Chapter 4 Nick is from Nikita

วันต่อมา

@ วิทยาลัย

เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับนิค...มันก็แค่เรื่องของเพื่อนรักที่สนิทกันมาก คงจะเป็นแบบนั้นล่ะ

“วิคกี้ ไปหาพิซซ่ากินที่ดาวน์ทาวน์กันดีกว่า” เพื่อนๆ ในแก๊งชวนฉัน

เราเดินกันไปตามสายลมฤดูร้อนที่พัดผ่านใบเมเปิ้ลสีเขียวสด ฉันรักแคนาดา และรักเมืองอาร์เธอร์แห่งนี้ ตลอดทางสาวๆ ทั้งเมืองมักมองเพื่อนของฉันและนิค พวกเขาหล่อสะดุดตาจนผู้หญิงทั้งประเทศมองเคลิ้มจนเดินชนต้นเมเปิ้ลหัวแตกได้เลยทีเดียว

และหลายครั้งที่ผู้ชายมาวอแวฉันเพื่อนๆ จะเป็นเหมือนกำแพงหรือบอดี้การ์ดที่ปกป้องฉัน ฉันเหมือนเป็นเจ้าหญิงท่ามกลางเจ้าชาย

ฉันถูกโอบล้อมด้วยความรัก ได้รับการปกป้อง อยากให้ความรักแบบเพื่อนนี้คงอยู่ตลอดไป

สายลมร่าเริงยังคงพัดผ่านไป

อีกวันหนึ่ง

วันนี้นิคจัดปาร์ตี้อีกแล้ว

หากจะถามว่าจัดปาร์ตี้ทำไมก็คงบอกได้แค่ว่าเป็นวัฒนธรรมของชาวคาเนเดียนที่รักสนุก ชาวคาเนเดียนไม่ถือตัวและเป็นคนง่ายๆ

ฉันมาถึงเป็นคนแรก

“สวัสดี”

“เข้ามาเลย เดี๋ยวฉันออกไป” นิคตะโกนออกมาแต่เสียง

“โอเค” ฉันเข้าบ้าน ว่างเปล่า มีแต่แกรนด์เปียโนสีดำสง่างามตั้งสงบนิ่ง

ฉันไล่นิ้วไปตามคีย์สีขาวดำ ฉันรักเปียโนและกลิ่นหอมของไม้ที่ใช้ทำมันขึ้นมา

“ฉันขอเล่นเปียโนได้ไหม” ฉันร้องถามนิคที่ไม่รู้อยู่ไหน

“ได้สิ” เสียงตอบจากบนบ้าน

นิ้วเริงระบำบนคีย์ ฉันกำลังเล่นเพลง Nocturne E Minor, Op. 72, หมายเลข 1ของเฟรเดอริค โชแป็ง

เสียงเพลงทำให้ฉันนึกถึงสมัยก่อนที่ฉันทุ่มเรียนเปียโนอย่างหนัก ฉันตั้งใจมากแม้ไม่มีพรสวรรค์ ในที่สุดก็สอบผ่านเกรด 7 อย่างยากลำบาก

ฉันมักทุ่มเทให้กับสิ่งที่ฉันรักอย่างเช่นเปียโน ก่อนจะเลิกเล่นอย่างสิ้นเชิงเพราะว่า...

นิ้วฉันสะดุด เล่นอย่างไรต่อนะ

“ฉันมีโน้ตเพลงนี้ เอาไหม” นิกิต้ามาหยุดยืนข้างฉันแล้ว ร่างสูงอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นแผ่นอกและกล้ามเนื้อแกร่งกำยำ

ได้กลิ่นหอมจางจากร่างนั้นด้วย ผมยังเปียกหมาด เขาคงเพิ่งอาบน้ำมา

ฉันเผลอมองนิกิต้าอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ คิดเอาเองว่าเขาน่าจะมีแฟนคลับบ้าง เพราะเขาทั้งหล่อและใจดีแบบนี้ “นายเล่นเปียโนเหรอ? ”

“ใช่”

เขาทำมือให้ฉันลุกจากเก้าอี้ เพื่อที่เขาจะได้เปิดฝาเก้าอี้เอาโน๊ตเพลงที่เก็บอยู่ในนั้นออกมากางให้ฉันดูได้ ฉันกดนิ้วลงบนคีย์เปียโนตามตัวโน๊ตอีกครั้ง สีหน้าสบายๆ ของนิคที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้ฉันอยากตั้งใจเล่นเปียโนให้เขาฟัง

“ถ้าชอบจะมาเล่นทุกวันก็ได้นะ” เขาบอกฉัน

“จริงเหรอ ขอบใจ”

“ด้วยความยินดี”

รอยยิ้มแบบชายรูปงามนั่นดูดีเป็นบ้า แต่ฉันไม่ได้รู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มราวกับเจ้าชายที่น่าหลงใหลนั้นนิกิต้าเป็นใคร

จนกระทั่ง...

สองอาทิตย์ถัดมานิคจัดปาร์ตี้ที่บ้านอีกครั้ง มันเป็นปาร์ตี้แบบชาวคาเนเดียนที่นิสัยดี อาจมีแอลกอฮอล์แต่ไม่มียา ฉันดีใจที่เพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใส่ใจแอลกอฮอล์สักเท่าไหร่ หลายครั้งเราแค่แฮงเอาต์คุยกันและดูหนัง

วันนี้ฉันมาถึงบ้านนิคเป็นคนแรกอีกครั้ง

เสียงเปียโนดังออกมา

แปลกมาก ฉันต้องหยุดกึกที่ประตูหน้าราวต้องมนตร์เพราะเพลงที่ดังออกมาเป็นเพลงคลาสสิคที่เล่นยากแต่กลับเล่นได้อย่างไร้ที่ติเหมือนกับเปิดจากสปีคเกอร์โดยนักเปียโนระดับโลกมากกว่า นิคเปิดเพลงดังจัง ฉันคิดแบบนั้น

จนกระทั่งเมื่อเปิดประตูถึงเห็นว่าเสียงนั้นมาจากเปียโนที่เล่นโดยนิกิต้า!

ฉันช็อคเหมือนก้อนหินถูกแช่แข็ง ลืมเวลา ถูกสะกดด้วยเสียงเพลง กระทั่งมันหยุดลง

“ไฮ วิคกี้” นิคทักฉัน เพลงจบแล้วแต่ฉันยังยืนทื่ออยู่อย่างงั้น เสียงสั่นๆ เมื่อเอ่ยออกไป

“ทะ...ทำไมนายเล่นเก่งจัง” ฉันอิจฉามาก มากจนทำอะไรไม่ถูก

“เพราะฉันเป็นนักเปียโนไง”

“นักเปียโน???”

“แล้วเร็วๆ นี้ฉันก็ต้องออกคอนเสิร์ตด้วย ถึงต้องตั้งใจซ้อม”

“คอนเสิร์ต!? นะ...นี่ฉันอยู่ต่อหน้านักเปียโนมืออาชีพงั้นเหรอ?!

ฉันมันโง่ ที่คฤหาสน์นี้มีเปียโนทำไมถึงจะคิดว่านิคไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเปียโนล่ะ แต่เขาเล่นเก่งกว่าฉันเหมือนฟ้ากับเหว เขาเป็นอัจฉริยะ! และฉันไม่รู้จักนิคที่เป็นแบบนี้!

เพราะงั้นเมื่อวันก่อนที่ฉันเล่นเปียโนให้เขาฟังก็เหมือนปล่อยไก่ตัวใหญ่ออกไปเต้นโชว์ ฉันเล่นเปียโนเหมือนเด็กเพิ่งหัดให้นักเปียโนมืออาชีพฟัง!!

และนั่นมันน่าอายยิ่งกว่าถูกนิคเห็นนมและจับนมเสียอีก!!! นมของฉันมันไม่คู่ควรให้เขาจับเลย มือที่ล้ำค่าของเขาควรจับแต่เปียโนเท่านั้น ฮือ...ฉันผิดไปแล้ว!!

“เล่นสิ ฉันซ้อมเสร็จแล้ว” เขาลุกจากเก้าอี้ให้ แต่ฉันยังยืนอยู่เหมือนเด็กดื้อ เงอะงะอีกต่างหาก! นี่ฉันกำลังอยู่ต่อหน้านักเปียโนมืออาชีพ?? อ๊าก!!!

โลกหมุนติ้ว ฉันจะเป็นลม ใบหน้าคมคายของนิคที่มองฉันด้วยรอยยิ้มทำให้ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปหมกไว้ที่ไหน

“ทำไมไม่เล่นล่ะ เล่นสิ” นักเปียโนถามอย่างใสซื่อ

“ไม่เอา ฉันไม่เล่นแล้ว”

“เห ?”

“ในโลกนี้มีนายเล่นเปียโนคนเดียวก็คงพอแล้ว ฉันไม่ต้องเล่นก็ได้”

“ไม่เอาน่า” นิคหัวเราะแผ่วก่อนรั้งเอวฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้กับเขา “เธอเล่นเปียโนเก่ง และฉันชอบฟังมากนะ”

“แต่ฉันเลิกแล้ว!”

นัยน์ตาสีท้องฟ้าฤดูหนาวเบิกกว้าง ฉันเพิ่งขึ้นเสียงกับนิค วิคกี้เธอทำแบบนี้ได้ไง!

“ฉันเลิกเปียโนแบบเด็ดขาดหนึ่งวันก่อนสอบเปียโนเกรดแปดที่โทรอนโต ฉันสละสิทธิ์สอบทั้งที่จ่ายเงินไปแล้วด้วย ที่จริงฉันเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่เล่นเปียโนอีกแล้ว" ฉันสารภาพ

“ไหงงั้นล่ะ?”

“เพราะเปียโนไม่เหมาะกับฉัน มันเหมาะกับนาย ไม่ใช่ทุกคนจะเล่นเปียโนได้ดีถึงจะพยายามแค่ไหนก็ตาม”

ฉันกำมือ เจ็บใจ เบื่อตัวเอง นึกอิจฉาคนหน้าตาดีตรงหน้าที่เล่นเปียโนได้อัศจรรย์ราวกับเป็นเรื่องง่าย

และดวงตานั้นมองฉันอย่างครุ่นคิด มือเท้าคาง