บทที่ 9 ไปต่อที่บ้าน

เวลาล่วงมาถึงตีสองย่างสามของวันใหม่ ลูกค้าในร้านของเธอนั้นบางตาลงเพราะร้านใกล้จะปิดแล้ว ผับของเธอนั้นปิดตีสามและต้องเคลียร์ร้านอีกประมาณสองชั่วโมง กว่าพนักงานในร้านจะกลับก็ตีห้า พนักงานมาทำงานตอนหกโมงเย็น ร้านของเธอเปิดหกโมงครึ่ง

เมษาเดินไปมาด้านนอกและเดินเข้าไปในร้านเทคแคร์ลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ลูกค้าชาวต่างชาติมักชอบเธอเป็นพิเศษ เพราะเธอพูดจาอ่อนหวานนุ่มนวล และสบสายตาพราวเสน่ห์ใส่ลูกค้า อีกทั้งบุคลิกของเธอที่ดูออดอ้อนยั่วยวนทำให้เธอเด่น ถึงจะเป็นเจ้าของร้านก็ตามที เธอเองก็ให้พนักงานสาวของเธอบริหารเสน่ห์จนลูกค้าติดใจ ร้านอื่นๆ ก็เอาไปทำตามเช่นกัน แต่ก็สู้ร้านของเธอไม่ได้อยู่ดี

“ซัน ยังไม่กลับอีกเหรอ” เมษาเอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม

“ร้านจะปิดแล้วเหรอครับ” ซันเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม

“จะปิดแล้ว พี่เองก็จะกลับบ้านแล้ว” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เขาทอดสายตามองเธอด้วยรอยยิ้ม แล้วจับมือเรียวของเธอแผ่วเบา

“ผมมาที่นี่พี่ยังไม่ได้มานั่งคุยกับผมเลยนะ” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดูน้อยใจ

“วันนี้วันหยุดคนเยอะ พี่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาดูแลซัน ซันให้อภัยพี่เถอะนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยรอยยิ้ม แล้วจับมือหนาของเขาที่จับมือเรียวอยู่

“พี่เมย์พี่สาวคนดีของผม ถ้าพี่ไม่รังเกียจผมขอไปดื่มต่อที่บ้านพี่ได้ไหม ถือเสียว่าเป็นการที่พี่ไม่มาดูแลผม” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม เธอมองเขาที่เอ่ยบอกเช่นนี้ เธอรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด มีหรือว่าคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวจนลูกหนึ่งแล้วจะไม่รู้ เธอจึงเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ได้สิจ๊ะ พี่ก็มีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะแยะเลย”