อย่าทำเหมือนจีบ!

หลังจากวันที่ขึ้นรถวนอยู่หน้าร้านเหล้ากับคชา มันก็เหมือนวาริชจะบังเอิญเจอเขาบ่อยขึ้น แถมยังถี่มากอีกด้วย วันๆนึงเกือบจะ 3 รอบ เช้า กลางวัน เย็น

“โอ้ยคชา! ถ้ารีบก็ไปหาร้านอื่นไป มาเร่งอยู่ได้ กะอีแค่ชุดแฟนใหม่”

วาริชมองร่างสูง ที่นั่งหน้าตึงอยู่โซฟารับแขกในร้านตัดชุดราตรีของเธอ คชามาบอกให้เธอช่วยตัดชุด เพื่อเอาไปให้แฟนของเขา ใส่ไปงานเปิดตัวอะไรสักอย่างนี่แหละ วาไม่ได้ตั้งใจฟัง และตอนนี้คชาก็มาเร่งวา เช้า กลางวัน เย็น คือถ้ารีบก็ไปร้านอื่น วาทำไม่ทันจริงๆ

“เขาบังคับมาว่าต้องเป็นร้านนี้”

ตอนนี้แบรนด์เสื้อผ้าของวาริชกำลังมาแรง ด้วยราคาที่มันไม่ค่อยแพง แต่ชุดที่เธอทำออกมา กลับดูสวยหรูเพราะเนื้อผ้าที่ดูเหมาะสมกับราคานั่นแหละ

“แต่มาเร่งวาไม่ได้ไง งานคนอื่นวาก็ยังทำไม่เสร็จ รู้จักลำดับก่อนหลังไหมคะคุณคชา คุณมาทีหลังคุณก็ต้องรอ”

วาริชกำลังตัดแพทเทิร์นชุดอยู่ แต่สมองเธอทำงานได้ดี แม้ปากจะกำลังถกเถียงกับลูกค้าอย่างคชา แต่มือเธอกลับยังทำงานไม่หยุดหย่อน

“ก็ไม่ได้เร่งอะไรนี่ แค่มาดูว่าทำไปถึงไหนแล้ว”

คชามองดูร่างบางที่ไม่เคยเงยหน้ามาให้เห็นเลยสักครั้ง เธอเอาแต่ก้มหน้าทำงานตั้งแต่เขาเข้าร้านมา เธอรับรู้การมาถึงของเขาจากพนักงานในร้านนั่นแหละ แม้ปากจะตอบกลับเขาตลอด แต่ไม่เคยเงยหน้าขึ้นมามองกันเลย

“ถ้าเสร็จแล้วจะส่งไปให้ ไม่ต้องมารอทุกวัน เกะกะ”

วาริชวางผ้าที่เธอตัดแพทเทิร์นลง งานทุกอย่างที่เธอเตรียมเสร็จหมดแล้ว จึงได้เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกใกล้ๆ ก่อนจะเห็นว่าเขาส่งยิ้มมาให้นิดๆ คชาแม่งหล่อดีนะ แต่ปากหมาไปหน่อย

“อย่ามาทำเหมือนจีบ”

ไม่ชอบเลยไอ้สายตาจากใบหน้าหล่อเหลา ที่มองเธออยู่ตอนนี้ มันเหมือนหมาหยอกไก่ อ่อยเล่นๆแต่ไม่คิดจริงจัง

“หลงตัวเองจัง”

“ไม่จีบแล้วเรียกอะไรวะ มันจะมีใครทำเหมือนคชาบ้างละ มาเช้า กลางวัน เย็น แกมันบ้าคชา ชุดที่สั่งตัด วาก็บอกไปแล้วว่าอีกสองวัน สองวันคือเสร็จเรียบร้อยพร้อมรับ ไม่ต้องมาบ่อยเข้าใจไหม ”

คชาเป็นลูกค้าใหม่ที่โคตรจะหน้ามึน เล่นมาทุกวัน 3 เวลา เธอต้องหมดค่าน้ำดื่มเพราะเขาคนเดียวไปเยอะโข ไหนจะค่าขนมที่เขาขอกินอีกนะ ทำอย่างกะคนอดอยาก มันเปลืองรู้ไหม

“อยากเจอ”

ร่างบางที่กำลังจะหันหลังไปเย็บชุดต่อ ต้องหันขวับกลับมาทันที กับคำพูดของคชา

“อยากเจอเด็กร้านวา เด็กร้านวาแม่งเด็ด”

คชายกยิ้ม ให้ใบหน้าสวยที่เบะปากใส่เขา ทันทีที่เขาพูดจบ จากนั้นวาริชก็หันไปเย็บชุดของลูกค้าเหมือนทุกวัน ขี้เกียจจะสนใจแล้ว เหม็นขี้หน้า

คชาไม่ได้สนใจเด็กในร้านของวาริชหรอก แม้เด็กในร้านเธอจะเด็ดจริงๆ แต่เขาว่าเจ้าของร้านเด็ดกว่าเยอะเลย หุ่นดี อกใหญ่ หน้าสวย ขาวด้วย แต่ปากจัดไปหน่อย

“เหมย ชุดลูกค้าเสร็จแล้วจ้า ช่วยแพคแล้วส่งไปตามที่อยู่ในลิสต์รายชื่อด้วยนะ”

วาริชบรรจงพับชุดที่เธอตัดเย็บอย่างดี มาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ร่างบอบบางของพนักงานในร้านจึงเดินมาหยิบไปแพค และทำหน้าที่ต่อจากนี้เองทั้งหมด

วาริชเปิดร้านนี้มาตั้งแต่ยังเรียนแฟชั่นดีไซด์อยู่ มันส่อแววจะพังมาตั้งนาน แต่เธอได้เงินจากที่พนันกับเพื่อนเมื่อ 5 ปีก่อนมาค้ำจุน ไหนจะเงินที่คชายกให้อีก เธอจึงมีร้านที่กำลังเป็นกระแสดังอยู่ในตอนนี้ เป็นแหล่งทำรายได้หลักในชีวิตเธอ

อยากจะขอบคุณเขาเสมอ แต่เขากับเธอไม่เคยเจอกันอีกเลย มันนานมากกับความรู้สึกเมื่อตอนนั้น แม้ตอนนี้ยังอยากขอบคุณ แต่มันก็อายจนไม่กล้าบอก

“คชา ลูกค้าวาเยอะมากเลยอะ มันเกะกะ คชากลับไปก่อนได้ไหม”

วาริชเอ่ยปากไล่เหมือนทุกที คชาทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆ ไม่เห็นมีใครอยู่ในร้านสักคน มีแต่เขากับพนักงานของเธอ ที่บอกว่าลูกค้าเยอะนี่โกหกชัดๆ

“พรุ่งนี้จะมาใหม่”

“คชา แกว่างมากรึไงห่ะ วารำคาญอะ มันทำงานไม่สะดวก ดูดิลูกค้าไลน์มาเร่งงานวาให้วุ่น แต่วาต้องมานั่งเถียงกับคชาอยู่ทุกวัน จนงานล่าช้า วาขอเถอะ ได้ชุดแล้วจะโทรหา”

ไม่ได้อยากจะไล่ แต่มันทำงานไม่สะดวกจริงๆ

“ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อดิ แล้วจะหยุด”

มันเหมือนมีอะไรค้างคา เขาก็ไม่แน่ใจ แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือเขาอยากมาเจอเธอทุกวัน

“วาว่างแค่คืนนี้นั่นแหละ หลังจากนี้งานแน่นมาก ว่างอีกที เดือนหน้าถ้ารอไหวค่อยนัดอีกที”

“พูดแล้วนะ ว่างก็โทรมา”

คชาวางโทรศัพท์ตัวเองลงบนโต๊ะ เขาไม่มีเบอร์เธอ เธอก็น่าจะไม่มีเช่นกันนั่นแหละ เขาไม่เคยขอเบอร์ใคร แต่ทำอย่างนี้เธอน่าจะรู้ว่าเขาต้องการอะไร

“เบอร์มีแล้ว มันมีอยู่ตอนรับงานอะ เดี๋ยวโทรบอกละกัน”

เธอต้องมีเบอร์ติดต่อลูกค้าทุกคน เบอร์คชาจึงอยู่ในนั่นอย่างไม่ต้องสงสัย วาริชมองคนที่จากไปด้วยสายตาเรียบเฉย ไอ้นี่ชอบมาป่วนให้คนเขาหวั่นไหวเล่นรึไงกัน

ผ่านไปสองวัน คชาไม่ยอมโผล่หน้ามาที่ร้านของเธอเลย มันก็ดี

ดีกับผีอะดิ ชุดที่เขาสั่งตัด เธอทำเสร็จแล้ว แต่เธอโทรติดต่อเจ้าของชุดอย่างคชาไม่ได้เลย เอาแล้วไง เธอกำลังโดนคชาปั่นหัวแน่ๆ

“คุณวาคะ สรุปจะให้ส่งชุดไปตามที่อยู่ หรือรอลูกค้ามารับเองคะ”

เหมยถือถุงกระดาษมาวางลงที่โต๊ะทำงานของวาริช ข้างในมีชุดที่วาริชอดหลับอดนอนทำให้มันเสร็จทันกำหนด แต่เจ้าของชุดกลับติดต่อไม่ได้ นี่ก็จะปิดร้านแล้วด้วย เธอเห็นคุณวาบ่นตั้งแต่เช้ายันจะปิดร้าน จนแอบสงสารว่าคุณวาของเธอจะคอแห้งเอา

“เหมยกลับเลยจ๊ะ เดี๋ยวพี่วาจัดการที่เหลือเอง หยิบขนมในตู้กลับไปฝากเด็กๆด้วยนะ”

วาริชโบกมือไล่เหมย ไม่วายบอกให้เธอหยิบขนมไปฝากหลานตัวเล็กๆที่บ้านของเธอด้วย เหมยที่อายุเพียง 18 ปี จึงยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเดินไปหยิบขนมสองสามอัน ตามมารยาท แล้วออกไปจากร้านทันที