ตอนที่ ๘ ใครสักคน

THIS MAN IS YOURS

ออกแบบรัก

ตอนที่ ๘

ใครสักคน

สายลมยามเย็นพัดแผ่วเบา ขณะนลินณัฐชญากำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เสียงหัวเราะของเอกณกรณ์กับแจสเปอร์ลอยมาเป็นระยะจากหลังบ้าน เด็กชายดูร่าเริงเป็นพิเศษเมื่อต้องเล่นกับชายหนุ่มร่างสูงที่เริ่มกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้อย่างไม่รู้ตัว

เธอหันไปมองภาพนั้นเงียบๆ ภาพที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เห็น ภาพของพ่อ แม่ และลูก แม้มันยังไม่สมบูรณ์นัก แต่มันก็ทำให้หัวใจของเธออุ่นขึ้นเรื่อยๆ

“คิดอะไรอยู่ครับ?” แจสเปอร์เดินเข้ามาหา มือข้างหนึ่งอุ้มเอกณกรณ์ไว้ ส่วนอีกข้างถือบอลพลาสติกที่เขาเพิ่งหยุดเล่นหลังจากเอกณกรณ์บอกว่าเหนื่อยแล้ว

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่คิดว่าต้นไม้นี่ควรเปลี่ยนกระถางได้แล้ว” เธอตอบหลบตา ยิ้มบางๆ ให้เขา

“ถ้าจะเปลี่ยน ผมช่วยได้นะ” เขาวางลูกบอลพลาสติกลงกับพื้นหันไปมองเอกณกรณ์ที่นั่งเอกเขนกอย่างหมดแรงบนเสื่อที่นลินณัฐชญาเอามาปูไว้ให้ในตอนแรก แล้วเดินเข้ามาหยิบสายยางจากมือเธอ

“หรือถ้าจะปลูกอะไรเพิ่ม ผมก็ช่วยได้เหมือนกัน” เขาเอาสาอย่างแข็งขัน ช่วงเวลาแบบนี้เขาอยากเก็บเกี่ยวความสุขให้ได้มากที่สุด เกิดวันนึงมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีก เขาไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าเขาจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดสองแม่ลูกอีกครั้งไหม

“เมื่อก่อนคุณไม่เคยแม้แต่จะจับดิน” นลินณัฐชญาอดปากที่จะแซวเขาไม่ได้ คนอย่าคุณชายแจสเปอร์ที่มีคนล้อมหน้าล้อมหลังตลอดเวลา เท้าจะแตะดอนคงลำบากน่าดู

“ผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอยากมีครอบครัวด้วยซ้ำ” เขาพูดเรียบๆ แต่แววตาจริงจัง เธอชะงักกับถ้อยคำนั้น แล้วพยักหน้าเบาๆ ไม่ตอบอะไร

เช้าวันถัดมา แจสเปอร์ขับรถมารับเอกณกรณ์ไปโรงเรียน พร้อมกับขออนุญาตพาไปกินขนมหลังเลิกเรียน นลินณัฐชญาเงียบไปนิดหนึ่งก่อนพยักหน้า

“อย่าลืมเวลานะคะ แล้วก็…อย่าให้อีสเตอร์กินของหวานเยอะเกินไป”

แจสเปอร์ยิ้ม “ครับ ผมจะดูแลอีสเตอร์ให้ดีที่สุด”

ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ที่เด็กชายอยู่กับแจสเปอร์ กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่ทั้งคู่ผูกพันกันแน่นแฟ้นอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจภาษาของเด็กมากกว่าที่คิด เขาฟังทุกคำพูด แม้กระทั่งคำบ่นเล็กๆ หรือคำถามที่ไม่มีคำตอบ

“คุณลุงครับ ถ้าหนูมีพ่อจริงๆ เตอร์จะเรียกยังไงดีครับ?” คำถามนั้นทำให้แจสเปอร์เงียบไป

เขาหันไปมองเอกณกรณ์ที่มองกลับมาด้วยดวงตากลมโตใสซื่อ

“แล้วเตอร์อยากเรียกยังไงล่ะครับ?” คำถามที่ออกจากปากเขามันทำให้เขาอดใจเต้นแรง ลูกชายของเขาจะเรียกเขาว่าอะไรในวันที่ยอมรับในตัวเขาแล้วว่าเขาคือพ่อ

เด็กชายยิ้มกว้าง “หนูอยากเรียกพ่อ...ถ้าพ่อเป็นคนดีจริงๆ”

แจสเปอร์เงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมไปลูบผมเด็กชายเบาๆ

“งั้นลุงจะพยายามเป็นคนดีให้สมกับคำว่า ‘พ่อ’ นะครับ”

แม้จะไม่เข้าใจแต่เอกณกรณ์ก็พยักหน้ารับแจสเปอร์ด้วยความใสซื่อ

"คุณลุงแจสเปอร์เป็นคนดีครับ เป็นคนดีมากๆเลย แต่น่าเสียดายที่คุณลุงไม่ใช่พ่อของเตอร์ ถ้าเตอร์มีพ่อ เตอร์อยากมีพ่อแบบคุณลุง ไม่ก็คุณลุงหมอ" เขาดีใจที่ได้ยินเอกณกรณ์พูดเช่นนั้น แต่ความดีใจของเขาต้องชะงักทันที เมื่อเด็กชายพูดถึงคุณลุงหมอ เขาไม่ใช่ตัวเลือกเดียวของเอกณกรณ์ เด็กชายบอกว่าอยากให้เขาเป็นพ่อ แต่ไม่ใช่เขาคนเดียวที่เป็นตัวเลือก เขาอยากเป็นตัวเลือกเดียวของเอกณกรณ์ มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ลูกของเขาควรมีเขาเป็นพ่อ ไม่ใช่คนอื่น

คืนนั้น หลังจากเอกณกรณ์หลับไป นลินณัฐชญาเดินออกมาที่ระเบียงหน้าบ้าน แจสเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง

“ฉันเห็นแววตาลูกแล้วค่ะ วันนี้เขามีความสุขมาก”

แจสเปอร์ยิ้มจางๆ แล้วถามเบาๆ ว่า

“ผมมีโอกาสได้อยู่ในครอบครัวนี้จริงๆ ไหม?”

เธอไม่ตอบในทันที แต่เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะเอื้อมมือแตะที่มือเขา

“คุณมีโอกาสค่ะ...แต่คุณต้องทำให้มันเป็นจริงด้วยตัวเอง” เธอไม่ควรคิดถึงแต่ตัวเอง วันนี้ภาพของเอกณกรณ์กับแจสเปอร์ใช้เวลาร่วมกัน มันทำห้เธอตระหนักได้ว่า แม้เธอจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้กับเด็กชาย แต่มันจะดีกว่าไมหากเอกณกรณ์มีพ่อที่เป็นพ่อของเขาจริงๆ

วันเสาร์อากาศแจ่มใส แจสเปอร์เสนอพาทั้งนลินณัฐชญาและเอกณกรณ์ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ เด็กชายตื่นเต้นกับจักรยานคันใหม่ที่แจสเปอร์ซื้อให้ สองพ่อลูกใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข ขณะที่นลินณัฐชญานั่งมองภาพนั้นจากม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ใจของเธอเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น

แต่แล้ว...เสียงหนึ่งจากด้านหลังก็ทำให้โลกของเธอชะงักไปชั่วขณะ

“แจสเปอร์!!...ใช่คุณจริงๆ ด้วย”

แจสเปอร์หันไปทันที และพบกับ รวิศรา อดีตแฟนสาวในอดีตที่เคยหายไปจากชีวิตเขาอย่างไร้ร่องรอย ผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยฝากความรักไว้ ก่อนจะพบว่าเธอทิ้งเขาไปกับผู้ชายคนใหม่โดยไม่เหลียวกลับมามอเลยสักนิด

“ริศา คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?” เสียงของเขาสั่น แต่ยังนิ่ง

“ริศาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ...แล้วบังเอิญเห็นคุณ ริศาไม่คิดว่าดราจะได้เจอกันอีก” เธอมองเขาด้วยสายตาที่ยังแฝงความรู้สึก

ในขณะนั้น นลินณัฐชญาเดินมาพร้อมเอกณกรณ์ เธอชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้ากำลังยืนคุยกับแจสเปอร์ และสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

“มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?” นลินณัฐชญสถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

ชายหนุ่มรีบหันมาทางเธอทันที

“ไม่มีอะไรครับ แค่...คนรู้จักเก่า”

รวิศรสมองเอกณกรณ์ทันที ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

“นี่...ลูกของคุณเหรอ?”

ความเงียบชั่วขณะนั้นเหมือนเวลาหยุดนิ่ง

แจสเปอร์ยืนใกล้เธอขึ้นโดยอัตโนมัติ เสียงของเขาเย็นลงเล็กน้อย “ครับ ลูกของเรา”

สายตาของรวิศราจ้องลึกเข้ามาในตาเขา “แจสเปอร์...ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะมีครอบครัวแล้ว?”

นลินณัฐชญาชะงัก หัวใจเต้นรัว ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์กับแจสเปอร์แบบไหน ทำไมท่าทีของเขาภึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ที่เขายอมรับเอกณกรณ์เป็นลูกมันเป็นเพราะเขาอยากป่าวประกาศหรือแค่ใช่เป็นเกราะป้องกัน