ตอนที่ 4 เสียจูบให้คนแปลกหน้า

เมษาออกแรงต่อต้าน มืออีกข้างที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระทั้งทุบและผลักแผงอกของคนในชุดสูตด้วยความไม่พอใจ เพราะนี่มันเป็นจูบแรกของเธอ เขากล้าขโมยมันไปได้ยังไง

เพียะ!

ทันทีที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายผละออกจากเธอพร้อมขยับตัวถอยหลังไปเล็กน้อย ใบหน้าข้างซ้ายของเขาก็ถูกฟาดด้วยฝ่ามือเล็กเสียงดังฟังชัด

มาเฟียหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม กระตุกยิ้มมุมปากราวกับไม่รู้สึกระแคะระคายผิวหนังเลยแม้แต่น้อย แววตาคมดุเปล่งประกายราวกับชื่นชอบความเจ็บปวดที่ได้รับ ก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันคว้าข้อมือของเธอแล้วออกแรงกระชาก ร่างเล็กถลาเข้ามากระแทกกับแผงอกล่ำ

“ตบได้ดีนี่ นี่คือวิธีตอบแทนคนที่ช่วยเหลือเธออย่างนั้นเหรอ”

“ปล่อยฉันนะ”

คิ้วเรียวขมวดชนกัน หญิงสาวพยายามแกะข้อมือออกจากฝ่ามือใหญ่แต่ก็ไม่เป็นผล เปลี่ยนไปช้อนดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจขึ้นมองอีกฝ่าย

“ใครขอให้คุณช่วยไม่ทราบ แล้วไอ้การที่คุณมาทำบ้า ๆ แบบนี้กับฉัน มันเรียกว่าเสียมารยาท ไอ้คนโรคจิต โอ๊ย…”

ข้อมือของเมษาถูกบีบแรงขึ้นอีกระดับ แววตาของคนแปลกหน้านั้นเยือกเย็น มุมปากที่กระตุกขึ้นก็ได้สร้างความรู้สึกหวาดหวั่นให้กับคนถูกกระทำ ทว่าเธอก็ยังทำใจกล้ายกมืออีกข้างขึ้นหมายจะตบเขาอีกสักฉาด

“ตบอีกสิ ถ้าตบฉันก็จะจูบ”

คิงส์ตันเอียงใบหน้าให้ เสียงขู่ของเขาทำให้ฝ่ามือของหญิงสาวชะงักไป เขาปล่อยข้อมือของเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างวางทาบกับผนัง ล็อกคนตัวเล็กไว้ระหว่างแขนทั้งสองข้าง

“ลืมไปแล้วเหรอว่าครั้งก่อนเธอเป็นคนขอให้ฉันช่วยเอง”

ประโยคที่ดังออกจากปากของอีกฝ่าย ส่งผลให้เมษายืนนิ่งอย่างใช้ความคิด เกิดความรู้สึกว่าใบหน้าหล่อเหลา มีรอยบากตรงคิ้วข้างขวา อีกทั้งยังสวมชุดสูตสีดำทั้งตัว เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

และในขณะนั้นเองคิงส์ตันก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปด้านข้าง ลมหายใจอุ่นเป่ารดพวงแก้มแดงระเรื่อและใบหูของเธอในเวลาเดียวกัน

“วันที่แฟนเธอจูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอเป็นคนดึงฉันเข้าไปบังสองคนนั้น”

คิงส์ตันตอกย้ำภาพความเจ็บปวดนั้นอีกครั้ง ภาพที่คิดว่าคนพวกนั้นร่วมกันสร้างขึ้นมาเพื่อดึงเขาเข้ามาอยู่ในเกมทางธุรกิจ โดยใช้ผู้หญิงคนนี้เป็นเหยี่อล่อให้ติดกับ แล้วค่อยหาวิธีทำลายเขาให้ย่อยยับ

“คุณคือ…” เมษานึกออกทันที ภาพเหตุการณ์วันนั้นเธอยังจำฝังใจ

“คืนนั้นฉันก็ขอบคุณและก็ขอโทษคุณไปแล้วไง คุณยังต้องการอะไรอีก ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องที่คุณมา…” เธอไม่กล้าเอ่ยคำว่าจูบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่ควรเอ่ยถึง

“หึ น่ากลัวจัง ไหนลองบอกมาสิว่าจะเอาเรื่องฉันยังไง ฉันกำลังช่วยให้เธอได้เอาคืนไอ้หมอนั่น ครั้งก่อนมันจูบกับใครก็ไม่รู้ ครั้งนี้ก็ให้มันได้เห็นภาพแบบนั้นบ้างจะได้รู้ซึ้งกับความรู้สึกที่เธอเคยได้รับ เธอควรจะขอบคุณฉันมากกว่านะ ไม่ใช่มาขู่”

“ฉะ ฉัน ขอบคุณ” เธอเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่น

ถ้อยคำของอีกฝ่ายนั้นทิ่มแทงใจได้อย่างถูกจุด เรื่องนี้เธอขอบคุณจากใจที่ทำให้แฟนเก่ามาเห็นภาพบาดตา แต่การขโมยจูบมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยด้วยซ้ำ ยังนึกโกรธไม่หายที่เสียจูบแรกให้กับคนแปลกหน้าที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก เธอลืมไปด้วยซ้ำว่าครั้งก่อนเคยเจอกัน

“ขอบคุณแบบไม่เต็มใจ ฉันขอไม่รับ”

“แล้วจะเอายังไง” เมษาเอ่ยน้ำเสียงเข้ม ใบหน้าของเธอจริงจังกว่าเมื่อครู่ เพราะอีกฝ่ายเริ่มพูดจายียวน

“ฉันช่วยเธอ เธอก็ควรตอบแทนด้วยการช่วยเหลือฉันสิถึงจะถูก”

“จะให้ช่วยอะไรก็รีบ ๆ บอกมา จะได้ทำให้มันจบ ๆ”

“ตอนนี้ยังนึกไม่ออก ถ้านึกออกแล้วจะบอก”

มุมปากของคิงส์ตันคลี่ยิ้มเล็กน้อยราวกับมีแผนการอยู่ในใจ มือหนาเชยปลายคางของหญิงสาวขึ้นเพื่อให้มองเห็นใบหน้าของเขาชัด ๆ และจำให้ขึ้นใจ

“ฉันชื่อคิงส์ตัน จำชื่อฉันเอาไว้ อีกหน่อยเราได้รู้จักกันดีแน่”

เอ่ยจบเขาก็เดินหนีไป ปล่อยให้เมษาจมอยู่กับความสงสัยกับประโยคส่งท้ายที่ว่าอีกหน่อยจะได้รู้จักกันดี มันหมายความว่ายังไงกันแน่

ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ก้าวไปตามทางเดินมืดสลัว เสียงรองเท้าหนังขัดเงาเหยียบบันไดขึ้นไปยังชั้นสองของผับทีละขั้น ให้ความรู้สึกหนักแน่น ท่วงท่าดุดัน เหมือนคนมีอำนาจอยู่ในมือ จนกระทั่งเขาหายออกไปจากสายตา

คงคิดว่าจะได้เจอเธออีกล่ะสิท่า ต่อไปเธอคงไม่มาเหยียบที่ผับแห่งนี้อีก จะได้ไม่เจอไอ้บ้ากามที่ชอบหาเศษหาเลยกับผู้หญิง

เมษาเข้าไปหาอบเชยที่โต๊ะ กะว่าจะชวนเพื่อนกลับเลย ทว่าอีกฝ่ายยังติดลม จึงถูกรั้งตัวให้อยู่ต่อ

“เป็นคนชวนมาแท้ ๆ มึงจะรีบกลับไปไหน เหล้าเหลือแค่นี้เอง ช่วยกันกินก่อนดิ”

อบเชยเอ่ยพลางคว้าขวดเหล้าเทใส่แก้วของเพื่อนพร้อมกับน้ำแข็งและโซดา ก่อนจะยื่นให้กับเมษาที่หายไปเข้าห้องน้ำตั้งนานสองนาน ปล่อยให้เธอนั่งหงอยเหงาอยู่คนเดียว อีกอย่างเหล้าก็เหลือจากก้นขวดไม่มาก นั่งกันต่อสักครึ่งชั่วโมงก็คงจะหมด

เมษาจำใจต้องนั่งดื่มเหล้าต่ออย่างหวาดระแวง เพราะเกรงว่าจะเจอกับแฟนเก่าอีก และไม่รู้ว่าเมื่อครู่เขาถูกลากตัวออกไปที่ไหน และภาพของเธอที่นั่งอยู่กับอบเชยก็อยู่ในสายตาของมาเฟียเจ้าของผับ

คิงส์ตันยืนจ้องมองลงมาชั้นล่างผ่านกระจกสีดำบนห้องทำงาน ในขณะนั้นเองประตูก็ถูกเปิดเข้ามา เพลิงเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังของผู้เป็นนาย

“ผมทำตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”

ริมฝีปากของคิงส์ตันกระตุกขึ้นด้วยแววตาพึงพอใจ ตอนนี้คนที่ถูกซ้อมจนสลบได้ถูกลูกน้องของเขานำตัวไปทิ้งไว้ข้างรถสปอร์ตคันสีน้ำเงินตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย พอน้องชายของคู่อริตื่นขึ้นมาจะได้ไม่เสียเวลามองหาว่ารถของตัวเองนั้นจอดอยู่ตรงไหน

“จับตาดูสองคนนี้ต่อไป”

“ครับ” เพลิงขานรับคำสั่งก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

เขาเป็นลูกน้องคนสนิท เป็นบอดีการ์ดส่วนตัวให้กับคิงส์ตันมาหลายปี ผู้เป็นนายออกคำสั่งเพียงไม่กี่คำก็เข้าใจได้ทันทีว่าหมายถึงเมษากับคนรักของเธอ