วาริชเด็ดมาก

“งั้นถอดชุดดิ”

“ถอดบ้านแกดิ คนนอนที่ไหนเขาถอดเสื้อผ้ากันละ” ใบหน้าสวยเอียงมองคนที่สั่งให้เธอถอดเสื้อผ้า

“ไม่ถอดมันจะทำอย่างนั้นได้ไงวะวา”

“ปกติวาก็นอนแบบนี้นะ” วาริชแอบขำกับท่าทางของคชาตอนนี้มากๆ เขาคงคิดว่าเธอหมายถึงนอนเอากัน แต่เปล่าเลย วาหมายถึงนอน นอนอะ นอนหลับพักผ่อน

“กวนตีนแล้ววา”

คชาเดินมาชิดปลายเตียง มองใบหน้าสวยที่กลั้นขำด้วยสายตากรุ่นโกรธ อย่ามาล้อเล่นเรื่องนี้ดิเห้ย คนมันพร้อมจะทำจริงตลอดเวลาไม่รู้เหรอ

“ถ้าไม่นอน วานอนแล้วนะ ล็อกห้องให้ด้วยละ”

วันนี้วาริชแอบมีความสุขนิดๆที่ได้แกล้งคชาให้หัวปั่น เพราะทั้งวัน เธอนั่งปั่นชุดที่สวมอยู่ตอนนี้ ให้เขาจนเหนื่อยล้า เอาคืนนิดหน่อยอย่าว่ากันเลย ลงโทษที่ให้วาหอบสังขาร เอาชุดไปประเคนให้ตั้งไกล

“อาบน้ำก่อนไม่ชอบนอนแบบนั้นอะ เหม็นสาบคนไม่อาบน้ำ”

ใครบอกว่าคชาจะไม่นอน ตั้งใจจะนอนด้วยตั้งแต่ทีแรกอยู่แล้ว

วาริชมองตามแผ่นหลัง คนที่คว้าผ้าเช็ดตัวเธอเข้าห้องน้ำอย่างอึ้งๆ คชามันเอาจริงเหรอ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก คอนโดเธอมีสองห้อง วานอนอีกห้องก็ได้ ไม่ใช่ไว้ใจคนแบบคชาหรอก แต่เธอรู้ว่า คชาไม่ชอบบังคับให้ใครนอนด้วยอยู่แล้ว

ร่างบางในชุดราตรีเกาะอกสีแดง เดินเข้ามาห้องนอนอีกห้อง ที่มีห้องน้ำในตัวเหมือนกัน ก่อนจะจัดการตัวเองในอ่างน้ำที่เล็กกว่าอีกห้อง

แช่น้ำอุ่นสักพัก วาริชก็ออกมาด้วยสภาพพร้อมนอน แต่เธอไม่นอนหรอก ช่วงนี้งานเธอยุ่งมาก เพราะต้องออกแบบและตัดเองทุกชุด มันจึงยุ่งยากพอสมควร

มือเรียวเล็กหยิบกระดาษที่ใช้ทำแพทเทิร์น ออกมาวาง ห้องนี้เธอเอาไว้ทำงานอยู่แล้ว จึงไม่เป็นปัญหาถ้าเธอจะนั่งทำงานต่อให้เสร็จ คืนนี้น่าจะได้สักชุดสองชุดแหละ ค่อยนอนก่อนเข้าร้านสักชั่วโมงน่าจะไหว

“ทำอะไร ไม่มีชุดใส่อะ หาให้หน่อยดิ”

ร่างสูงของคชา เดินออกมาด้วยกางเกงชุดเดิม ส่วนข้างบนเขาไม่ใส่อะไร ปล่อยให้หน้าอกเปลือยเปล่าท้าทายสายตา คนที่มองมันด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ อาบน้ำแล้วอะ ใครเขาใส่ชุดเดิมกัน

