CHAPTER 05

“...”

ฉันทำในทางตรงกันข้ามนั่นก็คือการเงียบ

ไม่ต้องบอกพี่ตามก็รู้ว่าคนเดียวที่ฉันยอมเป็นต้องตาเท่านั้น เพียงแค่เอ่ยขึ้นถึงชื่อลูกแต่ถ้าคิดว่าฉันจะยอมเขาด้วยวิธีเดียวกันลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้จะชนะได้เหรอไม่มีวัน

“หึ...” รอยยิ้มเหยาะผุดออกมาแสดงให้ฉันเห็นราวกับสมน้ำหน้าก่อนต่อด้วยประโยคหนึ่ง “แต่ก่อนหน้าเธอเสียงดังมันก็แสดงว่าไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว”

ใช่ฉันเสียงดังใส่พี่ตาม

ฉันอารมณ์ร้อนไม่เห็นหัวพี่เขา

ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่กับเรื่องนั้น

“...”

“ได้ยินมั้ยตูน”

เออ ฉันมันไม่ได้เรื่อง...

แย่ เลวในสายตาของคนอื่นอยู่ดี ใช่สิฉันไม่เคยถูกใครมองว่าเป็นแม่ที่ดีอยู่แล้วไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบันความคิดนี้ยังคงฝังอยู่ในสมองของตัวเองเสมอมา

ไม่ต้องมาเสือกย้ำกันนักหรอก

ร้อยล้านคำด่าพันประโยคต่อว่าเด่นดังไปทั่วหมู่บ้านทั่วตำบลและแวดวงสังคมมีหรือที่วันๆ ฉันจะไม่ได้ยินประโยคกระแทกแดกดันจากผู้คนรอบข้างแม้แต่ครอบครัวของผู้เป็นพ่อ

ยิ่งได้ยินก็ยิ่งเกลียดชัง

แรด ร่านพ่อแม่ส่งเรียนลูกกับเอาผัว

เห็นผู้ชายดีกว่าครอบครัว อย่าใช้นามสกุลนี้เลยน่าอับอาย

ให้มันไปซะเถอะอยู่ทำไมให้เป็นเสนียด!

ผู้หญิงดีๆ เหอะเป็นไงล่ะท้องคามหาลัย ยังว่าดีอยู่มั้ยล่ะ

เดินไปทางไหนก็มีแต่เรื่องฉาวของยัยตูน ทุกวันนี้ฉันแทบเอาปิ๊บคุมหัวเดินอยู่แล้ว

เนี่ยเหรอที่เรียกแต่งตั้งตัวเองว่าเป็นผู้ดีสูงส่งกว่าคนอื่นๆ เป็นหลายร้อยพันเท่าวันๆ เดินกรีดกายไปทางไหนมีแต่คนชื่นชมยินดีแต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้มันแตกต่างกับที่คนจำพวกนี้แสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง

ผู้ดีที่อยู่ในคราบความต่ำตม

นอกจากแม่บอกเลยว่าฉันจะไม่นับญาติกับใครในฝั่งพ่อเด็ดขาด

“...”

“ถ้าได้ยินจะร้องจะกรี๊ดจะด่าจะว่าพี่ก็เอาตามสบาย”

“อย่าท้า”

ฉันไม่เงียบอีกแล้วนะ

เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากไรฟันที่ตัวเองกัดเอาไว้เนื่องจากยังโกรธอยู่ คนอย่างฉันไม่กรีดไม่ร้องก็ได้แต่ฝ่ามือที่เหลือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาอยู่ระดับอกอีกทั้งยังกอบกำหน่วงย่นคอเสื้อลงมาของพี่ตามก่อนจัดการจิกเล็บยาวของตัวเองลงไปทักทายผิวเนื้อขาวๆ

จะเอาให้ลึกๆ

เรียกเอาความเจ็บปวดออกมา

“มีแรงแค่นี้เหรอ?”

พอได้ฟังฉันก็จัดการบรรจงทั้งสิบนิ้วจิกลงอีก หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ไปเรื่อยๆ ... อย่างไม่หยุดยั้งมือด้วยความโกรธแล้วมันยังน้อยไปเสียอีก

ไม่เจ็บก็บ้าแล้วแหละ

ผิวหนังขาวๆ ของพี่ตามเกิดรอยแดงเถือก ตรงที่เกิดจากรอยเล็กก็ลึกบุ๋มเข้าไปในเวลาต่อมาจะมีเลือดซึมเกิดขึ้นหลากหลายแผลนับไม่ถ้วน

“ไอ้คนเฮงซวย ไอ้ผัวปากหมา ไอ้...”

ตุบ ตุบ ตุบ

จากจิกคราวนี้กลายเป็นทุบอกแกร่งนั้นไปเรื่อยๆ สุดท้ายน้ำตาของฉันที่เหมือนหยุดยั้งไปก็ไหลออกมาจนได้ ไหลราวกับเขื่อนแตกเพราะความอ่อนแอบวกกับความน้อยใจ

“...”

“ทำไมถึงต้องว่าขนาดนี้”

“รีบอ่อนแอแล้วกลับมาเป็นคนเข้มแข็งซะตูน”

แบบไหนที่เรียกว่าเข้มแข็ง

ฝ่ามือของพี่ตูนเข้ามารวบข้อมือของฉันทั้งสองข้างไว้ในระดับอก นัยน์ตาสีนิลจับจ้องมองลึกเข้ามานัยน์ตาของฉัน ไม่ใช่ความเหยียดหยามหรือแม้แต่ความสะใจก็ไม่มี

“...”

“ถ้าอยากทุบอีก อยากจิกอีกก็เชิญ”

“...”

พี่ตามบอกฉันไปเรื่อยๆ

“จะตีจะตบทั่วตัวพี่ก็ไม่ว่าเลยถ้าเธอยอมรับความจริง”

“พี่ตามยอมเหรอ”

เขายอมให้ฉันทำได้จริงขนาดนั้นเลยเหรอหรือแค่พูดเล่น

“ก็ทำมาขนาดนี้แล้วนิ” มือใหญ่ขาวปล่อยมือฉันข้างหนึ่งจากนั้นก็กระชากคอเสื้อตัวเองลงเผยให้เห็นบาดแผลจากความคมของเล็บฉันกรีดยาวบ้าง จิกลึกบ้าง “เป็นที่ระบายอารมณ์ของเธออีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก”

“ดีอยู่นิ่งๆ ไปเลย”

ปึก! ปึก! ปึก!

จะเอาให้น่วม

จะเอาให้เลิกปากดี

ฉันเบี่ยงข้อมือตัวเองออกจากการจับกุมของพี่ตามจากนั้นก็จัดการทุบลงไปตรงอกเขาอีกกี่ครั้งไม่รู้เรียกได้ว่านับไม่ถ้วน รู้เพียงแค่ว่าอยากระบายทุกสิ่งอย่างในตัวเองออกไปบ้างก่อนที่จะเข้าขั้นบ้า

จนกระทั่ง...

“เฮ้ย! ไอ้ตามอยู่มั้ยวะ ของแต่งรถ...”

เสียงนั้นหยุดหายไปก่อนเฮียติเดินเข้ามาในบ้านเห็นการกระทำของฉันทุกอย่างที่ทำกับพี่ตามเพื่อนของเขา การถอนหายใจของเฮียติก็ดังขึ้นราวกับว่าเรื่องที่กำลังเห็นนั้นน่าเบื่อหน่ายมาก

สายตาเฮียติมองไปตรงพี่ตามที่ละมือออกจากคอเสื้อตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ไวเท่าสายตาของเฮียติหรอก ไม่นานสายตาคู่นั้นก็เคลื่อนมาหยุดตรงฉันที่ลดสองมือลงแนบลำตัว

“ไอ้เฮีย... มึงเอาวางไว้ตรงนั้น” ส่วนนี้เป็นเสียงพี่ตาม

“ตีกันทุกวันไอ้ผัวเมียคู่นี้ ถามจริงไม่เบื่อเหรอ?”

เฮียติพูดก่อนวางกล่องอุปกรณ์แต่งรถลงและยืนท้าวเอวส่งใบหน้าเรียบๆ มองฉันและพี่ตามอีกครั้งหนึ่ง ความจริงแล้วเฮียติอายุเท่ากับพี่ตามซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่ตามถึงเรียกเฮียติ ไอ้เฮียติซึ่งบ้างครั้งก็มีคำว่ามึงโผล่มาด้วย

“ถามน้องมึงดูสิ”

นั่นไงมีคำว่ามึงมาพูดยังไม่ทันหุบปาก

“นี่ผัวแกนะไม่ใช่กระสอบทรายให้ซ้อมนะไอ้ตูน”

รู้ว่าผัว...

“ใครกันล่ะคะที่สร้างปัญหาก่อน”

คราวนี้เป็นฉันพูดขึ้นพร้อมเหลือบมองไปยังรูปถ่ายที่กองบนโต๊ะเมื่อเห็นเฮียติก้มหยิบขึ้นมาดูก็พอใจขึ้นมาก ไม่รู้แหละครั้งนี้ไม่ยอมแน่ฉันจะไม่เงียบจะเถียงๆ จนถึงจุดที่ชนะ

“แล้วยังไงทำไมไม่จบปัญหา ดีนักเหรอใช้กำลังแบบนี้”

อ้าว?

หลักฐานก็คาตาทำไมไม่เข้าข้างน้องบ้างล่ะ ตูนเป็นญาติเฮียตินะ

“ถามเพื่อนเฮียสิคะ”

ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเฮียติแต่ยืนกอดอกมองพี่ตามด้วยสายตาฟาดฟันเต็มเปี่ยมและก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อพี่ตามกับทำท่าทางเฉยๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว

อยากข่วนอีกสักหลายๆ แผลเสียจริง

“ก็เรื่องผู้หญิงคนนั้นที่เฮียติเห็นเมื่อคืน” พี่ตามพูดและเดินไปนั่งข้างเฮียติ

“ที่ชื่อบุ๋ม?”