บทที่ 10 คิดถึง

“บ้านพี่หลังใหญ่จัง”

ซันเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เมษานั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถ ส่วนซันก็นั่งข้างคนขับ เขาทอดสายตามองรถสปอร์ตหรูคันสีแดงสดค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปในประตูรั้วขนาดสูงใหญ่ สูงถึงสี่เมตรทำมาจากอันลอยสีขาวทั้งหมด รถก็เข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่เข้าไปยังโดมหน้าประตูบ้าน สาวคนหนึ่งคนออกมาต้อนรับเธอโดยทันที เธอจึงกดปุ่มเปิดประตูรถ ประตูรถทั้งสองข้างค่อยๆ เลื่อนออก

“พึ่งสร้างเสร็จเมื่อสองปีที่แล้วน่ะ” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยรอยยิ้ม

“วันหลังผมจะพาพี่ไปเยือนบ้านผมบ้างแล้ว” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม เธอเผยรอยยิ้มให้เขาเช่นกันแล้วก้าวลงจากรถ เขาเองก็ก้าวลงเช่นกัน หญิงสาววัยกลางคนอายุราวๆ ห้าสิบกว่าปี เธอมองเขาด้วยใบหน้าสงสัย เขาเผยรอยยิ้มให้เธอด้วยจำเธอได้เป็นอย่างดี เพราะเธอนั้นหาขนมให้เขากินบ่อยๆ ในวัยเด็ก

“ป้าแวว จำซันได้ไหมที่เคยมาเล่นบ้านหลังเก่าในเมืองบ่อยๆ” เมย์เอ่ยถามแม่บ้านของเธอด้วยรอยยิ้ม แววนึกถึงภาพเด็กวัยสิบกว่าขวบที่ชอบมาเล่นที่บ้านเมษาบ่อยๆ

“คุณซัน ป้าจำได้แล้ว ไม่เจอกันตั้งนานเลย ขอโทษด้วยนะคะที่ป้าคุณซันจำไม่ได้” แววเอ่ยบอกซันด้วยรอยยิ้มไม่ปิดบัง

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ได้กลับมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว ผมเองสบายดีครับป้าแวว ป้าแววสบายดีเช่นกันใช่ไหมครับ ผมยังคิดถึงข้าวไข่เจียวกุ้งฟูๆ ของป้าแววอยู่เลย ไม่มีใครทอดไข่เจียวอร่อยได้เท่ากับป้าแววอีกแล้ว” ซันเอ่ยถามแววด้วยรอยยิ้ม

“สบายดีค่ะ คุณเมย์คะ ป้าเตรียมห้องรับแขกให้แล้วนะคะ” แววเอ่ยบอกเมย์ด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะป้าแวว เราไปดื่มกันต่อ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีพี่มีเรื่องที่อยากคุยกับเธอเยอะแยะเลย” เมษาเอ่ยบอกซันด้วยรอยยิ้ม เขาเผยรอยยิ้มให้เธอด้วยเช่นกัน

“ครับ พี่เมย์”