บทที่ 2 คนถูกลืม

At Red Dragon Corporation

เรด ดรากอน คอร์เปอเรชั่น คือองค์การที่จำหน่ายเครื่องดื่ม ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มชูกำลัง น้ำอัดลม หรือน้ำเปล่า แต่สินค้าที่ขายดีเป็นเทย้ำเทท่าจนทำให้ เรด ดรากอน เติบโตและโด่งดังจนติดตลาดเอเชีย นั้นคือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เรียกว่าบรั่นดี

เรด ดรากอน ถูกสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นเป็นเวลาหลายสิบปี และในปัจจุบันผู้ที่เข้ารับตำแหน่งกรรมการบริหารคนล่าสุดก็คือ รฐนนท์ รังสรรวิริยกุล หรือร็อกเก็ตนั่นเอง

ร็อกเก็ตในวัยยี่สิบแปด ไม่ได้เป็นเพียงผู้บริหารของธุรกิจที่บ้าน แต่เขายังมีหุ้นในผับชื่อดังอีกหลายแห่ง และตอนนี้เขาก็เพิ่งลงทุนเปิดผับใหม่ใจกลางเมืองโดยไม่มีหุ้นส่วน ร็อกเก็ตเติบโตมาเพื่อเป็นนักธุรกิจโดยเฉพาะ อะไรก็ตามที่เขาลงทุนไปไม่เคยขาดทุน เขามองการไกล มีไหวพริบทางธุรกิจ ผิดกับใครบางคนที่ทำอะไรก็เจ๊ง

แต่แน่นอนว่าทุกคนบนโลกย่อมมีข้อเสีย ร็อกเก็ตเป็นหนุ่มหล่อ ฐานะดี การงานเยี่ยม อดีตเคยเจ้าชู้มาก ข้อเสียของเขาคือ... ไม่มีเวลา ทุกอย่างสำคัญหมด ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องเพื่อน เขามีกิจกรรมที่ต้องทำมากมาย ทั้งออกงานสังคม เดินทางไปติดต่อธุรกิจ สำคัญหมดจริงๆ ยกเว้นผู้หญิงที่เขารัก

“เอกสารเข้าประชุมตอนบ่ายค่ะบอส” พริ้งพราว เลขาคนเก่งและเป็นคนโปรดของร็อกเก็ต เดินเอาแฟ้มเอกสารเข้ามาให้เจ้านายที่ห้องทำงานของเขา

“ขอบคุณครับ” เขาเพียงเอ่ยตอบ แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าออกจากงานที่กำลังทำอยู่

“วันนี้หลังจากที่ประชุมเสร็จ บอสมีนัดทานข้าวกับคุณ สตีเว่นนะคะ การทานข้าวครั้งนี้บอสจะต้องได้หุ้นของผับที่เกาหลีกลับมาด้วย” พริ้งพราวบอกตารางงานของร็อกเก็ต

“จริงด้วยสิ... คุณช่วยจัดการเรื่องของขวัญให้สตีเว่นให้ผมด้วยนะ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ พราวเตรียมชุดน้ำชาโบราณไว้ค่ะ เพราะภรรยาของคุณสตีเว่นชอบดื่มชา”

“เยี่ยมมากครับ”

“แล้วก็... วันนี้เป็นวันเกิดของคุณเชลโล่นะคะบอส บอสนัดทานข้าวกับเธอไว้ตอนหกโมงเย็น ซึ่งมันคาบเกี่ยวกับเวลาที่บอสต้องคุยเรื่องหุ้นกับคุณสตีเว่น บอสอยากให้พราวเลื่อนนัดคุณเชลโล่ หรือจะให้ร่นเวลานัดกับสตีเว่นดีคะ?”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยผมจะคุยกับเชลโล่เอง” ร็อกเก็ตเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ... แล้วบอสมีของขวัญให้ว่าที่ภรรยาหรือยังคะ?” พริ้งพราวถามต่อกึ่งจะแซวเจ้านาย

“ตัวผมไงของขวัญ” ร็อกเก็ตยักคิ้วหลิ่วตา

“เป็นอันเข้าใจค่ะบอส พราวขอตัวนะคะ” ว่าแล้ว พริ้งพราวก็หันหลังเดินจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ทว่าร็อกเก็ตเรียกชื่อเธอขึ้นอีกครั้ง

“คุณพราว... คุณพอจะมีร้านเค้กดีๆ บ้างไหม? ช่วยจัดการเค้กผลไม้ให้ผมหน่อยสิ ขอเป็นร้านที่อร่อยๆ นะครับ” เขารู้ว่าเชลโล่ชอบกินเค้กเป็นชีวิตจิตใจ

“รับทราบค่ะบอส”

At The Museum

เวลาหกโมงเย็นคือเวลานัดของร็อกเก็ตและเชลโล่ หญิงสาวมารอเขาตั้งแต่ห้าโมงเย็น นั่งมองนาฬิกาข้อมือแล้วชะเง้อมองหาว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มจะมา ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนี้ร็อกเก็ตไม่โทรหาเธอแม้แต่ครั้งเดียว พอเธอโทรไปเขาก็บอกว่าติดประชุม โทรไปอีกครั้งตอนห้าโมงก็บอกว่าคุยงานอยู่ วันเกิดของเธอทั้งที แต่เขากลับเห็นว่างานสำคัญกว่า แล้วจะไม่ให้น้อยใจได้ยังไง

เมื่อนาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง หญิงสาวเริ่มโมโหเพราะมันเลยเวลานัดมาเป็นชั่วโมงแล้ว ความน้อยใจที่มีสะสมกันครั้งแล้วครั้งเล่า จนเธอเริ่มถอดใจ เธอหยิบเงินขึ้นมากระแทกวางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะลุกออกเดินออกไปจากร้านอาหารด้วยใบหน้าผิดหวัง ไม่ลืมที่จะคว้าขวดไวน์ติดมือไปด้วย

เป็นแบบนี้ประจำ...

คบกันมาสิบปี ร็อกเก็ตไม่เคยให้ความสำคัญกับเธอเลย

ทั้งๆ ที่เป็นวันสำคัญ ทั้งๆ ที่เป็นวันเกิด ทั้งๆ ที่กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่คนอื่นมักจะสำคัญกับเขามากกว่าเธอเสมอ...

At Cello’ s Home

รถยนต์คันหรูของเชลโล่เลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงรถหน้าบ้าน เป็นอีกครั้งที่เธอเมาแล้วขับ ร่างบางเดินซวนเซเข้ามาในตัวบ้าน ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นบ้าน ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเพราะความเสียใจ

“สุขสันต์วันเกิดนะเชลโล่... วันเกิดปีนี้ฉันขอให้แกมีความสุขมากๆ เลิกโง่ เลิกเสียใจได้แล้วนะ” เธอเอ่ยกับตัวเองทั้งน้ำตา ก่อนจะเอาขวดไวน์ในมือมากระดกดื่มจนหมดขวด

“ฮึก! ร็อก... คนเลว...”

ปากเล็กแดงระเรื่อเอ่ยด่าทอแฟนหนุ่ม ก่อนที่เธอจะพยุงร่างอันเมามายลุกจากพื้นแล้วตรงไปที่ตู้ไวน์ในบ้าน เปิดมันอย่างแรงแล้วคว้าขวดใหม่ออกมาเปิด เดินกระดกดื่มมาที่สระว่ายน้ำหลังบ้าน

ตู้ม!

แม่บ้านสองคนพากันวิ่งออกมาดูแอบดู เมื่อได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำ และภาพตรงหน้าที่ได้เห็นคือ เชลโล่ในชุดเดรสแสนบางกำลังลอยตัวเหนือผิวน้ำ

“ป้าแววเข้าไปดูคุณหนูสิ” หวานเอ่ยกับป้าแววที่เป็นคนเก่าแก่ของบ้าน

“เข้าไปก็โดนคุณหนูว่าเอาน่ะสิ สงสัยจะทะเลาะกับคุณร็อกมาอีกแล้ว ถึงได้เมาแล้วมาเล่นน้ำตอนกลางคืนแบบนี้” ป้าแววเอ่ยตอบน้ำเสียงกังวล

“หรือเราควรโทรไปบอกคุณไวโอลินดีอะป้า”

“แกจะบ้าเหรอ! แกอยากเห็นพี่น้องทะเลาะกันจนบ้านแตกหรือไง! ปล่อยคุณหนูไปเถอะ... เดี๋ยวพอคุณร็อกมาง้อขอคืนดี แกก็จะดีขึ้นเอง” ป้าแววเห็นเหตุการณ์แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ถึงได้รู้ว่าไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่หวานคิด

ร่างบางอันเปียกชุ่มค่อยๆ ตะเกียกตะกายขึ้นจากสระน้ำ พยุงร่างกึ่งมีสติมาที่กระเป๋าใบแพง คว้าเอามือถือออกมาดูอัปเดต แต่แล้วดวงตาคู่เศร้าก็ฉายแววผิดหวังออกมา เมื่อไร้วี่แววการติดต่อกลับของร็อกเก็ต

น้ำตาพลันไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนที่เชลโล่ก็กดเข้าไปในไลน์ พิมพ์ข้อความทิ้งไว้ก่อนที่จะกดปิดถือทันที

LINE

Cello : กี่ครั้งแล้วที่ร็อกไม่เคยให้ความสำคัญ ถ้าจะทิ้งขว้างกันขนาดนี้ แล้วจะมาหมั้นกันทำไม

เวลาห้าทุ่มสี่สิบนาที เชลโล่ออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนของ Victoria Secret ที่แสนสั้นและเบาบาง เธอเดินไปที่ปลายเตียง ทิ้งตัวลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง...

ปึง!

อยู่ๆ ก็เกิดเสียงหนึ่งขึ้น หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ ก่อนจะมองหาแหล่งเสียง หัวใจบีบรัดและเต้นแรงขึ้นมา เมื่อเธอเห็นว่าร็อกเก็ตกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงห้องของเธอ

“มาทำไม!” ทันทีที่เชลโล่ตะโกนถาม น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเป็นอัตโนมัติ

“คิดถึงมาก... ที่รักเปิดประตูให้ร็อกหน่อย” ร่างสูงส่งสายตาเว้าวอน

“ไม่เปิด! กลับไปเลยไป! ไม่มีอะไรจะคุยด้วย!” คนแสนงอนทำเสียงแข็ง แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด

“ร็อกขอโทษครับ... ร็อกผิดไปแล้ว แต่ร็อกไม่ได้ลืมวันเกิดที่รักนะ นี่ไง... ร็อกมีเค้กผลไม้ที่ที่รักชอบมาด้วย... เปิดประตูเร็วครับ ร็อกอยากกอดที่รักจนใจจะขาดแล้ว”

“ไม่ต้องมาพูดดี! ไม่ต้องเอาของกินมายั่ว! เค้าไม่ได้โง่นะร็อก! ตบหัวแล้วมาลูบหลัง! ถ้างานมันสำคัญกว่าเค้ามากนัก ร็อกก็ไปกอดงานโน่นไป!”

“งานมันจะมาสำคัญกว่าที่รักได้ยังไง หืม? วันเกิดทั้งที เรามาอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ... ร็อกผิดไปแล้วครับ ง้อๆ นะที่รัก...”

“ร็อกเป็นแบบนี้ทุกทีเลย! ชอบทำให้เค้าเสียใจแล้วก็มาง้อ! เค้ามันง่ายมากหรือไง! จะทิ้งขว้างแล้วก็จะสนใจตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ใช่ไหม!”

แกร็ก!

ในตอนนั้นเอง เสียงปลดล็อกประตูระเบียงก็ดังขึ้นมา เชลโล่เลิกคิ้วมองอย่างคาดไม่ถึงว่าร็อกเก็ตจะสะเดาะกลอนได้เก่งถึงเพียงนี้ แล้วเมื่อประตูเปิดออก หญิงสาวก็ทำทีท่าวิ่งหนี ทว่าชายหนุ่มกลับคว้าเอวบางมากอดไว้ได้ทัน

“อ๊ะ!”

“จับได้แล้ว... ฟอด! หอมจังเลย... อาบน้ำรอผัวกลับมาหอมใช่ไหมครับ?” ร็อกเก็ตทั้งหอมทั้งกอดเชลโล่ ซุกหน้าไซร้ซอกคอของเธออย่างหนักหน่วง

“อื้อ! ออกไปนะ! ร็อก! เค้ายังโกรธอยู่! อย่ามาโดนตัว!” หญิงสาวพยายามจะผลักไสชายหนุ่ม แต่ก็ดูเหมือนว่าแรงของเธอจะมีน้อยเกินกว่าที่จะสู้แรงของเขาได้

ตุบ!

สองร่างหล่นตุบลงบนเตียง ชายหนุ่มโอบรัดหญิงสาวไว้ที่ด้านบน ทั้งเขาและเธอสบตามองกัน ก่อนที่ร็อกเก็ตจะจุมพิตเบาๆ ที่หยาดน้ำตาบนแก้มของเชลโล่

“สุขสันต์วันเกิดครับที่รัก...”

“ไม่ทันแล้ว! นี่มันเลยเที่ยงคืนมาแล้วร็อก!”

“สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังครับที่รัก” ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างคนกวนประสาท

“คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหายโกรธเหรอ! เค้าไปรอร็อกตั้งเป็นชั่วโมง ทั้งๆ ที่เป็นวันเกิดแต่ร็อกก็ไม่คิดจะโทรหา! เมื่อไหร่ร็อกจะเลิกเป็นแบบนี้สัก... อื้อ!” เสียงบ่นหายเข้าไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มประกบปากลงจู่โจมจูบหญิงสาว โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

รสจูบอันเร่าร้อนของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวอ่อนระทวยได้ทุกครั้งไป แม้ว่าตลอดสิบปีที่คบกันจะจูบกันมาอย่างนับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอไม่เคยเบื่อจูบของเขา กลับกัน... ยิ่งจูบก็ยิ่งเสพติด ยิ่งต้องการเขามากขึ้นอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

“ขอโทษครับที่ร็อกทำให้ที่รักเสียใจ” เมื่อจูบเธอจนหนำใจ เขาก็เอ่ยขอโทษออกมา

“แบบนี้ทุกที!”

“หายโกรธร็อกได้ไหม? ขอจูบทั้งคืนเลยได้ไหม? ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันร็อกคิดถึงที่รักมากเลยรู้หรือเปล่า?” ทั้งสายตาอ่อนโยนและคำหวานของชายหนุ่ม เพียงเท่านั้นความขุ่นเคืองก็หายไปจนหมดสิ้น

หญิงสาวไม่มีคำตอบเป็นคำพูด เธอเพียงโน้มคอชายหนุ่มเข้ามาประกบปากจูบ แค่นี้ก็เท่ากับว่าเธอได้ตอบเขาแล้ว... เธอไม่เคยโกรธเขาได้นานเกินสามวันเลยจริงๆ