“ทำงานสิ ก็บอกว่าช่วงนี้วายุ่ง มันมีเสื้อที่วาได้มาฟรีอยู่ในตู้ ลองไปเลือกดู น่าจะใส่ได้ ห้ามรื้อมั่วนะคชา ขี้เกียจเก็บ”

วาริชเบือนหน้าหนีจากอกกว้าง มือเรียวขยับร่างแบบตามที่ได้ดีลงานกับลูกค้าไปแล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ จึงวิ่งตามแผ่นหลังกว้างไปที่ตู้ของตัวเองด้วยความรวดเร็ว

“วาหาเอง รออยู่ตรงนั้นแหละ” วาริชรีบหยิบเสื้อที่เธอได้แจกมาฟรี ก่อนจะเก็บกระเป๋า ที่เคยวางทับอยู่ข้างบนเข้าไปด้านใน อย่างไม่ต้องการให้ใครเห็นอะไรทั้งนั้น

“ห้ามมากวนตอนทำงาน” วาริชโยนเสื้อยืนใส่ใบหน้าคมคายที่มองเธอนิ่งๆ อย่างสงสัย ร่างแบบบางจึงเบี่ยงตัวเดินออกมาจากตู้ ที่มีคชายืนขวางทางอยู่

“คชาทำอะไร”

วาริชที่คิดจะเดินผ่านไปเงียบๆ ถามเสียงเบาอยู่บนเตียง ส่วนร่างสูงของคนที่โยนเธอขึ้นมาบนเตียง กลับเอาแต่ยืนมองนิ่งๆเธออยู่ปลายเตียง

“นอนซะ งานค่อยทำต่อพรุ่งนี้”

คชามองสำรวจชุดที่วาริชใส่เร็วๆ มองนานไม่ได้ เพราะชุดที่ใส่มันเซ็กซี่ ชุดนอนสายเดี่ยว เข้าชุดกันกับกางเกงขาสั้น ปกติวาใส่แบบนี้นอนเหรอ? ถ้าใส่นอนกับเขา มันจะไม่ได้นอนมากกว่านะ

“วาชินแล้ว ได้งีบสักหน่อยก็ทำงานได้หลายชั่วโมงเลย”

เธอไม่ได้พูดเกินจริงหรอก เหล้าแค่นั้นทำอะไรวาไม่ได้ เมื่อก่อนวาก็ดื่มหนักพอสมควร ร่างกายมันเลยชินแล้วละ

“ไม่เอา ชวนมานอนด้วยไม่ใช่รึไง จะทิ้งกันไปไหนอีกละ”

เธอเป็นคนชวนเขามานอนด้วยนะ เพราะงั้นก็มานอนอยู่ข้างๆเขาซะดีๆ อย่าให้บังคับ

“ก็นี่ไง ยกให้ทั้งห้องเลย วาไม่ง่วง”

ใครมันจะนอนลงละเห้ย แกนอนอยู่ข้างๆแบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ทำใจกล้าชวนเพราะหวังจะกวนตีนเฉยๆ ไม่คิดว่าคชาจะบ้าจี้อยากนอนกับเธอจริงๆ

“อย่าเรื่องมาก”

ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนข้างๆ วาริชยังใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นเดิม กลิ่นที่เขาเองก็ชอบ แถมกลิ่นสบู่ก็ยังกลิ่นเดิม อะไรก็เดิมๆ

“คชาจะมุดมาทำไมวะ”

มือเรียวเอื้อมไปผลักหัว คนที่กำลังซุกหน้าเข้ากับหลังคอของเธอ เขาทำแบบเดิมอย่างที่ชอบทำตอนคบกัน

แม้จะแค่ช่วงสั้นๆ แต่เขาก็ทำแค่นั้นจริงๆ ตลอดเวลาที่คบกัน ที่จริงเขาก็คงอยากทำมากกว่านั้น แต่โดนวาด่าจนถอย และทำแค่ซุกหน้ากับซอกคอวาทุกคืนเท่านั้น

“ชุดสวยนะ”

ที่จริงวาริชวันนี้สวยมาก แต่เขาไม่อยากชมหรอก ยัยนี่ไม่เคยยินดีกับคำชมของเขาเท่าไหร่

“ชอบเหรอ เดี๋ยวซักแล้วจะส่งไปให้”

ร่างของวาริชไม่กล้าขยับเลย ได้แต่นอนนิ่งๆให้คชากอด ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ว่าทำไมถึงยอมให้เขาทำแบบเดิม หรือเพราะข้อตกลงนั่นเหรอ

คบกันสามเดือน เธออยากรู้ความรู้สึกของตัวเอง ว่ารู้สึกกับเขาแบบไหน เธออยากลองพิสูจน์มันอีกครั้ง

“ไม่อยากได้ชุด ชุดนั้นตั้งใจซื้อให้ ตอบตอนนี้เลยได้ไหม ว่าจะยอมคบกันอีกครั้ง”

ใบหน้าคมพูดอยู่ใกล้ๆหูด้วยเสียงแผ่วเบา เขากำลังพยายามอย่างหนักให้หยุดร่างกายทุกส่วน แต่มันทำไม่ได้ มือที่กอดร่างนุ่มนิ่มบอบบาง เริ่มขยับไปมาช้าๆตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย ที่มีชุดนอนบางๆกั้นอยู่ ริมฝีปากหน้าไล่พรมจูบไปตามลาดไหล่ของเธอเบาๆ

“แค่สามเดือนนะคชา ถ้ามันไปไกลกว่านี้ไม่ได้ วาจะเลิก”

“…….”

“หยุดจูบสักที วาจะนอน”

คชาไม่อยากตอบเรื่องที่เธอพูดมาเมื่อกี้ เขาจึงกดจูบลงไปแรงๆตามลาดไหล่ของเธอ เมื่อกี้เธอตกลงคบกับเขาแล้ว เขาทำได้ถ้าเธอไม่ห้าม

“แต่คชาไม่ง่วงอะ”

เขาตื่นเต็มที่เลย น้องชายเขาก็ด้วย มันตื่นตั้งแต่เห็นชุดวานั่นแหละ และยิ่งทำแบบนี้น้องชายเขายิ่งตื่น ตื่นจนเขาอึดอัด เพราะมันกำลังขยายตัวภายใต้กางเกงของเขา อยากปลดปล่อยจะแย่

“ไม่ง่วงก็แล้วแต่ วาง่วงแล้ว” วาริชเลื่อนมือไปจับมือปลาหมึกที่มันดิ้นไปมาอยู่บนตัวเธอ เธอต้องหยุดคชา ไม่งั้นมันจะไม่หยุดจริงๆ

“คบกันเฉยๆนะคชา จะไม่มีการเอากันเป็นอันขาด”

“น่าเบื่ิอวะวา ยอมคนอื่น ยกเว้นคชาเหรอ”

เท่าที่สอบถามมาจากมาดามเมื่อวันก่อน วาริชมีแฟนมาแล้วหลายคนในช่วงเวลา 5 ปี แต่ละคนก็คบนานพอสมควร และพวกมันก็คงได้เธอไปแล้ว เพราะมีบางคนที่เขาพอจะรู้จัก เห็นมันพูดกันไม่ขาดปากว่า วาริชเด็ดมาก

“จะเลิกไหมละ”

ชินแล้วกับคำนี้ แต่ได้ยินจากปากหมาๆของคชาแล้วมันเจ็บจี๊ดๆยังไงก็ไม่รู้

“นอนเหอะ” คชาหยุดทุกอย่างลง แล้วนอนหันหลังให้วาริช ถ้าเขาไม่พาตัวเองหนีจากร่างน่าฟัดของเธอ เขาได้จับเธอขย่มจมเตียงจริงๆแน่ ผู้หญิงอะไรน่าฟัดชิบหาย

ไม่โกรธและไม่ถือที่เธอเคยผ่านใครมา แต่อยากให้เธอยอมเขาบ้าง เพราะเขาไม่ชอบบังคับเอากับใคร