บทที่ 3

แสงสีขาวสว่างจ้าก่อนจะจางลงและเผยให้เห็นสถานที่ที่คุ้นเคย ผู้กล้าคนที่ยี่สิบสี่แห่งแมนไคน์จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมาที่นี่หลังตัวเองตายจากโลกใบเก่า เทพีผู้สร้างโลกยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าเทรเวน่าจะพาเธอกลับมา เมื่อสังเกตจากสีหน้า โรซาเลียจึงรู้ว่าอีกฝ่ายมีบางอย่างจะพูดด้วย

“ท่านมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

“ถ้าไม่มีก็คงไม่เรียกเจ้ามาหรอก” หญิงสาวกล่าวพลางโบกมือสร้างภาพม่านน้ำขึ้นมาฉายให้สาวผมแดงดู “ตั้งแต่ได้ความทรงจำมา เจ้าก็เปลี่ยนใจมาช่วยซาตาน่าแทน”

“ก็ข้าไม่รู้จะช่วยแมนไคน์ไปทำไมนี่คะ ในเมื่อฝ่ายนั้นจะส่งข้าไปลงนรก ถ้าไม่ได้ไนจี้ช่วยไว้ ข้าคงตายไปนานแล้ว อีกอย่างไนจี้ไม่เคยทำร้ายข้าเลยสักครั้ง พลังศักดิ์สิทธิ์บิดเบือนความทรงจำข้าจนข้านึกว่าเขาข่มเหงข้า ถ้าข้าเป็นฝ่ายปล้ำไนจี้ก็ว่าไปอย่าง” โรซาเลียกอดอกพลางยืดตัวและเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ โลกนี้จะต้องจารึก เธอนี่แหละ ผู้กล้าคนแรกในประวัติศาสตร์ที่แอบปีนเข้าห้องจอมมาร

“ไนเจลลัสโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่มารักเจ้า เอาล่ะ เข้าเรื่องกันได้แล้ว” เทรเวน่าหยุดใช้นิ้วกดหว่างคิ้วแล้วหันไปมองม่านน้ำที่สร้างขึ้นมา “สิ่งที่เจ้าเห็นคือเหตุการณ์ในโลกเก่า ผู้กล้าคนที่เก้าแห่งแมนไคน์ที่โดนตราหน้าว่าทรยศ”

“เลโอนาร์ด?” ภาพที่ฉายให้เห็นคือเหตุการณ์ในช่วงที่โรซาเลียยังไม่เกิด ชายหนุ่มผมสีทองถูกมัดติดกับต้นเสาและยืนบนกองฟืน จากนั้นเพลิงศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกจุดขึ้นก่อนจะเผาผลาญร่างของเขาจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน สุสานสักแห่งก็ไม่มี ทิ้งไว้เพียงคำสาปแช่งจากคนทั้งแมนไคน์และความเสียใจของเอราเคียไว้เบื้องหลัง

“ในโลกเก่า ทั้งสองคนรักกันมาก ส่วนเรื่องตัวตน ทั้งสองเพิ่งจะรู้ตอนเกิดเหตุโจมตีปราการนี้เอง เอราเคียเป็นห่วงเลโอนาร์ดที่บาดเจ็บจึงไปเยี่ยม หลังจากนั้นทั้งสองก็แอบนัดพบกันบ่อย ๆ จนกระทั่งมีคนสงสัยถึงการหายตัวไปบ่อย ๆ ของผู้กล้า เอราเคียจึงเลือกที่จะไม่ไปพบเลโอนาร์ดอีกเพื่อความปลอดภัยของเขา”

“แล้วเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมสุดท้ายเลโอนาร์ดถึงถูกตัดสินประหารชีวิตด้วย” เธอรู้จากคนว่าเขาทรยศ แต่จากประสบการณ์ส่วนตัว เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่

“ดูเหมือนว่าทางฝ่ายแมนไคน์จะเตรียมพร้อมบุกซาตาน่า คราวนั้นคงตั้งใจจะฆ่าจอมมารและทำลายซาตาน่าให้สิ้นซาก อีกทั้งมีข่าวว่าจอมมารกำลังจะมีทายาท แต่ไม่มีใครรู้ว่าพ่อเด็กเป็นใคร เลโอนาร์ดรู้ทันทีว่าตัวเองเป็นพ่อ ด้วยความเป็นห่วงจึงตัดสินใจเดินทางไปหาเอราเคียเพื่อบอกเรื่องนี้กับนาง แต่ช่วงเดินทางกลับ เขาถูกจับได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ถูกตัดสินว่าทรยศและถูกประหาร เอราเคียก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เพราะนางต้องรับมือกับการถูกโจมตี ไนเจลลัสจึงกำพร้าพ่อตั้งแต่ตอนนั้น”

“ไนจี้ไม่เคยรู้เรื่องพ่อเลยนี่นะ” โรซาเลียฟังเทรเวน่าอธิบายพลางดูเหตุการณ์ประกอบผ่านทางภาพม่านน้ำ “ไม่เป็นไร ในโลกนี้ ข้าจะแก้ไขมันเอง ไนจี้จะต้องไม่กำพร้าพ่อ”

