Ep4 บังคับขู่เข็ญ

"อื้อ"เสียงคนตัวเล็กตอนขึ้นมาในตอนช่วงสายๆ ด้วยความเจ็บปวดร้าวระบมไปทั้งตัว

"โอ้ยย เจ็บชะมัดเลย" เธอตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดกลางกายสาว

ไม่นานก็มีเสียงเปิเประตูห้องเข้ามา

แกร๊ก! สิ้นเสียงของประตูก็พยักมาเฟียหนุ่มหน้าตี๋หล่อเหลาแต่จิตใจชั่วช้า

"ตื่นเเล้วก็ไปอาบน้ำ เธอต้องไปทำสวนให้ฉัน"  พยายามจะแกล้งเธอทุกอย่างเพื่อให้เธอเจ็บปวดเหมือนน้องสาวของเขาบ้าง

"ห้ะ!? คุณบ้าไปเเล้วรึไงคนสวนก็มีทำไมไม่ใช้" เธอคิดว่ามันจะมากไปแล้วนะ แค่เมื่อคืนเขารังแกเธอนานสองนานเธอก็แทบลุกขึ้นไม่ไหวแล้ว

"หึ เธอลืมไปเเล้วหรอว่าเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เธอไม่มีสิทธิ์พูดหรือออกคำสั่งอะไรในบ้านหลังนี้เพราะเธอไม่ใช่เมียฉัน อย่าลืมสถานะตัวเองสิว่าเธอเป็นได้แค่นางบำเรอชั่วคราว" ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มอย่างเย้ยหยันกลับไป และไหนจะคำพูดที่เขาพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยและแน่นอนว่าคนที่ฟังมีสะอึกแน่นอน

"ฉันไม่เคยลืมเพราะฉันต้องอยู่บำเรอกามให้ไอ้โรคจิตอย่างคุณจนกว่าคุณจะปล่อยฉันไปไง" เธอประชดประชันกลับไปทั้งที่รู้ดีว่าเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอ

"ไม่ลืมก็ดีเเล้ว แต่เธออย่าลืมสิเธอก็เคยอ้าขาให้โรคจิตอย่างฉันเอาจนหลวม" เขาดูถูกเธอด้วยแววตาที่เย้ยหยัน

เพี๊ยะ!!! เสียงหญิงสาวตบหน้าชายหนุ่มอย่างเเรง

"นี่เธอกล้าตบฉันหรอ ห้ะ!" มาเฟียหนุ่มตะหวาดเสียงดังก่อนจะบีบหัวไหล่เล็กอย่างแรง

"เออ ก็กล้าไง!" เธอตะหวาดกลับคืนจนเขานึกอึ้งในความกล้าของเธอ เมื่อคืนร้องไห้ขอร้องจะเป็นจะตาย

"หยุดพูดจาดูถูกฉันสักทีให้เกียรติฉันหน่อยไม่ได้เหรอไง แค่ฉันต้องกลายมาเป็นนางบำเรอให้คุณฉันก็ขยะแขยงตัวเองจะแย่แล้วแล้วก็หยุดพูดถึงอดีตปัญญาอ่อนไร้สาระนั่นสักที!!" เธอตวาดลั่นอย่างหมดความอดทน

"หึ ฉันก็ไม่อยากนึกนักหรอกแต่พอนึกถึงตอนเธอโง่มันก็สะใจดีที่โดนฉันสวมเขาหลอกเอาเธอ"

"เสียรู้โง่แต่ครั้งนั้นเท่านั้นแหละ เพราะครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันรักคนอย่างคุณอีกแล้ว!!" เธอกล่าวออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ

"ทำไมคนอย่างฉันมันทำไม่ ห้ะ!" มาเฟียหนุ่มตะคอกใส่ใบหน้าหวานเสียงดัง ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้เมื่อเธอพูดคำว่าไม่รักกัน

"ก็เพราะคุณมันสกปรก มั่ว เอาไม่เลือกไง?" ใบหน้าสวยหยิ่งผยองจนลืมกลัว เธอเหนื่อยกับเรื่องเฮงซวยนี้มากแล้วเหมือนกัน

"แต่เธอก็ยังโดนฉันเอาไง แค่เห็นว่ามันฟรีเลยเอาแกเงี่ยนเท่านั้นแหละ อย่างเธอไม่มีค่าให้ฉันมารักหรอก" มาเฟียหนุ่มกล่าววาจาเจ็บแสบจนทำให้เธอแทบใจจะขาดก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด

ฮึก!

คนตัวเล็กกำลังจะลุกลงจากเตียงความเจ็บจากกลางกายสาวก็มาเยือน

แกร๊ก! เขาเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกอดอกยืนมองเธอที่หน้าประตูห้องด้ววยแววตาดูแคลน

"โอ้ย!! เจ็บจัง" แต่เเล้วขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาลงทำให้ขาเธอสั่น ลบฟุบลงพื้น

"หึ สำออยสิไม่ว่า" เขามองเธอด้วยความเย้ยหยัน

"เหอะ ก็นายไม่ได้เป็นคนโดนจิ้มก็พูดได้หนิ" เธอกัดฟันลุกขึ้นยืนเพราะขาที่สั่นเครือ

"ปากดี" มือหนาบีบปลายคางเล็กอย่างแรงก่อนจะดึงมาประกบจูบปากเล็กนั่นให้คลายความหงุดหงิด

"อ้ะ อื้อ~จ๊วบๆๆ" คนตัวโตดูดฉกชิมน้ำหวานจากปากเล็ก

"อื้ออ อ่อนอะ ออออ แอ้วว" (ปล่อยนะ พอแล้ว) คนตัวเล็กรีบดิ้นเพราะกำลังจะหายใจไม่ออก

"ไปอาบน้ำได้เเล้ว เเล้วก็รีบไปกินข้าวแล้วรีบไปทำสวนซะ" ออกคำสั่งกับเธอราวกับคนไม่เคยรักกัน

".."

"เข้าใจมั้ยไปสิ อย่ามาทำหน้าซื่อบื่อ มันน่ารำคาญ" เขาเอ่ยเสียงเข้มมองเธอด้วยแววตารังเกียจ

"หึ ไอคนใจร้ายใจดำ" เธอมองเขาอย่างตัดพ้อไม่มีอีกแล้วผู้ชายที่แสนดีคนนั้น และแล้วคนตัวเล็กก็หอบสังขารตัวเองเข้าห้องน้ำแล้วรีบเเต่งตัวลงไปทานข้าวจะได้ทำสวนตามที่มาเฟียหนุ่มสั่ง

พอถึงห้องน้ำคนตัวเล็กทรุดลงกับพื้นห้องน้ำทันทีนึกคำพูดชายหนุ่มทันที ยังไงฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอ

"ฮึกกก!!"

"ทำไมพี่ต้องใจร้ายกับอเกนด้วย" ฮืออ!! ร่างเล็กร้องไห้ปล่อยโฮเสียงดังให้สายน้ำจากฝักบัวไหลรดตัวเธอโดยไม่รู้ว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่ออกไปจากห้องนอนเธอ

"ทุกอย่างมันเกิดเพราะพี่ชายเธอมันทำระยำกับน้องสาวฉันเอง เธอจะมาโทษฉันไม่ได้อเกน" เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอแม้ในใจจะเจ็บปวดเพียงใดแต่ก็ต้องทำร้ายเธออยู่ดี

"เธอมาช้า 5 นาที เพราะงั้นไม่ต้องทานข้าว เพราะอาหารหมดแล้ว" เขาพูดเสียงเรียบนิ่งโดยที่ไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย

"นี่นายจะบ้าหรอเเล้วฉันจะกินอะไร " เธอมองเขาอย่างเอาเรื่องจู่ๆ มาให้เธออดอาหารเขาเริ่มจะบ้าไปแล้วนะ!

"แล้วเเต่เธอสิท้องเธอไม่ใช่ท้องฉัน" เขาพูดอย่างไร้เยื่อใยราวกับเห็นเธอเป็นขอทาน

"เอ่อ นายท่านคะเเล้วแกงเขียวหวานที่เหลือนี่" เสียงแมาบ้านเอ่ยขึ้นทำเอาคนตัวเล็กดีใจที่อาหารยังไม่หมดตามที่ชายหนุ่มขอก

"หุบปากถ้าไม่อยากโดนไล่ออก" เขาหันมาตวาดใส่แม่บ้านประจำบ้านอย่างโมโหที่ขัดคำสั่ง

"นี่นายจะใจร้ายเกินไปมั้ย" เธอตัดพ้อเขาน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะรีบปาดออกจากแก้ม

"หุบปากรีบไปทำสวนซะ" เขาสั่งเธอโดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าไม่นานนักคนตัวเล็กได้เดินเข้ามาในสวนหลังคฤหาสน์ของมาเฟียหนุ่ม

"เห้อ ทำตรงนี้ก่อนเเล้วกัน" เธอแหงนมองพระอาทิตย์ร้อนๆ ปาดเหงื่อเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมือพรวนดิน

คนตัวเล็กเริ่มจากขนดินมาปลูกต้นดอกกุหลาบขาว ผ่านไปสักพักอากาศเริ่มร้อนบวกกับที่เธอยังไม่ได้ทานอาหารทำให้เกิดหน้ามืดโชคดีที่เธอจับต้นไม้แถวนั้นได้ทัน

"อเกน.." มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นเบาๆ เพราะเห็นเธอเหมือนจะเป็นลม

ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเสียงหลงแต่เพราะเจอสายตาบอดี้การ์ดหนุ่มกลับทำหน้าเย็นชาเช่นเดิมจนทำให้ทีเจมือขวาคนสนิทรู้ว่ามาเฟียหนุ่มยังรักหญิงสาวอยู่แต่แค่ฐิถิบังตา

มาเฟียหนุ่มที่นั่งมองเธอผ่านกล้องวงจรปิดมองเธออย่างเป็นห่วงแต่พอเห็นเธอไม่เป็นไรสักพักก็กลับมาเป็นคนเย็นชาใจร้ายเหมือนเดิม

"หึ ยังเค้าก็เลิกปากแข็งเลิกแก้แค้นเค้าสิ" ลูกน้องหนุ่มแกล้งพูดลอยๆ แต่คนหูดีอย่างเขากลับได้ยิน

"ไอ้ทีเจ กำเริบนักนะ" มาเฟียหนุ่มหันมามองค้อนลูกน้องหนุ่มตาเขียวปั๊ด

"ล้อเล่นครับนาย จริงจังไปได้" ทีเจแกล้งพูดแหย่

'เกือบโดนตัดหัวแล้วมั้ยล่ะ'

"จิ๊ส์"ชายหนุ่มจิ๊ปากกับความกวนประสาทของมือขวาคนสนิท

แต่ไม่นานนั้นอเกนไม่ไหวเนื่องจากที่ชายหนุ่มใช้งานเธอตั้งเเต่เมื่อคืนทั้งยังไม่ได้ทานข้าวบวกกับไม่ได้ดื่มน้ำกับอากาศร้อนจึงเป็นลมล้มลงไปในที่สุด

ชายหนุ่มที่มองคนตัวเล็กผ่านกล้องก็ตกใจสุดขีดรีบวิ่งลงไปดูเธอท้ายสวน

"ทีเจ เรียกไอ้ต้นน้ำด่วนเลย!" ต้นน้ำคือหลานของ หมอประจำตระกูล คนเก่าตั้งเเต่สมัยอากงอาม่าท่านยังไม่เสีย

"ครับนาย" ทีเจขานรับทันที

"อเกน อเกน ตื่นสิตื่น" ชายหนุ่มตบหน้าเรียกสติหญิงสาวเบาแต่คนตัวเล็กกลับไม่ตื่นชายหนุ่มจึงกอดหญิงสาวแนบอกไว้สักพักก่อนอุ้มกญิงสาวเดินขึ้นห้องไป

"อเกนๆ พี่ขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ"