก็ดึงร่างของฉันเข้าไปใกล้ ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของฉันกองอยู่บนอกของเขา ฉันทำอะไรไม่ถูกเพราะกำลังตกใจ ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับไปไหน อย่าด่าว่าฉันใจง่ายเลยนะ คือตอนนี้ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร แล้วเขาป่วยเป็นอะไรทำไมถึงไม่ยอมไปหาหมอ

"ครับนาย "

"หัวใจ นะ นาย ทำไมเต้นแรงขนาดนี้ " การกองอยู่บนอกเขาทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามอยู่ด้านในอย่างชัดเจน มันเร็วและแรงมากๆ เหมือนเขาไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลกว้างๆ สิบรอบมาเลย

"เดี๋ยวมันก็เบา ฉันไม่น่าผ่านมาเห็นเธอเลย "

"ฮะ? "

"อยู่เฉยๆ วันนี้ฉันจะจ่ายค่าจ้างให้เธอเอง ไปทำงานกับฉัน " ฉันหันไปมองหน้าเขาทันที จะให้ฉันไปทำงานกับเขาได้ยังไง วันนี้ฉันมีงานที่บริษัทรออยู่ พี่มียาก็ไม่ค่อยว่างเข้าบริษัทเพราะกำลังท้องอ่อนๆ จะให้ฉันชิงหนีออกมาแบบนี้ได้ยังไง ไม่ได้หรอก ยังไงก็ไม่ได้

"ไม่ได้นะ "

"ทำไม เธอไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังจะตายเพราะเธอ " ยิ่งฟังเขาพูดมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งงง เขาจะมาตายเพราะฉันได้ยังไง คนที่เขาควรไปหาคือหมอต่างหาก

"นายควรไปหาหมอ"

"ถ้าฉันไปหาหมอแล้วหาย คงไม่ต้องลากเธอขึ้นมาบนรถแบบนี้อีกหรอก " ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ในขณะที่หน้าก็ยังกองอยู่บนอกของเขา จะว่าไปกลิ่นน้ำหอมเขามันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก แต่ฉันจะอินกับมันมากไม่ได้

"แล้วจะให้ทำยังไง งานฉันก็มีทำ "

"เธอคิดไว้หรือยังว่าเย็นนี้จะให้คำตอบฉันว่ายังไง "

"ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากขนาดนั้นแล้ว เช็คที่ได้จากนาย กับเงินเดือนที่ฉันได้จากพี่มียามันก็เพียงพอสำหรับฉันมากพอแล้ว แล้วก็ ขอบใจนะที่เมื่อวานซื้อของมาให้แม่ฉัน " เมื่อวานฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถุงใส่ของจำนวนหนึ่งวางกองอยู่ ส่วนแม่กับชินเน่ก็นั่งกินข้าวกันอย่างมีความสุข ฉันรีบแทบตายสุดท้ายแม่ก็ได้กินของอร่อยไปแล้วเรียบร้อย ถุงที่วางกองอยู่บนพื้นข้างในนั้นมีของใช้ภายในบ้าน เสื้อผ้าจำนวนหนึ่งที่ราคามันค่อนข้างแพงพอสมควร ฉันอยากขนเอากลับมาคืนเขาเหมือนกัน แต่มันเยอะเกินไป สองมือถือมาไม่ไหวหรอก

"นี่คืออีกหนึ่งอย่างที่เธอจะได้รับจากฉัน ฉันจะดูแลแม่ของเธอด้วย อ่อ แมวตัวนั้นอีก "

"รู้ได้ไงว่าฉันมีแมว "

"ฉันอยากรู้อะไร ต้องได้รู้ " เบื่อคำคมประจำตัวหมอนี่จัง

"นายทำเพื่อตัวเองยังไง ฉันไม่เข้าใจ "

ติ๊ง!

"เลขาของฉันคงโอนเงินให้เธอแล้วสำหรับค่าจ้างวันนี้ เปิดดูสิ พอใจหรือเปล่า " ฉันตาโตอีกครั้ง โอนเงินค่าจ้าง? เดี๋ยวนะฉันไปตอบตกลงตอนไหนว่าจะไปกับเขา ฉันรีบยันตัวลุกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูข้อความเงินเข้าล่าสุด

จาก บช 435xxxx เงินเข้า 10,000 บ.

บ้าไปแล้ว ฉันดูไม่ผิดใช่มั้ย ค่าจ้างวันนี้ หนึ่งหมื่นบาท! เหงื่อแตกพลั่กเลยเมื่อเห็นยอดเงิน

"นี่ "

"น้อยไปใช่มั้ย " เขาเอียงคอถาม น้อยบ้าอะไร เงินเดือนเกือบทั้งเดือนของฉันเลยนะ เปย์หนักเกินไปแล้ว

"มันมากไป นายเอาคืนไปเถอะ ฉันต้องไปทำงานจริงๆ "

"ฉันโทรบอกเมียไอ้ฝุ่นให้แล้วเรียบร้อย อยากรู้รายละเอียด ก็ยอมไปกับฉัน " ตัดเรื่องไม่น่าไว้ใจออกไปก่อน เพราะยังไงเขาก็เป็นเพื่อนคุณฝุ่นสามีของพี่มียาเจ้านายของฉัน ถ้าเขาคิดจะทำอะไรที่ไม่ดี พี่มียาคงไม่ยอม อีกอย่าง ถ้าเขาจะทำ เขาคงทำไปนานแล้ว ไอ้อาการใจสั่นหน้าซีดของเขาฉันก็ได้สัมผัสแล้วว่ามันคือเรื่องจริง

"ก็ได้ แต่กลับดึกไม่ได้นะแม่ฉันอยู่คนเดียว "

"วันนี้งานฉันไม่เยอะ จะเยอะก็ช่วงกลางคืน " อ่อ ลืมไปว่าเขาทำงานกลางคืน

"แล้วเมื่อคืน นายได้นอนหรือยัง "

"ยัง แล้วตอนนี้ฉันก็ง่วงมาก เลิกเรียกฉันว่านายสักที "

"แล้วจะให้เรียกว่าอะไร "

" ฉันเกิดก่อน เด็กอายุสิบเก้าอย่างเธอควรเรียกฉันว่าอะไร "

"พี่"

"ฉลาด ไม่ต้องสอนมาก แบบนี้ฉันชอบ " พี่? เฮ้อ ฉันก็นึกว่าจะไม่ถูกใจเขาซะแล้ว มันรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องเรียกเข้าแบบนั้น แต่ฉันก็ต้องเรียก เพราะฉันไม่อยากโง่

"นายครับใกล้ถึงคอนโดแล้วครับ "

"เลี้ยวเข้าไปเลย ฉันอยากนอน "

"เดี๋ยวสิ ก็ไหนบอกว่าจะพาฉันไปทำงาน "

"ฉันง่วง ขอนอนก่อน หน้าที่เธอคือนั่งเฝ้า หรือว่า จะนอนเฝ้าฉันก็ได้ " นั่งเฝ้า หรือว่า นอนเฝ้า? ฉันทำหน้างง ไม่สิ ช็อกมากกว่า ค่าแรงหนึ่งหมื่นบาทไทย สบายไปมั้ย?

"อ่อ "ฉันพยักหน้าเข้าใจแต่ก็แอบงงอยู่นิดหน่อย

"ฉันตื่นเมื่อไหร่ เราค่อยคุยกัน "

"แล้วไอ้อาการหัวใจเต้นแรง? "

"เธออยู่ใกล้ ยังไงมันก็ไม่กำเริบ " โรคอะไรวะ?เสิร์ทกูเกิ้ลได้มั้ย ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าเขาเป็นโรคอะไร หรือว่า เขาจะตกหลุมรักฉัน? เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ นี่ฉันกำลังเผชิญอยู่กับอะไร