ตอนที่ 2

ณ ประเทศสิงคโปร์ เครื่องบินลำที่โซเฟียและแมคเวลแลนดิงไปแล้วกว่าสี่สิบนาที

"ผมมาเช็กอินครับ" แมคเวลเอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าเคาน์เตอร์ใหญ่ยาวในห้องโถงของโรงแรมชื่อดังในประเทศสิงคโปร์ ก่อนจะส่งตัวจริงของพาสปอร์ตของเขาและของโซเฟียยื่นให้กับเจ้าหน้าที่ไป

"คุณครับ เรียบร้อยแล้วครับ รบกวนช่วยเซ็นชื่อบนเอกสารตรงนี้ด้วยครับ ขอบคุณมากครับ เรียนเชิญคุณตามพนักงานยกกระเป๋าไปที่ห้องพักได้เลยครับ" พนักงานชายคนหนึ่งยืนให้ข้อมูล แมคเวลก้มหน้าเซ็นชื่อบนใบบันทึกการเข้าพัก ก่อนจะมองตามมือเจ้าหน้าที่ที่ผายมือไปยังเบลบอยที่ยืนยิ้มกว้างส่งมาให้ พวกเขารอให้บริการอยู่แล้ว

"โซเฟีย" เสียงทรงอำนาจของเขาเอ่ยเรียกชื่อเธอดังเข้ม โซเฟียกำลังจ้องมองคนที่นี่ หน้าตาของทุกคนช่างละม้ายคล้ายคลึงกันกับเธอเสียเหลือเกิน

สาวสวยยิ้มให้กับทุกคนที่ส่งยิ้มมาทักทายเธอ เธอหันไปตามเสียงของพี่ชาย อุ้ย ไม่ใช่สิ ผู้จัดการที่เดินหน้าเข้ม แทบหารอยยิ้มบนใบหน้าไม่มีสักนิด หญิงสาวเห็นเขาก้าวขาฉับ ๆ เดินไปแบบไม่มีรีรอ โซเฟียได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งสมอง เพราะไม่รู้จะทนไอ้ผู้จัดการขี้เก๊กคนนี้ไปได้ถึงวันไหน เธอกลัวใจตัวเองเหลือเกิน วันไหนไม่รู้ เธออาจจะระเบิดความรู้สึกออกมาใส่หน้าเขาเสียก่อนนะสิ โซเฟียได้แต่บอกกับตัวเองในใจว่า ขันติ อดทน และความฝันที่เธอกำลังวิ่งตามอยู่

แมคเวลเดินมาส่งเธอที่หน้าห้อง และก็ร่ายยาวถึงการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ รวมถึงตารางงานที่ต้องเริ่มกันตั้งแต่หกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ มีสัมภาษณ์รายการวิทยุทั้งหมดสามรายการ ซึ่งเป็นการสัมภาษณ์สดทั้งหมด และเธอต้องร้องเพลงโชว์พลังเสียงสด ๆ ในรายการในวันพรุ่งนี้ด้วย

"งดดื่มน้ำเย็น เข้าใจไหม แล้วตอนนี้ฉันให้เธอพักแค่ยี่สิบนาที เจอกันตรงหน้าห้องเธอนี่ โอเค" เสียงเขาสั่งกำชับ

"ไปไหนคะ" เธอถามทำหน้าสงสัย เพิ่งเดินทางมาถึง นั่งเครื่องตั้งนานโขเป็นหลายสิบชั่วโมง เขาจะพาเธอไปไหน

"ฟิตเนส ฉันจองเทรนเนอร์ไว้แล้ว" เขาบอกทำหน้ากวน

โซเฟียได้แต่ทำหน้าเซ็งสุด ๆ แต่ก็ต้องยอมจำนน ใจอยากจะเถียงออกไปบ้าง และอยากเอ่ยปากขอร้องเขา อย่างน้อยก็ให้เธอพักสักหนึ่งหรือสองชั่วโมง แต่แค่เห็นหน้า เห็นสายตาของเขาแล้ว หญิงสาวรีบกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอแทบทันที

"Yes, sir" แล้วเธอก็พูดประโยคเดิม ซึ่งตอนนี้มันน่าจะกลายเป็นโลโก้ของเธอไปเสียแล้ว

แมคเวลเดินออกไปจากห้อง ตรงดิ่งกลับห้องพักของเขาที่อยู่เยื้องกับห้องพักของหญิงสาว

"โธ่เอ๊ย เนี่ยถ้าไม่เห็นแก่มามี้นะ เชอะ" เธอทำปากยื่นยาวตามหลังเขาไป โซเฟียเข้าห้องแล้ว เธอก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกายอย่างรวดเร็ว เปิดประตูห้องออกไป พี่แกก็มายืนหน้าเหม็นอยู่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว

กิจกรรมโปรโมตเพลงของเธอที่นี่ ทั้งสนุกและทั้งเหนื่อย โซเฟียเหมือนได้กลับบ้านเจอญาติพี่น้อง เพราะแต่ละคนช่างน่ารักและดูเป็นมิตร

เรื่องที่ค้างคาใจ ทำให้เธอเปิดอินเทอร์เน็ตหาข้อมูลเกี่ยวกับชื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอเคยอยู่มา ก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะรับเธอไปเลี้ยง หญิงสาวส่งอีเมลไปหา บอกว่าอยากไปเยี่ยมเยือน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ ซึ่งข้อเท็จจริงแล้ว จุดประสงค์ของเธอคืออยากถามไถ่ถึงพี่หรือน้องของเธอ ว่ามีอยู่จริงหรือไม่

ตามหลักการแล้ว สัญญาที่พ่อแม่บุญธรรมต้องรับรู้ และเป็นกฎที่สำคัญมาก คือ จะไม่เปิดเผยข้อมูลต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับตัวเด็กให้กับเด็กที่รับไปอุปถัมภ์ทราบ แต่ทุกอย่างโซเฟียได้ทราบ เพราะเธอเป็นคนค้นหาข้อมูลเอง หญิงสาวเริ่มฝันเห็นคนที่หน้าเหมือนกับเธอถี่จนเกินไป จึงเกิดข้อกังขาและนั่นเป็นที่มาของเรื่องที่เธอต้องการค้นหาความจริง

สิ่งที่โซเฟียได้มาจากสมุดไดอารี่ของคุณพ่อที่ท่านยังเก็บเอาไว้ โดยมันถูกจัดวางไว้บนชั้นวางหนังสือในห้องทำงานของท่าน ซึ่งสิ่งที่เธอเจออีกอย่าง คือ รูปถ่ายเด็กผู้หญิงฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนเธออย่างกับแกะ นั่งอยู่หน้าป้ายที่เขียนเป็นตัวหนังสือภาษาไทย เธอเอาไปให้เพื่อนที่รู้จักที่เป็นคนไทยดู ซึ่งเขาก็เขียนให้เธอเป็นภาษาอังกฤษ เป็นชื่อของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในประเทศ และตั้งอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่

“โซเฟียอย่าลืมจัดกระเป๋าให้เสร็จเรียบร้อยนะ เดี๋ยวเราจะเช็กเอาต์ออกจากโรงแรมเลย มีการเพิ่มตารางการทำงานนิดหน่อย" เขาออกคำสั่งกับเธอ ขณะที่เดินขึ้นลิฟต์มาด้วยกัน

"หา" เธออุทานเสียงดัง เพราะแค่นึกถึงเสื้อผ้า และข้าวของที่วางกระจัดกระจายเต็มไปทั้งห้องแล้วแทบหน้ามืด

"ทำไม เธอมีปัญหาอะไร เที่ยวบินจะออกในอีกห้าชั่วโมง เราจะบินไปประเทศไทย ต้องไปโปรโมตเพลงที่นั่นอีกสองวัน หลังจากนั้น ฉันจะพักสักห้าวัน ก่อนที่เราทั้งสองคนจะบินกลับลอนดอน" เขาบอกถึงแผนการของตัวเองที่ได้จัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวเธอมีหน้าที่ต้องทำตามที่เขาสั่งได้เท่านั้นเอง

"เอ่อ ผู้จัดการคะ ห้าวันที่ เอ่อ ที่เหลือเป็นฟรีเดย์ใช่ไหมคะ" เธอเอ่ยถามเขาท่าทางกริ่งเกรง

"ทำไม" เสียงเข้มๆ ถามออกมา พร้อมกับสายตาขี้สงสัย

"โซเฟียจะไปไหนก็ได้ใช่ไหมคะ” เธอย้ำคำถาม

“คือโซเฟียไม่รู้ว่าผู้จัดการอยากจะเที่ยวที่ไหน แต่โซเฟียก็อยากจะไปเที่ยวของโซเฟียเองบ้าง ในที่ที่โซเฟียอยากไป" เธอพูดออกไปตามใจที่เธออยากพูด และเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่า เธอก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าของเขาสักเท่าไร

"ได้ แต่มีข้อแม้นะ พาสปอร์ตเธอต้องอยู่ที่ฉัน ฉันให้เธอพกได้แต่ตัวสำเนาเท่านั้น ถ้าเธอตกลงแบบนี้ ฉันก็ไม่มีปัญหา" คำตอบของเขาทำให้เธออยากจะกรี๊ดใส่หน้าของเขานัก แต่ก็แสร้งยิ้มออกมาก่อนจะตอบตกลง

‘กรุงเทพฯ Thailand กรุงเทพฯ Thailand กรุงเทพฯ Thailand’ เธอพร่ำเรียกท่องชื่อนี้วนอยู่ในใจ สายตาและใบหน้ายกยิ้มออกมาตลอดเวลา จนแมคเวลทำหน้าฉงน

‘ช่วงนี้โซเฟียดูเพี้ยนๆ สงสัยเธอจะเหนื่อยมาก เอ้...หรือเราคงเข้มงวดกับเธอมากเกินไปนะ’ เขาได้แต่ครุ่นคิดในใจ

ณ กรุงเทพมหานคร

พอเครื่องลงแตะพื้นที่สนามบินสุวรรณภูมิ รถของสถานีโทรทัศน์และรายการชื่อดังก็มารับทั้งสองถึงที่สนามบิน แล้วขับตรงดิ่งเข้ารายการสดที่จะออกอากาศตอนสี่ทุ่มพอดี

การสัมภาษณ์และคำถามส่วนใหญ่ ผู้จัดการหนุ่มก็จะเป็นคนช่วยตอบเสียมากกว่า จนบางทีโซเฟียก็รู้สึกอึดอัด เธอได้แต่นั่งยิ้มสวย ๆ ตลอดเวลาที่นั่งให้สัมภาษณ์ จนถึงคำถามนี้

"คุณโซเฟียครับ หน้าตาของคุณเหมือนคนเอเชียมาก ไม่ทราบว่า เรื่องราวความเป็นมามันเป็นยังไงครับ เพราะเห็นรูปถ่ายของครอบครัวของคุณ คุณโซเฟียมีใบหน้าไม่ค่อยเหมือนคุณพ่อคุณแม่สักเท่าไรนะครับ"

เธอได้แต่ยกยิ้ม และก็เลี่ยงตอบคำถามออกมาอย่างชาญฉลาด

"ขอบคุณมากค่ะ ที่บอกว่าหน้าตาโซเฟียมาทางเอเชีย จริง ๆ แล้วโซเฟียก็หน้าเหมือนแม่นะคะ แต่อาจจะเป็นเพราะสีผมของโซเฟียก็ได้ค่ะ ที่โซเฟียย้อมสีผมให้เข้มเหมือนคนเอเชีย เพราะชอบคนเอเชีย และคนไทยมากค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่คนไทยให้ความสนใจ และฟังเพลงของโซเฟีย จริง ๆ โซเฟียก็อยากเป็นคนไทยมากเลยนะคะ หากมีโอกาสจะขอสมัครเป็นลูกหลานของคนไทยด้วยคนค่ะ"

พิธีกรถึงกับยิ้มหวาน ตอบออกมาว่า

“ยินดีมากครับ”

แมคเวลถอนหายใจออกมาแรง ๆ หลังจบรายการ ก่อนจะสบถออกมาพอที่จะให้เธอได้ยินด้วย

"ครั้งหน้าต้องขอคำถามจากรายการต่อไป ที่จะเชิญเราไปสัมภาษณ์มาเช็กก่อน Shit" ก่อนจะฉวยข้อมือเธอมาจับ ให้รีบเดิน เพราะเขาอารมณ์เสีย

เธอได้แต่ปลง โซเฟียมองด้านข้างใบหน้าของเขา ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

คืนนั้นเธอแทบสลบเพราะความเหนื่อย แค่หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย เสียงโทรศัพท์ดังปลุกเธอแต่เช้าในวันรุ่งขึ้น เพราะต้องไปให้สัมภาษณ์อีกหลายรายการ

เมื่อหมดเวลาทำงานที่กรุงเทพฯ แมคเวลยื่นสำเนาพาสปอร์ตให้กับเธอ ก่อนที่จะสั่งกำชับให้หญิงสาวขนสัมภาระลงมาฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ข้างล่าง และให้นำสิ่งของที่จะพาติดตัวไปเที่ยวเท่าที่จำเป็นเท่านั้น

เขาบอกเธอว่าจะไปเชียงใหม่ โซเฟียได้ยินแค่นั้นเธอก็หูผึ่ง ก่อนจะขอตามเขาไปเที่ยวด้วย ให้เหตุผลว่าเธอก็อยากจะไปเชียงใหม่อยู่เหมือนกัน และเธอค่อยไปแยกกับเขาที่นู่น

แมคเวลตกลงแต่โดยดี ดูท่าทางเธอลันล้า และมีความสุขมาก