บทที่ 10

สภาพของลูกชายกับหลานสาวที่เพิ่งกลับมาในสภาพหัวกระเซิงเนื่องจากใช้เวทลอยตัวบินไปกลับระหว่างชายแดนกับเมืองหลวง แถมแต่ละคนยังเงียบกริบ สีหน้าคล้ายคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เอราเคียที่นั่งมองอยู่ตรงโต๊ะทำงานมองไนเจลลัสสลับกับโรซาเลีย ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีแต่ก็ยังถามเพื่อความแน่ใจ

“เลโอนาร์ดล่ะ”

“...” สาวผมแดงชำเลืองมองคนข้าง ๆ ส่วนเขาก็ยังคงทำหน้านิ่งเฉยอยู่เหมือนเดิม

“เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม” จอมมารสาวถามย้ำอีกรอบ

“คือว่า...”

“พวกมันถีบท่านพ่อลงเหว” จอมมารลำดับที่สิบหกสวนขึ้นมา ทำให้ผู้กล้าจากโลกเก่ากลืนคำพูดทั้งหมดลงคอทันที “หัวหน้าองครักษ์ หัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสง นักบวชอาวุโสคนหนึ่งของวิหารศักดิ์สิทธิ์ ข้าจำหน้ามันได้ขึ้นใจ”

“...” เอราเคียเงียบ เธอไม่พูดอะไรแต่ค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ทว่าโรซาเลียสังเกตเห็นความผิดปกติเพราะอีกฝ่ายเดินเซเล็กน้อย เธอจึงลากไนเจลลัสตามออกไปด้วย

“ท่านป้าดูแปลก ๆ นะ รีบตามไปดูเถอะ”

“ท่านแม่ ๆ” เมื่อลองสังเกตดี ๆ ปีศาจหนุ่มจึงเห็นว่าแม่ของเขาเดินเซอย่างเห็นได้ชัด จอมมารสาวไม่ยอมฟังเสียงเรียกของลูกชาย เธอเดินหนีไปจนถึงทางเดินที่ผนังสองข้างเป็นกระจก เมื่อเธอมองเงาสะท้อนจึงเห็นว่าตัวเองสวมจี้ห้อยคอของเลโอนาร์ดไว้อยู่

นั่นเป็นของที่เขามอบให้เพื่อระลึกถึงกัน!

“กรี๊ด!!!!” ในที่สุดเอราเคียก็สะกดอารมณ์ไว้ไม่ได้ เธอกรีดร้องสุดเสียงจนผนังกระจกตลอดทางเดินที่ทอดยาวถึงกับแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทางด้านโรซาเลียก็แทบเป็นลมเมื่อโดนลูกหลงจากพลังเสียง โชคดีที่ไนเจลลัสช่วยประคอง เธอจึงยังยืนอยู่ได้

“ท่านจอมมาร ๆ” เสียงเรียกของสาวใช้ทำให้ร่างบางตวัดสายตาไปมองทันที “จอมเวทของเรารายงานว่าพบพลังแปลกปลอมเหนือน่านฟ้าเมืองหลวงเกเดียน...”

ตูม!!!

อีกฝ่ายพูดไม่ทันขาดคำ สายพลังหนึ่งก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าแล้วระเบิดพื้นที่ในเมืองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากปราสาท เอราเคียกระโจนออกมาที่สนามหญ้า ทันทีที่เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเงาคนมากมายร่อนลงมาจากท้องฟ้าซึ่งสูงขึ้นไปหลายพันเมตร ที่แท้ฝ่ายแมนไคน์ก็แอบซุ่มเพิ่มกำลังทหารและคิดจะโจมตีปราสาทจอมมารโดยเล่นงานจากทางอากาศผิดกับโลกเก่าที่เคลื่อนทัพมาทางบก จอมมารสาวจึงตั้งรับได้ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ทันการณ์แล้ว

“เจ้าพวกมนุษย์โสโครก! ผัวข้าตายไม่ทันไรก็บุกมาแล้วเหรอ ไม่คิดจะให้เวลาทำใจบ้างหรือไง!” เอราเคียอยากจะขึ้นไปหักคอกองทัพมนุษย์ที่ร่อนอยู่เต็มฟ้าให้ตายคามือนัก ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ชีวิตของปีศาจทั่วไปสำคัญกว่า “ปีศาจระดับกลางและระดับสูงตามข้ามา ส่วนที่เหลือหาที่หลบ ในเมื่อพวกมนุษย์มันวอนหาที่ เราก็ควรสงเคราะห์มัน!”

สิ้นคำประกาศของจอมมารลำดับที่สิบห้า เธอก็พาปีศาจมากมายลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนที่ทั้งสองเผ่าพันธุ์จะเริ่มการปะทะกันระลอกแรก ที่ผ่านมาในโลกเก่า ฝ่ายแมนไคน์ยกทัพมาทางบกอีกทั้งเลโอนาร์ดเตือนล่วงหน้าจึงตั้งรับทัน แต่ในโลกนี้ อยู่ ๆ พวกมนุษย์ก็ลงมาจากท้องฟ้า คาดว่าคงใช้เมฆพรางตัวไว้ แม้จะรู้ว่ามีการเพิ่มกำลังทหารที่ชายแดนแต่ไม่นึกว่าทางนั้นจะมาไม้นี้!

“รีบตามไปช่วยท่านป้าเร็ว” โรซาเลียเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาแล้วเหาะตามไปบ้าง ไนเจลลัสเรียกยูลิสเซสพลางใช้เวทลอยตัวเหาะตามไปอีกรายเพื่อทำหน้าที่อารักขาจอมมาร

“ฆ่าจอมมารให้ได้!” เสียงของนักบวชอาวุโสคนหนึ่งดังขึ้น ไนเจลลัสหันไปมองแล้วก็จำได้ว่าเป็นหนึ่งในสามคนที่ส่งเลโอนาร์ดลงเหว

“ถึงไม่มีผู้กล้า เราก็ฆ่าจอมมารได้!” หัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงเอาดาบชี้หน้าหญิงสาวผมสีดำอย่างเอาเรื่อง เอราเคียถึงกับมุมปากกระตุกเลยทีเดียว

“ส่งนางไปหาคนทรยศนั่นในนรกกันเถอะ!” หัวหน้าทหารองครักษ์ที่ถูกส่งมาจากพระราชวังก็มาร่วมวงอีกคน และไนเจลลัสก็จำหน้าสามคนนี้ได้แม่นจึงรีบฟ้องแม่

“ท่านแม่ สามคนนี้แหละที่ถีบท่านพ่อลงเหว”

“พวกเจ้าเหรอที่ทำผัวข้าตาย ถ้าอยากฆ่าจอมมารนัก เก่งจริงก็เข้ามา!!!” หญิงสาวตะโกนสุดเสียง ความโกรธที่ถูกพรากคนสำคัญไปเป็นครั้งที่สองทำให้เธอดึงพลังออกมาใช้ไม่ยั้ง

ใต้เท้าของจอมมารสาวปรากฏวงเวทสีดำก่อนที่เบื้องหลังจะมีวงเวทอีกนับพันที่วาดตัวเองขึ้นเองกลางอากาศ พริบตานั้นลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาแล้วไล่กวาดกองกำลังฝ่ายแมนไคน์ แสงสว่างจ้าเหนือน่านฟ้าปราสาทเกเดียนคือผลจากพลังโจมตีที่ทำลายเกราะป้องกันของพวกมนุษย์ก่อนที่เสียงระเบิดก้องฟ้าจะดังตามมา เอราเคียฆ่ามนุษย์ไปเท่าไหร่ เธอก็ไม่ได้นับ แต่เพราะช่วงนี้พลังแปรปรวนเนื่องจากท้องอยู่ทำให้เธอทรงตัวไม่ได้ เวทลอยตัวสลายไป ร่างบางจึงดิ่งพสุธาก่อนที่ใครคนหนึ่งจะปรากฏตัวและใช้วงเวทสายลมรองรับทันพอดี

