ตอนที่ 10 บททดสอบชีวิตครอบครัว

เมื่อความวุ่นวายที่ต้องขับรถไปส่งลูกน้องตัวดีสิ้นสุดลง ต้นก็รีบขับรถมุ่งตรงกลับบ้านเพื่อไปหาเมียและลูก ระหว่างทางขับกลับ เขาพลางคิดในหัวตลอดทาง ถ้าวันนี้เขาใจแข็งไม่มากพอ คงได้มีอะไรกับลูกน้องคนสวยไปเรียบร้อยแล้ว ก็ช่วงที่ขับรถพาเธอกลับบ้าน เธอนั่งไม่นิ่ง อยู่ไม่สุข มือไม้จับไล่มาตามเนื้อตัวเขาตลอดทาง ไม่รู้เมาจริงหรือแกล้งเมา แต่สิ่งที่เธอทำก็ทำให้เป้ากางเกงเขาตุงได้ ดีที่ว่าเขาเร่งเหยียบคันเร่ง ภายในสิบห้านาทีก็มาถึงบ้านของสาวตัวดี

จวบจนตอนนี้ตีหนึ่ง เขาจอดรถเรียบร้อยก็รีบเดินตรงเข้าบ้าน และเมื่อเปิดประตูบ้านก็ต้องพบว่า...ภรรยายืนรอเขาด้วยใบหน้าโกรธเคืองอยู่ไม่น้อย

“ทำไมกลับดึกขนาดนี้ล่ะต้น จูนโทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน”

จะให้กดรับ กดอ่านได้อย่างไร ช่วงที่เขาขับไปส่งฝน เธอทำเอาเขาแทบขับรถไม่ได้ด้วยซ้ำ ให้หยิบมือถือกดรับสายเมียตัวเอง บ้านคงได้แตกกันพอดี จึงต้องปล่อยเลยตามเลย เขาคิดว่าค่อยกลับมาคุยมาเคลียที่บ้านดีกว่า

“ขอโทษครับจูน ต้นรีบขับกลับมา ระหว่างทางมีด่าน ต้นเลยต้องขับหลีกเข้าซอย ขอโทษที่ไม่ได้รับสายจูนครับ”

ไม่เพียงแค่กล่าวขอโทษ เขายังเข้าไปสวมกอดภรรยาอย่างรักใคร่ ริมฝีปากพรมจูบไปตามลำคอที่งามระหง ด้วยอารมณ์ที่ยังคงคั่งค้างอยากปลดปล่อยออกมาเสียเต็มที่แล้ว

“ต้น...หยุดก่อน จูนเหนื่อย ไม่มีอารมณ์”

“แล้วเมื่อไหร่ เราจะได้กลับมามีอะไรกันสักทีล่ะครับ ต้นรอจูนมาเจ็ดเดือนแล้วนะครับ”

“ก็ต้นบอกว่า นานแค่ไหนต้นก็จะรอ ทำไมเวลานี้มาพูดกับจูนแบบนี้ล่ะ ตัวเองกลับช้าขนาดนี้ ยังมาหาเรื่องทะเลาะกับจูนอีก รู้ไหมว่าจูนเลี้ยงลูกเหนื่อยแค่ไหน”

“โอเคครับ ต้นไม่กวนจูนแล้ว”

เขาผละตัวออกจากภรรยาและสาวเท้าเดินตรงเข้าในห้อง ระหว่างทางเขาก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นสองชิ้น จนกระทั่งร่างกายเปลือยเปล่าก็เดินตรงเข้าห้องน้ำไป ทิ้งเสื้อผ้าไว้ตามทางอย่างระเกะระกะ จนเมียต้องเดิมตามเก็บและเอาลงตะกร้าแทนให้...แต่เอ๊ะเดี๋ยวนะ

“นี่มันกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนี่” จูนดมจมูกฟุดฟิดที่ปกคอเสื้อสามี กลิ่นนี้เป็นกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงแน่นอน เพราะกลิ่นมันช่างเย้ายวนเซ็กซี่ สมองพลางคิดลบว่าสามีนอกใจนอกกายเธอไปมีหญิงอื่น ทำให้อารมณ์แม่ลูกอ่อนดีดตัวพุ่งสูงขึ้นด้วยความโมโหอย่างควบคุมไม่ได้

“ต้น!!! นี่ไปนอนกับคนอื่นมาใช่ไหม” เธอเดินอย่างรวดเร็วตามสามีเข้าไปในห้องน้ำ และระเบิดอารมณ์โกรธเคืองลงใส่เขาทันที

“อะไรของจูนเนี่ย ต้นจะไปนอนกับใครได้ล่ะ”

“ก็ต้นไง ไปนอนกับใครมาล่ะ เสื้อถึงมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงติดมาแบบนี้”

“จูนเบาเสียงลงหน่อย เดี๋ยวลูกตื่น”

“ไม่ต้องมาอ้างลูก ไปเอาใครมา”

“จูน ฟังต้นให้ดีนะ ต้นไม่ได้ไปเอาใครมาทั้งนั้น” เขาจับแขนสองข้างของเธอ เพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ลงบ้าง ก่อนที่ลูกชายจะตื่นร้องงอแง

“ไม่จริง!!! และกลิ่นน้ำหอม มันคืออะไร”

“คงเป็นกลิ่นของผู้หญิงหน้าห้องน้ำ เขาเมาและเดินสะดุด ต้นเลยเข้าไปประคอง กลิ่นน้ำหอมเขาคงติดมา”

“นี่มันไม่ใช่ละครนะ คิดว่าจูนโง่หรือไง”

“ต้นพูดไปหมดแล้ว และต้นไม่ได้ไปนอนกับใคร เอางี้...ถ้าจูนยังเป็นแบบนี้ เราแยกห้องนอนกันไปก่อนละกัน ต้นไม่อยากทะเลาะด้วยแล้ว”

“อุแว้ๆๆๆๆๆ” ทันใดนั้นเด็กชายวัยสามเดือนก็พลันตื่น เด็กน้อยตกใจเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน จึงกรีดร้องออกมา

“เออดี!!! แยกก็แยก จูนก็เบื่อเต็มทนแล้วเหมือนกัน”

เธอเดินกลับไปหาลูกชายในห้องนอนด้วยความโมโห ในใจพลันคิดสามีต้องไปนอนกับหญิงอื่นมาแน่นอน เธอไม่เชื่อคำพูดของเขาเลยสักนิด ความโกรธทำให้ใจมืดบอด สมองมืดดับ เธอไม่ฟังเหตุผลอะไรของใครทั้งนั้น ตอนนี้เธอเอาอารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง

วันเวลาเดินผ่านไป ความบาดหมางภายในใจค่อยๆ กัดกินใจของทั้งสองฝ่าย ทั้งคู่ต่างไม่ลดราวาศอก ต่างไม่ยอมกัน ไม่มีใครง้อใครก่อนทั้งนั้น ทั้งสองนอนแยกห้องมาสามเดือนแล้ว และจะคุยกันเฉพาะเรื่องลูกเท่านั้น กระทั่งถึงวันที่จูนต้องกลับไปทำงาน เพราะเธอก็เริ่มเบื่อกับวิถีแม่บ้านเต็มทีแล้วเหมือนกัน

ณ วันแรกที่เธอเดินกลับเข้าไปทำงานที่ออฟฟิส เธอรู้สึกมีความสุขอีกครั้งเพราะได้พักจากการเลี้ยงลูก ได้เปิดหูเปิดตา กระทั่งเมื่อเท้าเธอเดินก้าวเข้ามาภายในห้องทำงาน เธอก็ได้พบกับพนักงานใหม่...นามว่าฝน

“สวัสดีค่ะคุณจูน” ฝนกล่าวทักทายเจ้านายก่อน

“สวัสดีจ้า พนักงานใหม่หรอ น่าตาน่ารักเชียว”

“ใช่ค่ะ เข้ามาทำที่นี่ได้สิบเดือนแล้วค่ะ”

“จ้า ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจตรงไหน เข้ามาถามพี่ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ได้ค่ะคุณจูน”

“เรียกพี่ก็ได้จ้า อย่าเรียกคุณเลย”

“ได้ค่ะพี่จูน”

จูนเดินเข้าห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง เธอจัดแจงข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง เพราะห่างร้างสถานที่นี้ไปเกือบสิบเดือนแล้ว เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง และอมยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้กลับมาทำงานเสียที

“ก๊อกๆ”

“พี่จูนคะ ฝนขอเข้าไปนะคะ มีเอกสารให้เซ็นค่ะ”

“เข้ามาได้เลยจ้า”

“รบกวนพี่จูนเซ็นเอกสารตรงนี้นะคะ”

“ตรงไหนจ๊ะ”

“ตรงนี้ค่ะ”

ขณะที่ลูกน้องเดินมาชี้จุดที่ต้องเซ็นใกล้ๆ กลิ่นน้ำหอมก็ลอยเตะจมูกเจ้านายสาวเข้าอย่างจัง...กลิ่นน้ำหอมนี้มัน จูนจำได้ทันที เพราะไอ้น้ำหอมกลิ่นเซ็กซี่ ทำให้เธอกับสามียังนอนแยกห้องมาจนถึงทุกวันนี้

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่จูน” ฝนเอื้อนเอ่ยถามเจ้านายสาว เมื่อสายตาคู่งามจับจ้องมาที่เธอไม่กระพริบ

“เปล่าๆ จ้ะ” เธอไม่อยากคิดมากเกินไป เพราะน้ำหอมกลิ่นนี้ ผู้หญิงก็ใช้หลายคน จะปรักปรำว่าเป็นลูกน้องก็คงไม่ดี เธอจึงได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ภายในใจ จนกระทั่งเวลาเดินไปเรื่อยๆ ก็ถึงเวลากลับบ้าน จูนตัดสินใจจะถามต้นถึงเรื่องนี้อีกครั้ง เพราะหากไม่พูดถามออกมา เธอคงจุกอกตายเสียก่อน

“ต้น...จูนขอคุยด้วยได้ไหม” เธอเอ่ยถามสามีทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน และเขาก็นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา ขณะที่พี่เลี้ยงอุ้มน้องตั้นเดินเล่นอยู่ที่สวน

“ก็คุยมาสิครับ”

“อย่าหาว่าจูนชวนทะเลาะนะ...เอ่อ...พนักงานใหม่ที่ชื่อฝน ต้นรู้จักเธอมานานหรือยัง”

“รู้จักมาสิบเดือน ตั้งแต่เธอเข้าทำงาน”

“ไม่ได้รู้จักมาก่อนหน้านั้นใช่ไหม”

“ไม่...จูนมีอะไรหรือเปล่า”

“ก็เอ่อ...วันนี้จูนกลับไปทำงานวันแรก และได้เจอกับฝน จูนได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ กลิ่นมันเหมือนกับวันนั้นที่เราทะเลาะกัน”

“บ้าน่ะจูน เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว อย่ามาชวนทะเลาะเลย ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ต้นขอเข้าไปพักในห้องก่อนแล้วกัน”

“ทำไมต้องหาว่าจูนชวนทะเลาะ จูนก็แค่ถาม”

“คนมันไม่ได้มีอะไร จูนอยากให้มีให้ได้เลยดิ ถึงได้ขุดเรื่องเก่าๆ มาพูดไม่หยุด”

“ต้น!!! อะไรนักหนา แค่ถามเฉยๆ ถ้าไม่ได้มีอะไรกัน ก็แค่ตอบดีดี จะโมโหทำไม ทำตัวน่าสงสัย”

“ถ้าอยากให้มีมาก เดี๋ยวจะมีให้ จะได้รู้ว่าการใส่ความคนอื่น กดดันคนอื่นมากๆ ผลออกมา...มันจะเป็นยังไง”

“ต้น ต้น จะไปไหน กลับมาก่อน”

สามีหนุ่มเดินออกไปจากบ้านด้วยความโมโห เขาเบื่อสถานการณ์แบบนี้เต็มทนแล้ว การที่ต้องนอนคนเดียวบนเตียงใหญ่ก็เหงามากพอ ไหนจะไม่ได้มีกิจกรรมบนเตียงมาสิบเดือนก็แสนจะทรมาน และวันนี้เมียยังมาหาเรื่องชวนทะเลาะอีก...ถ้าเป็นคนดีแล้วมันไม่มีใครเห็น ก็ไม่ต้องเป็น!!!

_________________________________