Chapter 1

แสงสีวิบวับ เสียงเพลงมันๆ ที่ขาแดนซ์ต่างส่ายสะโพกเต้นกันด้วยความรู้สึกสนุกสนานครื้นเครง แต่ทว่าสาวสวยในวัยยี่สิบสี่ปีที่นั่งอยู่โซนโต๊ะกลมหน้าบาร์เทนเดอร์ กลับกระดกดื่มเหล้าเพียวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

ครืดดดด!!

เสียงสั่นสะเทือนของสมาร์ตโฟนที่วางไว้บนโต๊ะดังขึ้น เมื่อเธอเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา นิ้วเรียวก็กดรับสายแล้วยกมือถือแนบกกหู แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไร ปลายสายก็กรอกเสียงเข้มดุแทรกขึ้นมาซะก่อน

‘จะขึ้นมาเอง หรือจะให้ลงไปลาก’

‘รู้แล้วน้า..ทำไมต้องดุด้วย’

“ชิ! ไอ้โหด” เมื่อณิชากดวางสาย เธอก็ไม่วายบ่นพึมพำเพื่อนชายคนสนิทที่มักชอบดุเธอเป็นประจำ เมื่อเขาเห็นเธอกำลังออกนอกลู่นอกทาง

ความจริงคืนนี้ณิชามีนัดแฮงเอาต์กับเพื่อนในแก๊ง แต่ที่เธอนั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง เพราะเจอเรื่องเซ็งๆ ก่อนจะมาคลับ ก็เลยมานั่งดื่มผ่อนคลายอารมณ์สักนิดสักหน่อย แล้วค่อยขึ้นไปหาพวกเขาที่ห้องไพรเวตบาร์ หลังจากอารมณ์เสียที่อยู่ในใจเบาบางลง

ณิชามีเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยอยู่สี่คน เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในแก๊ง เพื่อนของเธอแต่ละคนหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่เป็นเทพบุตรซาตานนะ ส่วนความรวยเนี่ยไม่ต้องพูดถึง พวกเขารวยระดับอภิมหาเศรษฐีและเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจชั้นนำของประเทศ ต่างจากเธอที่หลังเรียนจบก็เป็นเพียงพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านของณิชาไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ดันมีเพื่อนรวย ซึ่งเธอเองก็ยังงงมาจนถึงทุกวันนี้ว่า หลงมาอยู่กับแก๊งพวกเขาได้อย่างไรกัน

“ไปนั่งดื่มคนเดียวแบบนั้นไม่กลัวหรือไง” ไรเฟิลเอ่ยถามเสียงเข้มดุ เมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทเดินเซเล็กน้อยเข้ามาห้องไพรเวตบาร์ แล้วหย่อนตัวนั่งข้างเขา อีกทั้งยังเอนตัวพิงแขนแกร่งของเขาราวกับคนทรงตัวไม่อยู่

ก่อนหน้านี้ไรเฟิลก็อุตส่าห์หมายตาสาวสวยชุดเดรสสั้นที่นั่งหันหน้าไปทางบาร์เทนเดอร์ หันหลังโชว์แผ่นหลังเนียนขาวเกือบถึงแก้มก้น เขามองเธอด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย แค่เห็นสัดส่วนความโค้งเว้าระหว่างสะโพกกับเอวคอดกิ่ว เขาก็จินตนาการไปถึงตอนที่เธอนอนครางเสียงหวานใต้ร่างของเขาแล้ว เขาไม่เคยรู้สึกกระสันอยากได้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาอยากได้ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า

แต่ยิ่งมองไรเฟิลกลับยิ่งคุ้นๆ ตา และเมื่อใบหน้าสะสวยหันหน้าสี่สิบห้าองศาไปทางเวที ดวงตาคมกริบก็จ้องมองสาวสวยที่เขาจินตนาการไปไกลด้วยแววตาดุๆ เพราะเธอคนนั้นเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของเขา ที่ไปนั่งดื่มเป็นนางเมรีขี้เมาอยู่เพียงลำเพียงอยู่หน้าบาร์เทนเดอร์

“อยากดื่มแก้เซ็งนิดหน่อย” ณิชาเอ่ยตอบพร้อมกับรินวิสกี้ลงบนแก้ว แล้วกระดกดื่ม

“เราก็นัดกันมาดื่มอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?...”

ณิชาไม่ได้โต้กลับ แต่เธอกระดกดื่มแอลกอฮอล์ต่อราวกับคนหิวกระหาย

“เป็นอะไร หื้ม” จากน้ำเสียงเข้มดุดันที่จี้ถามจะเอาคำตอบ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงห่วงใย เมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทยกดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างกับคนหนักใจกับอะไรบางอย่าง ไรเฟิลยกมือสากลูบผมสลวย เพื่อทำให้เธอรับรู้ว่า ไม่ว่าเธอกำลังเผชิญกับปัญหาอะไรอยู่ ยังมีเขาคอยอยู่ข้างเธอเสมอ

“อะแฮ่ม!!” รันเวย์ทำเสียงกระแอมขัดจังหวะไรเฟิล เมื่อได้ยินไรเฟิลทำเสียงเล็กเสียงน้อยเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทด้วยน้ำเสียงห่วงใยราวกับว่าในห้องนี้อยู่กันแค่สองคน

“ส้นตีนติดคอมึงเหรอไอ้เวย์?”

“เสียงเข้มใส่กูจังวะไอ้เชี่ย พูดเสียงแปดเสียงเก้าใส่กูบ้างดิ๊” รันเวย์ยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม แล้วหันไปยักคิ้วให้คิมหันต์เหมือนส่งซิกกันทางสายตา

“เฮ้ย! เบาๆ เดี๋ยวก็น็อกหรอก” ไรเฟิลหันไปห้ามปรามณิชา เมื่อณิชากระดกดื่มเหล้าเพียวโดยที่ไม่ผสมโซดา ซึ่งปกติณิชาจะเลือกดื่มพวกค็อกเทลกามิกาเซ่ที่มีส่วนผสมแอลกอฮอล์ไม่หนักเกินไป แต่ทว่าค่ำคืนนี้จัดหนักเหล้าเพียวเหมือนตั้งใจจะมอมเหล้าตัวเองให้เมา

“อึก! ไม่เมาหรอกน้า” คนดื้อสะอึกออกมาจนลมหายใจร้อนผ่าว ใบหน้าสะสวยแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าณิชา ทำไมถึงดื่มเหมือนจะมอมเหล้าตัวเองแบบนี้” คิมหันต์สังเกตเห็นว่าณิชามีสีหน้าเครียดตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว

“เฮ้อ...ช่างมันเถอะ พวกนายอย่ามาเครียดกับเรื่องของฉันเลย มาๆ ดื่มกันเถอะ” ณิชาชูแก้วขึ้นด้วยท่าทางชิลๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศหมดสนุกไปเพราะเธอ