University of Love มหา'ลัยวุ่นรัก(รวมเรื่องสั้นรักมหา'ลัย)

08.45 น.

เสียงผู้คนมากมายดังไปทั่วบริเวณ กองกลางมหา'ลัย มีรุ่นพี่หลายคนเดินมาประกาศตามหารุ่นน้องในคณะของตัวเอง เสียงดังไปทั่วพร้อมกับเสียงเพลงที่กำลังคึกครื้นเพราะรุ่นพี่ต่างก็โปรโมทคณะตัวเอง

"น้องๆ เร็วๆหน่อยครับ ทางนี้ครับ วิศวะทางนี้"ร่างสูงโปร่งอย่างเมี่ยวคำเดินไปชนผู้หญิงสูงเกือบเท่าตัวเอง

"โอ้ย!"

"โอ้ย เจ็บลจรงไหนมั้ย เราขอโทษนะ”

"อุ้ย เราขอโทษนะที่ชนเธออ่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย เราอินนะ"

"เปล่าๆ เราไม่เจ็บตรงไหน เราชื่อเมี่ยงคำนะ เธอเรียนคณะอะไรอ่ะ"

"เราเรียนวิศวะ สาขาคอมอ่ะ"

"เราเรียนคอมเหมือนกัน"

"โห้จริงดิ งั้นเราเป็นเพื่อนกันเถอะ"

"ได้ดิ เราพึ่งมายังไม่มีเพื่อนเลย"

ไม่นานก็มีผู้ชายตัวสูงอีกคนเดินเข้ามาทักอินที่ยืนคุยกับเขาอยู่

"อินมาทำไรที่นี้"

"อ้าวเจนเราตามหาเจนตั้งนั้น เจนนี้เมี่ยงคำเพื่อนใหม่เราสาขาเดียวกัน"

"หน้ารักขนาดนี้เรียนวิศวะหรอ"เจนถามขึ้น

"ใช่ เราชอบอ่ะ เธอชื่อเจนใจมั้ย ยินดีที่ได้รู้จักนะเพื่อนใหม่"เมี่ยงคำดีใจมากที่ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคนแล้ว

เมื่อพวกเขาต้องการคนตกลงกันได้แล้ว ก็รีบต่อแถวไปเอาป้ายชื่อในทันที

"ใครที่ยังไม่ได้ป้ายชื่อมาตรงนี้ครับ"รุ่นพี่สุดหน้าหน้าตี๋พูดขึ้น แถมยังมองมาทางนี้บ่อยๆ เมี่ยงคำก็มั่นใจในความสวยของตัวเองก็แอบอมยิ้มไปหนึ่งกรุบ

"ขอโทษนะครับพี่ ผมยังไม่ได้ป้ายชื่อเลยผมเข้าใจตรงนี้ใช่ไหมครับ"

"น้องไม่เห็นหรอเขาก็บอกแล้วไงว่าเขาแถมที่นี่"รุ่นพี่ผู้หญิงพูดขึ้น ทำเอาแก๊งของเมี่ยงคำถึงกับอยากด่าคืน แต่พี่สุดหล่อมาห้ามทัพเอาไว้ก่อน

"ไม่ต้องพูดหรอกแก้ม เดี๋ยวเราบอกกับน้องเขาเอง"

"งั้นก็ตามใจฮีลก็แล้วกัน"

"ทางนี้เลยครับน้อง ชื่ออะไรครับ"

พวกเขาก็ไล่บอกชื่อกันทีละคน

"น้องได้ป้ายชื่อเสร็จแล้วก็ไปต่อแถวตรงนั้นแล้วก็รับอาหารกลางวันก่อนนะครับกินเสร็จแล้วก็เอาไปทิ้งใส่ถังขยะแล้วก็นั่งรอต่อแถวอยู่ก่อนเพราะว่าพวกพี่จะได้เรียกประชุมนะครับ"

หลังจากที่ได้กินข้าวกันเสร็จก็นั่งรอรุ่นพี่เรียกให้มารวมตัว รุ่นพี่ต่างก็พากันอธิบายว่าควรทำอย่างไรบ้าง ปีนี้ยังจะมีพี่ว้ากใช่ระบบโซตัสแต่ก็ไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไรมากนัก

ระบบโซตัสยังคงมีอยู่ในมหาลัยนี้แต่เพราะแบบนี้มหาลัยจึงกลายเป็นมหาวิทยาลัยอันดับ 1 ในเรื่องความเป็นระเบียบของคณะวิศวะและสร้างชื่อเสียงให้กับมหาลัยอย่างท่วมท้น

"จากที่พี่แจ้งไปน้องคนไหนที่ลืมป้ายชื่อจะมีการลงโทษนะคะอาจจะไม่ได้ทำอะไรรุนแรงแต่น้องก็อย่าลืมคำพูดของพวกพี่นะคะ"

"เอาล่ะค่ะ...."

"รุ่นพี่พูดอะไรบ้างนะ ได้ยินไม่ค่อยถนัดเลยสักนิด"เมี่ยงคำถามเจนที่นั่งข้างๆ

"มึงก็นั่งฟังดีๆ เดี๋ยวก็วีนใส่อีก"เจนว่า

"น้องที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ คุยเรื่องอะไรกันคะพี่พูดอะไรน้องไม่ฟังอะไรเลย"

"ยังมีความเคารพกันอยู่หรือเปล่า"รุ่นพี่ตัวดีวีนใส่อีกรอบ เขาแทบอยากจะสวนคืนตอนั้นแต่ต้องอดทนเอาไว้ก่อน

"ไร้มารยาทพ่อแม่สั่งสอนมายังไงให้ไม่มีมารยาทขนาดนี้!"

"ขอโทษนะครับ ที่มีไมโครโฟนแต่พี่ไม่พูด เอาแต่ตะโกนบางคำก็ไม่ได้ยิน ผมอยู่แถวหลังไม่ได้ยินเลยนะครับพี่ อีกอย่างคนที่ด่าพ่อแม่คนอื่น ทำไมถึงไม่มีมารยาทล่ะครับ ก่อนจะว่าผมได้มีมารยาท พี่ควรมีก่อนนะครับ”

"ถ้าน้องไม่มีความเกรงใจรุ่นพี่เลย น้องก็ไม่ต้องมาเข้าแถวที่นี่นะคะ ออกจากมหาลัยไปเลยก็ได้นะ"

"แหม! ขอว่าหน่อยเถอะ จะอะไรกันนักกันหนาฮะ! เป็นรุ่นพี่เนี่ยมันลอยมาได้หรือไง ฉันเนี่ยเสียค่าเทอมและก็สอบเข้าฉันไม่ได้ขอเงินหล่อนจ้ะ อย่ามามั่นให้มันเยอะ"

"เห็นว่ารุ่นน้องไม่พูดอะไรเนี่ยอย่าเก่งให้มันมากนักรุ่นพี่ฉันก็ตบมาแล้วนะจ๊ะ ฉันล่ะโมโหที่จะให้คราบนางร้ายออกมาหรือไงคะคุณรุ่นพี่ ถ้ามีวุฒิภาวะแบบคนเป็นรุ่นพี่ไม่ได้ก็เชิญออกไปจากมหาลัยค่ะ "

"แค่รุ่นน้องบอกว่าไม่ได้ยินแค่อธิบายใหม่ใช้ไมค์ก็ได้ ทำมาเป็นดัดจริตบู้บี้ชื่อของคนอื่น ไปห้อยชื่อก็ชื่อว่าแก้มไม่ใช่ยังไงคนชื่อแก้มมีเป็นร้อยเป็นพันจ่ะ เมี่ยงคำเนี่ยมีคนเดียวโดดๆ มันจะมีใครชื่อเหมือนฉันบ้างล่ะ ถามมาสิเนี่ยรุ่นน้องตั้ง 400 คนน่ะมีชื่อแก้มไปแล้ว 20 คน ใน 400 คนไม่มีใครชื่อเมี่ยงคำอีกไหมก็ไม่มี"

"อย่าสำคัญตัวเองผิดนัดเลยอีพี่แก้มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็ไม่ต้องมาสาระแนยืนอยู่ข้างหน้านี้ให้คนอื่นเขาพูดไป!"

"เอ่อ..."รุ่นพี่โดนเมี่ยงคำด่าเป็นชุดทำเอาพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว

"เชี้ย ไอ้แก้มโดนรุ่นน้องด่าถึงกับไปไม่เป็นพูดไม่ออกเลยว่ะ" พี่ฮีลว่าพลางกลั่นหัวเราะที่ได้ยินแบบนั้น

"แก้มมึงอน่าเยอะออกมาเดียวโดนด่าอีก"

"เออก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ"