EP 07 | ทำอาหาร

คำชมของเขาทำให้น้ำหวานหยุดชะงัก มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะออกแรงหมุนตัวเธอหันกลับมาเผชิญหน้ากัน เสียงจักจั่นร้องดังแว่วมาจากที่ไกลๆ แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนร่างของทั้งสองที่ยืนอยู่ใกล้ชิดกัน สร้างเงาทอดยาวบนพื้นหญ้าที่พลิ้วไหวตามสายลม

"พี่หมอหิวหรือยังคะ"

หันกลับมาก็เอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าทันที เพิ่งรู้ว่าตัวเองเก่งเรื่องหลบเลี่ยงสถานการณ์ล่อแหลมก็ตอนนี้แหละ แม้ว่าเมื่อคืนจะเป็นคนสร้างสถานการณ์ล่อแหลมนั้นขึ้นมาเองก็ตาม

อาคินยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินคำถามของคนน้อง เขาจงใจก้มลงมองริมฝีปากของเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"หิวสิครับ...แต่ไม่ใช่ข้าว" เลื่อนมือจากไหล่ลงมาที่เอวบางก่อนจะดึงเธอให้แนบชิดกับตัวเขามากขึ้น "เราหิวแล้วเหรอ"

"เอ่อ...ค่ะ"

"งั้นเข้าบ้านกัน พี่ทำอะไรให้กิน"

"พี่หมอทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ"

น้ำหวานเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อเขาเอาแต่จ้องปากเธอ ก่อนจะค่อยๆดันอกแกร่งออกอย่างแผ่วเบา

"เป็นครับ อยากกินเลยหรือ...อยากทำอย่างอื่นก่อนดี"

"พี่หมอคะ~"

คนน้องเขินจนแทบจะมุดแผ่นดินหนีเพราะเขาเอาแต่ไล่ต้อนเธอไม่หยุด อาคินหลุดหัวเราะก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมน้ำหวานอย่างเอ็นดูแล้วเดินเลี่ยงไปไขกุญแจเพื่อเปิดประตูบ้าน

"เชิญครับ"

ร่างสูงผายมือเชิญน้ำหวานเข้าไปในบ้านก่อนเขาจะเดินตามเข้าไปติดๆ มือหนาเลื่อนเปิดสวิตช์ไฟแล้วเดินนำคนน้องไปยังห้องครัว

ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ ภายในบ้านถูกจัดแต่งอย่างหรูหรา แสงสลัวจากโคมไฟและกลิ่นหอมอ่อนๆของอโรมาทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกชวนลุ่มหลงมากยิ่งขึ้น

"เรียนหมอแล้วยังทำอาหารเป็นด้วย เก่งจัง"

น้ำหวานเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะไอส์แลนด์ในขณะที่อาคินกำลังเปิดตู้เย็นแล้วหยิบวัตถุดิบต่างๆออกมาวางเตรียมเอาไว้

"พี่เป็นหมอ ก็ต้องดูแลตัวเองเป็นบ้างไง อยากลองทำมั้ย"

ดูจากดวงตาเป็นประกายของเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงทำอาหารไม่เป็นและเมื่อได้ยินคำถามจากเขาดวงตาคู่สวยก็เปลี่ยนเป็นสระอิเพราะเจ้าตัวกำลังส่งยิ้มหวานมาให้

"ทำค่ะ พี่หมอจะทำเมนูอะไรเหรอคะ"

คนน้องรีบเดินอ้อมเข้าไปในครัว เธอกวาดมองไปยังวัตถุดิบที่วางอยู่บนโต๊ะ คาดเดาในใจว่าน่าจะเป็นเมนูสเต๊ก

"สเต๊กครับ แต่ก่อนอื่นต้องใส่ผ้ากันเปื้อนก่อนนะ เดี๋ยวชุดนักศึกษาของเราจะเลอะ"

เขาก้าวเข้ามาประชิดข้างหลังน้ำหวานอีกครั้ง มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่มาสวมให้คนน้อง มือใหญ่ผูกเชือกที่เอวอย่างช้าๆ

กลิ่นน้ำหอมจากร่างสูงผสมกับกลิ่นอายความเป็นชายที่แผ่ซ่านออกมา ทำให้บรรยากาศในห้องครัวร้อนระอุขึ้นทุกขณะแม้ว่าเครื่องปรับอากาศจะเปิดอยู่ก็ตาม

น้ำหวานไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะกลายเป็นคนหมกมุ่นขนาดนี้

"ขอบคุณค่ะ" เธอหมุนตัวกลับมาเห็นเขากำลังหยิบผ้ากันเปื้อนอีกผืนจึงอาสาผูกให้ "ให้หวานช่วยผูกนะคะ"

ร่างบางเดินอ้อมไปข้างหลังเขาก่อนจะผูกเชือกผ้ากันเปื้อนจนเสร็จแล้วเอียงหน้ามาส่งยิ้มหวานให้คนพี่

ตึกตัก! ตึกตัก!

ร่างสูงยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป ภาพใบหน้าหวานที่โผล่ออกมาจากหลังเขาเหมือนมีแบล็คกราวเป็นสีชมพู เสียงจังหวะหัวใจเต้นแรงจนคุณหมอหนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเสียงหัวใจของตัวเอง

เขาก็แค่ชอบเธอมากขึ้นมาอีกนิดเท่านั้นเอง~

"ขอบคุณครับ...แต่พี่ว่าเราน่าจะผูกแน่นไปหน่อย"

"จริงเหรอคะ"

น้ำหวานมีสีหน้าตกใจเธอเตรียมจะเอื้อมมือไปปลดเชือกที่ผูกข้างหลังแต่อาคินหมุนตัวกลับมาแล้วคว้ามือเธอเอาไว้ซะก่อน

"พี่หายใจไม่ค่อยออก ไม่รู้ว่าเราผูกเชือกแน่นหรือพี่หัวใจเต้นแรงเพราะเรากันแน่"

คนได้ยินประโยคหวานดวงตาเบิกกว้าง รู้นะว่าเขาน่ะเสน่ห์แพรวพราวแต่ไม่คิดเลยว่าจะแพรวพราวได้มากขนาดนี้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับเขายังไง

กลับบ้านไปปรึกษาน้ำปั่นกับส้มจี๊ดก่อนได้ไหมนะ

อาคินยกมือขึ้นลูบใบหน้าเนียนของน้ำหวานเบาๆ สายตาจ้องมองริมฝีปากอิ่มอย่างหื่นกระหาย มืออีกข้างของเขาเลื่อนไปกระชับเอวบาง ดึงร่างอรชรให้แนบชิดตัวมากขึ้น

ทั้งๆที่เธอแทบจะไม่ได้ทำอะไรทำไมเขาถึงรู้สึกหลงเธอได้มากขนาดนี้นะ

"แต่ก่อนจะทำอาหาร...พี่ขอจูบก่อนได้มั้ยครับ"

"..."

"แค่นิดเดียว"

น้ำเสียงนี้ใช่น้ำเสียงของเขาจริงๆเหรอวะ?

คนพี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะสามารถมีเสียงสองเหมือนที่คนเขาพูดๆกันได้ด้วย แบบนี้มันไม่ใช่ตัวตนของเขาเลย

แต่ก็อยากจูบเธอชะมัด!

"แค่นิดเดียวแน่นะคะ"

น้ำหวานถามกลับด้วยน้ำเสียงลังเล เสียงหัวใจที่เต้นรัวของทั้งคู่ดังก้องอยู่ในความเงียบ เธอลดสายตาลงมองริมฝีปากหนาของหมอหนุ่มก่อนจะเขย่งขึ้นจูบอย่างรวดเร็วแล้วผละออก

"อื้ออ!"

คนรู้ทันจับล็อกท้ายทอยของเธอเอาไว้และกดจูบลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มถูกบดคลึงคลุกเคล้าจนบวมแดง ลิ้นร้อนๆกวาดหาความหวานในโพรงปาก

มือบางทุบลงบนอกแกร่งเมื่อเขาจูบเธอนานเกินไป ไหนบอกแค่นิดเดียวไงทำไมเธอรู้สึกว่ามันเนิ่นนานจนแทบจะขาดอากาศหายใจเลยล่ะ

"แค่นี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวเราจะไม่ได้กินข้าว"

อาคินยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่งพลางก้มลงมองใบหน้าแดงก่ำของคนตัวเล็กตรงหน้า น้ำหวานรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนอยากจะยกมือขึ้นมาพัด เธอหายใจเหนื่อยหอบเพราะรสจูบเร่าร้อนของเขา พอไม่มีฤทธิ์แอลกอฮอล์เธอก็กลายเป็นเด็กอ่อนหัดไปเลย

ใบหน้าสวยก้มหน้าซุกอกเขา ไม่กล้าเงยขึ้นไปสบตากับคนที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่

"ระ..เราทำอาหารเลยดีกว่าค่ะ นะ..หนูหิวมากแล้ว"

ความตื่นเต้นทำให้เธอแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่ไม่เคยพูดกับเขามาก่อน ร่างอรชรค่อยๆดันตัวเขาออกเพื่อหันกลับไปเตรียมทำอาหาร

อาคินยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินคำว่า 'หนู' หลุดออกมาจากปากของเธอแต่ไม่ได้พูดล้อเลียนอะไร

คนพี่หยิบเนื้อที่วางเอาไว้ขึ้นมาเตรียมทำอาหารพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองน้ำหวานเป็นระยะ กลิ่นหอมของเนื้อสเต๊กเริ่มลอยอบอวลในห้องครัว ในขณะที่คนน้องก็คอยช่วยหยิบนู้นหยิบนี่ให้ ถือเป็นลูกมือที่น่ารักสุดๆ

'เกิดมาน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงวะ!'

ตั้งแต่เกิดมาอาคินไม่เคยมีความคิดที่อยากจะล่อลวงใครเท่านี้มาก่อนเพราะปกติเพียงแค่เขาหันมองผู้หญิงคนไหนเกินสามครั้งเธอก็มักจะเดินเข้ามาหาเขาเองเสมอ

จู่ๆร่างสูงก็หยุดทำอาหารแล้วเดินไปล้างมือ น้ำหวานได้แต่มองตามพลางขมวดคิ้ว สเต๊กน่าจะยังไม่สุกนะทำไมเขารีบล้างมือซะแล้วล่ะ

"พี่หมอจะทำอะไรคะ"

เงยหน้าขึ้นถามเมื่อหมอหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอ ใบหน้าหล่อคมคายยกยิ้มมุมปาก เขาเห็นว่าเธอไม่ได้มัดผมแล้วก็คอยรวบไปข้างหลังอยู่บ่อยๆจึงคิดว่าเธอน่าจะรู้สึกรำคาญ

"พี่ถักเปียให้ครับ"

"พี่หมอถักเปียเป็นด้วยเหรอคะ"

ทำไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงได้มีเรื่องให้เธอเซอร์ไพร์ตลอดเลยนะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้ด้วย

"ก็เคยเห็นผ่านๆครับ คิดว่าน่าจะไม่ยากเกินไป"

มือหนาค่อยๆรวบผมของเธอ นิ้วแกร่งไล้ไปตามเส้นผมนุ่มช้าๆก่อนจะเริ่มถักเปียขวาทับซ้าย ซ้ายทับขวาอย่างที่เขาเคยเห็นมาผ่านๆแม้จะรู้สึกมือสั่นเล็กน้อยก็ตาม

"แต่นี่เป็นครั้งแรกนะที่พี่ได้ลองทำจริงๆ...รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ"

น้ำเสียงของเขาทำให้น้ำหวานรับรู้ได้ว่าเขากำลังตื่นเต้นจริงๆ มือหนาหยิบกระดาษทิชชูแผ่นใหญ่ขึ้นมาผูกปมเป็นโบแทนริบบิ้น

"เรียบร้อยครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

แม้จะถักเปียให้เสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่วางมือ กลับไล้นิ้วไปตามต้นคอขาว

"มีตรงไหนในตัวเราที่ไม่สวยบ้าง"