บทที่ 2 นับหนึ่ง

WARING(18+)

ไม่วาย...แล้วรักไหม?

บทที่ 2

นับหนึ่ง

..................................

ปัจจุบัน ปี พ.ศ. 2567

นับหนึ่ง ชื่อจริง นางสาวนิวาริน อัครเสถียร อายุ 18 ปีบริบูรณ์ไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว เธอเป็นบุตรีคนเล็กของตระกูล อัครเสถียร เจ้าของกิจการโรงเรียนนานาชาติหญิงล้วนชื่อดัง ผู้เป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในบ้าน ผู้ที่ได้รับการเอาอกเอาใจ และเลี้ยงดูมาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่ทว่าหลังจากนี้ไปตลอดหนึ่งปี เธอจะใช้ชื่อว่า นายนที อัครเสถียร เพื่อเข้าเรียนที่ St. Babylon College โรงเรียนชายล้วนขนาดใหญ่ ทว่า เพราะอะไรทำไมเธอถึงต้องเข้าไปเรียนที่โรงเรียนชายล้วนน่ะหรอ.....นั่นก็เพราะตอนนี้เธอหมดไฟยังไงล่ะ!

เมื่อสาวนักเขียนนิยายวาย (18+) เริ่มหมดไฟในการแต่งฟิค ปฏิบัติการค้นหาอินสไปเรชั่น (สุดซี๊ด!) จากคู่จิ้นในดวงใจที่เธอชื่นชอบจึงบังเกิด เพื่อที่จะหาแรงบันดาลใจในการแต่งฟิคเรื่องใหม่ นับหนึ่ง ถึงกับลงทุนตัดผมจนสั้นกุด และ ใช้สเตย์รัดหน้าอกหน้าใจขนาดพอดีจนแบนแต๊ดแต๊ เพื่อที่จะแอบแฝงตัวเข้าไปในโรงเรียนนานาชาติชายล้วนชื่อดัง ที่คู่จิ้นในตำนานที่เธอบรรจงปั้นมากับมือได้ศึกษาอยู่

วายุ และ ฟาโรห์ เน็ตไอดอลคู่จิ้นชื่อดัง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นพลุแตกขึ้นมาเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เพราะแฟนฟิคเรื่องแรกที่นับหนึ่งแต่งขึ้นมาด้วยความเพ้อเจ้อ เพราะบังเอิญไปเห็นฉากเด็ดบางอย่างเข้า ซึ่งฟิคที่ว่า ดันเป็นฟิค 18+ สุดวูบวาบ ที่เพียงได้อ่านก็ทำให้รู้สึกมวนท้อง ได้รับความนิยมอย่างท่วมท้น และเหตุผลที่เธอต้องลงทุนขนาดนี้ นั่นก็เพราะนับจากนี้อีก 1 ปี เธอจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และจะไม่ได้กลับมาอีกนานหลายปี จึงทำให้หญิงสาวผู้ที่ถูกประคบประหงมจนไม่ได้รู้ซึ้งถึงรสชาติชีวิต อยากจะลองหาความตื่นเต้นให้ชีวิตมีสีสันดูบ้าง ซึ่งเธอได้ปิดเรื่องทุกอย่างไว้ไม่ให้คนที่บ้านรู้ เพราะหากรู้เข้าล่ะก็ เธอจะต้องถูกขัดขวางแผนการอันแยบยลเป็นแน่ เพราะอย่างนั้น เธอจึงขอความร่วมมือจากลูกชายเพื่อนสนิทของบิดา ตะวัน บุตรชายคนเดียวของเจ้าของโรงเรียน St. Babylon College เพราะอย่างนั้น ทุกอย่างจึงเป็นไปตามที่เธอหวังอย่างราบรื่น

"เราก็แมนดีเหมือนกันนะเนี่ย" นับหนึ่งพึมพำ หลังจากสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก

"ตอนพูดต้องดัดเสียงไหมนะ อืม...อะแฮ่ม สวัสดีฮะ"

"สวัสดีฮะบ้าอะไร ไม่ใช่ละครหลังข่าวนะ กลัวคนเขาไม่รู้หรือไงว่าเป็นผู้หญิง"

"พูดปกติก็พอ ยิ่งดัดก็จะยิ่งน่าสงสัย เดี๋ยวนี้ผู้ชายเสียงหวานมีตั้งเยอะ" นับหนึ่งเถียงกับตัวเองในกระจก ก่อนจะเช็กความเรียบร้อยของสเตย์อีกทีเพื่อความชัวร์

ฟึ่บๆ

ผมสั้นที่ถูกซอยให้เข้ารูปรับกับใบหน้า หน้าอกที่ราบเรียบเพราะถูกสเตย์ตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนา

"เพอร์เฟค" นับหนึ่งพึมพำอย่างพอใจ คิดว่าสมบูรณ์แบบแล้ว แต่ทว่าหญิงสาวช่างไร้เดียงสาเกินไปจนไม่รู้อะไรเลย ว่าบางอย่างมันมีออร่าในตัวมันเอง ต่อให้พยายามปิดแค่ไหน มันก็ปิดไม่มิด ถึงแม้ว่าภายนอกตอนนี้ของเธอ จะดูเหมือนผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารักกว่าคนทั่วไปก็ตาม ซึ่งหลังจากนี้ประสบการณ์ก็จะสอนให้เธอได้รู้ถึงความไร้เดียงสาเกินไปของเธอ