“ขออภัยที่มาช้า” โมรอส ภูตประจำดินแดนของซาตาน่านั่นเองที่เพิ่งมาถึง คราวก่อนเกิดการโจมตีที่ปราการแต่เขาเดินทางไปที่อื่นก่อนจึงไม่ได้ร่วมต่อสู้ แต่วันนี้เกิดเหตุไม่คาดฝัน โมรอสจึงอยู่เฉยไม่ได้

“ฝากดูแลท่านป้าด้วย ที่เหลือข้ากับไนเจลลัสจัดการเอง” โรซาเลียกำชับเด็กหนุ่มให้เรียบร้อยจากนั้นก็ใช้เวทลอยตัวกลับขึ้นไปหากองกำลังฝ่ายแมนไคน์

แม้จะสูญเสียคนไปมากมายแต่ก็ใช่ว่าเรื่องจะจบ สามผู้นำที่ส่งเลโอนาร์ดลงเหวยังคงอยู่ พวกเขาเรียกกองทัพเสริมลงมาจากท้องฟ้า ผู้กล้าจากโลกเก่าเห็นแล้วก็กัดฟันกรอด เธอกระชับดาบแน่นก่อนจะพุ่งไปหาทั้งสามคนโดยมีไนเจลลัสตามมาติด ๆ ส่วนพวกกำลังเสริมก็ให้กองทัพปีศาจจัดการไป

“ข้าจะจัดการอัศวินแห่งแสงกับนักบวชเอง เจ้าไปจัดการหัวหน้าองครักษ์เถอะ”

“ระวังตัวด้วย” ชายหนุ่มทิ้งท้ายแล้วขว้างหอกใส่เป้าหมาย หัวหน้าองครักษ์สะบัดดาบปัดทิ้งแล้วก็ต้องยกแขนตั้งรับลูกถีบของไนเจลลัสที่ใส่มาเต็มแรงส่งผลให้เขาปลิวไปไกลลิบ

“เจ้า! ผู้กล้าวิปลาส!” นักบวชอาวุโสยกคทาชี้หน้าโรซาเลียอย่างเอาเรื่อง “ในเมื่อรู้ว่าตัวเองใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้แล้วทำไมถึงไปเข้าข้างฝ่ายซาตาน่า ทำไมไม่มาร่วมกับพวกเรา!”

“พวกปีศาจหลอกล่อเจ้าด้วยอะไร ทำไมถึงช่วยพวกมัน!” หัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงก็โวยวายด้วยอีกคน คำถามเหล่านั้นทำให้สาวผมแดงถึงกับมุมปากกระตุก

“จะให้ไปเป็นทาสของวิหารศักดิ์สิทธิ์เหรอ ฝันไปเถอะ! อย่าคิดว่าควบคุมผู้กล้าคนอื่นได้แล้วจะควบคุมข้าได้ล่ะ!” กล่าวจบ หญิงสาวก็ตวัดดาบใส่นักบวชอาวุโส ชายวัยกลางคนยกคทาตั้งรับก่อนที่โรซาเลียจะถีบอีกฝ่ายกระเด็น

หัวหน้าอัศวินแห่งแสงตวัดดาบมา ผู้กล้าสาวตวัดดาบปัดทิ้งทันควันจากนั้นก็เหวี่ยงหมัดชกหน้าจนคู่ต่อสู้ปลิวตกลงไปกระแทกพื้น สาวผมแดงตามลงมาและปักดาบอินโนเซนเทียลงพื้น วงเวทสีขาวปรากฏขึ้นกลางอากาศก่อนที่ฝนดาวตกในรูปดาบจะพุ่งลงมาถล่มจนหัวหน้าอัศวินแห่งแสงต้องวิ่งหลบโดยด่วน

“เจ้ามันผู้กล้าวิปลาส!”

ตูม!

ลำแสงสีขาวพุ่งมาทางด้านหลัง โรซาเลียกระโดดหลบทันควันก่อนที่พื้นดินจะเกิดระเบิดตูมใหญ่ นักบวชอาวุโสกระโจนตามมาพลางหันคทาไปทางเธอ กระสุนพลังศักดิ์สิทธิ์ชุดใหญ่จึงไล่โจมตีร่างบางไม่ลดละ โรซาเลียสะบัดดาบปัดป้องแล้วขว้างอินโนเซนเทียใส่ ชายวัยกลางคนเอี้ยวตัวหลบ หญิงสาวจึงอาศัยจังหวะนี้พุ่งเข้าประชิดตามด้วยเหวี่ยงหมัดต่อยเสยข้างเต็มแรง ส่งผลให้คนถูกต่อยลอยหวือขึ้นฟ้าและตกลงมากระแทกพื้น

เปรี้ยง!

สายฟ้าสีดำพุ่งเฉี่ยวศีรษะเธอไปนิดเดียวก่อนจะเลยไปถล่มพื้นเบื้องหลัง ไม่บอกก็รู้ว่านั่นเป็นพลังของใคร หญิงสาวจึงสะบัดหน้าไปทางชายหนุ่มผมสีขาวตามด้วยตะโกนต่อว่า

“ไนจี้! ข้าเกือบตายแล้วนะ!”

“ขอโทษ” ไนเจลลัสกล่าวเสียงเรียบพลางพุ่งเข้าประชิดหัวหน้าองครักษ์พร้อมควงหอกใส่ฝ่ายตรงข้าม ชายวัยกลางคนสะบัดดาบปัดป้องก่อนจะซัดลูกพลังใส่ ปีศาจหนุ่มหรี่ตามองแล้วหายวับไปจากตรงนั้น

“!!!” เมื่อเป้าหมายหายตัวไป คนถีบผู้กล้าตกเหวก็เบิกตากว้าง ทันทีที่หันไปด้านหลัง ปลายหอกก็พุ่งใส่รัวชนิดที่มองแทบไม่ทัน

ไนเจลลัสอาศัยที่ตัวเองมีความเร็วเหนือกว่าคว้าหมับเข้าที่ลำคอคู่ต่อสู้ตามด้วยทุ่มลงพื้นจากนั้นก็เหวี่ยงชายวัยกลางคนออกไป และตัวเองก็ดีดตัวขึ้นฟ้าไล่ตาม หัวหน้าองครักษ์เห็นปีศาจหนุ่มพุ่งลงมาก็ดีดตัวหลบทันควัน ทว่าทันทีที่ไนเจลลัสปักหอกลงพื้นสุดแรง สายฟ้าสีดำก็ทะยานลงมาผ่าพื้นดินจนเกิดระเบิดตูมใหญ่ ส่งผลให้คนฆ่าผู้กล้าได้รับบาดเจ็บจนปลิวไปไกลลิบ ทางด้านไนเจลลัส แม้ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่เพราะร่างกายอ่อนแอลงทุกวันจากการอยู่ต่างโลกนานเกินไปจึงสำลักลิ่มเลือดออกมา

“ไนจี้!”

“ข้ายังไหว”

“ข้าว่าเจ้าไม่ไหวแล้วล่ะ” เห็นอีกฝ่ายสำลักเลือดออกมามากกว่าปกติ โรซาเลียที่ประคองคนข้าง ๆ อยู่จึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ดูเหมือนว่าช่วงหลัง ๆ มานี้ยาฟื้นจะไม่ค่อยช่วยอะไรเลย

“บอกทุกหน่วยให้รีบหลบ เราจะใช้เวททำลายล้างแล้ว!” เสียงตะโกนของนักบวชอาวุโสทำให้ฝ่ายแมนไคน์รีบผละออกจากการต่อสู้แล้วถอยออกไปห่าง ๆ ท่ามกลางความงุนงงของชาวซาตาน่า

“แย่แล้ว! พวกเขาจะใช้เวททำลายล้างโดเฮอที!” โรซาเลียเคยอยู่กับวิหารศักดิ์สิทธิ์มาก่อน เธอจึงรู้จักเวททำลายล้างของพวกนักบวช “รีบออกไปให้พ้นรัศมีสามกิโลเมตรเดี๋ยวนี้!”

“อย่าให้พวกปีศาจหนีไปได้!” คำสั่งของหัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงทำให้ทหารของฝ่ายแมนไคน์ซัดพลังโจมตีใส่พวกปีศาจไม่ยั้ง

“ข้าไม่ยอมให้ซาตาน่าจบสิ้นในยุคของข้าหรอก!” เอราเคียผลักโมรอสที่กำลังถ่ายเทพลังให้เธอเพื่อปรับสมดุลในร่างกายออกไป จากนั้นจอมมารสาวก็ใช้เวทลอยตัวเหาะขึ้นสู่ท้องฟ้า

“ท่านจอมมาร!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกแต่อีกฝ่ายไม่ฟัง

วงเวทสีขาวปรากฏขึ้นเหนือน่านฟ้าด้วยฝีมือของนักบวชชั้นสูงทั้งหมดสิบคน พลันลำแสงสีขาวก็พุ่งลงมา ทางด้านเอราเคียก็กล่าวภาษาโบราณของซาตาน่าก่อนที่วงเวทสีดำขนาดใหญ่พอครอบคลุมทั้งเมืองจะปรากฏขึ้นและกลายเป็นเกราะป้องกันลำแสง ทันทีที่พลังสองขั้วปะทะกันก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ไนเจลลัสที่สภาพร่างกายมีปัญหาก็กัดฟันสร้างวงเวทแบบเดียวกันกับแม่เพื่อป้องกันพลังในรูปแบบฝนดาวตกที่พุ่งลงมาและอาจทำลายเมืองได้ โรซาเลียส่งพลังไปที่ดาบศักดิ์สิทธิ์ตามด้วยชูขึ้นฟ้า เกิดวงเวทสีขาวกลางอากาศเป็นเกราะป้องกันลูกหลงอีกชั้นเพื่อช่วยอีกแรง

'ทำได้ดีมาก ไนเจลลัส โรซาเลีย' เอราเคียในสภาพที่มีบาดแผลไฟไหม้เนื่องจากโดนพลังศักดิ์สิทธิ์เล่นงานกล่าวในใจด้วยรอยยิ้ม ลูกชายกับหลานสาวช่วยกันปกป้องซาตาน่าอีกแรง อย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้สู้คนเดียว

จอมมารสาวค่อย ๆ ร่วงหล่นสู่พื้นดิน นอกจากพลังแปรปรวนเพราะท้องแล้ว เธอยังเสียใจเรื่องเลโอนาร์ดด้วย แม้แต่เวลาทำใจก็ยังไม่มี แล้วอย่างนี้เธอจะมีแรงยืนหยัดต่อไปได้ยังไง

“ท่านจอมมาร!” โมรอสรีบกระโจนไปหาอีกฝ่ายทันที

“ท่านแม่!” ไนเจลลัสหันมาเห็นเข้าก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ท่านป้า!” โรซาเลียไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บขนาดนี้

พลันท้องฟ้าในเวลากลางวันก็กลายเป็นกลางคืนในชั่วพริบตา พระจันทร์เต็มดวงที่มีวงแหวนสีแดงปรากฏขึ้นเหนือน่านฟ้าปราสาทเกเดียน ขอบฟ้าที่ไกลออกไปมีเมฆสีดำทะมึนหมุนวนรอบทิศทางคล้ายจะเกิดพายุใหญ่ หญิงสาวที่สติใกล้เลือนหายรู้สึกเหมือนถูกอุ้มแล้วเสียงที่คุ้นเคยก็เรียกชื่อเธอ

“เอราเคีย” ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองฝัน จนกระทั่งเสียงนั้นยังเรียกอีก “เอราเคีย นี่ข้าเอง” เจ้าของชื่อลืมตาแล้วมองคนมาช่วยชัด ๆ จนแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด

“ท่าน...ปลอดภัยหรือเปล่า! ข้าได้ยินว่าพวกนั้นส่งท่านลงเหวไปแล้ว!”

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเรียบร้อย” คนพูดคือเลโอนาร์ดแน่นอนแต่บรรยากาศรอบตัวเขาไม่เหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมา “เจ้าอยู่เฉย ๆ ก็พอ เดี๋ยวข้าจัดการเอง”

“แต่...!” ได้แค่นั้น เอราเคียก็รู้สึกว่าตัวเองลอยหวือกลับไปหาโรซาเลียและไนเจลลัส อีกทั้งยังมีไอพลังสีดำลอยขึ้นมาจากพื้นดินและฟื้นฟูสภาพร่างกายให้เธอด้วย

“เป็นไปไม่ได้!” นักบวชอาวุโสเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครมา

“เจ้าตกเหวไปแล้วนี่!” สีหน้าของหัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงซีดเผือดราวกับคนถูกผีหลอก

“นี่มันไม่ปกติแล้ว!” หัวหน้าองครักษ์รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปทันทีที่เลโอนาร์ดปรากฏตัว ยิ่งแววตาอัดแน่นไปด้วยความแค้น เขาก็ยิ่งสังหรณ์ใจไม่ดี

“ตกใจเหรอที่เห็นข้า นั่นสินะ พวกเจ้าเล่นงานข้าตั้งหลายแผลก่อนจะถีบตกเหว เป็นยังไง สนุกมากไหม” ร่างสูงที่ลอยอยู่เหนือยอดปราสาทจอมมารแสยะยิ้มชวนขนลุก แม้แต่น้ำเสียงก็ยังเย็นเยียบ ใครได้ยินคงเสียวสันหลังแน่

“เจ้า...เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ เลโอนาร์ด คลาริเบล!”

“เลโอนาร์ด? เจ้าหมายถึงไอ้ผู้กล้าหน้าตาโง่ ๆ นั่นเหรอ หึ! เจ้านั่นมันตายไปสองพันปีแล้ว มันลาโลกไปเป็นชาติแล้วรู้ไว้ด้วย!!!” คำประกาศของผู้มาใหม่ทำให้นักบวชอาวุโสกลืนคำพูดทุกอย่างลงคอ ถ้าเลโอนาร์ดตัวจริงตายแล้ว ถ้าอย่างนั้นคนที่พวกเขาพากลับไปก่อนหน้านี้เป็นใครกัน

“เจ้าเป็นใคร! เผยตัวออกมาซะ!” หัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงยกดาบชี้หน้า

พลันมวลอากาศก็เกิดแปรปรวนกะทันหัน ไอพลังสีดำพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินแล้วบินไปลอยวนรอบกายชายหนุ่มอย่างรักนักรักหนา ทันใดนั้นเส้นผมสีทองก็กลายเป็นสีขาวและยาวสยายพร้อมที่มีเขาแพะปรากฏขึ้นบนศีรษะ นัยน์ตาสีฟ้ากลายเป็นสีแดงโกเมน ส่วนชุดก็กลายเป็นสีดำทั้งร่าง เจ้าตัวยกมือข้างหนึ่งทาบอกพลางค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนจะแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบเนื่องจากตอนนี้ในใจเต็มไปด้วยไฟแค้นที่สุมอก

“ข้า โอดิสเซียส วาซิลิส จอมมารลำดับที่หนึ่งแห่งซาตาน่า ยินดีที่จะได้ฆ่าพวกหนอนแมลงอีกครั้ง และวันนี้ข้ากลับมาจากนรกแล้ว”