“ถ้าจะช่วยเขาก็ต้องช่วยให้ได้ล่ะ เขาก็เป็นอีกคนที่มาจากโลกเดียวกันกับเจ้า เขาอยากกลับมาอยู่กับครอบครัว ข้าก็เลยส่งเขากลับไปที่โลกนั้นแต่น่าเสียดายที่ความจำเสื่อม หากจะให้เขารอดก็มีแต่ต้องให้เจ้ากับไนเจลลัสไปช่วย”

“นอกจากข้าแล้วยังมีใครอีกบ้างคะ ที่ท่านส่งไปแก้ไขอดีต” เธอจำได้ว่าโอดิสเซียสก็มาจากโลกใบแรก เอราเคียก็เช่นกัน รวมเธอกับเลโอนาร์ดก็เป็นสี่คน แล้วยังมีใครอีกบ้างที่เทพีผู้สร้างโลกส่งไป

“ข้าไม่ได้ส่งไปเยอะ มีแค่พวกเจ้านั่นแหละที่ข้าให้โอกาส แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครข้ามโลกไปโดยไม่ได้พึ่งพาข้า ในที่นี้ข้าไม่ได้หมายถึงไนเจลลัสนะ” ประโยคนั้นทำให้โรซาเลียเบิกตากว้าง นอกจากจอมมารลำดับที่สิบหกแล้วยังมีคนอื่นอีกที่ข้ามโลกมา แล้วคนคนนั้นเป็นใครกัน

“ใครเหรอคะ”

“คนที่ทำให้เจ้าพังทลายไงล่ะ”

“นังดอกไม้นั่นเหรอคะ!” แม้จะยังนึกไม่ออกว่าเป็นใครแต่จากความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด โรซาเลียมั่นใจว่าเธอต้องแค้นผู้หญิงคนนั้นมากแน่ ๆ

“แต่ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรมากไม่ได้หรอก มนุษย์อ่อนแอกว่าปีศาจ การข้ามมิติทำให้ร่างกายของนางแหลกสลายเหลือแค่วิญญาณ ผิดกับไนเจลลัสที่มีพลังพอต่อต้านจึงข้ามมิติมาได้ครบสามสิบสองประการแต่ก็เสียพลังไปสมควร ดูแลจอมมารตนนั้นให้ดี ๆ ล่ะ การข้ามมิติทำให้เขาอ่อนแอลงมาก การเผชิญหน้ากับผู้ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ย่อมไม่ใช่หนทางที่ดี”

“ข้าจะเตือนไนเจลลัส เดี๋ยวนี้เขาเหนื่อยง่ายกว่าเมื่อก่อนมาก คงต้องระวังกันหน่อยแล้ว” จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเป็นห่วงเขา ถึงจะไปติดตามเลโอนาร์ดเงียบ ๆ แต่ถ้าถูกจับได้ขึ้นมาคงแย่กันทั้งพ่อทั้งลูกแน่ “ว่าแต่เรื่องวิญญาณจอมมารล่ะคะ โอดิสเซียสสิงอยู่ในร่างเขา เขาจะไม่ทำอะไรใช่ไหมคะ”

“วิญญาณจอมมารเหรอ”

“ใช่ค่ะ แต่ข้ามองไม่เห็นหรอก ท่านป้าก็เหมือนกัน มีแค่ไนจี้กับเลโอนาร์ดที่มองเห็น”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เทรเวน่าพยักหน้าคล้ายเข้าใจอะไรบางอย่างก่อนจะกล่าวต่อ “ดูเหมือนว่าตอนนี้เลโอนาร์ดจะกลายเป็นปีศาจเข้าไปทุกที”

“เอ๋?”

“เรื่องราวในโลกนี้แตกต่างจากโลกเดิมพอสมควร อย่างเลโอนาร์ดที่ตอนนี้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง แต่ทางที่ดีเจ้าควรห่วงเรื่องความปลอดภัยของเขาดีกว่า”

“ความปลอดภัย? หมายถึงคนจากวิหารศักดิ์สิทธิ์จะทำร้ายเขา หรือเป็นเพราะจะถูกโอดิสเซียสทำร้ายเอาคะ” เธอต้องการคำอธิบายเดี๋ยวนี้จะได้หาทางรับมือได้ถูก

“ระวังคนจากวิหารก่อน ใกล้จะถึงเวลาสำคัญแล้ว อีกไม่นานเลโอนาร์ดจะตาย ถ้าอยากจะแก้ไขเรื่องราวก็เตรียมตัวรับมือให้ดีล่ะ”

“ข้าทราบแล้ว ขอบคุณท่านมากที่มาเตือนข้า” โรซาเลียยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยและย่อตัวทำความเคารพตามมารยาท เทรเวน่าหัวเราะเบา ๆ จากนั้นก็สะบัดมือใช้พลังส่งผู้กล้าสาวกลับไปยังโลกใบที่สองตามเดิม

“แก้ไขเรื่องราวให้ได้ล่ะ ข้ารอดูผลงานเจ้าอยู่นะ โรซาเลีย โอเฟลี”

การได้พบกับเทพีผู้สร้างโลกอีกครั้งหลังหายหน้าหายตาไปนาน เช้าวันรุ่นขึ้น ผู้กล้าจากโลกเก่าจึงเดินทางไปยังแมนไคน์เพื่อไปคุยกับไนเจลลัส สถานที่ที่เขาซ่อนตัวอยู่เป็นตรอกซอยที่มีคนไร้บ้านอาศัยอยู่กันเยอะ ในโลกเก่ามีที่แบบนี้ ชีวิตความเป็นอยู่ไม่เคยได้รับการเหลียวแลจากชนชั้นสูง โรซาเลียมองภาพเหล่านั้นแล้วส่ายหน้าเวทนาจนกระทั่งมีเสียงเรียกคุ้นเคย เธอจึงละความสนใจจากพวกเขา

“โรซาเลีย”

“ไนจี้!” เจ้าของเสียงหวานวิ่งไปกอดคนเรียกทันที ตอนนี้ไนเจลลัสสวมฮู้ดคลุมศีรษะ ท่าทางจะเนียนเป็นมนุษย์ธรรมดาอยู่ เธอเองก็แต่งกายคล้าย ๆ เขาเพื่อให้คนอื่นนึกว่าเป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

“ตรงนี้ไม่เหมาะจะคุย” เจ้าตัวพาสาวผมแดงขึ้นไปที่ดาดฟ้าตึกเก่า ๆ โรซาเลียเห็นว่าที่นี่เป็นห้องเช่า คนที่พักอาศัยส่วนใหญ่เป็นพวกมีปัญหา บางห้องก็เป็นสามีภรรยาทะเลาะกันเสียงดัง บางห้องก็มีกลุ่มเพื่อนมานั่งเสพยา บางห้องน่าขนลุกกว่าตรงที่เล่นจ้ำจี้กลางแจ้งแบบไม่อายใคร

“คิดยังไงมาอยู่แถวนี้เนี่ย”

“ตรงนี้ห่างไกลจากพวกนักบวช อีกอย่างถ้ามองจากดาดฟ้าตรงนี้ก็จะมองเห็นวิหารศักดิ์สิทธิ์ได้ชัดเจน” ไนเจลลัสอธิบายเหตุผลที่เขาเลือกหลบซ่อนตัวอยู่แถวนี้

“จริงสิ เมื่อคืนท่านเทรเวน่ามาหาข้าด้วยล่ะ”

“เทพีผู้สร้างโลก?”

“ใช่ นางมาเตือนน่ะ เกี่ยวกับเลโอนาร์ด...” จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องที่คุยกับเทเวน่าให้ไนเจลลัสฟังอย่างละเอียดโดยไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่นิดเดียว

“ใกล้จะถึงเวลาแล้วเหรอ” เหตุการณ์ที่จะตัดสินความเป็นความตายของผู้กล้าคนที่เก้าใกล้มาถึงแล้ว ดังนั้นช่วงนี้เขาจะต้องเตรียมพร้อมเพื่อช่วยเหลือและจะต้องไม่พลาดด้วย

“ว่าแต่ตอนนี้พ่อเจ้าทำอะไรอยู่”

“ทะเลาะกับนักบวชศักดิ์สิทธิ์”

“หา?”

“ช่วงนี้ทางวิหารต้องการให้ท่านพ่อออกไปช่วยเหลือคน อย่างการปราบสัตว์อสูรที่ออกมาทำลายผลผลิตทางการเกษตร แต่ท่านพ่อไม่ทำโดยให้เหตุผลว่าสัตว์อสูรพวกนั้นไม่ได้ทำร้ายมนุษย์ แก้ไขกันเองได้ อาจจะหาวิธีอยู่ด้วยกันแบบพึ่งพา ไม่ต้องถึงมือผู้กล้า”

“ข้าเห็นด้วยกับพ่อเจ้า ตอนข้าเป็นผู้กล้า ข้าก็ทำแบบนี้แหละ แต่อาจจะลำบากหน่อยตรงที่ว่าพวกนักบวชจะตามเทศนากรอกหูไม่เลิก ถ้าทนได้ก็นับว่าเก่งมาก” โรซาเลียเล่าประสบการณ์ในสมัยของตัวเอง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ลืมว่ามันน่ารำคาญแค่ไหนที่ต้องทนฟังผู้อาวุโสในวิหารต่อว่าเอาทุกวัน

“ก็หวังว่าท่านพ่อจะทนได้” ไนเจลลัสก็พอจะรู้มาบ้าง คนที่วิหารศักดิ์สิทธิ์มักจะชอบควบคุมผู้กล้าให้ว่านอนสอนง่าย แต่โรซาเลียเป็นหนึ่งในกลุ่มไม่กี่คนที่ดื้อและไม่ฟัง

เลโอนาร์ดก็ควรจะหัวแข็ง ไม่ต้องฟังพวกนั้นเช่นกัน!